#ร่างกายต้องการอบอุ่น (YOSEOK)

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่เจ็ด

7

Oun_up10 : ทำงานกลุ่มเสร็จเราจะรีบไปเชียร์นะ

Oun_up10 : สู้ๆล่ะ

Oun_up10 : 

เสียงแจ้งเตือนแอพพลิเคชันดับลงไปแล้ว แต่ใบหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์ไม่ห่างตากลับกำลังแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ใครหลายๆคนต่างก็เคยเห็นไม่บ่อยนัก

ยิ้มที่แสนจะสดใสราวกับโลกทั้งใบเป็นสีชมพู

แต่ทว่า ...

คงจะสดใสน้อยกว่าคนในรูปแน่ๆ

“แก้มแตกแล้วมึงไอ้โย” ยูเบียดมาดูว่ามันยิ้มอะไรนักหนากับโทรศัพท์ พอเห็นก็เลยเข้าใจว่าทำไมเพื่อนตัวดี ถึงได้เสียอาการขนาดนี้

“อื้อหือ อุ่นน่ารักโคตรเลยว่ะรูปนี้ สุดยอด”

“ใครให้มึงดู ปิดตาไว้เลย !”

“แค่นี้หวง แหม่” ยูบ่นอุบ เบะปากใส่

“หวงสิวะ รูปนี้เค้าส่งมาให้กูดูคนเดียวนะเว้ย”

“เป็นผัวก็ไม่ใช่ มึงมีสิทธิหวงอะไรเค้าว้าาา”

“ไอ้ยู ไอ้— มึงมานี่เลยนะ !”

สงครามย่อมๆของสองเพื่อนสนิทยังคงดำเนินไปเรื่อย เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายยังคงดังเป็นระยะๆ เวย์ได้แต่แค่นหัวเราะแล้วส่ายหัวเบาๆ

พวกนี้เล่นกันเป็นเด็กไปได้

“พี่เวย์” คนโดนเรียกรีบหันไปตามเสียงคนเรียกที่เขาเฝ้ารออยู่ก่อนแล้ว คนตัวเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กแล้วโถมเข้ากอดเขาทันทีอย่างที่ชอบทำเป็นประจำเวลาที่กลับจากโรงเรียน

แต่นั่นมันที่ห้องของเขา

ไม่ใช่ห้องนักกีฬาแบบนี้

“หลอกเด็ก”

“เฒ่าหัวงู”

“แก่แล้วไม่เจียมสังขาร”

“สงสารน้อง อนาคตมืดมนสัดๆแล้วตอนนี้”

คอนเวิร์สคู่งามถูกถอดออกแล้วประเคนใส่เพื่อนตัวดีทั้งคู่ ที่พร้อมใจกันวิ่งหนีหัวเราะคิกคัก รับส่งมุก เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ล้อเลียนเขาอย่างสามัคคีกันต่างจากเมื่อกี้ที่แทบจะลงมวยกันอยู่แล้ว ทั้งที่เวลาเพิ่งจะผ่านมาได้ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ

ได้แต่ชี้หน้าคาดโทษไว้

อย่าให้ถึงทีกูนะ

บอกไว้ก่อนเลย

“แค่นี้โกรธ โถ่”

“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้”

“อ่อนแอ” เพื่อนปากมากพูดพร้อมกันราวกับนัดมา ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องกันทั้งคู่เมื่อเห็นท่าไม่ดี ไม่วายยังมาลูบหัวนัมเล่นก่อนไปอีกต่างหาก ส่วนแฟนเด็กของเขาก็เอาแต่หัวเราะชอบใจอยู่อย่างนั้น

นี่ด่ากันนะครับ

ไม่ได้แสดงตลกคาเฟ่

“หยุดหัวเราะเลย ไม่ขำนะเว้ย”

“ก็นัมขำอ่ะ พี่ยูพี่โยโคตรตลก ฮ่าๆๆ”

“พี่โดนมันด่าเนี่ยน่าตลกตรงไหนครับ”

“ไม่ตลกก็ได้ แต่พี่เวย์น่ารักอ่ะ เวลางอแงนี่ยิ่งน่ารักมากๆเลยจริงๆนะ” คนตัวโตทำทีเอาหัวอ้อนออเซาะไหล่แฟนเพื่อเรียกคะแนน จนคนขำถึงกับหน้าแดงออกมาซะอย่างนั้น

น่ารักน่าแกล้งชะมัด

แฟนน่ารักจังวะ

แม่ง ...

“แก้มแดงแล้วโคตรน่าฟัด ไหนมาหอมหน่อยทีนึง”

“ไอ้บ้า ! ไม่เอา”

“งั้นจูบก็ได้ มา”

“อันนั้นยิ่งไม่ได้เลยโว้ย !!”

