ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่สิบ
10
ดูแลคนป่วยไม่ใช่เรื่องง่าย
เอยไม่รู้เลยจริงๆว่าทำไมตัวเองถึงได้ยอมน้องห้องตรงข้ามขนาดที่ว่าต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งอดหลับอดนอนดูแลเค้าขนาดนี้ ยืนตัวร้อนมากๆ หน้าตาก็โทรมลงไปเยอะ ทั้งๆที่เราไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ขอบตาดำคล้ำ หนวดก็เริ่มขึ้นแล้วด้วย
แถมยังจะป่วยมาอีก
น่าตีมาก
น่าตีมากจริงๆเด็กคนนี้
“เอย...” เสียงยืนที่ละเมอตื่นขึ้นมาเรียกเขาเริ่มแหบแห้ง ไม่รู้ว่าเพราะจากที่น้องเพิ่งตื่นรึเปล่า แต่ถ้าให้เดาอีกคนน่าจะเจ็บคอจากการไม่สบายนั่นแหละ
“มานอนดิ”
“พี่ไม่ค่อยง่วง” ตอนนี้เกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว แต่เขาก็ยังนั่งอยู่ข้างๆเตียงตัวเองที่ตอนนี้ยกให้น้องได้พักผ่อนไปก่อนชั่วคราว
“เหนื่อยก็มานอน”
“พี่ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น ยืนนอนเถอะ”
“ไม่เอา...” เอ๊ะ จะดื้อใส่กันหรอ
“เอยไม่นอน ก็ไม่นอนเหมือนกัน” แล้วเด็กดื้อก็ลุกขึ้นนั่งโดยที่เขาเองห้ามก็ไม่ทัน ไหนจะหน้างอนๆที่ทำใส่กันอีก
ป่วยแล้วกลายเป็นเด็กน้อยไปเลยนะ
ไหนล่ะพ่อคนเท่
ไหนล่ะพ่อคนหน้านิ่ง
“ดื้ออ่ะ”
“เอยแหละ” แหน่ะ ยังจะมาโยนให้เขาอีก ตัวเองนั่นแหละ
ดื้อ ดื้อ ดื้อ
ไอ้เด็กดื้อ !
“ยังจะเถียงพี่อีก”
“เอย...”
“หืม ?”
“แทนตัวเองว่าเอย”
“...”
“นะครับ” สิ้นสุดประโยคก็ไม่มีแม้แต่เสียงที่เอ่ยออกจากปากอีกคน ตัวนิ่งชะงักอยู่กับที่ราวกับถูกสตาฟให้แข็งเป็นหิน
ยืนกำลังกอดเขา
ใบหน้าร้อนๆของคนที่กำลังป่วยซุกอยู่ที่หน้าท้อง ขยับไปมาอย่างออดอ้อน
จนตอนนี้เขาเองก็เริ่มหน้าร้อนๆแล้วเหมือนกัน
-/////-
“ปวดหัวมากมั้ย” อุณหภูมิที่สูงจนน่าเป็นห่วงทำเอาต้องถามออกไปอย่างห้ามไม่ได้ ยืนส่ายหัวตอบ แต่ก็มีพิรุธจนจับสังเกตได้ว่าน้องกำลังโกหก
“กินยาอีกดีมั้ยเนี่ย” พูดไปเอามือลูบหัวอีกคนไปพลาง แล้วยืนก็ขยับหัวเข้าหามือเขาด้วยนะ
ขี้อ้อนชะมัด
“กอดเอย พรุ่งนี้ก็หาย”
“หายจริงอ่ะ”
“จริงดิ ตอนนี้เค้าก็หายแล้ว”
ถ้าหายจริงๆ ยืนคงไม่แทนตัวเองว่า เค้า แบบนี้หรอกนะ
เป็นเด็กดื้ออยู่ดีๆ หัดเป็นเด็กเลี้ยงแกะ
RRrrrrrrr —
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากของน้องที่วางอยู่บนเตียง ชื่อที่โชว์ทำเอาคนที่กอดเขาเป็นปลาหมึกอยู่ถึงกับคว่ำโทรศัพท์ลง ไม่ยอมรับมันสักที
เพื่อนหรอ
หรือว่าใคร ?
