ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตำรา ของ จอมปราชญ์ 100%
"เชอะ ยัยนั่นขับเกวียนไม่เห็นดีเลย" ฟาลอร์บ่นจุกจิกบุ้ยใบ้ไปทางเด็กสาวผู้ขันอาสามาขับเกวียน
"น่า พี่ ไมน์เค้าแค่อยากช่วย"ผู้เป็นน้องสาวเอ่ย เพื่อให้พี่ใจเย็นลง คนหนึ่งก็พี่ คนหนึ่งก็เพื่อน ไม่รู้ว่าเธอจะเลือกฝ่ายใครดี
"กังวลอะไรล่ะ หา ฉันว่า เรามานั่งกินเหล้ากันดีกว่า"พ่อมดหนุ่มเอ่ย พลางซดเหล้าเข้าปาก โดยไม่ห่วงความผิด ชนักติดหลัง ที่ตนทำมาก่อน
ที่เขายอมทำแบบนี้ เพราะเขาทรยศต่ององค์กร เขาเล่าความลับหลายอย่างให้พวกผู้เดินทางฟัง เขาทรยศต่อนายหญิง อันเป็นเหนือหัว และ ที่พึ่งของเขา
"อย่ามาพูดดีเลย นายน่ะ วันๆเฮฮาอยู่ได้ ไม่ห่วงสถาณการณ์บ้างล่ะ"เดธมาสเตอร์เอ่ยอย่างเครียดจัด เขาขมวดคิ้วทั้งสองเข้าหากัน
"ถ้างั้นแล้วจะทำไมล่ะ" อดีตสมาชิกองค์กรลับเอ่ยขึ้น ก่อนกระดกเหล้าเข้าปากอีกอึกใหญ่
"ก้ถ้ายัยนี่เป็นสมาชิกองค์กร บลาๆๆๆ อะไรของนายนั่นน่ะ เค้าไม่พาพวกเราลงเหวรึ"เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางตีหน้าเคร่งขรึมชวนให้เจ้าของขวดเหล้าเกิดความฉงนยิ่งนัก
"พี่ ไมน์เป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่ศัตรู ทำไมต้องกล่าวหากันด้วยล่ะ"ฟาเรย์ก่นด่า พลางค้อนวงใหญ่ ใส่พี่ชาย
"เอ้า ค้อนเข้าไป ให้ได้อย่างนี้สิ"เดธมาสเตอร์เอ่ยประชด ก่อนเบะปากอย่างเหลืออด
"อันนารี มิใคร่ ใส่ใจนาย จงหาชาย เป็นคู่ครอง สมปองรัก ประจักษ์แก่ ชาวโลก สืบไว้ ยืนนาน ว่าวันนี้แหล่ะ ที่ฟาลอร์รักผู้ชาย"พ่อมดหนุ่ม เอ่ย พลางขำอย่างเหลืออด ชวนให้ผู้ฟังขนลุกซู่ กับกลอนที่แต่งขึ้นมาสดๆ
"ราส นาย.....นาย ตายแน่"สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่ม ร่างสูงก็กระโดดเข้าชาร์จ พลางลงมืออัดคนปากพล่อย
"ข้างหน้า เซน นครแห่งปัญญา จะแวะมั้ย"นักดาบสาวตระโกนถามเข้ามา ก่อนจอดเกวียนดังกึก
"สรุปว่า แวะ"
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มีเน่ เป็นพนักงานต้อนรับค่ะ ท่านต้องการให้ช่วยจองโรงเตี้ยม หรือ โรงแรมไว้มั้ยคะ"หยิงสาวผิวสีขาวอมเหลืองที่นั่งประจำเคาทืเตอร์หมายเลข 4 เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เธอรวบผมสีเขียวจี้ด ขึ้นเป็นมวย เข้ากับนัยน์ตาสีมรกต คู่กลม ของเจ้าหล่อน
"เอาสิ ยังไงก็ได้ เอาเป็นว่า จองสิ"ไมอารินเอ่ยวกไปวนมา ก่อนควานหาเสษตังค์แล้ววางลงบนเคาท์เตอร์ "เร็วหน่อย ฉันรีบ"
