ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำพยากรณ์ จาก เอเลเวีย100%
"ท่านแม่ท่านแม่ อย่าเป็นอะไรนะ ท่าแม่ ลืมตามาคุยกับลูกก่อนซิ" หญิงสาวเขย่าร่างของมารดา แล้วเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
"หนีไป เซเรน่า หนีไป"หญิงชราเอ่ย ก่อนที่จะมีลูกธนูนับพัน พุ่งมาปักที่กลางหลังของเธอ
"ท่านแม่"
"แม่บอกให้หนีไป"สิ้นคำพูด ก็มีหอกหลาวอันใหญ่ ปักทะลุร่างของผู้เป็นมารดา
"ท่านแม่ อย่าเป็นอะไรนะ ลูกจะต้องช่วยท่านให้ได้"เธอพึมพำ แล้วสาวเท้าอย่างรวดเร็ว
"ท่านแม่ต้องไม่ตายเพราะเรื่องบ้าๆอย่างนี้แน่"
"ท่านแม่ต้องไม่ตาย"
"บอกแล้วไงว่าเลี้ยวซ้าย เห็นไหมเลี้ยวตามเธอ แล้วมันมาโผล่ที่ไหน"ชายหนุ่มตะโกนไปทางหญิงสาวผมสีชาที่นั่งหน้าตายอยู่มุมเกวียน
"เงียบหน่อยพี่ เงียบ"เนื่องจากความรำคาญที่ก่อตัวขึ้นทำให้เธอต้องตระโกนออกไปแทนเพื่อนรัก พี่ของเธอก็ชอบโวยวายเหมือนเด็กเลย
"แต่..... ฟาร์"เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสเอ่ย คล้ายๆเสียงคราง
"ไม่มีแต่" ผู้เป็นน้องสาวแหวลั่น
เขาพยักหน้าหงึกๆ ....น้อยครั้งนักที่ฟาร์จะโกรธ ทำไมเธอถึงโกรธง่ายอย่างนี้
"จอดเกวียน"ถ้อยคำเรียบๆ สั้นๆ ดังออกมาจากปากบางๆของหญิงสาวนัยน์ตาสีอเมทิสต์ มันดูมีอำนาจ จนคนทั้งเกวียนแทบหยุดหายใจ และทำตามที่เธอบอก
"ฟาร์ ตามมา"เมื่อเกวียนจอดสนิท เธอก็เอ่ยเย็นเยียบอีกครั้ง แล้วจับข้อมืเพื่อนสาว แล้วพาลงไป
เบื้องล่าง มีร่างบางเล็กของหญิงสาวผมดำนางหนึ่ง เธอนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น ราวกับว่า จะรอให้สัตว์ร้ายมาขย้ำ(<<ตัวละครของคุณ Ziar ค่ะ>>)
"พี่ๆ พี่ฟลอโว้ย มาช่วยกันหน่อย"หญิงสาวผมสีทองเหลือตระโกนเรียกพี่ชาย ที่นั่งบังคับเกวียนอยู่
"คร้าบ"เขาตอบรับ พร้อมกับเดินมาหาน้องสาว
"ช่วยอุ้มขึ้นเกวียนทีสิ"หญิงสาวนัยน์ตาสีอเมทิสต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วก้าวขึ้นเกวียน
"อะไรเนี่ย"ชายหนุ่มตระโกน พลางมองไปที่ภาระที่หญิงสาวทิ้งไว้
"งั้นพี่ช่วยอุ้มเขาให้หน่อยนะ"
"หา"
"เราตายแล้วเหรอ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ผมสีดำตกลู่
ถ้าเราตาย แล้วจะแก้แค้นให้ท่านแม่ได้ไง
"ไม่ ฉันยังไม่ตาย" หญิงสาวตะโกนลั่น พร้อมกับลืมตามองดูรอบๆ เธออยู่บนเกวียนเล่มเล็ก เล่มหนึ่ง
"ฟื้นแล้วหรอ"เสียงใสๆ จากเด็กสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้น เธอมีเส้นผมสีทองเหลืองเนียนละเอียด
