#เอยจะครองโลก (YOSEOK)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สาม

3

ภารกิจที่ 1 : ทำความรู้จัก

ปล.จากโจ กรุณาอย่าทำหน้าเหมือนแบกโลกอย่างที่มึงชอบทำใส่พี่เค้าเป็นอันขาด !!

“หื้ม ฝนจะตกหรอ”

เอยที่กำลังเดินกลับคอนโดได้แต่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำได้พักใหญ่แล้ว แต่ทว่ามันดันมืดมิดมากกว่าเดิมและเสียงแปลกๆด้วยนี่สิ

สัญญาณไม่ค่อยดีเลยแฮะ

จากที่เดินชิวๆเพราะอากาศที่ค่อนข้างจะเย็นสบายตอนนี้กลับกลายเป็นเริ่มวิ่ง ลมที่พัดตอนแรกก็เริ่มแรงขึ้นกว่าเดิมจนน่ากลัว

สงสัยพายุจะเข้าแน่เลย

แปะ แปะ แปะ —

นั่นไง

ไม่ทันแล้วเอย ...

สุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องพาตัวเองไปหลบหน้าเซเว่น ที่ห่างจากคอนโดของเขาไม่ไกลเท่าไหร่ ขอเก็บของให้เข้าที่อีกสักนิด กะว่าจะวิ่งตากฝนไป คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า

แต่ทันทีที่มองออกไปข้างนอกก็เห็นมีใครบางคนที่วิ่งท่ามกลางสายฝนกำลังจะเข้ามาหยุดหลบที่เดียวกันกับเขา

คนตัวสูงที่มักจะใส่เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาว กางเกงสแล็คสีดำเสมอเวลาเจอกัน

คนหน้านิ่งๆ ไม่เคยจะยิ้มให้เลยสักที

คนที่อยู่ห้องตรงข้าม

‘เรียนบริหารครับ อยู่ปีสาม ชื่อยืน’

และการแนะนำตัวแปลกๆเมื่อวันก่อน

ผู้หญิงหลายคนรอบๆตัวเริ่มส่งเสียงออกมาเบาๆเมื่อชายหนุ่มใกล้เข้ามาทุกที น้องมันหน้าตาดีที่นา หุ่นก็... -////-

ก็...ดี

ดีแหละ

ดีมากๆเลยด้วย

ไม่แปลกหรอกที่ผู้หญิงพวกนี้จะชอบกัน

อีกคนเลือกที่จะมายืนข้างๆเขา เสื้อนักศึกษาสีขาวนั่นแนบเนื้อลู่ไปกับผิว จะถอดหรือไม่ถอดก็คงไม่ต่างกันหรอกนะ

ในเมื่อมันเห็นทุกสัดส่วนขนาดนี้

“แม่ง” น้องมันสบถก่อนจะหันซ้ายหันขวา พร้อมกับเสยผมหน้าม้าที่เปียกขึ้นไปด้านหลัง

โคตรจะเท่เลยว่ะ

อันที่จริงวิ่งเข้าตึกไปก็ได้นี่ ไหนๆก็เปียกแล้ว จะมาหลบให้หนาวเล่นทำไม แปลกคนจริงๆ

“ทำไมกลับช้า” จู่ๆน้องยืนก็พูดขึ้น โดยที่สายตายังคงมองไปที่ด้านหน้า ราวกับว่ากำลังถามคนข้างๆตัว

แต่มันก็มีแต่เขานี่

“พี่นั่นแหละ”

“พี่หรอ ?”

“ซื่อบื้อ” อ้าว ไอ้เด็กนี่

พอเห็นเขาหน้าเหวี่ยงใส่ กำลังจะอ้าปากด่า แต่ใบหน้าของคนข้างๆกลับกำลังยิ้ม ถึงจะเป็นแค่รอยยิ้มบางๆแล้วก็หายไปแล้วก็เหอะ

แต่ก็นั่นแหละ

น้องมันยิ้มเป็นด้วย

“เสื้อกันฝน” ว่าแล้วก็ยื่นห่ออะไรสักอย่างให้เขาที่ยังคงยืนงงอยู่ จนอีกคนถึงกับต้องจับเอามายัดใส่มือเขาเอง

คงจะหนาวล่ะสิเนี่ย

มือสั่นเชียว

“ใส่ซะ แล้วค่อยวิ่งเข้าตึก” มันมีแล้วทำไมไม่ใส่แต่แรกวะ ยังจะเอามาให้เขาอีก แล้วตัวเองก็เปียกเนี่ยนะ

“ไปละ” พูดจบร่างสูงก็กำลังจะออกวิ่งไปข้างนอกอีกครั้ง ทั้งๆฝนยังคงตกหนักอยู่ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร

มือตัวเองถึงต้องไปรั้งจับแขนอีกคนไว้แน่นขนาดนี้

ยืนหันมามองหน้าเขานิ่งๆอย่างที่มักจะเห็นบ่อยๆ สีหน้าที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ อาจจะสงสัย หรืออาจจะไม่ชอบ

ที่คนไม่สนิทกันมาจับมือถือแขนแบบนี้

“จะกลับใช่มั้ย”

“...”

“พี่จะให้เราเปียกคนเดียวได้ไงกันล่ะ พี่ไม่อยากเห็นแก่ตัวนะ”

“...”

“กลับพร้อมกันดิ”

สุดท้ายแล้วเสื้อกันฝนก็ถูกกางและคนสองคนก็เดินด้วยกันมาถึงคอนโดจนได้ เขาโดนฝนอยู่นิดหน่อย แต่อีกคนเนี่ยสิ เปียกไปครึ่งตัว บอกให้ขยับก็ไม่ฟัง แถมยังมีหน้ามาอารมณ์ดีอีก

เด็กอะไร

ดื้อชะมัด

“ไงเอย กลับช้าเหมือนกันหรอวันนี้” จอมที่อยู่ชั้น 5 คนรู้จักที่มักจะทักทายกันบ่อยๆเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว

“ตากฝน ?”

