ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่สิบเอ็ด
11
ภารกิจที่ 4 : แสดงความเป็นเจ้าของ
ปล.จากซัม ประกาศไปเลยว่าพี่เอยน่ะ(ใกล้จะเป็น)ของมึง ใครก็อย่าคิดมาแหยม !
ยืนหายป่วยแล้ว
ความอ้อนที่เขามองว่ามันน่ารักก็หายไปด้วยเช่นกัน
กลับมาเป็นพ่อหนุ่มหน้านิ่งเหมือนเดิมแล้วด้วย …
“มองอะไร” แถมดุขึ้นอีกต่างหาก แค่มองนิดเดียวเองนี่นา
ยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง วันนี้น้องส่งข้อความมาบอกจะไปส่งตอนเช้าเพราะมีนำเสนองานโปรเจ็คงานที่เขาเองก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากเท่าไหร่นัก แต่รู้ว่างานนี้แหละที่ทำเอาเด็กดื้อตรงหน้าป่วยไปตั้งสองวันเต็มๆ แต่พอหายกลับทำเหมือนว่าที่เคยเป็นไม่เคยเกิดขึ้นซะงั้น ไอ้ร่างสองร่างสามแบบที่เพื่อนน้องสามคนนั้นเค้าแซวๆกันน่ะ
อ้อ...เมื่อวานกลุ่มนั้นก็มานั่งเล่นที่ห้องเขาด้วย ไม่ได้น่ากลัวเหมือนวันก่อนแล้ว แถมยังคุยง่าย ตลกเฮฮาดีด้วยซ้ำ แต่อยู่ได้ไม่นาน พอยืนตื่นก็โดนไล่กลับกันหมดซะก่อน
จะว่าไปเขาก็ชอบนะ
น้องเหมือนลูกหมาเลยเวลาป่วย
ลูกหมาดื้อๆที่โคตรจะขี้อ้อนนั่นน่ะ
“พี่มองไม่ได้รึไงล่ะ”
“…”
“มองไม่ได้ก็ไม่มองหรอกนะ” พูดจบประโยคเท่านั้นแหละ คนที่ยืนพิงประตูห้องตัวเองก็เดินเข้ามาหาเขา จนแทบจะถอยหลังไม่ทัน หน้าเกือบชนกันแล้วมั้ยล่ะ เล่นอะไรของยืนเนี่ย
ละดูดิทำไมต้องใกล้ขนาดนี้กันด้วยล่ะ -////-
“ให้มองแล้วนี่ไงครับ”
“…”
“เอยไม่เห็นมองเลยล่ะ”
“…”
“เขินรึไง หน้าแดงเชียว” ยังไม่ทันจะอ้าปากเถียง สัมผัสอ่อนโยนก็ทำเอาพูดไม่ออก แทบจะหมดลมหายใจกับคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็มาทำแบบนี้ซะได้
ยืนลูบหัวเขา
แถมส่งยิ้มมาให้ด้วย
“มองแค่ผมคนเดียวพอนะ เข้าใจมั้ยครับ”
ก็มีแค่ยืนนั่นแหละ
แค่ยืนคนเดียวจริงๆ
:)
“โล่งแล้วโว้ยยยยยย โล่งแล้ว กูจะบ้าตาย” เสียงดีใจปะปนกับเสียงบ่นหลังจากที่ชั่วโมงแห่งความอึดอัดผ่านพ้นไปอย่างสวยงาม มีข้อผิดพลาดบ้าง แต่เอาเถอะ คงไม่มีอะไรยากกว่านั้นไปแล้วล่ะ
“กูกับไอ้แฮ็กว่าจะกลับไปนอนนะ ไม่ไหวว่ะ เย็นๆค่อยออก”
“เออๆ ไว้นัดในกลุ่ม” ว่าแล้วสองคนนั้นก็เดินแยกย้ายกันออกไป เหลือเขากับซัมที่ตกลงกันได้ว่าจะไปโรงอาหารคณะหาอะไรกินก่อนกลับ วันนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะส่วนมากไปออกันที่ส่วนกลางหมด เห็นว่ามีงานอะไรไม่รู้ที่เขาเองก็ไม่สนใจเท่าไหร่
“อ้าว ยืน ซัม ทางนี้ๆๆ” ผู้หญิงคนนึงโบกมือให้พวกเขาเข้าไปหา ซึ่งคนข้างๆกลับเดินดุ่มๆไปตามที่เรียก แต่ทว่าเขากลับไม่คุ้นหน้าเลยสักนิดเดียว
ใครวะ
“นั่งด้วยกันได้นะ เรานั่งกับบิวแค่สองคนเอง”
“ได้ดิพาย เดี๋ยวเราไปซื้อข้าวก่อน มึงรอนะ กูซื้อให้เอง” ซัมเดินออกไปทิ้งให้เขาเผชิญหน้ากับคนตรงข้ามที่เอาแต่ส่งยิ้มให้ จนรู้สึกกลัวแปลกๆ
“ยืนหายป่วยแล้วใช่มั้ย โจบอกเราว่ายืนป่วย”
“อื้อ”
“เราเป็นห่วงยืนมากเลยนะตอนโจมาบอก อยากไปเยี่ยมเหมือนกัน แต่เราไม่ว่างเลย”
“...อื้อ” ไอ้ซัม รีบมาสักทีสิวะ !
