รวมคลังแสงสารพัด

ลำดับตอนที่ #2 : (Halloween Day) Someone's waiting for me . . .

“คนร้ายก็คือ... นายยังไงล่ะ!!” น้ำเสียงที่หนักแน่นชี้เป้าไปยังคนร้ายเหมือนอย่างเคย ด้วยท่าทางที่ถูกปีศาจหนุ่มชักใยอยู่เบื้องหลัง หญิงสาวยื่นมือออกไปด้านหน้าพร้อมกับเริ่มกล่าวถึงตัวคนร้ายกับคดีที่เขาก่อขึ้น

คดีที่เกิดในเช้าของวันฮาโลวีนเช่นนี้ถือได้ว่าเป็นมื้อเช้าเพื่อต้อนรับชายหนุ่มด้วยพลังงานที่มากมายเหลือจะกว่าจริงๆ

“นี่ . . ฉันไปได้รึยังน่ะ?” เสียงอ่อยๆ ของทาสหมายเลขหนึ่งอย่างยาโกะเอ่ยถามด้วยความหวาดหวั่น สายตาที่แหงนมองร่างสูงพลางกลืนน้ำลายลงคอคล้ายจะรู้คำตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยออกมาเสียด้วยซ้ำ

“ไม่ได้ยัยทาส! ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรแต่วันนี้ข้ารู้สึกมีพลังเอ่อล้นออกมาเต็มเปี่ยม เพราะงั้นตอนนี้ข้าได้กลิ่นอาหารที่น่ากินยิ่งกว่าเดิมแล้วเพราะงั้นเจ้าต้องไปกับข้าซะดีๆ!!”

“เอ๊ะ!? แต่วันนี้ฉันมีสอบนะ!!”

ยาโกะที่พยายามจะปฎิเสธที่จะไปกับเขาในฐานะฉากบังหน้าอีกแต่จนแล้วจนรอดสุดท้ายเธอก็ถูกอีกฝ่ายใช้มือบีบหัวลากตัวไปด้วยทั้งน้ำตาจนได้

เสียงร้องที่สิ้นหวังเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตาเต็มหน้า คำคร่ำครวญที่ไม่เคยส่งผลอันใดแก่อีกฝ่าย แต่ดวงตาดวงหนึ่งยังคงจับจ้องภาพเหตุการณ์ที่เกิดมาโดยตลอด

Evil Friday หนึ่งในอุปกรณ์ปีศาจที่เนวโร ปีศาจหนุ่มนำออกมาใช้เพื่อการไขคดีในครั้งนี้ได้ถูกลืมทิ้งเอาไว้อยู่ตัวหนึ่ง มือที่ถูกซอกกล่องหนีบทับทำให้มันเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ไม่ทัน นายของมันเองให้ความสนใจกับอาหารมากกว่าจะใส่ใจลูกน้องที่ตกค้าง จึงทำให้อิวิลฟรายเดย์ตัวหนึ่งได้ถูกลืมทิ้งเอาไว้

บนโลกมนุษย์มักมีสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับปีศาจที่โผล่พ้นออกมาจากโลกปีศาจเกินกว่าจะคาดเดา สถานที่แห่งนี้จึงเปรียบเสมือนดินแดนพิศวงที่ชวนให้เหล่าปีศาจมากมายต่างหลงใหลและพยายามหาทางมาให้ถึงที่ซึ่งเป็นเหมือนสรวงสวรรค์แห่งเอเดนสำหรับพวกมัน

เหล่าปีศาจที่หิวโหย ความกระหายในอำนาจที่เกินจะหยั่งถึง จิตใจที่แปรปรวนของมนุษย์ และปีศาจบางตนมาเพื่อค้นหาความลับของบ่อเกิดขุมพลังอันยิ่งใหญ่ ดังเช่นเนวโรนายของมันที่มาเพื่อลิ้มรสชาติของปริศนาที่มนุษย์เป็นผู้สร้างขึ้น

อิวิลฟรายเดย์ที่ถูกทิ้ง มันพยายามจะแกะรอยติดตามไปยังที่ที่เจ้านายของมันไป แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น เมื่อมีสัมผัสพลังปีศาจที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกหนแห่งจนมันไม่อาจแยกแยะทิศทางได้ถูกต้องและแม่นยำเหมือนอย่างเคย

