ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่
4
“เสร็จแล้วโว้ย”
“เขียนชื่อส่งเลย จะไม่ทันแล้วมึง !”
“ไปไอ้สมศักดิ์นี่ของพวกกู”
เสียงโหวกเหวกโวยวายของนักศึกษาปีสองสาขานิติศาสตร์ดังลั่นใต้ตึกคณะเมื่องานเสร็จแทบจะเกือบไม่ทัน หลายคนยังไม่เสร็จแต่เมื่อหมดเวลา หัวหน้าสาขาก็จำใจเอาไปส่ง ส่วนเขาน่ะรอดมาได้แบบเฉียดฉิว
เกือบไม่ทันแล้วโยธา
“PDX วันนี้ 4 ทุ่มกูเลี้ยง” ยูพูดยิ้มๆ พวกเขาพยักหน้าตามใจเพราะก็รู้สึกอยากดื่มอยู่เหมือนกัน ช่วงนี้ต้องสอบเยอะแยะไปหมด เวลากินข้าวกับเวลานอนยังแทบไม่มี เมื่อคืนก็ติวกันจนโต้รุ่ง พอเสร็จแล้วก็อยากจะย้อมใจคลายเหนื่อยบ้าง ขอไปนอนพักแล้วค่อยออกไปดึกๆทีเดียวแล้วกัน
“มึงไปไหนต่อวะเวย์ รอรับน้องนัมหรอ” หันไปถามเพื่อนข้างๆที่โทรมไม่ต่างกัน
“คงกลับก่อน เหนื่อยว่ะ”
“งั้นกูกลับเลยนะ ไว้เจอกัน” เมื่อแยกกัน คนตัวสูงก็เดินไปยังโรงรถที่อยู่ไม่ไกล ตาก็ล้า ท้องก็หิว เหนื่อยสุดชีวิต
คิดถึงเตียงนอนกับหมอนข้างจะแย่แล้ว
“พี่โยๆๆ” เสียงเรียกจากปิ่นน้องปีหนึ่งที่มักจะสนิทสนมกับพวกเขาทักขึ้นแล้วก็ทิ้งกลุ่มเพื่อนตัวเองวิ่งมาหา เธอยิ้มกว้างให้ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสภาพของเขา
“หยุดขำได้แล้ว มีอะไรรึเปล่า” ผลักหัวเด็กเส้นตื้นนี่เบาๆ ก่อนมือจะขยี้หัวเล่นด้วยความเอ็นดู
“ปิ่นหาพี่เวย์ไม่เจอ ฝากเอกสารไปให้ได้มั้ย”
“เอกสารไร”
“พี่ระเบียบปีนี้ รุ่นพี่เค้าเกร็งพี่เวย์ไว้อ่ะ” อ้อพี่ระเบียบคุมรุ่นน้อง ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เวย์มันจะได้เป็น
“เดี๋ยวปิ่นรีบไปเอามาให้ พี่รอม้าตรงม้านั่งตรงนั้นก่อนได้มั้ย ไม่นานหรอก” โยพยักหน้ารับ ก่อนรุ่นน้องจะวิ่งออกไป ส่วนเขาก็ไปรอตามที่อีกคนบอก ของีบหน่อยแล้วกัน ไม่ไหวแล้ว
หลับตาได้สักพักก็รู้สึกเย็นๆที่แก้มจนสะดุ้งตื่น กำลังจะอ้าปากด่าเพราะใครที่มาเล่นไม่รู้เรื่องแต่คนตรงหน้ากลับทำเอาด่าไม่ลง
“มานอนไรตรงนี้” อุ่นส่งน้ำดื่มขวดที่เอาทาบหน้าเขาเมื่อกี้ให้ คนตัวเล็กอยู่ในชุดไปรเวทเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์สีขาว และกางเกงขายาวสีดำ แว่นถูกดันให้เข้าที่ ก่อนที่จะส่งยิ้มมาให้บางๆ จนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย
น่ารัก
คนอะไรใช้คำว่าน่ารักได้เปลืองมาก
“อุ่นจะไปไหนหรอ”
“เรากำลังจะกลับหอ พอดีเอางานมาฝากเพื่อนส่ง” มิน่าไม่เห็นแต่งชุดนักศึกษาอย่างทุกที
“นายเหนื่อยหรอ หน้าตาดูไม่สดใสเลย” คนตัวเล็กไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือมาเกลี่ยผมหน้าม้าของเขาให้เป็นทรงขึ้นด้วย แถมคำพูดยังทำเอาใจเต้นแรงอย่างกับเด็กที่เพิ่งเจอรักครั้งแรก
อุ่นคงจะเป็นห่วง
ใช้คำนี้ได้มั้ยนะ
ดูเข้าข้างตัวเองชะมัด
“โยธา !”