ตามแผนที่ที่มีเน่ให้มา เบื้องหน้าของพวกเขา คือดรงแรม ไม้อย่างดี ที่มี่องอากาศ ให้อากาศทายเทได้สะดวก ชั้นล่างทำเป็นบาร์เหล้า แต่ในช่วงเช้า จะเป็นร้านอาหาร เช้า ชั้นบนเป็นห้องพัก ทั้งแบบเดี่ยว และ คู่ เบื้องหลังเป็นทะเลสาปกว้าง
"ยินดีต้อนรับคร่า ยินดีต้อนรับสู่ "เคเมนาเร่ โฮเทลค่ะ"
"มีเน่ เธอมาทำอะไรอยู่"ฟาเรย์ร้องอุทาน ทันทีที่เห็น พนักงานต้อนรับของโรงแรมแห่งนี้
"เอ่อ... ฉันชื่อว่า มีน่าค่ะ เป็นน้องสาวคนที่12 ส่วนมีเน่เป็นพี่สาวคนโตค่ะ"หยิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนมีเน่ราวกับแกะเอ่ยตอบ
'ธุรกิจครอบครัวชัดๆ'
"เฮ้อ ตกลงพักที่นี่แหล่ะ"ไมอารินเอ่ย ก่อนเดินนำหน้าเข้าไปในโรงแรม
เด็กหญิงจุ่มตัวลงไป ในอ่างน้ำขนาดใหญ่ ที่อบอวนไปด้วยควัน เส้นผมสีชาของเธอสยาย ไปกับสายวารี ร่างบางของเธอ ดูราวกับเทพีแห่งสายน้ำ
น้ำอุ่นๆ ทำให้ใจเธอเย็นลง ราวกับลืมความทุกข์ในอดีตที่ผ่านมาทั้งสิ้น
'พี่คะ อย่าทิ้งหนูไป' เสียง และ ภาพความทรงจำสีเทาๆ แล่นเข้าสู่สมองของเธอ ภาพของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผู้มีเส้นผมสีน้ำตาล - ชา กำลังเดินออกจากบ้านหลังเล็กๆ ทิ้งไว้เพียงเด็กหญิงตัวน้อย ให้ร่ำร้องหาถึงครอบครัวของเธอ
เขาจากไปวันนั้น จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
และภาพอีกความทรงจำนึง ก็แล่นเข้ามาแทนที่ ภาพที่บ้านทั้งหลังของเด้กน้อยถูกไฟเผาวอด ภาพที่เด็กน้อย พยายามไขว่คว้ารูปภาพของเธอและพี่ชายเพียงรูปเดียวที่จมอยุ่ในกองเพลิง ภาพของทุกสิ่งที่ถูกทิ้งภายใต้เปลวเพลิง
และอีกความทรงจำหนึ่งก้แล่นเข้ามา เป็นความทรงจำที่มีหญิงสาวผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีอเมทิสต์ ที่พยายามจูงลูกน้อยหนี แต่ก็ถูกดาวกว้างปักคาอก ร่างของเธอล้มลง ภาพของชายผู้ยืนอยู่เหนือซากศพ และหัวเราะลั่นราวกับปีศาจ
เสียงเคาะประตูห้องน้ำ ปลุกเอจากห้วงความทรงจำ ที่เธออยากจะลืม เสียงใสๆอันคุ้นเคยแว่วเข้ามากระทบห้วงโสตประสาท ใช่ มันคือเสียงของฟาเรย์ ฮาโซดิสม์
"ไมน์ อาบน้ำเสร็จยัง จะได้รีบลงไปกินอาหาร"
"อื้อ แป้บนะ"นักดาบสาวเอ่ย ก่อนพยุงตัวขึ้นจากอ่างน้ำกว้าง
ร่างบางของสตรีทั้งสองก้าวลงมาจากบันไดไม้ ราวกับเจ้าหญิง หรือเทพธิดา คนหนึ่ง เป็นเทพธิดาที่ดูน่ารัก และ ซุกซน อีกคนหนึ่ง กลับให้ความรู้สึกราวกับกษัตริย์ ทุกสายตา ถูกตรึงไว้กับภาพเบื้องหน้า