เพราะหากไม่มีเป้าหมายที่ต้องติดตาม หากไม่มีนายคอยชี้นำ ตัวมันเพียงลำพังก็ไม่ต่างไปจากปีศาจชั้นต่ำธรรมดาตัวหนึ่งเท่านั้น

ปีศาจลูกตาไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมวันนี้สัมผัสพลังปีศาจของมันถึงได้รู้สึกแหลมคมขึ้นกว่าทุกวัน เจ้านายของมันเองคงจะรู้สึกเช่นนั้นได้กระมั้ง? วันนี้ท่านเนวโรถึงได้ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ 

นั่นสินะ วันนี้คงเป็นวันที่จุดเชื่อมต่อระหว่างโลกปีศาจกับโลกมนุษย์อยู่ใกล้กันมากที่สุด พลังของเหล่าปีศาจที่อยู่บนโลกนี้จึงได้เพิ่มพูนขึ้นเหมือนตอนที่อยู่ในโลกปีศาจไม่มีผิด

อิวิลฟรายเดย์ บ่นพึมพัมกับตนเองอย่างนั้น ขณะที่มันเริ่มกางปีกออกแล้วเริ่มตามหาเจ้านายของมันอีกครั้งหนึ่ง

แต่ไม่ว่าเจ้าปีศาจน้อยจะไปที่ไหนมันก็ไม่พบวี่แววว่าเจ้านายของมันจะอยู่ที่นั่นแม้แต่น้อย

“โฮ่ง!! โฮ่ง!! กรรรร” เสียงขู่คำรามจากสัตว์หน้าขนน้ำลายฟูมปากที่หน้าตาแปลกประหลาดพยายามจะกระโจนเข้าจู่โจมใส่มัน

ปีศาจลูกตามองดูเจ้าสัตว์สี่ขาอย่างนึกฉงน พลางคิดในใจว่า

‘เจ้าตัวประหลาดที่ส่งเสียงน่ารำคาญและดูจะไร้การอบรมนี่มันอะไรกัน? หืม? มีโซ่ล่ามไว้ด้วยงั้นรึ? อา. . . ท่านผู้นี้คงจะเป็นผู้ที่น่าเกรงขามมากแน่ๆ ผู้คนคงจะหวาดกลัวกันจึงต้องกักขังท่านผู้นี้เอาไว้’

โซ่ตรวนเส้นใหญ่ตรึงรัดเจ้าสุนัขร่างใหญ่จนเกิดเสียงดึงของโซ่ดัง ปึก! ปึก! ไม่ขาดสาย

ดวงตาใหญ่ยักษ์ที่มีเพียงหนึ่งเดียวมองดูสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดเหมือนต้องการจะสื่อสารบางอย่างด้วย

“ท่านผู้น่าเกรงขามท่านนี้คงเป็นผู้ดูแลแถบนี้สินะครับท่าน อ่า. . . ภาษาของท่านเข้าใจยากจริง ท่านพูดภาษาอื่นได้อีกไหมครับท่าน”

แง่บ!!

อิวิลฟรายเดย์ที่ไม่ทันระวังตัว มันเผลอเข้าใกล้สุนัขตัวใหญ่ตัวนั้นมากเกินไปโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายเห็นคือ ของว่าง ที่น่าขบเคี้ยวเล่น

น้ำลายที่หนืดเหนียวกับฟันกรามที่พยายามจะขบเคี้ยวสิ่งมีชีวิตที่ดูน่าพิศวงอย่าง เจ้าปีศาจลูกตา กลับดูจะไม่เป็นผลอย่างที่เจ้าหมาตัวเขื่องคิดเอาไว้

เจ้าปีศาจลูกตาพยายามจะดันตัวเองให้ออกจากปากที่บดขยี้มันอยู่ แต่ไม่เป็นผล มันคิดว่าหากยังติดอยู่อย่างนี้ต่อไป อีกไม่นานมันคงจะกลายเป็นสิ่งที่ถูกขับถ่ายและย่อยสลายไปจริงๆ เป็นแน่

