ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง
1
“จูนกินขนมเค้าหมดเลยหรอ”
“ก็ซังบอกไม่กินอะ เราเลยเหมา”
“เอาแก้มมาให้หยิกเลยนะ ทำไมกินคนเดียวเล่า”
เด็กสองคนที่นั่งทำรายงานด้วยกันตรงโซฟาทำเอาพวกผู้ใหญ่ที่เล่นเกมส์อยู่อีกมุมหนึ่งถึงกับเบ้ปากใส่ พร้อมกับคนเป็นพี่มันที่โยนหมอนไปโดนหน้าน้องชายตัวเองแม่นอย่างกับจับวาง
น่าหมั่นไส้
เหม็นความรัก !
“แกล้งน้องไมอะเฮีย”
“ไปรักกันที่อื่นสิวะ นี่มันห้องคนโสดโว้ย”
“ก็ม๊าบอกให้ซังตามมาด้วย ไม่งั้นก็ไม่อยากมาหรอก อีกอย่างนี่ไม่ใช่ห้องเฮียซะหน่อย แบร่” เด็กมันไม่กลัวแถมยังแลบลิ้นใส่อีกต่างหาก ทำเอาคนที่หัวร้อนเพราะเกมส์ในจอที่กำลังจะแพ้ ยิ่งเดือดปุดๆขึ้นไปใหญ่
“จบตานี้เมื่อไหร่ กูลุกไปเตะมึงแน่ ไอ้เด็กเวร แน่นอนว่าเวรแค่มึงนะ ไม่นับน้องจูนของพี่หรอกครับ”
“จูนของผมต่างหาก !”
“กูไม่ขอเบอร์ให้ มึงไม่ได้คบหรอก สำนึกบุญคุณกูซะบ้างสิวะ” ว่าแล้วก็ลุกจะไปเตะจริงๆอย่างที่เคยพูดไว้ เพราะหน้าซังตอนนี้โคตรจะกวนประสาทซะไม่มีในความคิดของเขา แต่ก็นั่นแหละ ใครจะไปกล้าแตะมันล่ะ มันฟ้องม๊า เขาก็โดนลดค่าขนมสิวะ
“พี่ยืน เฮียซัมมันจะเตะผมอะ” ซังรีบลุกไปเกาะหลังเพื่อนสนิทของพี่ชายตัวเอง ที่เป็นเจ้าของห้องนี้ตัวจริง
ยืนได้แต่ส่ายหัวกับพี่น้องคู่นี้ หันไปมองน้องจูนที่ตอนนี้ขำจนเอามือกุมท้องไปแล้ว
อะไรมันจะตีกันได้ตลอดเวลาวะ
“มึงไม่ต้องไปหลบหลังไอ้ยืนเลย มานี่ ไม่งั้นกูหอมแก้มแฟนมึงนะ”
“เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ย !”
และแล้วสงครามย่อมๆก็เกิดขึ้นจนได้
อ่อดดดดด —
เสียงออดหน้าห้องไม่ได้ทำให้สองพี่น้องหยุดพักศึกเลยสักนิด ยืนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แว่นสายตาที่ใส่เฉพาะตอนเล่นคอมพิวเตอร์ถูกถอดวางไว้ เผยให้เห็นใบหน้าคมที่ตอนนี้ใต้ตาคล้ำขึ้นมาเล็กน้อยจากการที่ตัวเขาเองต้องนอนดึกอยู่หลายคืนเพื่อทำงานกลุ่ม เพิ่งจะได้มีโอกาสเล่นเกมส์ก็วันหยุดนี่แหละ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะใบหน้าที่ดูดีไร้ที่จะตินี่ก็ยังหล่ออยู่ดีในสายตาใครหลายๆคน
เขาเดินไปเปิดประตู ด้วยสภาพที่ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่นัก ผมไม่ได้เซ็ท และมันก็ยาวจนแทบจะปิดตาไปแล้ว เสื้อยืดสีพื้นเน่าๆ กางเกงขาสั้น น้ำก็ยังไม่อาบตั้งแต่เช้า
แล้วใครแคร์กันล่ะ
แต่ทว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทันทีที่เปิดประตูออกกลับทำให้เจ้าของห้องตีหน้านิ่งจนแทบคาดเดาอะไรไม่ได้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ในหัวจนอีกฝ่ายได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้
กลับไปอาบน้ำทันป่ะวะตอนนี้ แม่งเอ้ย
“คือจดหมายมันหยอดผิดล็อคอะครับ ผมเลยจะเอามาคืนคุณ”
“อ่อ ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
คนที่อยู่ห้องตรงข้ามยิ้มให้บางๆ เมื่อเขารับจดหมายมา ใส่ชุดแบบนี้อีกคนเพิ่งจะกลับมาจากทำงานแน่ๆ แถมวันนี้ยังแต่งตัวน่ารักกว่าทุกวันอีกด้วยว่ะ
ใส่เสื้อสีขาว คนก็ขาว ...