ใช่แล้ว พวกเธอคือ ฟาเรย์และ ไมอารินนั่นเอง
ไมอารินหน้าแดงซ่าน กับชุดที่เพื่อนรักเลือกให้ใส่ มันเป็นเสื้อแขนกุดสีน้ำเงิน กับกระโปรงสั้นสีน้ำเงินเช่นเดียวกับเสื้อ ผมสีชาของเธอ รวบไว้เป็นเปีย และปัดมาไพล่ไว้แถวไหล่ ผิดจากทุกวัน ซึ่งเอจะปล่อยให้ผมยาวอยู่อย่างนั้น และสวมเสื้อสีขาว ทับด้วยแจ็คเก้ตหนัง และกระโปรงจีบรอบ แบบยาวคลุมเข้าอีกตัว เท่านั้น
ส่วนฟาเรย์ เธอรวบผมสีทองแดงไว้สูงเป็นหางม้า สวมเสื้อแขนกุด และ กระโปรง สีแดง แสบตา แต่ช่วยเสริมให้เธอดูน่ารักขึ้น อย่างน่าประหลาด
"ฟาร์ ฉันขอเปลี่ยนเสื้อทีเถอะ"ไมอารินกระซิบข้างหูเพื่อนรัก ในขณะที่ผิวหน้าเริ่มฉาบด้วยสีชมพูจนเกือบแดง
"ไม่ได้นะ เธอแต่งอย่างนี้แหล่ะ ถึงสวย ขืนแต่งแบบเก่าไป อายเขาแย่"
"ขอเปลี่ยนเหอะนะ ฟาร์"
แต่โจรสลัดน้อยยังทำเฉยเมย พลางก้าวทิ้งห่างลงบันไดมาก่อน ทิ้งคนข้าหลังให้กลายเป็นเป้าสายตา
ฟาเรย์เดินลงบันไดมา แล้วก้าวฉับๆเข้าหาพ่อมดหนุ่ม พลางกระซิบอะไรบางอย่าง พ่อมด ซิ่งเรเซนเวียก็พยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย
"ไมน์ เธอจะไปห้องสมุดเหรอ"สาวเจ้าของนัยน์ตาสี เอ่ยอย่างมีเลศนัย
"อือ ก็กะว่างั้นแหล่ะ"
"เหรอ เอ แต่ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือนี่"
"เธอบอกมาเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไง ฟาร์"
"อืม.. เอางี้ดีมะ เดี๋ยวฉันกับราสจะไปเดินดูของในเมือง ส่วนเธอค่อยไปหอสมุดกับพี่"
"ทำไมฉันต้องไปกับยัยนี่ด้วยอ่ะ ฟาร์"
"พี่คะ ให้หนูมีอิสระหน่อยเถอะ วันนี้หนูไม่อยากเดินไปไหนมาไหนโดยมีพี่พ่วงไปไหนมาไหน"
"แต่....."
"ไม่มีแต่ค่ะ หนูก็โตแล้ว ทำไมพี่ยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้" หญิงสาวเอ่ย แล้วสาวเท้าออกไป โดยไม่ลืมพ่อมดหนุ่ม ที่เดินรั้งท้ายมาอยู่
"แล้วก็เหลือแต่เธอกับฉันจนได้ล่ะสิเนี่ย"ฟาลอร์บ่นอุบอิบ พลางบุ้ยใบ้ไปทางนักดาบสาวที่มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน
"ฉันจะไปหอสมุด"เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แล้วจ้ำอ้าวออกไปก่อน ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งหงอยอยู่คนเดียว
"เดี๋ยวสิ ไมอาริน รอก่อน" ฟาลอร์วิ่งตาม ฝ่ากลางฝูงชนชาวเซนมา จนเจอกับหญิงสาวร่างเล็ก เจ้าของเส้นผมสีชาอันคุ้นเคย
"ทำไม"เธอถาม
"ฉันไปด้วย"
"ไม่ นายมีจุดประสงค์อะไร"
"เอ่อ......"