ทำไมเขากังวลใจแบบนี้กันนะ
“น่ารำคาญจริงๆ แม่ง” ยืนสบถก่อนจะกดรับสายด้วยสีหน้าที่ฉายแววความหงุดหงิดชัดเจน
“มีอะไร”
“อื้อ ไม่ต้องโทรมาแล้ว จะอยู่กับเอย แค่นี้นะโจ” คุยได้ไม่นาน สายก็โดนตัดไป ก่อนที่โทรศัพท์จะถูกเปิดรูปใครสักคนส่งมาให้เขาดู
“เพื่อนคนนี้โทรมา ชื่อโจ ผู้ชาย”
“เอ่อ...” แล้วบอกเขาทำไมอ่ะ
“เห็นเอยหน้าบึ้ง กลัวจะงอนเค้า”
“...”
“อยากให้เอยยิ้มมากกว่า” ว่าแล้วใบหน้าที่เงยขึ้นมามองเขาก็ส่งยิ้มให้ดู ยิ้มกว้างๆที่เขาคงไม่มีทางได้เห็นแน่นอนในเวลาปกติ
ป่วยแล้วอ่อนไหวจังนะ
“เอยยิ้มแล้ว”
ใครจะไปหน้าบึ้งใส่ยืนได้ล่ะ
“เอยก็ยิ้มให้ยืนนั่นแหละ”
ทำไมไม่ได้เลยจริงๆ
:)
หนึ่งคืนผ่านไปสำหรับดูแลคนป่วย
น้องยังคงหลับอยู่บนเตียงเพราะเมื่อคืนตื่นเกือบตลอดเพราะพิษไข้ที่ขึ้นสูงจนนอนแทบไม่หลับ ต้องคอยเช็ดตัว วัดอุณหภูมิ ห่มผ้าให้ตลอด
ตอนนี้เลยสิ้นฤทธิ์นอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มนี่ไง
ที่นอนข้างล่างถูกพับเก็บเพราะเขาไม่ได้นอนบนเตียงด้วย สีหน้ายืนดูดีขึ้น ไม่ซีดเผือดเหมือนเมื่อคืน ตัวก็อุ่นๆ ไม่นานก็คงหายแล้วล่ะ
มองคนหลับได้ไม่นานเขาก็ว่าจะลงไปซื้อโจ๊กหน้าซอยมาไว้เป็นอาหารเช้า เขาทำกับข้าวไม่เป็น ไม่อยากจะเสี่ยง ซื้อเอานั่นแหละอร่อยสุดแล้ว
ทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จก็เดินหยิบกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ลงไปด้วย ไม่ได้แปะโพสต์อิทบอกเพราะเขาคิดว่ายืนคงจะยังไม่ตื่นเร็วๆนี้หรอก ไปซื้อแป้ปเดียวก็กลับแล้ว ซึ่งขากลับหน้าห้องก็เต็มไปด้วยผู้ชายสามคนที่ยืนถกเถียงกันซะเสียงดัง
น่ากลัวชะมัด
มาทะเลาะอะไรกันหน้าห้องเขาล่ะ
“นั่นไงพี่เอย !” ใครสักคนที่ผมยาวจนแทบจะปิดตา ตะโกนบอกก่อนจะชี้มาทางเขา สองขาเตรียมจะวิ่งหนีเพราะสัญชาติญาณที่ตื่นตกใจ
แต่ก็ไม่ทัน
“จะไปไหนพี่” ผู้ชายสามคนถึงตัวเขาแล้ว แถมยังโดนจับแขนไว้ด้วย
ไวมากๆ
และก็น่ากลัวมากๆ
“ตัวจริงน่ารักจังวะ โคตรขาวเลย”
“ตัวก็เล็ก ใส่แว่นด้วย สเปกมันจริงๆสินะ”
“กูบอกแล้วว่าพี่เค้าน่ารัก...”
