#ร่างกายต้องการอบอุ่น (YOSEOK)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง

1

“โย ตื่นรึยังลูก”

เสียงสวรรค์รับยามเช้าสะกิดให้คนที่ขดตัวใต้ผ้าห่มผืนหนารู้สึกตัวเล็กน้อย เปลือกตาสีมุกลืมขึ้นช้าๆก่อนจะหลับลงไปเช่นเดิม คว้าเอาหมอนข้างใบโตมากอดพร้อมกับจะเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันอีกครั้งเมื่อไร้สิ่งมากวนใจ

“จะให้แม่ขึ้นไปปลุกเองใช่มั้ย”

“...”

“โยธา !!”

ลาก่อนเตียงนอนและหมอนข้างสุดที่รักของข้า

“ตื่นแล้วคร้าบแม่”

ใบหน้าหล่อเหลากำลังถูกเติมแต่งด้วยครีมบำรุงต่างๆ ชุดนักศึกษาถูกหยิบมาสวมใส่ในวันนี้ที่เป็นการเปิดเรียนวันแรกในรั้วมหาวิทยาลัยปีที่สอง

โยสำรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งที่หน้ากระจก ผมสีดำขลับที่ยังไม่แห้งดีถูกเสยไปด้านหลัง หลังจากที่หมุนซ้ายหมุนขวาดูจนพอใจแล้ว มือใหญ่เอื้อมไปหยิบสูทนอกก่อนจะลงไปด้านล่างตามที่แม่เรียกเมื่อหลายนาทีก่อน

“วันนี้มีไรกินครับแม่” จัดการหอมแก้มหญิงสาววัยกลางคนไปฟอดใหญ่ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่บางๆอย่างออดอ้อน

“ไข่เจียวกับแกงจืด ไปๆไปนั่งเลย เดี๋ยวสาย”

โยไปนั่งอย่างว่าง่ายตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ กลิ่นหอมๆของน้ำซุปลอยมาเตะจมูกจนแทบจะอดใจไม่ไหวเมื่อกระเพาะเริ่มจะเรียกร้องอาหาร ทันทีที่ได้รับจานข้าวเจ้าลูกชายตัวโตก็ก้มหน้าก้มตากินชนิดไม่คุยอะไรกับใครเลย

“ไปเรียนแล้วนะครับ”

หลังจากที่จัดการอาหารเช้าแสนอร่อยจนหมด คนตัวสูงก็หันไปบอกแม่ที่ยังคงวุ่นอยู่ในครัว โยสะพายกระเป๋าเป้ใบเดิมขึ้นหลังเดินแกว่งกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งเล่นอย่างอารมณ์ดีเมื่ออากาศยามเช้าๆสดใสซะจนเขาเองแปลกใจ

เปิดเทอมใหม่กับการเป็นนักศึกษาปีสองมันดีแบบนี้นี่เอง

“โย ทางนี้เว้ยๆ” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทอย่างยูดังขึ้นจากโต๊ะประจำที่เดิมที่พวกเขามักมานั่งยามที่ไม่มีเรียนหรือบางครั้งก็มาแซวสาวๆหนุ่มๆที่เดินผ่านไปผ่านมา

มุมดี วิวดี อาหารตาก็ดีด้วย

“ไอ้เวย์ล่ะ”

“ยังไม่เห็นแม้แต่เงา”

สาเหตุที่เพื่อนรักอีกคนของพวกเขายังไม่มาคงมีแค่ไม่กี่อย่างนักหรอกสำหรับคนอย่างเวย์

ไม่รถติด ก็ติดเมีย

แต่ส่วนมากและเกือบทุกครั้งจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า

“พวกมึงสองคนลงวิชาเลือกยัง”

“เรียบร้อย กูลงด้วยกันทั้งคู่”

“เพื่อนเลว ทิ้งกู”

“กูบอกแล้วว่าต้องลงวิชาเลือก มึงก็มัวแต่ซ้อมเทควันโด้นี่หว่า”

มันก็จริงของมันแหละ ไปโทษใครคงไม่ได้หรอก เขาทำตัวเองนี่นา

ช่วยไม่ได้

“งั้นกูไปเรียนละ เจอกันที่เดิม”

โยบอกลายูที่ยังต้องรอเวย์อีกคนอยู่โต๊ะเดิม ส่วนตัวเขาก็คงต้องเดินไปอีกตึกเพื่อรอเรียนวิชาที่เลือกไว้ ภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างจะไม่เป็นที่นิยมเท่าไหร่นักในหมู่นักศึกษาปีสอง แต่ตอนที่เขาลงเลือก วิชานี้เป็นวิชาเดียวที่ยังเหลืออยู่เท่านั้น

เซ็งชะมัด

“ไหงเด็กนิติ’ มาลงเลือกเรียนอังกฤษวะเนี่ยไอ้โย” ทันทีที่ก้าวขาเข้าห้องเสียงแซวก็ดังขึ้นจากเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควร ทำเอาทั้งห้องหันมามองแทบจะเป็นตาเดียว จนโยต้องก้มหัวขอโทษก่อนจะวิ่งไปตบกระบาลเพื่อนปากมากสักทีสองที

“มึงแหกปากทำไมเนี่ย”

“แซวเฉยๆนี่หว่า ไม่เห็นมึงนาน” ซึ้งเป็นเพื่อนต่างคณะที่พวกเขาบังเอิญรู้จักและสนิทกันในวงเหล้าตอนเสร็จงานรับน้องปีหนึ่งหลังจากนั้นก็สนิทกันเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้

“วิชานี้มีแต่สาขามึงลงเลยหรอวะ”