ทว่าไม่ทันที่เจ้าปีศาจน้อยจะแสดงพลังของมันออกมา ดูเหมือนว่าจะมีมือของใครบางคนจับตัวมันออกมาจากปากเจ้าอสูรกลายพิลึกที่มันกำลังเข้าใจว่าเป็นเจ้าถิ่นแถบนี้

อิวิลฟรายเดย์ถูกเจ้าของสุนัขดึงลากออกมาจากปากด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยคราบหยาดเยิ้มของน้ำเหนียวหนืดเปรอะไปทั่วแถมยังส่งกลิ่น ตุ ตุ แปลกๆ ออกมา

ดวงตาที่เขอะด้วยคราบน้ำลายพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองดูว่าใครที่มาช่วยมันออกมาจากถ้ำประหลาดนั่น

ภาพใบหน้าหญิงสาวที่ดูอายุอานามอ่อนวัยกว่าแม่หนูที่อยู่ข้างนายท่านคนนี้เป็นใครกันนะ? ทำไมสีหน้าเธอถึงได้ดูซีดเซียวเมื่อข้าจ้องตาของเธอผู้นี้

เด็กสาววัย 14 ที่เป็นเจ้าของหมาจิบะตัวใหญ่นั้นถึงกับถอดสีหน้าเมื่อเธอเห็นว่า ของประหลาดที่ดูพิลึกพิลั่นที่หมาของเธอกินเข้าไปนั้นมันเริ่มขยับตัวได้เอง

“อ๊ายยย!!! คุณแม่ขามีตัวอะไรไม่รู้มันขยับลูกตาได้ด้วยค่ะ คุณแม่!!”

เด็กสาววิ่งหนีเข้าไปในบ้านอย่างไว้พร้อมกับขว้างเจ้าลูกตาน้อยออกไปให้พ้นมือ แม้ว่าเจ้าปีศาจลูกตาไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไร แต่มันรู้ดีว่าเด็กมนุษย์คนนั้นคงจะกำลังหวาดกลัวมันอยู่เป็นแน่

อิวิลฟรายเดย์พยายามจะขยับปีกของมันให้กางออก แม้จะไม่สามารถบินขึ้นได้ดั่งใจสักเท่าไร เพราะติดที่คราบน้ำลายของท่านเจ้าถิ่นที่เกาะเต็มปีกของมัน แต่ในตอนนี้หากว่ามันยังไม่บินออกไปจากที่แห่งนี้แล้ว เห็นทีว่าคงจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นและถ้าเจ้านายของมันรู้เข้า ตัวมันคงไม่แคล้วถูกส่งกลับโลกปีศาจ ไม่ก็ต้องโดนลงโทษอย่างหนักทีเดียว

เมื่อแน่ใจว่ามันบินออกมาจากที่แห่งนั้นได้ไกลพอควร อิวิลฟรายเดย์ที่เริ่มฉุกคิดถึงคำพูดของนายท่านได้ว่าให้ระวังเรื่องการปรากฎตัวต่อหน้ามนุษย์ขึ้นมาได้

ขณะที่ตัวมันกำลังพรางตัวและบินต่อไปในเมืองอยู่นั้น สายตาของมันพลันสะดุดเข้ากับเงาสะท้อนในกระจกที่ตัวมันกำลังบินผ่านไป บินที่เคยขยับบินไปด้านหน้าจู่ๆ หยุดนิ่งลงและบินลอยเคว้งอยู่ ณ ที่แห่งนั้น

อิวิลฟรายเดย์ มองดูรูปลักษณ์ตัวตนของมันที่แตกต่างไปจากมนุษย์ที่เดินสวนกันขวักไขว้ไปมา พลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่พึ่งจะเกิดขึ้นไม่นานมานี้ เสียงความตกใจของเด็กน้อยคนนั้น หรือพฤติกรรมที่ท่าเจ้าถิ่นจะมองว่ามันเป็นของขบเคี้ยวก็ตามแต่

ทุกอย่างหากว่ามันจะผิด คงจะผิดที่ตัวมันมีรูปลักษณ์แบบนี้สินะ

************************************************************

(ยังไม่จบน้า เสร็จแล้วจะมาต่อใหม่ > w <~ )