แม้จะมีรอยยิ้มให้ แต่นั่นไม่ใช่นิมิตรหมายที่ดีเลยนะ กับสายตาที่จ้องเขาแบบนี้ มือที่ถือถุงโจ๊กและปาท่องโก๋อยู่เริ่มสั่นเพราะความกลัว
จะร้องไห้จริงๆแล้วนะ
แต่ก็เหมือนพระเจ้าคงจะเห็นใจ ประตูห้องเขาถูกเปิดขึ้นพร้อมกับที่มีใครคนนึงเดินออกมา ยืนยังไม่หายดี ร่างสูงๆเกาะประตูแน่น คงจะเซเพราะยังปวดหัวอยู่แน่ๆ
“อ้าวเฮ้ย ไปไหนล่ะ !” เขาไม่ฟังเสียงที่รั้งไว้ รีบวิ่งไปที่ยืนทันที เหมือนว่าน้องเองคงจะตกใจไม่น้อยที่เห็นน้ำตาเขาคลอเบ้าเตรียมจะไหลตลอดเวลาแบบนี้
มันกลัวนี่นา
พวกเค้าเป็นใครก็ไม่รู้
“ใครทำอะไรเอย” ยืนดึงเขาไปกอดไว้ ไม่อยากขืนตัวหรือห้ามอะไรแล้ว อยากแค่อยู่กับยืน ไม่อยากอยู่ใกล้คนพวกนั้นอีกแล้ว
“พวกมึงแกล้งอะไรเอย” เสียงยืนหงุดหงิดเขารู้สึกได้ อยากหันไปมอง แต่ก็ไม่กล้าเหมือนกัน
“ไม่ได้แกล้งเลยนะเว้ย พี่เค้ากลัวอ่อ”
“เออดิ”
“ไอ้ซัมแหละ มึงอ่ะตะโกนใส่พี่เค้า มึงเลย”
“อะไรวะ มึงแหละโจ มึงจับพี่เขาไว้อ่ะ”
“ไอ้แฮ็กเหอะจับ ไม่ใช่กู อย่ามามั่วดิวะ”
แล้วสามคนก็ทะเลาะกันอีกครั้ง ...
“เราเข้าห้องเหอะ ไม่อยากคุยกับพวกประสาทแดก” ยืนคงจะเบื่อกับเหตุการณ์กลุ่มคนแปลกหน้าที่เถียงกันไม่ยอมหยุด
“ไอ้ยืน อุตส่าห์มาเยี่ยมนะเว้ย มาว่างี้กูเสียใจนะครับบอกเลย” เอ๊ะ มาเยี่ยมยืนหรอ
“เออ แบกกูก็แบกมาส่งเมื่อวาน ขอบคุณกูสักคำยังไม่มี”
...
“แล้วยังจะหาว่าเพื่อนสุดที่รักของมึงประสาทแดกอีก กูเสียใจจจ”
ชัดเลยทีนี้
“งั้นขอบใจ”
“...”
“ไปละ”
แกร่ก —
“ไอ้ยืนนนนนน มึงปิดประตูใส่เพื่อนมึงแบบนี้ไม่ได้ ไอ้ชิบผาย!”
พี่เอย :: น้อนยืนห้ามปล่อยพี่เอยนะ พี่เอยกัว ;;-;;
#เอยจะครองโลก
Talk:
ไม่รู้ว่าฟิคเราจะฮีลใจทุกคนได้แค่ไหนเพราะเรื่องที่อย่างเราๆได้เจอมันสาหัสมากจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าสัญญา 5 ปีมันจะสั้นขนาดนี้ ...
กอดกันนะคะทุกคน
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้กับทุกๆคนเลย
ก้าวผ่านมันไปด้วยกันนะคะ
X1 :)
เติบโตอย่างมีความสุขเถอะนะ ถึงเส้นทางนี้ที่ไปด้วยกันมันจะจบลง แต่เส้นทางใหม่ที่พวกนายเลือกเดินแต่ละก้าวจะมีความหมาย เราจะเข้มแข็งและรอวันที่นายแต่ละคนกลับมานะ
ยินดีที่ได้รู้จัก ได้มีความสุขกับสิ่งที่พวกนายสร้างให้
ยินดีตลอดเลย
รักและคิดถึงเสมอ
♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น