RRrrrrrrr —
โทรศัพท์ที่ร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะมีใครโทรเข้ามานักนอกจากเพื่อนสนิทและพ่อแม่ วันนี้กลับแผดเสียงขึ้นมาซะงั้น อันที่จริงถ้าเป็นเบอร์แปลกหรือชื่อบางชื่อที่ไม่อยากคุยกับอารมณ์ที่กำลังจะหงุดหงิดแบบนี้เขาคงปล่อยผ่าน
แต่เบอร์นี้ไม่ใช่ ...
(ยืนนนน พักเที่ยงยังอ่ะ)
เอยโทรมาหา
ละดูเรียกเขาดิ
ไม่เคยชอบชื่อตัวเองเลย จนกระทั่งเอยเรียกนี่แหละ
“พักแล้วครับ”
(พี่ไม่ว่างพิมพ์ เลยจะโทรมาถามว่า ยืนกินเค้กช็อกโกแลตได้มั้ยน่ะ ร้านนี้เค้กอร่อยมากเลยนะ)
“...”
(อยากให้ยืนได้กินด้วยกันไงๆ)
น่ารักโว้ยยยย
น่ารักอะไรขนาดนี้วะคนเรา
นึกถึงภาพเอยตอนนี้แม่งต้องโคตรน่าเอ็นดูมากแน่ๆ ตาใสแป๋วจ้องตู้กระจกที่มีเค้กของอร่อย ริมฝีปากคลี่ยิ้ม แถมเสียงอ้อนใส่แบบนี้
จะตายแล้วครับผม
โดนความน่ารักโจมตี
(ยืนนนน ตกลงกินนะๆๆ)
“กินครับ”
(พี่บอกแล้วอุ่น ว่ายืนกินได้แน่นอนไม่เหมือนโย ฮ่าๆๆ)
อุ่น ... ?
ใครวะ ไปกับเอยหรอ
แล้วไปด้วยกันสองคนหรอวะ
(งั้นเอาอั้นนี้มั้ยพี่เอย... อันนี้อุ่นอยากกินเองมากกว่ามั้ง...)
อารมณ์ดีๆตอนแรกเริ่มจะหายไปซะแล้วสิตอนนี้
(อ้าว พี่ยังไม่ได้กดวางหรอกหรอ)
“...”
(วันนี้จะมารับพี่มั้ยอ่ะ)
“อื้อ” เขาตอบพร้อมกับที่ซัมและผู้หญิงอีกคนเดินมานั่ง จานข้าวร้านประจำถูกเลื่อนมาตรงหน้า แต่เขาเริ่มไม่หิวซะแล้วสิ
(เป็นอะไรรึเปล่า)
“เปล่าครับ” พี่เอยดูออกเลยงั้นหรอ ว่าเขากำลังรู้สึกไม่ดีน่ะ เก่งเกินไปแล้วนะแบบนี้
(ดื้อ)
“...”