“ครับ” เสียงเรียกจากคนตรงหน้าทำเอาสะดุ้งเพราะมัวแต่ตกอยู่ในความคิดของตัวเองเมื่อกี้ และคนตรงหน้าก็ทำเอาใจคนแอบชอบพองโตยิ่งกว่าเดิม
อุ่นกำลังหัวเราะ
อันนี้โคตรน่ารักเลย
อยากจะดิ้นตายลงตรงนี้
“เหม่อลอยอะไรขนาดนั้น” อุ่นพูดหลังจากที่ขำเขาจนพอใจแล้วก่อนจะยิ้มมาให้บางๆ
“เหนื่อยๆอ่ะ” เหนื่อยใจครับ มีคนน่ารักเกินหัวใจจะต้านทานไหว
“อุ่นจะกลับรึยัง เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ขับรถไหวหรอ นายควรกลับแท็กซี่นะ เราน่ะเดินกลับก็ไ....”
“รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวมารับ” ว่าแล้วก็วิ่งเข้าตึกไป โดยที่ไม่ฟังที่บอกเมื่อกี้เลยสักนิด เอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วโยธา
สุดท้ายก็กลับด้วยกันอีกจนได้ จริงๆเลย
“จอดตรงหน้าซอยได้มั้ย เราอยากกินชาไข่มุกอ่ะ” อุ่นขยับเข้ามาพูดใกล้ๆให้อีกคนได้ยิน โยจะพยักหน้ารับก่อนจะเลี้ยวจอดให้ตามคำสั่ง ถอดหมวกกันน็อกส่งคืนให้
“อย่าขับเร็วนะ ถ้ายังเพลียอยู่น่ะ”
“คร้าบ ไปแล้วนะ”
“อื้อ ขับรถกลับดีๆนะ” อุ่นโบกมือให้พร้อมกับที่ใบหน้าหวานๆที่กำลังถูกแต่งแต้มรอยยิ้มที่เขามองว่าสดใสเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนเค้าถึงมองว่าคนๆนี้หยิ่งและไม่น่าเข้าหา
แต่เปล่าเลย
อุ่นน่ะโคตรน่ารัก
น่ารักเหมือนแมวที่ไม่ค่อยชอบยุ่งวุ่นวายกับใคร นิสัยซับซ้อนและเดาทางได้ยากยิ่งกว่าอะไรบนโลก
จนเขาเองอยากลองที่จะครองใจแมวดูสักครั้ง
ถ้าทำได้น่ะนะ ...