"อะไร"ไมอารินเน้นเสียงหนักขึ้น
"ก็ เธอไปคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่นะ ให้ฉันตามไปด้วยดีกว่า"
"ข้าดูแลตัวเองได้"เธอเอ่ย น้ำเสียงแสดงออกถึงความห่างเหิน
"ไม่ล่ะ ฉันต้องตามเธอไป"
"ไม่มีเหตุผล"
"ก็... ก็ เธอไม่มีพี่ชายไม่ใช่รึ ดังนั้นฉันก็ขอเป็นตัวแทนของพี่ชายเธอ"
"หุบปากกกกกกกกกก"เธอตะโกนลั่น ก่อนฟาดฝ่ามือไปบนดวงหน้าขาวๆของยมทูตหนุ่ม แล้วเดินจ้ำอ้าวหนีไป
แต่มือของเขาไวกว่า มือของเขา คว้าข้อมือของเด็กสาวไว้ เธอชะงัก
"ปล่อย"
"ไม่ จนกว่าเธอจะยอมให้ฉันไปด้วย"
"ทำไมถึงต้องให้นายไปด้วยล่ะ ไม่มีความจำเป็นนี่"
"จำเป็นสิ"
"เพราะอะไร"
"เพราะ... เธอเป็น...เอ่อ ผู้ร่วมอุดมการณ์ตามหาอัญมณี"
สาวน้อยรู้ตัวราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ทำไม เพราะอะไร เธอไม่ทราบคำตอบ
"แล้วแต่นาย"
"จริงเหรอ งั้นก่อนไปหอสมุด เราแวกินไอศกรีมกันมะ"
เด็กสาวพยักเพยิดหน้า ให้ชายหนุ่ม ที่วิ่งไปยังร้านไอศกรีมอย่างรวดเร็ว
เฮ่อ... คงเพราะนิสัยเด็กๆแบบนี้มั้ง เลยต้องห่วง
ประตูไม้บานหนากระแทกเปิดออก สายลมพัดหวีดหวิวเข้ามาทางประตู
หอสมุดใหญ่แห่งเซน
สถาปัตยกรรมที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาปใส รูปทรงคล้าคลึงกับปราสาท ที่มีหลังคาสีน้ำเงิน และตัวปราสาทเป็นสีขาวสะอาด พื้นที่กว้างใหญ่ โอ่โถง สมกับหอสมุดประจำนครเซน นครที่ได้ฉายาว่า นครแห่งจอมปราชญ์
หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์ก้าวเข้ามาอย่างองอาจ นัยน์ตาของเธอสะดุดกับบรรณารักษ์สาว ร่างโย่ง เส้นผมสีน้ำตาลแก่ถูกรวบจนตึงไว้เป็นมวย นัยน์ตาสีอำพันดุดันราวกับเหยี่ยว ถูกซ่อนไว้ภายใต้กรอบแว่น
"ฉันมาหาตำราของจอมปราชญ์ท่านนึง" นักดาบสาวเอามือตบโต๊ะ เรียกความสนใจ ก่อนที่จะโพล่งขึ้น
"เดินไปตามตู้หมวด 215 แล้วตรงไปจนสุดท่างค่ะ อยู่บนชั้นตู้หนังสือสีทอง เรียงตามรายชื่อของผู้บันทึก"บรรณารักษ์สาวตอบ ในขณะที่หน้าของเธอไม่ได้โผล่พ้นขึ้นมาจากหนังสือเล่มยักษ์
"แต่ถ้าตำราของจอมปราชญ์ที่ฉันหา เป็นตำราของจอมปราชญ์ แฟเรียส บลัดไนท์ ล่ะ"
บรรณารักษ์สาวเงยหน้าขึ้นมาดูผู้พูด ด้วยสายตาเคลือบแคลง
"คุณต้องการไปทำไม"
"ฉันรู้ ว่าบรรณารักษ์อย่างคุณก็น่าจะรู้ เรื่องของชายที่เป็นตำนานแห่งเซน เรื่องราวที่ประชากรชาวเซนเหยียบไว้ซะมิด และเรื่องของสตรีที่เขากล่าวว่าจากกันมานานแสนนาน"
นัยน์ตาของบรรณารักษ์สาวเบิกโพลง
"ฉัน ไมอาริน ฟาเรส"
เมื่อบรรณารักษืสาวได้ยินเช่นนั้น มือของเธอก็ควานหาเศษกระดาษแผ่นเล็กๆขึ้นมา แล้วเขียนอะไรยุกยิกลงไป
"ไปหาคนที่สถานที่นี้ เขาจะสามารถบอกได้ทุกอย่าง เกี่ยวกับจอมปราชญ์ท่านนี้"
"ขอบใจ"
หญิงสาวถอนหายใจ พลางมองเด็กหญิงผ่ากรอบแว่น ท่านแฟเรียส นี่หรือ สตรีที่ท่านบอกข้า
สตรีร่างเล็ก และ ชายหนุ่มหยุดลงหน้าบ้านพักหลังหนึ่ง ที่อยู่ติดกับทะเลสาปกว้าง บนตีนเขา เธอเคาะประตูเบาๆอย่างมีมารยาท
"เข้ามาสิ"
เด็กหญิงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา สายตาเธอสะดุดกับเจ้าของบ้าน ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมอย่างเย็นใจ
"กำลังรออยู่เลย ไมอาริน ฟาเรส"
"ท่านกษัตริย์...."
