นิยาย จอมใจเจ้าพยัคฆ์ : Dek-D.com

credit photo by: Google

OPEN : 29/06/2016

Mayday 五月天 [如果我們不曾相遇 What If We Had Never Met]

ขอบคุณผู้แปลเพลงด้วยนะคะ ความหมายเพลง >>>> http://meipingishappy.blogspot.com/2016/06/mayday-what-if-we-had-never-met.html

จอมใจเจ้าพยัคฆ์

หนึ่งเจ้าพยัคฆ์รูปงามผู้อาภัพ [รู้ได้ไงว่าเขาอาภัพวะ ข้าวปุ้น]

หนึ่งนางมารอัปลักษณ์จากแดนไกล [เฮ้ย! ไม่ใช่ล่ะ ตัวเราออกจะสวยเลิศเลอปานนี้]

สองร่างรวมกายเป็นหนึ่ง... (- -‘’) ไม่! ไม่สิ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เอาใหม่แล้วกัน

หนึ่งเจ้าพยัคฆ์รูปงามนามก็เพราะ [เอ็งรู้ชื่อเขาแล้วรึ ข้าวปุ้น]

หนึ่งนางมารน้อยแสนงามผู้เย้ายวนใจ [อ๊าย... อวยตัวเองเจ้าค่ะ]

สองใจแนบชิดรวมเป็นหนึ่ง... (-?-) Zzz

โอ๊ย! อะไรกันวะ! ยิ่งแต่ง ยิ่งมั่ว ยิ่งพยายาม ยิ่งเลอะ ทำไมมันเข้าโหมดรวมร่างไปทุกที ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษความไม่เอาไหนของเธอ กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ ‘ปุณณาสา’ คนนี้เอาดีไม่ได้เลยสักอย่าง (ได้แต่แบะปากร้องไห้คร่ำครวญ) พ่อจ๋าแม่จ๋าที่กำลังรอข้าวปุ้นอยู่บนสวรรค์ ข้าวปุ้นขอโทษที่ไม่ตั้งใจเรียน ถ้าข้าวปุ้นตั้งใจให้มากกว่านี้ ข้าวปุ้นคงมีความรู้มากพอเอาไว้เกี้ยวคุณชายรูปงามตรงหน้า

หญิงสาวจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มรูปงามในเครื่องแต่งกายชุดจีนโบราณสีดำผ้าเนื้อดีราคาแพงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นลูกคนมีกะตังค์ เขาถือกิ่งไม้ยาวเขี่ยฟืนในกองไฟที่กำลังโหมไหม้ลุกโชนขับไล่ความหนาวเหน็บให้เบาบางลงจนเธอไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ในใจก็คิดไปพรางว่า ‘พ่อเจ้าประคุณรุนช่องเจ้าข้าเอ๊ย! พ่อช่างหล่อล่ำขาวคมสมส่วนน่าหม่ำจริงเอย ช่างตรงสเป็กข้าวปุ้นไปเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นหู ตา จมูก ปาก ไหนจะคิ้วเข้มๆ นั่นอีก หล่อคมมาดเข้มแบบนี้เอาใจข้าวปุ้นไปเลยเจ้าค่ะ ท่านยมฯ เจ้าขา ตั้งแต่เกิดมาข้าวปุ้นยังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่านี้มาก่อนเลย นี่มันเทพบุตรในคราบซาตานชัดๆ’

“เหตุใดเจ้ามองข้าด้วยสายตาเยี่ยงนี้”

‘ปุณณาสา’ เอียงคอขมวดคิ้วสบตามองเขาด้วยความสงสัย

“นี่ท่านยมฯ เจ้าขา ท่านพูดว่าอะไรนะเจ้าคะ ข้าวปุ้นฟังไม่รู้เรื่อง ท่านช่วยเข้าโหมดแปลภาษาด่วนๆ เจ้าค่ะ ยุคนี้มันยุคสี่จีห้าจีเข้าไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านต้องหัดใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์จะมัวมาถือแต่ปากกาขนนกกับบัญชีหนังหมา เอ๊ย! หนังสุนัขไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ”

