ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทพิเศษที่ 1
13
Special Chapter
สายฝนโปรยปรายมาอีกครั้งในยามที่ฟ้าครึ้มฝน จากเบาค่อยๆแรงขึ้นจนแทบจะมองไม่เห็นทางด้านหน้า คนบนฟุตบาทที่เดินกันให้ควักเมื่อครู่ต่างวิ่งกรูเข้าหาที่หลบฝนจนเนืองแน่น บางคนไม่สนใจ ฝืนเดินต่อไปเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว เปียกบ้างก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เขาเองก็คงจะทำแบบนั้น แต่งานกระเป๋าสำคัญเกินกว่าจะยอมนั่งทำใหม่นี่สิ
บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนและนักศึกษาซะส่วนใหญ่ หลายคนต่างยืนอยู่ด้วยกันกลุ่มใหญ่ จับกลุ่มคุยหยอกล้อกันฆ่าเวลาในยามที่ฝนตก
แต่มุมๆนึงกลับมีใครบางคนที่ยืนลำพังอยู่คนเดียว
มองไปที่คนๆนั้นอย่างพินิจพิจารณาเหมือนบางอย่างที่อยู่ในตัวดึงดูดความสนใจให้ตัวเขาเองหลงมองแต่เพียงผู้เดียว ชุดนักเรียนมัธยมปลาย มือถือของพะรุงพะรังและดูท่าจะหนักไม่น้อย ผมสั้นสีดำขลับ ใบหน้าหวานๆ และผิวขาวใสที่ดูจะเนียนไม่น้อย
แทบละสายตาไปไหนไม่ได้
น่ารักว่ะ
น่ารักมากๆเลย
“ช่วยถือมั้ย” แกล้งทำทีไปยืนข้างๆ ค่อยๆเบียดจนได้ใกล้ชิดตามที่ต้องการ และใบหน้าที่หันมามองก็ทำเอาใจเต้นแรงอย่างกับเป็นเด็กหนุ่มวัยแรกแย้มที่บังเอิญพบเจอกับรักแท้
“เรารู้จักกันหรอครับ” อีกคนสุภาพจนรู้สึกแย่นิดๆ แถมสภาพยังต่างกับเขาสิ้นเชิง อย่างฟ้าและเหว
ไม่ต้องบอกหรอกใช่มั้ย
ใครฟ้า ใครเหว
“พอดีว่าอยากรู้จัก” ยิ่งคนตัวเล็กทำหน้างง ยิ่งโคตรน่าแกล้งเลยว่ะ แก้มก็น่าบีบ น่าฟัดให้ช้ำ
อดทนไงไหวล่ะเนี่ย
“เรียน อสว หรอ ไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ” เป็นโรงเรียนเก่าเขาเองแหละ เพิ่งจะจบมาได้แค่ปีเดียว แต่ทำไมไม่เคยจะเห็นหน้าไอ้เด็กนี่เลย ไปหลบอยู่ไหนมา
“เพิ่งย้ายมาครับ”
“ม.4 ?”
“ใช่ครับ”
“ถามจริง”
“จริงๆครับ”
สมองประมวลผลแล้วเห็นแต่คำว่าคุกเลยว่ะ
...
เข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กนี่ถึงได้มายืนคนเดียว ที่แท้ก็เพิ่งจะเข้าใหม่นี่เอง นึกว่าอยู่ม.6 แล้วซะอีก แถมท่าทางตอนนี้ดูเหมือนจะกลัวเขาไม่น้อยเลยด้วย เขยิบออกห่างไปทุกที
“กลัวหรอ”
“อ...อื้อ” คนเด็กกว่าตอบด้วยสีหน้าหวั่นๆไปตามความจริง แต่เล่นเอารุ่นพี่ที่ยืนมองอยู่ขำจนไหล่สั่น
หรือว่าเราสีหน้าออกมากเกินไป
ก็พี่เค้าน่ากลัวจริงๆนี่นา
“ไม่ต้องกลัว ฉีดยาแล้ว ไม่กัดๆ”
“นั่นมันหมาแล้วครับพี่” และคนข้างๆก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง คราวนี้ถุงผ้าที่หอบอยู่ก็ถูกแย่งไปถือให้ด้วย จะขอคืนก็ไม่กล้าอยู่ดี รู้จักกันก็ไม่เลยสักนิด อยู่ดีๆมาคุยด้วย
อะไรของเค้า
“ปกติกลับยังไง”
“ครับ ?” เพราะเสียงฝนที่กระทบกับหลังคาทำให้ได้ยินไม่ค่อยชัด อีกคนเลยดึงเขาไปใกล้ๆก่อนจะถามอีกครั้ง
“ปกติเราน่ะ กลับบ้านยังไง”
“อ้อ แม่มารับครับ” พยักหน้ารับแค่นั้นเมื่อได้คำตอบที่ต้องการ กระเป๋าดินสอถูกเปิดออกก่อนจะรีบหยิบเอาคัตเตอร์เล็กๆมาใส่กระเป๋ากางเกงไว้โดยที่เดาไว้ว่าอีกคนคงจะไม่ทันมอง
กันไว้ก่อนดีกว่า
คนสมัยนี้น่ากลัวจะตายไป
ถึงแม้พี่เค้าจะหน้าตาดี แต่งตัวดูดีก็เถอะ ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี
“ยืนรอคนเดียวทุกวันเลยหรอ”
“ค...ครับ” ดีหน่อยที่ตอนนี้คนยังเยอะอยู่ ถ้าเกิดดูท่าทางไม่ดีเมื่อไหร่ ตะโกนออกไปคงจะมีคนมาช่วยบ้างล่ะวะ
“เดี๋ยวพี่จะมารอเป็นเพื่อน”
ห้ะ ?
เดี๋ยวนะ
“พี่จะมารอเป็นเพื่อนผมทำไมครับ” ได้แต่งงกับคนตรงหน้าที่เข้าใจยากซะยิ่งกว่าเจ้าแมวที่เลี้ยงไว้ที่บ้านซะอีก
“ชอบ”
“ชอบ ?” ทำหน้าสงสัยนี่อีกแล้ว แย่จริงๆ
“พอแล้ว วันนี้ห้ามทำหน้าน่ารักอีก พอดียังไม่อยากติดคุกว่ะ” และตัวเขาเองก็โดนดันให้เขยิบออกห่าง ก่อนจะโดนหันหลังให้ โดยที่รุ่นพี่ใบหูแดงซะยิ่งกว่าอะไร
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับรถที่เข้ามาจอดเทียบฟุตบาททำให้จำเป็นจะต้องเอาถุงผ้าคืน เพราะเขาต้องกลับบ้านแล้ว ซึ่งพอหันมาก็จัดการชี้ไปที่รถคนข้างหน้า อีกคนก็เข้าใจได้ทันที แถมยังโบกมือลาราวกับรู้จักจนสนิทอีกต่างหาก
จริงสิ
ยังไม่รู้ชื่อกันเลยนี่นา
“ผมชื่อนัมนะครับ ขอบคุณที่ยืนรอเป็นเพื่อนนะครับพี่” ซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มกว้างๆมาแทน ก่อนจะตะโกนตอบกลับมาเช่นกัน
“เออ พี่ชื่อเวย์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะน้อง”
คงไม่ผิดใช่มั้ย
ถ้าเขาจะมองว่ารุ่นพี่แปลกๆคนนั้น
ก็น่ารักดี
:)
#ร่างกายต้องการอบอุ่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น