“แม่งช้าตลอดเลยมึงเนี่ย” ยูบ่นเมื่อเห็นเพื่อนในกลุ่มเดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย เพราะเลทไปเป็นชั่วโมง สาเหตุก็คงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ
“นัมไม่ยอมนอน กว่าจะออกมาได้” คนถูกบ่นพูดก่อนจะรับแก้วที่เพื่อนชงให้มาดื่ม
“คุก คุก คุก คุก ไอดังคุกเลยว่ะ”
“ไอ้โย ไอ้—”
สถานที่ที่มักจะมาดื่มด้วยกันประจำวันนี้คนเยอะมากกว่าปกติไม่รู้เพราะเหตุผลอะไรเหมือน แต่โต๊ะตรงฟลอร์กลับมีแต่ผู้คนไปเบียดเสียดกันเต็มไปหมด อาหารตาเพียบ มีแต่คนน่ากินทั้งนั้น
“คนนั้นมองมึงว่ะโย”
พอหันไปมองตามที่เพื่อนบอกก็เจอเข้ากับคนที่ถูกพูดถึงซึ่งมองเขาอยู่จริงๆ ผู้ชายตัวเล็กๆ ผิวขาวใสที่แม้จะมืดแค่ไหนเขาก็ยังมองออก หน้าตาน่ารักซะจนอยากเก็บเข้าคอลเลคชั่น เพียงแค่มองกลับไปเท่านั้นอีกคนก็เดินมาหาถึงโต๊ะ นั่งลงข้างๆเอนตัวซบเข้าหาอย่างออดอ้อน
“มาทีไรไม่เคยเจอพี่โยเลย วันนี้เต้โชคดีจริงๆ”
“รู้จักพี่ด้วยหรอครับ”
“ใครๆก็รู้จักพี่โยกันทั้งนั้นแหละ” ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยังเอื้อมมือมาลูบขาเขาด้วยนี่สิ
ใจกล้าเหมือนกันนี่
“ไปต่อกันมั้ยคืนนี้” อีกคนบอกจุดประสงค์ที่เข้ามาหาอย่างชัดเจนแถมยังส่งยิ้มมาให้อีกต่างหาก
ร้ายจริงๆ
แต่ขอโทษนะ ....
“พี่คงไปด้วยไม่ได้หรอกครับ น้องกลับไปนั่งกับเพื่อนเถอะ ” คำตอบนั้นเล่นเอาทั้งโต๊ะอึ้งจนพูดไม่ออก แม้แต่เพื่อนสนิทสองคนยังอ้าปากค้าง ใบหน้ามีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดกับคำพูดของเขา
“ผีห่าซานที่ไหนเข้าสิงเพื่อนกู มึงออกมานะ” ยูพูดขึ้นหลังจากที่เด็กคนนั้นรีบลุกออกไปเพราะคงจะอายที่ยั่วกันแทบตายก็ไม่สำเร็จ ไหงเพื่อนเขามันมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้วะ ทุกทีต้องออกไปกับใครสักคนแล้ว
“มึงก็พูดมันเกินไป” เวย์แก้ตัวให้ พร้อมกับยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม พอจะรู้มาสักพักแล้วเรื่องที่เพื่อนตัวเองเลิกกับเด็กทุกคนที่มันคุยด้วย
“โทษทีแต่เผอิญแมวกูอยากให้กูมีเค้าแค่คนเดียวว่ะ” โยพูดยิ้มๆก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหน้าจอที่ยังล็อคอยู่แต่รูปที่ขึ้นกลับทำเอาตัวเองยิ้มกว้าง แม้บีจีจะเป็นแค่คนหันหลังที่ดูไม่มีอะไรน่าสนใจก็ตาม
แต่มันคือรูปอุ่นที่เขาถ่ายตอนไปช่วยจัดหนังสือ
เห็นแค่นี้ยังรู้ว่าน่ารักเลย
“กูไม่อยากให้แมวกูเสียใจ เค้าเหมาะกับรอยยิ้มที่สุดแล้ว”
“เวย์มึงว่ามันเมาป่ะวะ”
“แม่งเมาแมวว่ะกูว่า”
#ร่างกายต้องการอบอุ่น
Talk:
อาการเมาแมวเป็นยังไงอ่ะโยธาไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ .__.
เรื่องนี้ไม่ม่าแน่นอนนะคะ อาจจะมีนิดๆหน่อยๆเกี่ยวกับความหลังนิสัยของเจ้าโยก่อนที่จะมาจีบน้องอุ่น แต่ไม่หนักแน่นอน
ฝากเม้นฝากติดตามกันด้วยนะคับ เจอกันตอนหน้าน้าาา ♡´･ᴗ･`♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น