ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่สอง
2
“เซ็งฉิบหาย’จารย์สอบ ไม่เกรงใจขี้เลื่อยในสมองกูเลย”
“บ่นไรของมึงยู กูเห็นเถอะว่ามึงเขียนเต็มกระดาษ”
“กูเขียนบอกความในใจกับอาจารย์สุดสวยกูต่างหาก คนมีเมียอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไร เนอะโย”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับอย่างที่ควรจะเป็น
สายตาเพื่อนเหม่อลอยไปยังด้านหน้าที่โต๊ะๆนึง ยิ้มออกมาราวกับโดนมนต์สะกดจากคนนั้นๆ หูทั้งสองข้างไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเลยสักนิด แต่อยู่ๆโฟกัสในสายตาก็แปรเปลี่ยนเป็นเพื่อนตัวกวนสองคนที่ยิ้มหน้าตาทะเล้นอยู่
“นั่นมันอุ่นเด็กอักษรนี่หว่า มึงกะสอยนางฟ้าประจำรุ่นเลยหรอไอ้โย”
“แล้วยังไงครับ” คนโดนถามไหวไหล่ไม่สนใจกับคำที่ยูพูด มือกอดอกพิงเสา เหม่อมองคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออีกครั้งอย่างหลงไหล
มองไกลๆละยังน่ารักเลย
“เค้าไม่แลมึงหรอกไอ้เสือ”
“นี่ กูจะบอกให้เอาบุญนะเพื่อนรัก ขนาดคนที่ได้ชื่อหล่อและดูดีที่สุดในมหาวิทยาลัย สเปกชั้นเลิศของผู้หญิงและผู้ชายตอนนี้อย่างพี่คิม ยังต้องโดนด่ายับกลับมาเลยนะ”
“พี่คิมเคยจีบอุ่นด้วยหรอวะ”
“ก็ใช่สิ เคะในฝันของใครหลายๆคนขนาดนั้น ใครๆก็อยากเข้าหาเป็นธรรมดา”
นั่นสินะ จะไปแปลกอะไร
ขนาดเขาเองก็อยากรู้จัก อยากสนิทสนมด้วยเลย แต่พอตามเฝ้าตามดูมาเกือบหนึ่งอาทิตย์ อุ่นเป็นเด็กเก็บตัว มนุษย์สัมพันธ์ต่ำ หน้านิ่งๆที่เวลาจ้องสายตาก็โคตรจะน่ากลัวไม่ใช่น้อย ถ้าเผลอไปสบตาตรงๆ มีเพื่อนสนิทเป็นหนังสือหลายเล่มที่เจ้าตัวมักจะอ่านสอบเป็นประจำ นิสัยหยิ่งและไม่น่าคบหา ใครๆว่างั้นน่ะนะ
แต่ที่สำคัญที่สุดคือ อุ่นยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน
ทั้งตอนมัธยมและมหาวิทยาลัย ถึงจะแปลกใจแต่มันจะเป็นไปได้หรอ น่ารักน่ากินซะขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเพื่อนอำกันรึเปล่า แต่กิตติสรรพเรื่องนี้ของเจ้าตัวก็ดังอยู่พอตัว
แล้วไอ้โยธาอย่างผมไปอยู่ไหนมาวะ ทำไมเพิ่งจะเจอเนี่ย
“ตกลงเย็นนี้มึงจะไปกับพวกกูมั้ยโย พี่มิ้นปีสามเด็กบริหารก็ไปนะ”
“กูไม่ว่าง”
“มึงมีซ้อมหรอ ไหนว่าพักอยู่”
“กูต้องไปเฝ้าอุ่น วันนี้อุ่นเป็นบรรณารักษ์ตามตารางชมรม” ยูส่ายหัวกับท่าทางของเพื่อนสนิทที่ยังคงชะเง้อมองคนตัวเล็กไม่ห่างสายตา ส่วนอีกคนก็มัวแต่กดแชทคุยกับเมีย
เอาเข้าไปเพื่อนแต่ละคน
“กูไปละนะ” ว่าแล้วโยก็รีบเดินตามอุ่นที่กำลังไปที่หอสมุดทันที ทิ้งเพื่อนสองคนแล้วจ้ำอ้าวตามคนตัวเล็กให้ทัน จนในที่สุดเขาก็ได้เดินข้างๆ ใกล้ๆอุ่นจนได้
ต้องขอบคุณขายาวๆที่พ่อประธานมาให้จริงๆ
“หวัดดีอุ่น”
“...” กว่าจะรวบรวมความกล้าทักไป แต่อีกคนกลับเมินเฉยราวกับไม่ได้ยินเสียงเขาซะอย่างนั้น หน้าเขาอุ่นยังไม่หันมามองเลย
“ผมชื่อโยนะ เป็นเพื่อนซึ้งที่เรียนอังกฤษด้วยกัน”
“...”