ชมนิดชมหน่อยไม่ได้

หื่นใส่ตลอด

-////-

“นิล เดี๋ยวเรากลับก่อนนะ”

“เออๆ รีบไปเถอะมึงอ่ะ”

ว่าแล้วก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าไปพลาง อีกคนหันมาพยักหน้า แล้วรีบโบกมือไล่กลายๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนจะไปไหน อุ่นอุตส่าห์เร่งทำส่วนของตัวเองให้เสร็จเพราะไม่อยากพลาดไปเชียร์โยที่กำลังแข่งเทควันโด้อยู่ยิม มองแล้วก็อดสงสัยไม่ได้

เห็นกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง พูดด้วยแทบจะนับคำได้ หน้าก็นิ่งยิ้มให้สักครั้งยังไม่เคย

แต่พออยู่กับไอ้โยเท่านั้นแหละ

ทุกอย่างที่กล่าวมา แม่งไม่จริงทั้งนั้น

“ทุกคน” เสียงกลุ่มเพื่อนสักคนในห้อง ตะโกนขึ้นก่อนจะวิ่งไปแจกจ่ายงานแผ่นใหม่ให้ เล่นเอางงกันทั้งสาขา

อะไรกันอีกวะ

“อาจารย์ให้หาข้อมูลบทความเพิ่มอีก หัวข้อของแต่ละกลุ่ม เราเขียนมาให้แล้ว ส่งก่อน 6 โมงเย็นวันนี้นะ” 

“ ‘จารย์สั่งงานซะจนไอ้ซึ้งคนหล่อคนนี้ อยากลาออกเลยว่ะ อย่างนี้ต้องลาออก จะขอลาออก !”

เสียงโอดโอยของนักศึกษาปีสองดังขึ้น ก่อนที่ใครหลายคนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่นั่งมาตั้งแต่เช้า งานเก่าก็ยังไม่เสร็จ

แถมยังได้งานใหม่มาอีก

“อุ่น มึงไปดูไอ้โยแข่งก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกูทำไปก่อน” นิลพูดขึ้นเมื่อเห็นคนที่กำลังจะออกไป กลับเดินเข้ามานั่งเหมือนเดิม อุ่นยิ้มให้บางๆก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ เป็นรอยยิ้มที่มีแต่ความผิดหวัง ก่อนจะหยิบกระดาษหัวข้อขึ้นดู เอาแม็คบุ๊คออกมาอีกครั้ง

ขอโทษนะโยธา เราคงไม่ได้ไปดูนายแข่งแล้ว

ขอโทษจริงๆ

ทางอีกฝั่งของมหาวิทยาลัย

การแข่งขันคู่ที่ 6 จบลงโดยที่โยธาเป็นฝ่ายชนะ เสียงเชียร์และเสียงแสดงความดีใจดังกึกก้อง บรรยากาศน่ายินดีแต่คนที่ชนะกลับไม่ยิ้มแย้มเลยสักนิด สายตาที่กวาดมองหาไปทั่วทั้งที่นั่งเชียร์ แต่ก็ไม่เห็นคนที่ตัวเองหวังอยากจะเจอเลย

อุ่นไม่ได้มางั้นหรอ

หลังจากที่คุยกับโค้ชและยืดกายภาพเสร็จ แทบจะยัดทุกอย่างลงกระเป๋าแล้วรีบออกมาเลยแทบจะทันที สาเหตุก็เพราะยังไม่เจอคนที่อยากเจอเลย

“พี่โยโคตรเก่งเลย” นัมวิ่งมาเกาะแขนเมื่อเห็นเขาออกมาจากที่พักนักกีฬา จัดการขยี้หัวแฟนเด็กของเพื่อนไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะส่งคืนให้ไอ้เวย์ที่มองตาเขียวอยู่

หวงน้องจริงๆ

แหม่

“มึงเห็นอุ่นมามั้ย”

“ไม่นะ กูยืนอยู่ตรงแถวทางเข้าตลอดตามที่มึงบอก แต่ก็ไม่เห็นอุ่นเลย” แววตาน้อยใจฉายแววชัดเจน จนเพื่อนสนิททั้งคู่หันมามองหน้ากัน เลิ่กลั่กซะจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นเพื่อนอยู่ในโหมดนี้ จะปลอบก็ทำไม่เป็น เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ที่ไหนล่ะ เมื่อก่อนอย่างมากโดนเมินก็แค่หาใหม่

