เมื่อคันดะปกป้องท่านเคาท์พันปี

ลำดับตอนที่ #2 : วันสุดท้ายที่ศาสนจักร

รุ่งเช้า คันดะตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่แสนจะเศร้าหมอง "อยากได้พ่อแม่คืนไหมล่ะ"

คำพูดของท่านเคาท์พันปี ยังดังก้องอยู่ในหัวของคันดะ เขาแปรงฟัน อาบน้ำ

อย่างคนไร้วิญญาน พอเขาแต่งตัวเสร็จ พอเขาออกมาข้างนอก เขาก็รู้สึกรำคาญขึ้น

มาตะหงิดๆ

"ยู! ราวางงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!" ผลั่ก! ราบี้พร้อมกับค้อนยักษ์ของเขา

 ทับอยู่บนตัวของคันดะ 
 
"คุณราบี้ ครับ อ้าว เฮ้ย!" อเลนวิ่งตามมาอย่างเหนื่อยหอบ

 "นี่พวกแก เล่นอะไรกันเนี่ย!" คันดะตะโกน

"ฉันขอโทษมันลืมเบรก" ราบี้ลุกขึ้นตอบอย่างลุกลี้ลุกลน

"เราวัดกันน่ะครับ ว่าค้อนของคุณราบี้ยืดได้เท่าไหร่ ตะ..แต่ว่า" อเลนพูดแล้วหันกลับ

ไปมองข้างหลัง รูรูปค้อนของราบี้ปรากฏเป็นทางจนมองเห็นข้างนอก

"ทำอารายกานอะ" โคมุอิวิ่งมาแบบงัวเงีย

"คุณ โคมุอิ เราเจอ AKUMA ครับมันพุ่งเข้ามาแล้วมันก็ไป" อเลนโกหกอย่างใสซื่อ

("โอ้โหคิดทันได้ไง")

"งั้นเธอก็ตามไปซิ" โคมุอิสั่งทันที

"นายนี่สุดยอดจริงๆ อเลน" ราบี้พูดขณะอยู่นอกปราสาท

"ฮึ โกหกได้เก่งจริงๆนะ" คันดะสมทบอีกที

"มันเป็นเรื่องธรรมชาติน่ะครับ วิธีการเอาตัวรอดอย่างง่าย" อเลนตอบอย่างภาคภูมิใจ

แต่ว่าระหว่างที่ราบี้คุยกับอเลนนั้น คันดะได้หายตัวไปอย่างลับๆ

"คุณราบี้ครับ คุณคันดะล่ะ" อเลนถาม

"อ่าว!หายไปไหนอะ" ราบี้ตอบอย่าง งงๆ

"คงไปไหนสักแห่งน่ะแหละ เดี๋ยวก็กลับ"ราบี้ตอบ

แต่ราบี้ไม่รู้เลยว่าเขาจะได้เจอคันดะอีกที่ ในคืนนี้

ในห้องของคันดะ ได้มีคน 2 คน กำลังคุยกันอยู่ แล้ว คนหนึ่งในนั้นก็พูดว่า

"ตกลง ฉันจะไปกับคุณ แต่ฉันขอจัดการเรื่องอื่นๆให้เสร็จก่อนละกัน"

"คืนนี้เจอกัน ที่เดิม" การพูดคุยของ 2 คนนี้ ไม่มีใครรู้นอกจาก ความเงียบที่เข้ามา

พร้อมกับยามรัตติกาล

โปรดติดตามตอนต่อไป