"ท่านคือ......."หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำเอ่ย นัยน์ตาสีม่วงกระพริบปริบๆ เพื่อปรับภาพรอบตัวให้ชัดขึ้น
"อ๋อ ฉันเหรอ ก็... เอ่อ.... ฟาเรย์ ฮาโซดิสม์น่ะ เป็นโจรสลัด" หญิงสาวผมสีทองเหลืองอมส้มเอ่ยตะกุกตะกัก
"แล้วคุณผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ คุณฟาเรย์ คนที่ผมสีชาน่ะคะ"หญิงสาวผมดำเอ่ยต่อ นี้วชี้ของเธอชี้ไปที่หญิงสาวร่างบาง นัยน์ตาสีอเมทิสต์ ผู้มีชื่อว่า ไมอาริน
"อ๋อ ไมน์น่ะเหรอ เอ้อ... ต้องบอกว่าชื่อ ไมอาริน ฟาเรสเนอะ"ฟาเรย์เอ่ยแบบไร้ความมั่นใจ
ทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้น่ะเหรอ ก้ไมน์น่ะสิ อายุเท่าเธอแท้ๆ แต่กลับรักษาหญิงสาวคนนี้ที่เกือบจะตายแล้ว ให้กลับคืนมาได้ ถ้าเป็นเธอ ป่านนี้ สตรีผมดำคงจะไม่มานั่งอยู่เบื้องหน้าเธอแล้วล่ะ
"แล้วใครเป็นคนบังคับเกวียนเหรอค่ะ" หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาสีม่วงสว่างเอ่ยถามอีก ในใจ เธอหวังว่า เธอคงจะพบกับคณะเดินทางที่สามารถช่าวยมารดาของเธอได้
"เอ้ะ ถามอยู่ได้ เธอนี่นะ หัดเกรงใจคนเฝ้าไข้บ้างสิ" หยิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าอมม่วงตระโกนใส่หน้าคนป่วย จนคนป่วยเริ่มน้ำตาคลอเบ้าด้วยความตกใจ "เอ่อ... คือ..... คนบังคับเกวียนน่ะ ชื่อฟาลอร์ ฮาโซดิสม์ เป้นพี่ชายฉันเอง" โจรสลัดสาวเริ่มตะกุกตะกัก พูดไม่เป็นภาษาอีกรอบ
"คุณฟาเรย์มีพี่ชายด้วยเหรอคะ แต่ เอ.... คุณไมอาริน ฟาเรส เป็นอะไรกับตระกูลฮาโซดิสม์เหรอคะ ถึงได้เดินทางมาด้วยกัน" หยิงสาวนัยน์ตาสีม่วงเริ่มถามต่ออย่างสงสัย
ส่วนโจรสลัดสาวเมื่อโดนถามอย่างนี้ ก็เริ่มคิดแผนร้าย จะแกล้งเพื่อนและพี่ชายขึ้นมา เลยตอบไปด้วยเสียงดังว่า "ไมน์ เป็น พี่ สะใภ้ ฉัน เอง"
"ฟาเรย์"ผู้ถูกอ้างทั้งสองตระโกนพร้อมกันด้วยความโกรธ ทั้งสอง หน้าแดงก่ำราวกับผลมะเขือเทศ ไม่รู้เพราะความโกรธ หรือ เพราะความอาย
"ใครจะไปแต่งงานกับคนพรรณนี้เล่า" ทั้งสองตระโกนพร้อมกันอีกรอบ จนฟาเรย์ขำก๊าก
หญิงสาวผมดำ ได้แต่นั่งมองคนเหล่านี้ด้วยความฉงน ปนสงสัย พลางนึกถึงคำที่แม่บอกเธอก่อนที่เอจะหนีออกมา
'ลูกเป็นผู้หนึ่ง ที่สวรรค์เลือก เมื่อลูกเจอคณะเดินทางที่มี สตรี 2 คน บุรุษ 1คน ให้นำคำพยากรร์นี้ไปบอกแก่เขา' คงเป็นคณะเดินทางกลุ่มนี้ล่ะมั้ง ที่ท่านแม่พยากรณ์เอาไว้
"เอ่อ.... นี่ ไม่ทราบว่า พวกคุณเชื่อเรื่องคำพยากรณ์ หรือการทำนายมั้ย"
"หือ"สองพี่น้องตระกูลฮาโซดิสม์ครางในลำคอ ประมาณว่า <มีอะไรเหรอ>