---------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าอ่านแล้วอย่าลืมเมนท์เป็นกำลังใจด้วยน้า ติมาเลย ไม่เข้าใจตรงไหนบอกเลย โซจะได้แก้ให้ค่ะ
"น่า พี่ ไมน์เค้าแค่อยากช่วย"ผู้เป็นน้องสาวเอ่ย เพื่อให้พี่ใจเย็นลง คนหนึ่งก็พี่ คนหนึ่งก็เพื่อน ไม่รู้ว่าเธอจะเลือกฝ่ายใครดี
"กังวลอะไรล่ะ หา ฉันว่า เรามานั่งกินเหล้ากันดีกว่า"พ่อมดหนุ่มเอ่ย พลางซดเหล้าเข้าปาก โดยไม่ห่วงความผิด ชนักติดหลัง ที่ตนทำมาก่อน
ที่เขายอมทำแบบนี้ เพราะเขาทรยศต่ององค์กร เขาเล่าความลับหลายอย่างให้พวกผู้เดินทางฟัง เขาทรยศต่อนายหญิง อันเป็นเหนือหัว และ ที่พึ่งของเขา
"อย่ามาพูดดีเลย นายน่ะ วันๆเฮฮาอยู่ได้ ไม่ห่วงสถาณการณ์บ้างล่ะ"เดธมาสเตอร์เอ่ยอย่างเครียดจัด เขาขมวดคิ้วทั้งสองเข้าหากัน
"ถ้างั้นแล้วจะทำไมล่ะ" อดีตสมาชิกองค์กรลับเอ่ยขึ้น ก่อนกระดกเหล้าเข้าปากอีกอึกใหญ่
"ก้ถ้ายัยนี่เป็นสมาชิกองค์กร บลาๆๆๆ อะไรของนายนั่นน่ะ เค้าไม่พาพวกเราลงเหวรึ"เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางตีหน้าเคร่งขรึมชวนให้เจ้าของขวดเหล้าเกิดความฉงนยิ่งนัก
"พี่ ไมน์เป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่ศัตรู ทำไมต้องกล่าวหากันด้วยล่ะ"ฟาเรย์ก่นด่า พลางค้อนวงใหญ่ ใส่พี่ชาย
"เอ้า ค้อนเข้าไป ให้ได้อย่างนี้สิ"เดธมาสเตอร์เอ่ยประชด ก่อนเบะปากอย่างเหลืออด
"อันนารี มิใคร่ ใส่ใจนาย จงหาชาย เป็นคู่ครอง สมปองรัก ประจักษ์แก่ ชาวโลก สืบไว้ ยืนนาน ว่าวันนี้แหล่ะ ที่ฟาลอร์รักผู้ชาย"พ่อมดหนุ่ม เอ่ย พลางขำอย่างเหลืออด ชวนให้ผู้ฟังขนลุกซู่ กับกลอนที่แต่งขึ้นมาสดๆ
"ราส นาย.....นาย ตายแน่"สิ้นคำกล่าวของชายหนุ่ม ร่างสูงก็กระโดดเข้าชาร์จ พลางลงมืออัดคนปากพล่อย
"ข้างหน้า เซน นครแห่งปัญญา จะแวะมั้ย"นักดาบสาวตระโกนถามเข้ามา ก่อนจอดเกวียนดังกึก
"สรุปว่า แวะ"
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มีเน่ เป็นพนักงานต้อนรับค่ะ ท่านต้องการให้ช่วยจองโรงเตี้ยม หรือ โรงแรมไว้มั้ยคะ"หยิงสาวผิวสีขาวอมเหลืองที่นั่งประจำเคาทืเตอร์หมายเลข 4 เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เธอรวบผมสีเขียวจี้ด ขึ้นเป็นมวย เข้ากับนัยน์ตาสีมรกต คู่กลม ของเจ้าหล่อน
"เอาสิ ยังไงก็ได้ เอาเป็นว่า จองสิ"ไมอารินเอ่ยวกไปวนมา ก่อนควานหาเสษตังค์แล้ววางลงบนเคาท์เตอร์ "เร็วหน่อย ฉันรีบ"
