Platinum Daimond การผจญภัยแห่งอัญมณีสีเลือด

ลำดับตอนที่ #4 : หายนะแห่งนครลับแล และ องค์กร มิราจ แห่งความมืด100%มั้ง

"ท่านแม่ ท่านแม่ อยู่ไหมคะ"เซเรน่าตะโกนไปทั่วคฤหาสน์ที่เธอคุ้นเคย ที่ๆเธอเติบโตมา และ อาจจะเป็นที่ตายของเธอ

"บ้านถูกรื้อค้น"นักดาบสาวกล่าว พลางเดินไปรอบๆ

"ท่านแม่" เธอกรีดเสียง แล้วถลาไปที่ประตูห้องชั้นบน

ร่างของหญิงชรานางหนึ่ง นอนสิ้นลมอยู่บนเตียงสีขาว มีร่องรอยว่าเธอถูกทำร้าย มีแผลตามร่างกายเต็มไปหมด

"เธอตายแล้ว"ไมอารินเอ่ย หลังจากก้าวตามเข้ามา คำพูดของเธอ เรียกน้ำตาจากตาสีม่วงสว่างของสาวน้อยนักพยากรณ์ได้

"ไม่จริง ไม่ นี่ไม่ใช่ความจริง"เด็กสาวผมดำกรีดร้องราวกับวิกลจริต นักดาบผมสีชาเบือนหน้าหนี

เธอผ่านความตายมานับพัน เธอฆ่าคนมานับร้อย แล้วมิใช่หรือ ไมน์ ทำไมเธอถึงไม่เคยเจอความตายที่น่าโศกเศร้าเช่นนี้

"ไมน์ ข้างบนเกิดอะไรขึ้น"เสียงใสๆของโจรสลัดสาวน้อยดังขึ้น พร้อมกับร่างที่เซถลาเข้ามา

"นั่นใครเหรอ"ฟาร์เรย์เอ่ย พลางทำท่าสะอิดสะอียน แต่เมื่อเธอได้ฟังคำตอบจากเพื่อนสาว เธอก็อุทานอย่างตกใจ แล้วสบถเบาๆ




....ความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้น จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด ตายไปจะไม่อาลัย สิ้นไป ไม่อาวรณ์

เสียงเพลงของแม่ระลึกเข้ามาในห้วงประสาทของสาวน้อยผมสีชา

วันนี้เธอเห็นการสูญเสีย ที่เธอเชื่อ่า ไม่ว่าใครก็จะจำไปชั่วชีวิต เธอเกลียดความตาย แต่เธอต้องเป็นนักล่า เธอเกลียดสัจจธรรมของโลก

"ท่านแม่ ไม่ ท่านอย่าไป"เด็กสาวผมดำร้องทุรนทุราย ดิ้นพราดๆอยู่บนเตียงอย่างหน้าใจหาย

"เซเรน่า เซเรน่า"เธอทาบมือลงบนไหล่ของสตรีผู้ที่กำลังเผชิยกับฝันร้าย แล้วเขย่าตัวเธอเบาๆ ราวกับจะปลุกให้ตื่นจากภวังค์

เด้กหยิงผมดำสะดุ้งพรวด นัยน์ตาของเธอเบิกโพลงราวกับคนที่ผ่านเหตุการณ์ที่น่ากลัวที่สุดมา

"ท่านแม่ ท่านแม่"เธอพึมพำราวกับว่าวิกลจริต

"เป็นอะไรเหรอ"หญิงสาวผมสีชาถามเบาๆ เพราะต้องการปลอบใจ แต่หญิงสาวผมกำ กลับโผเข้ากอดเธอ

"เอ่อ.. เซเรน่า"นักดาบเอ่ยตะกุกตะกักเป็นครั้งแรก พลางหน้าแดงซ่าน



"เอ๋ คุณไมอารินมีพี่ชายด้วยเหรอคะ" หยิงสาวผมดำตระโกน ทันทีที่เด็กสาวอีกคนเล่าความลับให้ฟัง

"อือ แต่อย่าพูดถึงเลย เขาตายไปแล้วน่ะ"

"เอ๋ แล้วคุณไมอารินไม่เศร้าบ้างเหรอคะ"

"ไม่หรอก ก็เขายังอยู่ในใจฉันตลอดไปนี่" หญิงสาวผมสีชาเอ่ย พลางล้มตัวนอนลงบนผืนหญ้า นัยน์ตามองไปยังดวงดาวบนผืนฟ้า

