คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เสียงจากสวรรค์ 100 %
เกวียนลำน้อยควบปุเลงๆไปท่ากลางพงป่าใหญ่ กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งชวนวิงเวียน เลือดจากผู้แพ้
นักล่าคร่าชีวิตเหยื่อ โดยไม่ลืมที่จะทิ้งเลือดให้ส่งกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วผืนป่า พยัคต์น้อยตัวหนึ่งกำลังฉีกกินเนื้อกระต่ายขนสีขาวตัวหนึ่งอย่าสนุกสนาน แต่เมื่อเกวียนควบผ่าน มันกลับกระโดดหนีด้วยความกลัว
เด็กสาวคนหนึ่งนั่งหันหลังเข้ากับกำแพง เส้นผมสีทองเหลืองอมส้มดูยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบจนน่าประหลาดใจ (<<ขอบคุณคุณ Eternal death นะคะ สำหรับตัวละครตัวนี้>>) นัยน์ตาสีฟ้าอมม่วง เหลือบไปยังคนบังคับเกวียนอย่างไม่ไว้วางใจ
ชายหนุ่มผู้บังคับเกวียนหันกลับมาราวกับนกรู้ บนใบหน้าอันหล่อเหลา มีรอยช้ำหลายแห่ง เส้นผมสีทองเหลืองยุ่งกว่าเดิมที่ยุ่งอยู่แล้ว (<< คาแรกเตอร์ by คุณEternal death >>)
"พี่อ่ะ บอกว่าไม่กลับ ไม่กลับไง ยังลากมาอีกจนได้"เด็กสาวผู้เยาว์วัยกว่าเอ่ยเปิดบทสนทนา
"ก็พี่เป็นห่วงนี่ เป็นเด็กผู้หญิง จะให้อยู่ตัวคนเดียวได้ไง" ชายหนุ่มผมสีทองเอ่ย พลางเหลือบนัยน์ตาสีฟ้าใสไปทางน้องสาวอย่างเอ็นดู
"ไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับคนตระกูลฮาโซดิสม์อยู่แล้ว"เด็กหญิงกล่าวอย่างโอ้อวด
"เด็กน้อยเอย เด็กน้อย ความคิดเจ้ายังอยู่ในโลกที่แคบยิ่งนัก ถ้าข้าจักสังหารเจ้าแต่ตอนนี้ ก็ไม่ยากเลย"เสียงๆหนึ่งตอบกลับมา มันเป็นเสียงที่หวาน ใส ชวนสดับฟังยิ่งนัก
"ใคร แน่จริงก็มาสู้กันสิ มัวแต่หลบอยู่ได้ " เด็กหญิงวัย 14 กระโดดลงจากเกวียนทันที เธอประกาศก้องผืนป่าอย่างเหลืออด
"ถึงเจ้าจะเก่ง แต่ก็ไร้ประสบการณ์" เสียงเดิมกล่าวตอบ พร้อมชักดาบขึนมาจี้ที่ลำคอขาวๆของหญิงสาวผมสีทองเหลืองทันที
คำกล่าวของเธอผู้นี้ เหมือนคำกล่าวที่ตีแสกหน้าผู้ที่เติบโตในนรกอย่างเธอ แต่เธอก็ยอมรับว่า สตรีผู้นี้เก่ง อาจจะเรียกได้ว่าเก่งมาก ที่สามารถตลบหลังเธอได้ โดยที่เธอไม่รู้ตัว ส่วนสูงของเธอก็ไม่ได้แตกต่างกับนักล่าเบื้องหลังซักเท่าไร แต่ทำไม ทำไมคนคนนี้ถึงดูมีอำนาจมากกว่าเธอหลายเท่า
"ข้าพูดไว้ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ"สตรีนักล่าเบื้องหลังกล่าวทิ้งท้าย ก่อนเก็บดาบเรียวเข้าฝัก เนตรสีอเมทิสต์ของเธอแฝงแววสมเพชแกมดูถูก เส้นผมสีชาปลิวไสวลู่ลม(<<คาแรกเตอร์ ของคุณ1236ค่ะ>>)
"เธอทำอะไรฟาร์น่ะ" เสียงของพี่ชายผู้แสนดีดังแว่วขึ้น ตามมาด้วยดาบใหญ่ที่พุ่งผ่านหน้าเธอไปปักอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่
"สั่งสอน"เธอกล่าวสั้นๆพลางขึ้นไปนั่งบนเกวียนของพวกเขา
เมื่อเขาได้ยินเธอกล่าวเช่นนั้นแล้วก็นิ่งเงียบไปทันที
"ว่าแต่พวกเจ้ามีชื่อว่าอะไรหรือ" สตรีผู้มาเยือนเอ่ยเนือยๆ พลางมองทัศนียภาพรอบตัว
"อยากรู้ชื่อเขาก็แนะนำตัวก่อนซิ"
หญิงสาวยักคิ้วอย่างหน่ายๆ ก่อนเอ่ย "ไมอาริน ฟาเรส เป็นนักดาบ"
"ฉัน เอ่อ........ ฟาเรย์ ฮาโซดิสม์ เป็น โจรสลัดน่ะ"หญิงสาวผมสีทองเหลืองอมส้มเอ่ย พลางเกาแก้มอย่างเขินๆ
"ฟาร์ เธอต้องเป็น เดธมาสเตอร์สิ เดธมาสเตอร์ ไม่ใช่โจรสลัด"เด็กหนุ่มผู้สูงวัยกว่าเอ่ยตะคอกใส่เด็กสาวผู้มีนามว่า ฟาเรย์ ส่วน เป็นภาพที่น่าขัน จนมุมปากของนักดาบน้อยกระตุกนิดๆ
"อย่ามายุ่งนา แล้วพี่อ่ะ ไม่แนะนำตัวเหรอ"