"ก็มีคำทำนายว่า พวกคุณ จะเป็นคณะเดินทางที่สามารถกำจัดอัญมณีปิศาจเม็ดนั้นได้"หญิงสาวเอ่ยแล้วส่งยิ้มใสซื่อ
"อย่าบอกนะ ว่าเธอคือ เหล่านักพยากรณ์แห่ง เอเลเวีย นครลับแล" ฟาเรย์ตระโกนลั่นอย่างไม่เชื่อสายตา นี่หรือ นักพยากรณ์ผู้ที่สามารถทำนายอนาคต
"หึ ถึงเป็นนักพยารณ์แห่งเอเลเวีย แต่ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย"เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสตเอ่ยเรียบๆ แต่เป็นคำเอ่ยที่เสียดแทงถึงดวงใจของเธอ
"เอ่อ.... ฉัน.... ฉันแค่"นักพยากรณ์เอ่ยตะกุกตะกัก อย่างรู้สึกผิด
"เอ้อ... แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ"ฟาเรย์เอ่ยคั่น ก่อนที่จะเกิดสงครามเย็นขึ้นอีก
"ชื่อ... ก็ อ๋อ เซเรน่า เลอฟอร์ดค่ะ"หญิงสาวผมดำเอ่ยตอบ
"นี่ ข้างหน้าจะถึงเมืองแล้วนะ"ฟาลอร์เอ่ยบอกทุกคนบนเกวียน
"เมืองข้างหน้า..."สตรีผมสีทองเหลืองครางอย่างแกมสงสัย
"ใช่ เอเลเวีย บ้านของเธอไง"นักดาบผู้แสนจะเย็นชาเอ่ย แล้วยิ้มแบบหน้ากลัว
....เอเลเวีย เมืองลับแล
--------------------------------------------------------------------------------------
เอ่อ.. ต้องขอโทษคุณ Ziar ด้วยนะคะ ที่เปลี่ยนตัวละครของท่านเป็นนักพยากรณ์สาวอินโนเซนต์ เรื่องมันจะได้แต่งง่ายๆ ค่ะ ถ้าอ่านแล้วท่านรุณาช่วยเม้นท์ให้ด้วยนะคะ
"หนีไป เซเรน่า หนีไป"หญิงชราเอ่ย ก่อนที่จะมีลูกธนูนับพัน พุ่งมาปักที่กลางหลังของเธอ
"ท่านแม่"
"แม่บอกให้หนีไป"สิ้นคำพูด ก็มีหอกหลาวอันใหญ่ ปักทะลุร่างของผู้เป็นมารดา
"ท่านแม่ อย่าเป็นอะไรนะ ลูกจะต้องช่วยท่านให้ได้"เธอพึมพำ แล้วสาวเท้าอย่างรวดเร็ว
"ท่านแม่ต้องไม่ตายเพราะเรื่องบ้าๆอย่างนี้แน่"
"ท่านแม่ต้องไม่ตาย"
"บอกแล้วไงว่าเลี้ยวซ้าย เห็นไหมเลี้ยวตามเธอ แล้วมันมาโผล่ที่ไหน"ชายหนุ่มตะโกนไปทางหญิงสาวผมสีชาที่นั่งหน้าตายอยู่มุมเกวียน
"เงียบหน่อยพี่ เงียบ"เนื่องจากความรำคาญที่ก่อตัวขึ้นทำให้เธอต้องตระโกนออกไปแทนเพื่อนรัก พี่ของเธอก็ชอบโวยวายเหมือนเด็กเลย
"แต่..... ฟาร์"เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าใสเอ่ย คล้ายๆเสียงคราง
"ไม่มีแต่" ผู้เป็นน้องสาวแหวลั่น
เขาพยักหน้าหงึกๆ ....น้อยครั้งนักที่ฟาร์จะโกรธ ทำไมเธอถึงโกรธง่ายอย่างนี้
"จอดเกวียน"ถ้อยคำเรียบๆ สั้นๆ ดังออกมาจากปากบางๆของหญิงสาวนัยน์ตาสีอเมทิสต์ มันดูมีอำนาจ จนคนทั้งเกวียนแทบหยุดหายใจ และทำตามที่เธอบอก