เป็นครั้งแรก ที่เธอเห็นสตรีผมสีชาผู้นี้แสดงความอ่อนโยนต่อหน้าเธอ ช่วยเสริม ให้เด็กหญิงผู้นี้ดูมีเสน่ห์ขึ้นอย่างหน้าประหลาด

"ไมน์ มาทามอารายที่นี่อ่ะ"ฟาเรย์เอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย พลางเดินมาทางเด็กสาวทั้งสอง

"ฟาร์ หลบไป"เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงเอ่ยแล้วผลักร่างของสหายที่เพิ่งตื่นออกไป ให้พ้นจากวิถีมีดบิน

"ใคร"ฟาเรย์กรีดร้องลั่น

"บุรุษ ผู้ถูกล่อลวง โดยเงาลวงตาแห่งความมืด ด้ายแดงเป็นตัวชักนำ"นักพยากรณ์หลับตาลง พร้อมเอ่ยถ้อยคำพยากรณ์แปลกๆ

"หมายความว่าไง"ฟาเรย์ร้องถาม

"หมายความว่า ฉันกำลังจะฆ่าพวกเธอไง"น้ำเสียงเย็นเยียบ ของเจ้าของมีดสั้นเอ่ยขึ้น พร้อมกับกองทัพ ซึ่งสร้างขึ้นจากธาตุทั้ง4รอบตัว

แห่งดินเริ่มเงื้อดาบเข้าโรมรันหญิงสาวทั้งสาม

"เฮ้อ... ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานานแล้ว สักนิดก็ไม่เลว"หญิงสาวนัยน์ตาสีอเมทิสต์เอ่ย แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็น

"ไมน์จะเอาจริงเหรอ"โจรสลัดแห่งขุมนรกเอ่ยถามแล้วยิ้ม

"ไม่ล่ะ แค่ยืดเส้นยืดสายก็พอ"

"เอางั้นก็ได้"โจรสลัดสาวเอ่ย แล้วเรียกดาบมาไว้ในมือ

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ฆ่าไม่เลี้ยงอยู่แล้ว"หญิงสาวผมสีทองเหลืองเอ่ย พร้อมชักดาบเข้าโรมรันกับกองทัพทั้งหมด

กองทัพแห่งดินถูกทำลายไปตนแล้ว ตนเล่า จนหมด

"โธ่ กระจอก คราวหน้าอย่ามาอีกล่ะ" เด็กหญิงเอ่ย พลางปาดเหงื่อ นัยน์ตาสีฟ้ามองไปรอบๆ

"นั่นก็แค่นกต่อ"ชายหนุ่มเอ่ย พลางถอดฮู้ดที่สวมอยู่ออก นัยน์ตาสีทองใสกวาดตามองไปที่หญิงสาวทั้งสาม<<ตัวละครท่านครับ คุณ son_kanako>>

"แต่นี่ของจริง" เขาเอ่ยต่อ แล้วชูมือข้างซ้ายขึ้นไปในอากาศ แล้วเรียกกองทัพทั้งสาม ให้โรมรันใส่เด้กหยิง

"ไม่... เรา.... เราไม่มีทาง...... ไม่มีทางที่จะสู้ได้" เซเรน่าเอ่ยเสียงสั่นๆ

"พูดอะไรของเธอ เงียบซะ เงียบ เซเรน่า"หญิงสาวนักดาบตะโกนดุ เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงที่ตัวสั่นเทาราวกับลูกนก

"ไมน์ มาช่วยกันหน่อย"

สิ้นเสียงของเพื่อน สาวน้อยผมสีชาก็วิ่งไปหาเจ้าของเสียง ซึ่งกำลังโรมรันกับกองทัพแห่งไฟ

ยิ่งพวกเธอสังหารมันมากเท่าไหร่ มันยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้น

"แล้วเราจะทำไงล่ะ ไมน์"โจรสลัดเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"ความเย็น ฉันต้องการความเย็น"ไมอารินตระโกนออก

"จะเอาความเย็นไปทำไม"สหายร่วมรบตะโกนถาม

"เคล็ดการพิชิต คือความเย็น"เด็กสาวผมสีชาตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงเครียดจัด

"จะเอาความเย็นไปทำไม ในมื่อยังมีทางอื่นอยู่นี่"เสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น เป็นเสียงของชายหนุ่มที่พวกเธอรู้จักดี ฟาลอร์ ฮาโซดิสม์ ซึ่งมุ่งเป้าหมายไปที่เด็กหนุ่มผู้ใช้วิชา

"อย่านะ"ไมอารินตระโกนห้ามสุดเสียง ก่อนที่เดธมาสเตอร์หนุ่มจะเอาสันมือ ฟาดลงตรงท้ายทอยของศัตรู

ถึงผู้ใช้วิชาจะหยุด แต่วิชชาของเขาไม่หยุดตาม มันยังเคลื่อนไหว และ เก่งกาจเหมือนเดิม ราวกับว่าเจ้านายของมันยังอยู่

"เป็นไปได้ไง"ฟาลอร์คราง ในขณะที่พยายามรับมืออยู่กับกองทัพแห่งลม

"นี่ไม่ใช่วิชาที่ผู้ใช้เวทย์แบ่งชีวิตใส่ตัวหุ่นนะ แต่นี่เป็นการสร้างวิญญาณใหม่ให้แก่หุ่น ถ้าไม่ใช่ผู้สร้าจริงๆ มันจะไม่ฟังใครทั้งนั้น"ไมอารินตอบกลับ แล้วใช้สันดาบฟาดเข้าที่ศรีของกองทัพแห่งไฟ

"พี่ ไปช่วยเซเรน่าก่อนเถอะ" ฟาเรย์ร้องสั่ง แล้วมองไปยังเซเรน่าที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ที่โคนต้นไม้

"ฟาร์ ขอคทาเธอหน่อย"นักดาบตระโกนสั่งราวกับเป็นผู้บังคับบัญชา

สาวน้อยโจรสลัดไม่ตอบอะไร แล้วโยนคทาสีดำ ออก น้ำตาลเข้ม อันยาวมาให้เพื่อนรัก

นักดาบสาวคว้าหมับลงไปที่ด้ามคทา แล้วพึมพำเบาๆ กองทัพทั้ง 3 กองทัพ ต่างแข็ง และ เย็น

"ความเย็น คือคีย์ เผด็จศึก"เด้กสาวผู้ถือไม้คทาเอ่ย แล้วสะบัดไม่คทาหนึ่งรอบ หุ่นน้ำแข็งก็แตกสลายทั้งหมด

"ทำไม มันไม่น่าเป็นไปได้" ชายหนุ่มเจ้าของกองทัพเอ่ย ในขณะที่พยายามยืนขึ้น

"นายสร้างกองทัพ ไม่ดูภูมิอากาศเองนี่ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่ปราณี"เธอเอ่ย แล้วใช้ดาบแทงทะลุร่างของชายหนุ่มนัยน์ตาสีทอง ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาปลิวสะบัด

"ต่อไป จะเฉือนตรงไหนดีล่ะ" 

"คุณไมอารินคะ พอเถอะค่ะ"เซเรน่าร้องตะโกนห้าม ก่อนที่ผู้ร่วมเดินทางกับเธอจะทำอะไรลงไปเสียก่อน

"หึ แกโชคดีไปนะ"นักดาบสาวเอ่ยทิ้งท้ายไว้อย่างเย็นชา แล้วจากไป


ข้าขออภัย นายหญิง ที่ข้าพ่ายแพ้

ข้าอาจจะไม่เป็นอันดับหนึ่งแห่งมิราจ แต่ข้าก็ภูมิใจในฝีมือ

ข้าหยิ่งทะนง และ กำแหงเกินไป จนข้าพ่ายแพ้

ถ้าข้าเปิดเผยข้อมูลสำคัย ท่านคงไม่ว่าอะไร เพราะยังไง ข้าก็ไม่สามารถฝ่าฝืนกฎเวทย์ที่ท่านร่ายไว้ได้ 

ข้าต้องขออภัย ที่ข้าจะต้องกลายเป็นคนทรยศ


"ตื่นได้แล้วโว้ย ไอ้-สา-ระ-เลว"เด็กสาวผมสีทองเหลืองดพล่งขึ้นมา ท่ามกลางความเงียบของโรงเตี้ยม ที่ร้างด้วยผู้คน