ยังคงไร้สัญญาณตอบกลับอยู่ดี
หางที่กระดิกเริ่มตก หูที่ตั้งลู่ลงเหมือนหมาที่เจ้าของไม่ยอมสนใจ โยจ๋อยสนิทความมั่นใจหดหายเมื่ออุ่นไม่คิดว่าเขามีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ
“เรารู้แล้วว่าชื่อโย”
อยู่ๆอาการเมื่อกี้ก็หายไปเมื่อจู่ๆคนข้างๆก็คุยกับเขา คนตัวเล็กหันมามองหน้า ขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะส่งยิ้มบางๆมาให้ ทำเอาเขาใจสั่นราวกับกินกาแฟดำมาสิบแก้วติดยังไงยังงั้น
แค่ยิ้มนิดๆโยธาก็จะตายแล้วครับคุณ
“อุ่นจำผมได้หรอ”
“อื้อ เพื่อนในเซคเราพูดถึงนายบ่อยๆ”
“อ้อครับ”
เขาล่ะอยากไปเลี้ยงหมูกระทะเพื่อนคนนั้นซัก 3 วันจริงๆ
“อุ่นจะไปไหนหรอ” ก็แค่ถามไปงั้นแหละ ทั้งๆที่เขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าอีกคนจะไปไหน
“หอสมุด วันนี้เวรเราเป็นบรรณารักษ์”
“ให้ช่วยจัดมั้ยครับ ผมสูงนะ”
“นายจะหาว่าเราเตี้ยหรอ”
“เปล่าซะหน่อย อุ่นคิดไปเองต่างหาก” ใบหน้าหวานๆแต้มรอยยิ้มมากขึ้น มันดูดีกว่าที่จินตนาการไว้จริงๆด้วย โลกทั้งโลกดูสดใสขึ้นมาเลยแฮะ พลังงานบวกที่แท้จริง
“ให้ผมช่วยเถอะนะ ช่วงนี้ไม่ได้ซ้อม ไม่มีอะไรทำเลยเนี่ย”
“ก็เลยว่างมาตามเราแบบนี้ล่ะสิ”
“เค้าเรียกทำความรู้จักต่างหากครับ”
“นายไม่เหมือนที่เค้าพูดกันเลยนะ” โยหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคนั้น ชื่อเสียงของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในหมู่ผู้หญิงและผู้ชายรุ่นเดียวกัน ก็อย่างที่เห็นดูไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่พอตกกลางคืนแล้วได้ออกเที่ยวกับเพื่อนเมื่อไหร่
ฉายาเสือหน้าซื่อไม่ได้มาเพราะโชคช่วยนะครับ บอกไว้ก่อน
“นายไม่ใช่ไทป์เรา พยายามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ใจร้ายจังนะครับ”
โยไม่ใช่คนที่ควรจะไปเล่นด้วย คนในคณะลือกันไปถึงไหนต่อไหนเรื่องนี้ หลายต่อหลายคนใฝ่ฝันจนอยากจะลองสักครั้ง
ไอ้คำล่ำลือที่ว่า ดุ นั่นน่ะ
“บางครั้งคนเราก็มีหลายมุมมองนะครับ ไม่รู้ว่าอุ่นไปได้ยินเรื่องของผมมาแบบไหน”
“...”
“แต่ว่า อุ่นจะเป็นคนแรกที่ผมใช้ด้านนี้เข้าหา”
“...”
“ด้านที่ไม่มีเรื่องแบบนั้นมาเกี่ยวข้อง” โยหยุดเดิน ยิ้มถูกส่งมาให้เมื่อตอนนี้เดินถึงหอสมุดเรียบร้อยแล้ว ได้มาส่งแค่นี้ก็พอใจแล้วแหละ
“ให้กำลังใจผมด้วยนะครับ ให้ใจผมเลยก็ดี”
“เสี่ยวชะมัด”
“ฮ่าๆๆ ไว้เจอกันคาบอังกฤษพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องจีบอุ่นน่ะผมจริงจังนะ ”
“...”
“ไปล่ะ” โดนพูดแบบนั้นมาก็หลายคนแล้ว แต่ทำไมกับคนๆนี้ใจเต้นแรงไม่เป็นตัวเองแบบนี้ล่ะ
ไม่เอานะอบอุ่น ขอร้องล่ะ
“เดี๋ยว !”
“ครับ ?” อยากตีปากตัวเองจริงๆ ไปเรียกเค้าไว้ทำไมกันนะ โถ่เอ๊ย
แต่ช่างเถอะ ไหนๆก็ไหนๆละ
“จะมาจัดหนังสือช่วยเราไม่ใช่หรอ”
“...?”
“รีบตามมาสิ เร็วๆด้วย”
“คร้าบ”
อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องเอื้อมมือหยิบไปวางที่สูงๆเองแล้วกัน
#ร่างกายต้องการอบอุ่น
Talk:
คิมโยฮันสำหรับเราคือเมะที่เป็นกระต่ายกินเนื้อค่ะ แซ่บไม่แซ่บไม่รู้ แต่หลุดจากสเตจ Boss ยังไม่ได้เลยจ้าาาาาา ._.
เค้ามีแท็กด้วยนะ นี่ๆๆๆ #ร่างกายต้องการอบอุ่น ไม่รู้จะมีคนชอบเรื่องนี้มั้ย เพราะถ้าไม่มีใครรอเราจะได้ไม่ลงต่อ แง้ ;;-;;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น