“ก็ส่วนใหญ่แหละ วันนี้ว่าไง ชิลล์มั้ยสักลังสองลัง”

“เพิ่งเปิดมึงก็กะจะเมาเลยหรอวะ”

“ทนเหงามาหลายเดือนกูก็อยากจะเจอพวกพ้องน้องพี่บ้าง”

“ก็ดีเหมือนกันนะกูก็เบื่อๆ เดี๋ยวชวนไอ้ยูไอ้เวย์ก่อน”

“จัดไปครับผม ฮ่าๆๆๆ”

“พวกนายเงียบๆได้มั้ย เสียงดังรบกวนคนอื่นเค้าน่ะรู้ตัวบ้างรึเปล่า” เสียงนิ่งๆจากหน้าห้องดังขึ้นพร้อมกับที่ใบหน้าขาวใสที่อยู่ภายใต้แว่นทรงกลมกำลังบึ้งตึง แววตาไม่พอใจที่พวกเขาสองคนส่งเสียงดังที่อาจไปรบกวนเจ้าตัวและคนอื่นๆ เพียงแค่ไปสบตาเข้าให้ก็ถึงกับต้องหลบตาเพราะความรู้สึกกลัวขึ้นมาแปลกๆ

ขนาดมองด้วยสายตาน่ากลัวขนาดนั้นยังน่ารักชิบผาย

แล้วถ้ายิ้มจะขนาดไหนครับคุณ

“กูขอโทษครับคุณอบอุ่น จะไม่แหกปากแล้วครับ” ซึ้งพูดปัดๆอย่างไม่ใส่ใจนัก คนตัวเล็กนั่งลงตามเดิม เมื่อดูท่าแล้วหนังสือตรงหน้าคงจะมีค่ามากกว่าไปเถียงกับคนแบบนั้น

“คนนั้นใครวะมึง” โยรีบสะกิดถาม เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้มองมาแล้ว สายตานั่นน่ากลัวและเย็นชาชะมัดเลยแฮะ

“ไอ้อุ่นไง มึงจำมันไม่ได้หรอ”

“อุ่นไหนวะ”

“อ้อ มึงไม่ได้เข้ารับน้องปีที่แล้วเพราะไปแข่งนี่หว่า” ซึ้งหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ค้นหาสิ่งที่ตัวเองเคยถ่ายไว้ของหัวหน้าสาขาที่แสนจะนิ่งเฉยคนนั้น ซ่อนความฮอตและความเซ็กซี่ไว้ข้างในจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนๆเดียวกัน

“นี่ๆๆ สูทเสื้อแดงอ่ะไอ้อุ่น” เสียงเพลงจังหวะช้าๆในคลิปวีดีโอดังขึ้นพร้อมกับที่ภาพเคลื่อนไหวก็เริ่มขึ้น Love Shot ที่ทำเอาโยถึงกับตาโตด้วยความแปลกใจ

นั่นคือคนน่ารักเมื่อกี้หรอวะ

สุดยอดไปเลย

“แซ่บป่ะล่ะ”

“เออดิ ทำไมก็ไม่เคยเห็นหน้าเลยวะ” เห็นนิ่งๆแบบนั้นแต่ไม่ธรรมดาเลยนี่หว่า นึกว่าจะเนิร์ดหน้าตี๋มีดีแค่อ่านหนังสือซะอีก

“วันๆมึงอยู่แต่กับห้องซ้อมกับคณะตัวเอง มึงเคยออกมาเจอโลกบ้างรึเปล่าเหอะไอ้โย”

เขาไม่เถียงเพราะนั่นเป็นความจริง ไม่เคยเจอกันก็คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอก

“เอาเฟสมั้ย เดี๋ยวกูส่งให้”

“อะไรของมึง”

“ไอ้อุ่นน่ะ เอาเฟสมั้ย กูมีนะ” ว่าแล้วก็พลางเลื่อนหาเฟสอีกคนตามที่พูด แหม่ ก็เพื่อนเขามองตาเป็นประกายซะขนาดนั้น ไม่จัดให้เดี๋ยวจะหาว่าพี่ซึ้งคนหล่อคนนี้ใจร้าย

“กูก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น”

“กูคงเชื่อแหละครับเพื่อน ฟันมึงจะหุบไม่มิดแล้วไอ้โย จะยิ้มก็ยิ้ม”

“ไอ้สัดซึ้ง !”

สุดท้ายแล้วสงครามย่อมๆของเพื่อนรักทั้งคู่ก็เกิดขึ้นอีกครั้งโดยที่สุดท้ายแล้วโยก็ได้เฟสคนตัวเล็กคนนั้นมาจนได้ รูปโปรไฟล์ที่ตั้งทำเอาเขาอยากจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นสักสองสามนาที แว่นตากลมๆนั่นไม่ได้บดบังความน่ารักของเจ้าตัวได้เลย กลับกันมันยิ่งเสริมให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่

นี่ไปขโมยความน่ารักของคนทั้งโลกรวมมาอยู่ที่ตัวเองแล้วรึไงครับ

คุณอบอุ่น

#ร่างกายต้องการอบอุ่น

Talk:

สวัสดีฮะทุกคน (-ω-)ゝ

ขออนุญาตเปิดฟิคคุณอูซอกและเจ้าเด่กโยฮันหน่อยนะคับ เคมีคู่นี้ทำเอาน้องอดไม่ไหวที่จะเขียนจริงๆ ._.

ฝากเจ้าโยและคูมอบอุ่นไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของเหล่าชิปเปอร์ชาวโยซอกทุกคนด้วยน้า ~