ตามแผนที่ที่มีเน่ให้มา เบื้องหน้าของพวกเขา คือดรงแรม ไม้อย่างดี ที่มี่องอากาศ ให้อากาศทายเทได้สะดวก ชั้นล่างทำเป็นบาร์เหล้า แต่ในช่วงเช้า จะเป็นร้านอาหาร เช้า ชั้นบนเป็นห้องพัก ทั้งแบบเดี่ยว และ คู่ เบื้องหลังเป็นทะเลสาปกว้าง
"ยินดีต้อนรับคร่า ยินดีต้อนรับสู่ "เคเมนาเร่ โฮเทลค่ะ"
"มีเน่ เธอมาทำอะไรอยู่"ฟาเรย์ร้องอุทาน ทันทีที่เห็น พนักงานต้อนรับของโรงแรมแห่งนี้
"เอ่อ... ฉันชื่อว่า มีน่าค่ะ เป็นน้องสาวคนที่12 ส่วนมีเน่เป็นพี่สาวคนโตค่ะ"หยิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนมีเน่ราวกับแกะเอ่ยตอบ
'ธุรกิจครอบครัวชัดๆ'
"เฮ้อ ตกลงพักที่นี่แหล่ะ"ไมอารินเอ่ย ก่อนเดินนำหน้าเข้าไปในโรงแรม
เด็กหญิงจุ่มตัวลงไป ในอ่างน้ำขนาดใหญ่ ที่อบอวนไปด้วยควัน เส้นผมสีชาของเธอสยาย ไปกับสายวารี ร่างบางของเธอ ดูราวกับเทพีแห่งสายน้ำ
น้ำอุ่นๆ ทำให้ใจเธอเย็นลง ราวกับลืมความทุกข์ในอดีตที่ผ่านมาทั้งสิ้น
'พี่คะ อย่าทิ้งหนูไป' เสียง และ ภาพความทรงจำสีเทาๆ แล่นเข้าสู่สมองของเธอ ภาพของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผู้มีเส้นผมสีน้ำตาล - ชา กำลังเดินออกจากบ้านหลังเล็กๆ ทิ้งไว้เพียงเด็กหญิงตัวน้อย ให้ร่ำร้องหาถึงครอบครัวของเธอ
เขาจากไปวันนั้น จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
และภาพอีกความทรงจำนึง ก็แล่นเข้ามาแทนที่ ภาพที่บ้านทั้งหลังของเด้กน้อยถูกไฟเผาวอด ภาพที่เด็กน้อย พยายามไขว่คว้ารูปภาพของเธอและพี่ชายเพียงรูปเดียวที่จมอยุ่ในกองเพลิง ภาพของทุกสิ่งที่ถูกทิ้งภายใต้เปลวเพลิง
และอีกความทรงจำหนึ่งก้แล่นเข้ามา เป็นความทรงจำที่มีหญิงสาวผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีอเมทิสต์ ที่พยายามจูงลูกน้อยหนี แต่ก็ถูกดาวกว้างปักคาอก ร่างของเธอล้มลง ภาพของชายผู้ยืนอยู่เหนือซากศพ และหัวเราะลั่นราวกับปีศาจ
เสียงเคาะประตูห้องน้ำ ปลุกเอจากห้วงความทรงจำ ที่เธออยากจะลืม เสียงใสๆอันคุ้นเคยแว่วเข้ามากระทบห้วงโสตประสาท ใช่ มันคือเสียงของฟาเรย์ ฮาโซดิสม์
"ไมน์ อาบน้ำเสร็จยัง จะได้รีบลงไปกินอาหาร"
"อื้อ แป้บนะ"นักดาบสาวเอ่ย ก่อนพยุงตัวขึ้นจากอ่างน้ำกว้าง
ร่างบางของสตรีทั้งสองก้าวลงมาจากบันไดไม้ ราวกับเจ้าหญิง หรือเทพธิดา คนหนึ่ง เป็นเทพธิดาที่ดูน่ารัก และ ซุกซน อีกคนหนึ่ง กลับให้ความรู้สึกราวกับกษัตริย์ ทุกสายตา ถูกตรึงไว้กับภาพเบื้องหน้า