“ก็นิดหน่อย”

“เอยไม่ได้กลับแท็กซี่ทุกวันหรอ ทำไมตากฝนมาล่ะ”

“เราเดินกลับอ่ะ มันใกล้แค่นี้เองนะ”

“เฮ้ย ใกล้อะไรเอย เดี๋ยวเราไปรับก็ได้ กลับด้วยกัน ทางผ่านพอดี” เขารีบส่ายหน้ากำลังจะพูดปฏิเสธเพราะความเกรงใจแต่เสียงจากคนข้างๆตัวดันแทรกขึ้นมาซะก่อน

“ไม่ต้อง”

มีคนปฏิเสธให้แทนแล้ว ...

“เอ่อ คนนี้คือ ?”

“อ้อ น้องเค้าชื่อยืน ชั้นเดียวกันๆ เค้าอยู่ตรงข้ามห้องเราอ่ะ”

“อื้ม ดีเนอะ” และเขาก็เหมือนได้ยินเสียงถอนหายใจจนต้องหันไปมอง ยืนกลับมาหน้าเครียดเหมือนเดิมแล้ว อย่างกับไม่พอใจอะไรสักอย่างกับคำพูดของเขาเมื่อกี้

น้องมันจะต่อยเขารึเปล่าวะ

แววตาโคตรน่ากลัวเลย :(

ยืนไม่ได้สนใจว่าจอมจะชวนคุยต่อหรืออะไรยังไง เจ้าตัวเดินไปยังลิฟต์ มีเขาที่เดินตามหลัง แต่พอลิฟต์มาถึงและเปิดออก อีกคนกลับไม่เดินเข้ามาลิฟต์ตัวเดียวกับเขาและจอม แต่เลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปยังบันไดแทน

ชั้น 8 เลยนะเว้ย !

อยากออกกำลังกายรึไงเนี่ย

ให้ตายเถอะ

‘น้องเค้าชื่อยืน ชั้นเดียวกันๆ เค้าอยู่ตรงข้ามห้องเราอ่ะ’

‘ชั้นเดียวกันๆ เค้าอยู่ตรงข้ามห้องเราอ่ะ’

‘เค้าอยู่ตรงข้ามห้องเราอ่ะ’

‘ห้องตรงข้าม’

เดินไปก็แทบจะสมน้ำหน้าตัวเองไป ในเมื่อพี่เค้าเห็นเป็นแค่น้องที่อยู่ห้องตรงข้ามอย่างที่พวกแม่งบอกจริงๆ ไม่มีสถานะอื่นเลยสักนิด

เหอะ แต่จะให้โทษใครได้ล่ะวะ

คนที่ชื่อจอมนั่นน่ะ หมอนั่นพยายามเข้าหาพี่เอย เขารู้มานานแล้ว สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก เขาเองก็แอบมองพี่เค้าบ่อยๆจากที่เดียวกันน่ะแหละ บ้าชะมัด ศัตรูเยอะชิบผาย

ใครบอกให้น่ารักใส่คนอื่นวะพี่

หงุดหงิดโว้ย แม่ง...

เปิดประตูหนีไฟชั้นที่เขาอยู่ออกมาได้ไม่เท่าไหร่ คนตัวเล็กที่ควรจะอยู่ในห้องอาบน้ำเพราะเปียกฝนมากลับยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง

หรือก็คือหน้าห้องเขาด้วยเช่นกัน

พอพี่เอยเห็น อีกคนก็หันหน้ามาหาราวกับมีเรื่องที่จะคุยด้วยสีหน้าหวั่นๆ ไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ

หรือว่าจะได้เลื่อนสถานะ !

เอาล่ะเว้ย

“ของน้องน่ะ”

พี่แค่คืนเสื้อกันฝนต่างหาก ...

พอรับมา พี่เอยก็ยิ้มให้บางๆแต่ทำเอาใจคนบางคนแกว่งจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ อันตรายเกินไปแล้วคนๆนี้ อยู่ใกล้ทีไร ภูมิต้านทานแม่งต่ำทุกที

แพ้ว่ะ

แพ้ราบคาบเลย

“ยืน”

“ครับ ?” กำลังเข้าห้องก็โดนเรียกไว้ซะก่อน โดยที่คนห้องตรงข้ามโผล่มาแค่ครึ่งหน้า

เห็นแค่ครึ่งหน้า

ยังดูออกว่าโคตรน่ารัก

“กินยาด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย”

“...”

“แล้วก็...ขอบคุณจริงๆนะ”

“ครับ”

พี่น่ะขอบคุณจริงๆ

แต่ผมน่ะ...ชอบคุณจริงๆนะ

แม่งตกหลุมรักพี่เอยอีกแล้วว่ะ :)

#ยังไม่ได้ครอง(ใจ)เอย

สรุปภารกิจ

ล้มเหลว(?)

สถานะปัจจุบัน ; น้องที่อยู่ห้องตรงข้าม

พี่เอย :: น้องยืนๆๆ ต้องกินยานะ เข้าใจมะ เดี๋ยวยืนไม่ฉะบายนะ .___.

#เอยจะครองโลก

Talk:

อั่ยเด่กแพ้พี่เอยใหญ่เลยแหละๆๆ วะฮะฮ่าาาาา น้องยืนสู้ๆนะฮับ น้องยืนสู้ตัยยยย ~ 5555555555