"หนวกหู"พ่อมดหนุ่มตระโกนลั่น พร้อมกับเด้งตัวขึ้นจาก ผ้าสากๆที่ใช้ต่างที่นอน

"เงียบ แล้วฟังที่ฉันถาม นายชื่ออะไร"โจรสลัดสาวน้อยถาม พลางตั้งสีหน้าจริงจัง

ราวกับต้องมนต์สะกด เขาตอบทันทีที่สตรีเบื้องหน้าถามเสร็จ "เรเซนเวีย ราส เรโนเคีย"

ฟาเรย์อึ้งไปพักนึง ก่อนที่เสียงประตูไม้ดังเอี้ยดอ้าด ปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์

"อะไรนะ เธอเป็นเด็กผู้หญิงนะ จะขับเกวียนได้ยังไง" ชานหนุ่มเดธมาสเตอร์บ่นขรม

ไมอาริน ขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนตอบไปว่า "ขับได้ก็แล้วกันแหละ"

"เป็นผู้หญิงเนี่ยนะ" ฟาลอร์เริ่มสบถออกมาดังๆ

"แล้วเป็นไงบ้าง"ไมอาริน เอ่ยถามฟาเรย์

"แปลกมากๆๆ เขาตอบทันที ไม่มีลูกเล่น"ดจรสลัดสาวเอ่ยอย่างงุนงง

สหายนักดาบขมวดคิ้ว ก่อนอ้อมไปข้างหลัง แล้วดึงเสื้อของพ่อมดหนุ่มออก

บนแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม ได้ปรากฎตรารูปวงกลม ที่มีลายรูปแหวนย้อมเลือดอยู่ตรงกลาง และมีดวงตาเป็นฉากหลัง

"ตราแห่งความสัตย์ จะไม่สามารถพูดปดได้"ไมอารินเอ่ยเนือยๆ แล้วนั่งลง

"ทำไมอ่ะ ใครเป็นผู้ลงตราให้นายกันแน่"ฟาเรย์เอ่ยอย่างหัวเสีย พลางกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มขึ้น

"นายหญิง เป็นผู้ลงลายนี่ให้ข้า"เขาตอบกลับด้วยท่าทีราวกับซากศพ

"แล้วนายมาจากไหน"

"ข้ามาจาก มิราจ องค์กรลวงตา"

"อะไรคือมิราจ"

"มันคือองค์กรที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด ในเทเรส เป็นหน่วยงาน ที่หนุนหลังกษัตริย์ทุกพระองค์ มีผู้นำคือนายหญิง"

"แล้วนายหญิงของนายคือใคร"

"ท่านเป็นสตรีหมายเลขหนึ่งแหง่มิราจ เป็นเด็กผู้หญิงที่ทรงอำนาจราวกับกษัตริย์ ไม่มีใครรู้ว่าท่านคือใคร"

ฟาเรย์สบถออกมา หลังจากที่นั่งสนทนากับจำเลย

"แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้"ฟาเรย์ถามทุกคน

"พามันไปด้วย ส่วนเซเรน่า ขอปลีกตัวอยู่ที่นี่"ไมอารินตอบ

"ในเมืองร้างเนี่ยนะ"

"อือ"ฟาลอร์เอ่ยตอบแทนไมอารินอย่างหัวเสีย

"แล้วพี่ไปโกรธใครมาเหรอ"

"ก็ยัยนักดาบจอมอวดดีนะสิ บอกว่าอบ่ากขับเกวียน เป็นแค่เด็กผู้หญิงเนี่ยนะ"

ไมอารินชักหางตามองมาทางเดธมาสเตอร์ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เป็นผู้หญิงแล้วไง















-------------------------------------------------------------------------------------

แอบแต่งตอนพักเที่ยงอ่ะ ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้อัพนะ เปิดเทอมและ

ใครอ่านก็ช่วยแนะนำ(เมนท์)ด้วยนะค้า

ปล.สั่งให้นังเลอจังวาดตัวละครอยู่ เด๋วเอามาให้ดู

หุหุ ตอนนี้โซฮีกำลังสร้างบอร์ดองค์กรมิราจอยู่ค่ะ ถ้าสนใจก็มาเข้าชม & สมัครสมาชิกได้นะเคอะ ที่ http://g2.buildboard.com/id.php?26

ภาพที่สั่ง ได้แล้วค่ะ หุหุ เด๋ว ตกแต่งก่อนค่อยมาลงให้น้า
บายค่ะ