"ทำไมต้องไปญาติดีกับคนคนนี้ด้วย เธออาจเป็นโจรก็ได้"
"อย่างข้าน่ะรึ โจร ขอขำซักทีเถอะ ถ้าข้าเป็นโจร ข้าไม่ไว้ชีวิตพวกเจ้าหรอก"เจ้าของนัยน์ตาสีอเมทิสต์ผู้ถูกพาดพิงเอ่ยเยาะเย้ย ด้วยใบหน้าเชิดรั้น
"ฮึ่ม..... ฉัน ฟาลอร์ ฮาโซดิสม์ เป็นเดธมาสเตอร์ และเป็นพี่สาวของฟาร์ด้วย" เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยท่าทีหวงน้องสาว
"...........พี่อ่ะ"ฟาเรย์พูดเบาๆ แล้วสบถ
ไมอารินแย้มรอยยิ้มแปลกๆ ก่อนเดินขึ้นเกวียน "ฉันขอติดเกวียน ไปมาริลเซทได้มะ"
เสียงดุนตรีนุ่มๆลอยมาพร้อมกับลิ่นดอกไม้หวานๆ
ใคร ชายหนุ่มคิด พลางมองดูรอบๆ ที่นี่ที่ไหน
"ขอต้อนรับ ท่านผู้ถูกเลือก"เสียงดนตรีหยุดกึกลง แทนที่ด้วยน้ำเสียงอันทรงอำนาจ
"ใคร เธอคือใคร"ชายหนุ่มแผดเสียงก้อง นัยน์ตาสีฟ้าแฝงแววขุ่นเคือง
"มาทางนี้ ตามเสียงข้ามา"
สิ้นคำกล่าวของสตรีลึกลับ ชายหนุ่มก็เดินไป เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องไป แต่เหมือนกับใจมันสั่งให้ก้าวต่อไป
ขาของเขาหยุดกึก เบื้องหน้ามีบึงที่ใสราวกับกระจกแก้ว กลางบึง มีร่างของอิสตรีรูปร่างบาง เส้นผทของเธอเป็นสีดำขลับ และยาวสยาย ใบหน้าของเธอขาวนวลชวนนิ้วเรียวๆมือของเธอ อยู่ที่สายพิณสีทอง ซึ่งตั้งอยู่บนตักของเธอ
"platinum daimond อัยมณีที่เผาผลาญผืนแผ่นดินเทเรส ข้ารู้ ว่าท่านรู้จัก ท่านฟังให้ดี นี่เป็นบัญชาจากสรวงสวรรค์ที่สามารถเปลี่ยนทุกสิ่ง ถ้าท่านทำพลาด"หญิงสาวผมดำเอ่ย พลางลูบไปบนสายพิณ
"แล้ว........"ชายหนุ่มเจ้าของนามเธมาสเตอร์เอ่ยเสียงเบาๆ
"ท่านต้องกำจัดมัน ร่วมกับผู้ถูกเลือกอีก 8 คน การเดินทางครั้งนี้ ข้าหวังว่า มันคงจะสำเร็จลุล่วงด้วยดี"
แล้วร่างของเธอก็หายไป เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเย็นๆหนึ่งถัง จากน้องสาวที่(น่า)รัก
"ตื่นได้แล้ว(โว้ย) (ไอ้)คุณพี่ชาย"เธอตะโกนลั่นเกวียน ก่อนจะปลาถังใส่หัวพี่ชาย
"ฝันบ้าอะไร"ฟาลอร์กล่าว พลางเอามือลูบส่วนที่ถูกถังกระแทก
"ฝันอะไรของนาย"คำกล่าวเย็นๆ จากหญิงสาวผู้ขอติดเกวียน
"กินมาก ฝันมาก ฝันไปว่า สวรรค์บัญชาให้กำจัด platinum daimond จะพูดอย่างนี้ ใช่รึเปล่าค้า"ผู้เป็นน้องสาวเอ่ย ก่อนเดินไปเก็บถังอย่างดี
เขาได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนมองไปที่นักดาบสาว ผู้กำลังนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
"จะถามว่าพวกเรารู้ได้ไงใช่มะ ก็ฉันกับไมน์ก็ฝันเหมือนกันนี่"เด็กสาวอบก่อนบุ้ยใบ้ไปทางเด้กสาวอีกคน
"ไมน์"เดธมาสเตอร์หนุ่มเอ่ยคราง ราวกับจะถาม
"ก็เป็นเพื่อนกัน แล้วเรียกกันสั้นๆไม่ได้รึ"คำพูดที่หลุดมาจากปากน้องสาว ทำให้เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
"ไมนื โอ้ย ไม่อยากเชื่อเลย ว่าสาวดหอย่างนี้ จะเรียกสั้นๆว่าไมน์"เขากล่าติดๆขัด เพราะมัวแต่หัวเราะ
"หยิงสาวผมสีชาหันกลับมา ดวงหน้าของเธอแดงก่ำ ไม่รู้ว่า เพราะกระดาก เขินอาย หรือว่า โกรธกันแน่
ชายหนุ่มหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ แต่ในที่สุเดเสียงกัวเราะของเขาก็สงบลง เพราะดาบเรียวๆของหญิงสาวลอยมา ปักบนผนังเกวียน ที่เกือบจะ ปักกลางหัวเขา
"งั้นภารกิจของเราแค่ ตามหาผู้กล้าอีก 6 แล้วกำจัด platinum daimondสินะ"หญิงสาวเหลือบนัยน์ตาสีอเมทิสต์ไปรอบเกวียน พลางเดินไปเก็บดาบ
แล้วการผจญภัยเพื่อตามหาอัญมณีสีเลือดก็เริ่มขึ้น
ความคิดเห็น