ใช่แล้ว พวกเธอคือ ฟาเรย์และ ไมอารินนั่นเอง
ไมอารินหน้าแดงซ่าน กับชุดที่เพื่อนรักเลือกให้ใส่ มันเป็นเสื้อแขนกุดสีน้ำเงิน กับกระโปรงสั้นสีน้ำเงินเช่นเดียวกับเสื้อ ผมสีชาของเธอ รวบไว้เป็นเปีย และปัดมาไพล่ไว้แถวไหล่ ผิดจากทุกวัน ซึ่งเอจะปล่อยให้ผมยาวอยู่อย่างนั้น และสวมเสื้อสีขาว ทับด้วยแจ็คเก้ตหนัง และกระโปรงจีบรอบ แบบยาวคลุมเข้าอีกตัว เท่านั้น
ส่วนฟาเรย์ เธอรวบผมสีทองแดงไว้สูงเป็นหางม้า สวมเสื้อแขนกุด และ กระโปรง สีแดง แสบตา แต่ช่วยเสริมให้เธอดูน่ารักขึ้น อย่างน่าประหลาด
"ฟาร์ ฉันขอเปลี่ยนเสื้อทีเถอะ"ไมอารินกระซิบข้างหูเพื่อนรัก ในขณะที่ผิวหน้าเริ่มฉาบด้วยสีชมพูจนเกือบแดง
"ไม่ได้นะ เธอแต่งอย่างนี้แหล่ะ ถึงสวย ขืนแต่งแบบเก่าไป อายเขาแย่"
"ขอเปลี่ยนเหอะนะ ฟาร์"
แต่โจรสลัดน้อยยังทำเฉยเมย พลางก้าวทิ้งห่างลงบันไดมาก่อน ทิ้งคนข้าหลังให้กลายเป็นเป้าสายตา
ฟาเรย์เดินลงบันไดมา แล้วก้าวฉับๆเข้าหาพ่อมดหนุ่ม พลางกระซิบอะไรบางอย่าง พ่อมด ซิ่งเรเซนเวียก็พยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย
"ไมน์ เธอจะไปห้องสมุดเหรอ"สาวเจ้าของนัยน์ตาสี เอ่ยอย่างมีเลศนัย
"อือ ก็กะว่างั้นแหล่ะ"
"เหรอ เอ แต่ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือนี่"
"เธอบอกมาเลยดีกว่า ว่าจะเอายังไง ฟาร์"
"อืม.. เอางี้ดีมะ เดี๋ยวฉันกับราสจะไปเดินดูของในเมือง ส่วนเธอค่อยไปหอสมุดกับพี่"
"ทำไมฉันต้องไปกับยัยนี่ด้วยอ่ะ ฟาร์"
"พี่คะ ให้หนูมีอิสระหน่อยเถอะ วันนี้หนูไม่อยากเดินไปไหนมาไหนโดยมีพี่พ่วงไปไหนมาไหน"
"แต่....."
"ไม่มีแต่ค่ะ หนูก็โตแล้ว ทำไมพี่ยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่ได้" หญิงสาวเอ่ย แล้วสาวเท้าออกไป โดยไม่ลืมพ่อมดหนุ่ม ที่เดินรั้งท้ายมาอยู่
"แล้วก็เหลือแต่เธอกับฉันจนได้ล่ะสิเนี่ย"ฟาลอร์บ่นอุบอิบ พลางบุ้ยใบ้ไปทางนักดาบสาวที่มองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน
"ฉันจะไปหอสมุด"เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก แล้วจ้ำอ้าวออกไปก่อน ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งหงอยอยู่คนเดียว
"เดี๋ยวสิ ไมอาริน รอก่อน" ฟาลอร์วิ่งตาม ฝ่ากลางฝูงชนชาวเซนมา จนเจอกับหญิงสาวร่างเล็ก เจ้าของเส้นผมสีชาอันคุ้นเคย
"ทำไม"เธอถาม
"ฉันไปด้วย"
"ไม่ นายมีจุดประสงค์อะไร"
"เอ่อ......"