(เด็กดื้อ)
“ใครเด็ก”
(ยืนไง ทั้งเด็ก ทั้งดื้อเลย)
เด็กแล้วไงครับ
โตพอจะเป็นแฟนพี่ได้ละกัน
(เจอกันตอนเย็นนะ)
“...”
(แล้วก็...รีบมารับด้วยนะ อยากกลับไปกินเค้กด้วยแล้ว)
ใครจะไปกล้างอนนานกันล่ะแบบนี้
เฮ้อ
“ครับ :)”
เลิกงานแล้ว เวลาเดิมอย่างที่เคยเป็นแต่ต่างกันที่แต่ก่อนเขามักจะเดินกลับคอนโดแล้วป่านนี้
ไม่ใช่มานั่งรอเด็กตรงข้ามห้องมารับแบบนี้ ...
แต่แปลกเหมือนกันนะ พอเป็นแบบนี้แล้ว เขาเองก็ไม่อยากจะเดินกลับคนเดียวเหมือนก่อนแล้ว
ทั้งที่ตอนแรกปฏิเสธน้องมันซะขนาดนั้น
“ยังไม่กลับหรอเราอ่ะ” น้องอุ่นยังนั่งอยู่ม้านั่งแถวๆที่เขารอยืน คนโดนถามส่งยิ้มมาให้เล็กน้อยก่อนจะมุ่ยหน้าลงตามเดิม
ไม่ใช่ว่าทะเลาะอะไรกับน้องโยใช่มั้ยท่าทางแบบนี้
“แล้วพี่เอยกำลังจะกลับแล้วหรอครับ” น้องลุกขึ้นยืนและยิ้มบางๆมาให้เขาอีกครั้ง
“อื้อ โยยังไม่มารับอีกหรอ”
“...”
“อุ่นโอเคใช่มั้ย”
“...”
“เล่าให้พี่ฟังได้นะ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ” แล้วเสียงโทรศัพท์ของน้องก็ดังขึ้น ทว่าแทนที่จะกดรับอีกคนกลับตัดสายทิ้งซะงั้น ชัดเลยแบบนี้
คงทะเลาะกันแน่ๆ
“อุ่น”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่เอย โยเค้าแค่เข้าใจผิดนิดหน่อย อุ่นเคลียได้ สบายมากเลย”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิ ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่ต้องห่วงหรอก” ถึงจะยิ้ม แต่น้องมันก็ยังดูฝืนอยู่ดีล่ะนะ เขาถึงได้แต่จับมือให้กำลังใจแบบนี้ไง
“ห่วงพี่ก่อนดีมั้ยเนี่ย นู่น มีคนหน้าบึ้งเดินมานู่นแล้วคนนึง” พอหันไปตามที่น้องชี้ ก็เจอใครบางคนอย่างที่อุ่นบอกจริงๆ
ยืนหน้านิ่งมาก
เหมือนจะหงุดหงิดด้วยนั่นน่ะ
“งั้นอุ่นไปแล้วนะพี่เอย”
“เดี๋ยว” แขนอีกคนโดนรั้งไว้ ตอนนี้ยืนดูน่ากลัวมากจริงๆ จ้องน้องอุ่นเขม็งเลย
“คุณน่ะ ถ้าคิดจะจีบเอย หยุดคิดได้เลยนะครับ”
“เดี๋ยวนะยืน...”
“ผมจีบอยู่ จีบก่อนด้วย”
จีบอยู่งั้นหรอ ...
“อ้อ ได้ดิ”
“อืม”
“แล้วก็แฟนเรามาโน่นแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะ อุ่นไปนะพี่เอย”
“...”
“เฮ้ย ยืน เอาหัวไปโขกต้นไม้ทำไมเล่า !!”
#ยังไม่ได้ครอง(ใจ)เอย
สรุปภารกิจ
ล้มเหลว (แบบสุดๆ)
สถานะปัจจุบัน : คนสนิทของเอย
พี่เอย :: ลูบหัวบ่อยๆได้มะ ชอบเวลาน้อนยืนลูบหัวอ่ะๆๆ
#เอยจะครองโลก
Talk:
อายจัด อารมณ์มาเต็ม เป็นไงล่ะเธอ 555555555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น