"ฟาร์ ตามมา"เมื่อเกวียนจอดสนิท เธอก็เอ่ยเย็นเยียบอีกครั้ง แล้วจับข้อมืเพื่อนสาว แล้วพาลงไป
เบื้องล่าง มีร่างบางเล็กของหญิงสาวผมดำนางหนึ่ง เธอนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น ราวกับว่า จะรอให้สัตว์ร้ายมาขย้ำ(<<ตัวละครของคุณ Ziar ค่ะ>>)
"พี่ๆ พี่ฟลอโว้ย มาช่วยกันหน่อย"หญิงสาวผมสีทองเหลือตระโกนเรียกพี่ชาย ที่นั่งบังคับเกวียนอยู่
"คร้าบ"เขาตอบรับ พร้อมกับเดินมาหาน้องสาว
"ช่วยอุ้มขึ้นเกวียนทีสิ"หญิงสาวนัยน์ตาสีอเมทิสต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วก้าวขึ้นเกวียน
"อะไรเนี่ย"ชายหนุ่มตระโกน พลางมองไปที่ภาระที่หญิงสาวทิ้งไว้
"งั้นพี่ช่วยอุ้มเขาให้หน่อยนะ"
"หา"
"เราตายแล้วเหรอ" หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ผมสีดำตกลู่
ถ้าเราตาย แล้วจะแก้แค้นให้ท่านแม่ได้ไง
"ไม่ ฉันยังไม่ตาย" หญิงสาวตะโกนลั่น พร้อมกับลืมตามองดูรอบๆ เธออยู่บนเกวียนเล่มเล็ก เล่มหนึ่ง
"ฟื้นแล้วหรอ"เสียงใสๆ จากเด็กสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้น เธอมีเส้นผมสีทองเหลืองเนียนละเอียด
"ท่านคือ......."หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำเอ่ย นัยน์ตาสีม่วงกระพริบปริบๆ เพื่อปรับภาพรอบตัวให้ชัดขึ้น
"อ๋อ ฉันเหรอ ก็... เอ่อ.... ฟาเรย์ ฮาโซดิสม์น่ะ เป็นโจรสลัด" หญิงสาวผมสีทองเหลืองอมส้มเอ่ยตะกุกตะกัก
"แล้วคุณผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ คุณฟาเรย์ คนที่ผมสีชาน่ะคะ"หญิงสาวผมดำเอ่ยต่อ นี้วชี้ของเธอชี้ไปที่หญิงสาวร่างบาง นัยน์ตาสีอเมทิสต์ ผู้มีชื่อว่า ไมอาริน
"อ๋อ ไมน์น่ะเหรอ เอ้อ... ต้องบอกว่าชื่อ ไมอาริน ฟาเรสเนอะ"ฟาเรย์เอ่ยแบบไร้ความมั่นใจ
ทำไมเธอถึงเป็นอย่างนี้น่ะเหรอ ก้ไมน์น่ะสิ อายุเท่าเธอแท้ๆ แต่กลับรักษาหญิงสาวคนนี้ที่เกือบจะตายแล้ว ให้กลับคืนมาได้ ถ้าเป็นเธอ ป่านนี้ สตรีผมดำคงจะไม่มานั่งอยู่เบื้องหน้าเธอแล้วล่ะ
"แล้วใครเป็นคนบังคับเกวียนเหรอค่ะ" หญิงสาวผู้มีนัยน์ตาสีม่วงสว่างเอ่ยถามอีก ในใจ เธอหวังว่า เธอคงจะพบกับคณะเดินทางที่สามารถช่าวยมารดาของเธอได้
"เอ้ะ ถามอยู่ได้ เธอนี่นะ หัดเกรงใจคนเฝ้าไข้บ้างสิ" หยิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าอมม่วงตระโกนใส่หน้าคนป่วย จนคนป่วยเริ่มน้ำตาคลอเบ้าด้วยความตกใจ "เอ่อ... คือ..... คนบังคับเกวียนน่ะ ชื่อฟาลอร์ ฮาโซดิสม์ เป้นพี่ชายฉันเอง" โจรสลัดสาวเริ่มตะกุกตะกัก พูดไม่เป็นภาษาอีกรอบ