"อะไร"ไมอารินเน้นเสียงหนักขึ้น
"ก็ เธอไปคนเดียวมันก็ยังไงๆอยู่นะ ให้ฉันตามไปด้วยดีกว่า"
"ข้าดูแลตัวเองได้"เธอเอ่ย น้ำเสียงแสดงออกถึงความห่างเหิน
"ไม่ล่ะ ฉันต้องตามเธอไป"
"ไม่มีเหตุผล"
"ก็... ก็ เธอไม่มีพี่ชายไม่ใช่รึ ดังนั้นฉันก็ขอเป็นตัวแทนของพี่ชายเธอ"
"หุบปากกกกกกกกกก"เธอตะโกนลั่น ก่อนฟาดฝ่ามือไปบนดวงหน้าขาวๆของยมทูตหนุ่ม แล้วเดินจ้ำอ้าวหนีไป
แต่มือของเขาไวกว่า มือของเขา คว้าข้อมือของเด็กสาวไว้ เธอชะงัก
"ปล่อย"
"ไม่ จนกว่าเธอจะยอมให้ฉันไปด้วย"
"ทำไมถึงต้องให้นายไปด้วยล่ะ ไม่มีความจำเป็นนี่"
"จำเป็นสิ"
"เพราะอะไร"
"เพราะ... เธอเป็น...เอ่อ ผู้ร่วมอุดมการณ์ตามหาอัญมณี"
สาวน้อยรู้ตัวราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ทำไม เพราะอะไร เธอไม่ทราบคำตอบ
"แล้วแต่นาย"
"จริงเหรอ งั้นก่อนไปหอสมุด เราแวกินไอศกรีมกันมะ"
เด็กสาวพยักเพยิดหน้า ให้ชายหนุ่ม ที่วิ่งไปยังร้านไอศกรีมอย่างรวดเร็ว
เฮ่อ... คงเพราะนิสัยเด็กๆแบบนี้มั้ง เลยต้องห่วง
ประตูไม้บานหนากระแทกเปิดออก สายลมพัดหวีดหวิวเข้ามาทางประตู
หอสมุดใหญ่แห่งเซน
สถาปัตยกรรมที่ตั้งอยู่กลางทะเลสาปใส รูปทรงคล้าคลึงกับปราสาท ที่มีหลังคาสีน้ำเงิน และตัวปราสาทเป็นสีขาวสะอาด พื้นที่กว้างใหญ่ โอ่โถง สมกับหอสมุดประจำนครเซน นครที่ได้ฉายาว่า นครแห่งจอมปราชญ์
หญิงสาวเจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์ก้าวเข้ามาอย่างองอาจ นัยน์ตาของเธอสะดุดกับบรรณารักษ์สาว ร่างโย่ง เส้นผมสีน้ำตาลแก่ถูกรวบจนตึงไว้เป็นมวย นัยน์ตาสีอำพันดุดันราวกับเหยี่ยว ถูกซ่อนไว้ภายใต้กรอบแว่น
"ฉันมาหาตำราของจอมปราชญ์ท่านนึง" นักดาบสาวเอามือตบโต๊ะ เรียกความสนใจ ก่อนที่จะโพล่งขึ้น
"เดินไปตามตู้หมวด 215 แล้วตรงไปจนสุดท่างค่ะ อยู่บนชั้นตู้หนังสือสีทอง เรียงตามรายชื่อของผู้บันทึก"บรรณารักษ์สาวตอบ ในขณะที่หน้าของเธอไม่ได้โผล่พ้นขึ้นมาจากหนังสือเล่มยักษ์
"แต่ถ้าตำราของจอมปราชญ์ที่ฉันหา เป็นตำราของจอมปราชญ์ แฟเรียส บลัดไนท์ ล่ะ"
บรรณารักษ์สาวเงยหน้าขึ้นมาดูผู้พูด ด้วยสายตาเคลือบแคลง
"คุณต้องการไปทำไม"
"ฉันรู้ ว่าบรรณารักษ์อย่างคุณก็น่าจะรู้ เรื่องของชายที่เป็นตำนานแห่งเซน เรื่องราวที่ประชากรชาวเซนเหยียบไว้ซะมิด และเรื่องของสตรีที่เขากล่าวว่าจากกันมานานแสนนาน"
นัยน์ตาของบรรณารักษ์สาวเบิกโพลง
"ฉัน ไมอาริน ฟาเรส"
เมื่อบรรณารักษืสาวได้ยินเช่นนั้น มือของเธอก็ควานหาเศษกระดาษแผ่นเล็กๆขึ้นมา แล้วเขียนอะไรยุกยิกลงไป
"ไปหาคนที่สถานที่นี้ เขาจะสามารถบอกได้ทุกอย่าง เกี่ยวกับจอมปราชญ์ท่านนี้"
"ขอบใจ"
หญิงสาวถอนหายใจ พลางมองเด็กหญิงผ่ากรอบแว่น ท่านแฟเรียส นี่หรือ สตรีที่ท่านบอกข้า
สตรีร่างเล็ก และ ชายหนุ่มหยุดลงหน้าบ้านพักหลังหนึ่ง ที่อยู่ติดกับทะเลสาปกว้าง บนตีนเขา เธอเคาะประตูเบาๆอย่างมีมารยาท
"เข้ามาสิ"
เด็กหญิงเปิดประตูอย่างแผ่วเบา สายตาเธอสะดุดกับเจ้าของบ้าน ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมอย่างเย็นใจ
"กำลังรออยู่เลย ไมอาริน ฟาเรส"
"ท่านกษัตริย์...."
---------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าอ่านแล้วอย่าลืมเมนท์เป็นกำลังใจด้วยน้า ติมาเลย ไม่เข้าใจตรงไหนบอกเลย โซจะได้แก้ให้ค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น