อื้ม ขาวจริงๆ
ขาวมากๆด้วย
“งั้นผมขอตัวนะ” เค้าจะกลับแล้วหรอวะ เดี๋ยวดิ ยังคุยไม่เท่าไหร่เลย
“เอ่อ...” เจ้าของห้องตรงข้าม หันกลับมามองอีกครั้ง เมื่อเขาเหมือนจะพูดอะไรออกไป ใบหน้าขาวใสกำลังจ้องมองอย่างสงสัย
น่ารักว่ะ
โคตรน่ารักเลย
“ขอบคุณ...อีกทีนะครับ”
“ไม่เป็นไรอีกทีเหมือนกันครับ” เค้าเข้าห้องไปแล้ว โดยที่ตัวเขาเองได้แต่ยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
ปากกูมันหนักอะไรนักหนาวะแม่ง
เฮ้อ
“คนนี้หรอวะเฮีย” เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
“คนนี้แหละใช่เลย” ไอ้ซัมพูดอย่างภูมิใจ แถมยักคิ้วส่งให้เขาด้วย
“น่ารักจังอะพี่ซัม ตัวพี่เค้าแค่นี้ของพี่ยืนเอง” เริ่มแปลกๆแล้ว
หรือว่า ...
“มึงบอกน้องหรอ”
“แน่นอน ใครจะไปรู้อยู่คนเดียวล่ะวะ จริงมั้ยซัง จูน”
“ช่ายยยย”
เวรแล้ว ...
ไอ้พี่น้องคู่นี้ ญาติดีกันแค่ตอนสถานการณ์แบบนี้จริงๆสิวะ ให้ตายเถอะ
“ทำไมไม่จีบอะพี่ยืน พี่คนนั้นน่ารักมากเลยนะ เดี๋ยวก็มีคนตัดหน้าไปหรอก” จูนพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปากตอบ เพื่อนสนิทที่รู้ไปซะทุกเรื่องดันเสนอหน้าแทรกขึ้นมาซะก่อน
“จีบได้คงทำไปนานแล้วครับน้องจูน ไม่แอบชอบเค้ามาตั้งสามปีหรอก”
“...”
ครับ อย่างที่มันพูดนั่นแหละ
พี่เอย พนักงานบริษัทที่ไหนสักแห่ง เจ้าของห้อง 809 คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตรงข้างนั่น
สามปีแล้วที่ได้แต่มองเค้า โดยที่ไม่ได้คุยกันจริงๆจังๆเลยสักครั้งตั้งแต่ที่อีกคนย้ายเข้าอยู่
คนน่ารักที่สูงแค่ไหล่ผม ตัวก็เล็กแค่นั้นแต่มักจะช่วยป้าๆคนอื่นยกของหนักๆตลอด ทั้งๆที่ของตัวเองก็แทบจะเต็มมืออยู่แล้ว
คนที่ชอบแอบซื้ออาหารมาให้สุนัขและน้องแมวแถวตึกบ่อยๆ พามันไปหาหมอทั้งๆที่ตัวเองโดนข่วน แต่ก็ไม่เคยเห็นอีกคนจะบ่นเลยสักนิด
คนๆนั้น ผมมองของผมมาแล้วตั้งสามปี
“ทำไมกากงี้วะลูกพี่”
“นี่พี่ยืนที่คุมรุ่นน้องโหดๆของจูนจริงป่ะเนี่ย”
“เก่งทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่ควรจะเก่ง”
ทับถมเข้าไปแต่ละคน ...
“ยุ่งอะไรกันวะ ไปๆจะไปทำไรก็ไปทำเลย ไม่งั้นจะไล่กลับบ้านให้หมดทุกคนนั่นแหละ” ไล่ให้แยกย้าย แต่ไม่วายไอ้เพื่อนตัวดีก็วกกลับมาแซะจนได้ ชนิดที่ว่าทำเอาเขาเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“มึงจะพอใจสถานะแค่นี้จริงๆหรอวะยืน คนที่อยู่ตรงข้ามห้องเนี่ยนะ”
“...”
“คิดเอานะเว้ย”
แน่นอนอยู่แล้ว
....
ใครจะไปพอใจล่ะวะ
แม่ง
#เอยจะครองโลก
Talk:
กลับมาอีกแล้วจ่ะ5555555555555
ตอนนี้หน่องขออย่างเดียว คือขอแค่มีคนอ่าน แง้ มาอ่านน้องเอยเจ้ายืนกันเถ้ออออ //กวักมือเรียก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น