"คุณฟาเรย์มีพี่ชายด้วยเหรอคะ แต่ เอ.... คุณไมอาริน ฟาเรส เป็นอะไรกับตระกูลฮาโซดิสม์เหรอคะ ถึงได้เดินทางมาด้วยกัน" หยิงสาวนัยน์ตาสีม่วงเริ่มถามต่ออย่างสงสัย
ส่วนโจรสลัดสาวเมื่อโดนถามอย่างนี้ ก็เริ่มคิดแผนร้าย จะแกล้งเพื่อนและพี่ชายขึ้นมา เลยตอบไปด้วยเสียงดังว่า "ไมน์ เป็น พี่ สะใภ้ ฉัน เอง"
"ฟาเรย์"ผู้ถูกอ้างทั้งสองตระโกนพร้อมกันด้วยความโกรธ ทั้งสอง หน้าแดงก่ำราวกับผลมะเขือเทศ ไม่รู้เพราะความโกรธ หรือ เพราะความอาย
"ใครจะไปแต่งงานกับคนพรรณนี้เล่า" ทั้งสองตระโกนพร้อมกันอีกรอบ จนฟาเรย์ขำก๊าก
หญิงสาวผมดำ ได้แต่นั่งมองคนเหล่านี้ด้วยความฉงน ปนสงสัย พลางนึกถึงคำที่แม่บอกเธอก่อนที่เอจะหนีออกมา
'ลูกเป็นผู้หนึ่ง ที่สวรรค์เลือก เมื่อลูกเจอคณะเดินทางที่มี สตรี 2 คน บุรุษ 1คน ให้นำคำพยากรร์นี้ไปบอกแก่เขา' คงเป็นคณะเดินทางกลุ่มนี้ล่ะมั้ง ที่ท่านแม่พยากรณ์เอาไว้
"เอ่อ.... นี่ ไม่ทราบว่า พวกคุณเชื่อเรื่องคำพยากรณ์ หรือการทำนายมั้ย"
"หือ"สองพี่น้องตระกูลฮาโซดิสม์ครางในลำคอ ประมาณว่า <มีอะไรเหรอ>
"ก็มีคำทำนายว่า พวกคุณ จะเป็นคณะเดินทางที่สามารถกำจัดอัญมณีปิศาจเม็ดนั้นได้"หญิงสาวเอ่ยแล้วส่งยิ้มใสซื่อ
"อย่าบอกนะ ว่าเธอคือ เหล่านักพยากรณ์แห่ง เอเลเวีย นครลับแล" ฟาเรย์ตระโกนลั่นอย่างไม่เชื่อสายตา นี่หรือ นักพยากรณ์ผู้ที่สามารถทำนายอนาคต
"หึ ถึงเป็นนักพยารณ์แห่งเอเลเวีย แต่ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย"เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสตเอ่ยเรียบๆ แต่เป็นคำเอ่ยที่เสียดแทงถึงดวงใจของเธอ
"เอ่อ.... ฉัน.... ฉันแค่"นักพยากรณ์เอ่ยตะกุกตะกัก อย่างรู้สึกผิด
"เอ้อ... แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ"ฟาเรย์เอ่ยคั่น ก่อนที่จะเกิดสงครามเย็นขึ้นอีก
"ชื่อ... ก็ อ๋อ เซเรน่า เลอฟอร์ดค่ะ"หญิงสาวผมดำเอ่ยตอบ
"นี่ ข้างหน้าจะถึงเมืองแล้วนะ"ฟาลอร์เอ่ยบอกทุกคนบนเกวียน
"เมืองข้างหน้า..."สตรีผมสีทองเหลืองครางอย่างแกมสงสัย
"ใช่ เอเลเวีย บ้านของเธอไง"นักดาบผู้แสนจะเย็นชาเอ่ย แล้วยิ้มแบบหน้ากลัว
....เอเลเวีย เมืองลับแล
--------------------------------------------------------------------------------------
เอ่อ.. ต้องขอโทษคุณ Ziar ด้วยนะคะ ที่เปลี่ยนตัวละครของท่านเป็นนักพยากรณ์สาวอินโนเซนต์ เรื่องมันจะได้แต่งง่ายๆ ค่ะ ถ้าอ่านแล้วท่านรุณาช่วยเม้นท์ให้ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น