แต่นี่อะไร

หงอย คอตก อย่างกับหมาที่เจ้าของไม่ยอมมาสนใจดูแล

ไอ้โยเอ๊ยไอ้โย

“อย่าคิดมากเลยพี่โย พี่อุ่นอาจจะไม่ว่างก็ได้นะ” นัมพยายามพูดปลอบ

แต่นั่นก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าอุ่นต้องทำงานกลุ่มนี่นาวันนี้ รีบเอาโทรศัพท์มาเปิดดูก็รู้สาเหตุ ข้อความเป็นสิบๆข้อความ ที่ส่งมาจากคนๆเดียวเมื่อหลายสิบนาทีก่อน ทำเอาเขาต้องวิ่งชนิดที่ไม่ทันได้ลาเพื่อนเลยสักนิด

ตึกอักษร ตึกอักษร ...

พอเจอก็รีบเข้าไปด้านใน แม้จะหอบจนแทบหายใจไม่ทัน แต่เขาก็ไม่อยากจะหยุดวิ่งหาอุ่น โต๊ะตรงลานกว้างก็ไม่เจอ โทรไปก็ปิดเครื่อง นี่ก็เกือบจะมืดแล้วด้วย

อยู่ไหนกันนะอุ่น

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจจากใครสักคนทำเอาโยเกือบจะสะดุ้ง ออกเดินตามหาต้นตอของเสียง ก่อนจะพบคนที่ตัวเองอยากเจอกำลังฟุบหน้าลงกับโต๊ะ รอบตัวมีแต่เอกสารและหนังสือมากมายหลายเล่มรอบล้อม ถัดไปก็มีถุงขนมปังและนมที่ยังไม่ได้แตะต้องเลยด้วยซ้ำ

ยังทำงานอยู่จริงๆด้วย

“งานยังไม่เสร็จหรอครับ” อุ่นเงยหน้ามามองคนมาใหม่ ตกใจนิดๆที่เห็นโยนั่งอยู่ตรงหน้าแทนที่จะเป็นนิลที่กลับหอไปเอาหนังสือเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน 

อาการรู้สึกผิดก็ทำเอาตัวเองไม่กล้าที่จะมองหน้าอีกคน

“ขอโทษนะโยธา” อุ่นกำมือตัวเองแน่น จนต้องเอื้อมไปกุมไว้ให้คลายออก คนตัวเล็กหันมามองด้วยสีหน้าอึ้งๆแต่ก็ยอมให้เขาจับอยู่แบบนั้นเมื่อตัวเองก็รู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก

ใจมันเต้นแรงจนกลัวว่าจะหลุดออกมาให้อีกคนได้เห็นซะอีกตอนนี้

“อย่าคิดมากเลยครับ ผมมีแข่งคัดกลุ่มอีกรอบ ไว้ไปดูอีกทีก็ได้นี่เนอะ” โยยิ้มให้ พยายามพูดปลอบ ทำเอาตัวเขาเองยิ้มตามออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะพยักหน้ารับ นิ้วก้อยโดนโยจับมาเกี่ยวกันเพื่อสัญญาเหมือนกับเด็กๆจนต้องหลุดขำออกมา

อุ่นหัวเราะแล้ว

“อื้ม น้องอุ่นนั่งทำงานคนเดียวแบบนี้ เหงาแย่เลย ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ” คำพูดเสี่ยวๆของคนตรงหน้ายิ่งทำให้คนตัวเล็กขำยิ่งกว่าเดิม

“อะไรของนายโยธา ฮ่าๆๆ”

“ออฟชั่นวันนี้นั่งด้วยฟรี แถมบริการส่งถึงห้องด้วยนะ” เจ้าลูกหมาตัวโตย้ายมานั่งอีกฝั่ง ทำตัวออดอ้อนจนอดเอ็นดูไม่ได้

“อื้อ งั้นก็อย่ากวนเรานะ”

“ขอนอนตักได้มั้ยครับ ผมเมื่อยมากเลย ไปแข่งมายังไม่ได้นวดเลยเนี่ย” ว่าแล้วก็นอนลงทันทีไม่ฟังเสียงคัดค้านอะไรทั้งนั้น แต่ทว่า...

เสียงคัดค้านหรือเสียงห้ามกลับไม่มี

อุ่นเอื้อมมือข้างที่ว่างมาลูบหัวกล่อมอีกต่างหาก

น่ารักเกินไปจริงๆคนๆนี้

รู้ซึ้งแล้วไอ้อาการใจเราแต่ไม่ใช่ของเราที่เค้าว่ากันมันเป็นยังไง

:)

#ร่างกายต้องการอบอุ่น

Talk:

คุนคูคะ มีคนเสียอาการค่า !!