‘หมิงเยว่ซื่อ’ มองหญิงอัปลักษณ์ที่นั่งอยู่อีกฟากของกองไฟตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าถมึงทึงขึงเข้มขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นนางทำหน้าตาทะเล้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นางเป็นสตรีใยไม่รู้จักสำรวมกิริยาเสียบ้าง แถมเสียงใสๆ ที่เปล่งวาจาออกมาจากริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มนั้นยังเป็นภาษาเขาไม่อาจเข้าใจได้

เขาเก็บตัวประหลาดได้ระหว่างทางขณะหลบหนีจากกลุ่มนักฆ่าที่ขุนนางโฉดชั่วมากอำนาจในราชสำนักผู้หนึ่งส่งมาเพื่อลอบสังหารเขา ขุนนางผู้นั้นอยู่ฝ่ายสนับสนุนองค์รัชทายาท ‘หมิงหยางจิน’ ผู้ซึ่งเป็นพระเชษฐาฝาแฝดของเขา พลันจู่ๆ ก็มีสตรีนางหนึ่งร่วงหล่นจากยอดหุบเขาด้านบนลงมาตรงหน้าเขาที่กำลังควบอาชาอยู่ด้านล่างพอดีทำให้เขาจำต้องใช้วิชาตัวเบาเหินขึ้นรับร่างของนางเอาไว้อย่างเสียไม่ได้เพราะหากช้ากว่านี้เพียงเสี้ยวเดียวนางคงหล่นลงมากระแทกพื้นสิ้นชีพแน่นอน และหากตัวเขาไม่กระโดดขึ้นไปรับนางผู้นี้เอาไว้ก็คงมิอาจหลบพ้นจากวิถีของลูกธนูอาบยาพิษจากมือสังหารได้ทัน นับว่าเหตุการณ์และจังหวะเวลาประจวบเหมาะพอดี ทั้งเขาและนางจึงรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด

หมิงเยว่ซื่อไล่สายตาคมกริบแผ่กลิ่นอายดุดันประดุจพยัคฆ์ร้ายสำรวจร่างนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้ว่าตัวนางจะร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าเบื้องบน แต่รูปโฉมก็หาได้งดงามประดุจเทพเซียนไม่ นางอัปลักษณ์เกินกว่าจะเชื่อได้ว่าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ลงมาท่องแดนมนุษย์

นางช่างแปลงประหลาดเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา การแต่งกาย การพูดจาน้ำเสียงที่เปล่งออกมา ภาษาที่นางใช้ รวมไปถึงห่อสัมภาระขนาดใหญ่ของนางนั้น ช่างดูผิดแผกแตกต่างจากชาวบ้านสามัญในแคว้นหมิงมาก หากจะบอกว่านางเป็นคนต่างแคว้นก็มิใช่ เพราะอย่างน้อยนางก็ไม่น่าจะแตกต่างกับเขามากถึงเพียงนี้ ใช่ว่าเขาไม่เคยเดินทางไกล ทั่วทุกหัวเมืองทั้งในและนอกด่านแคว้นหมิงรวมทั้งบรรดาสามแคว้นใกล้เคียงสุดแดนเหนือใต้ออกตกเขาก็เดินทางไปเยือนมาจวนครบแล้ว แต่ไม่เคยพานพบเจอผู้ใดแปลกเท่าสตรีนางนี้มาก่อนเลย

“เจ้าพูดว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าในสิ่งที่เจ้าพูด นั่นภาษาคนหรือสัตว์กัน”

‘ปุณณาสา’ งุนงงไปชั่วขณะด้วยเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านยมทูตรูปงามท่านนี้กล่าวรัวออกมาเลยแม้แต่น้อย

‘ตายล่ะสิ เธอพลั้งเผลอจนแสงเทียนแห่งชีวิตดับลงในต่างแดนอย่างไม่ตั้งใจดังแต่แรก แถมยังพูดภาษาถิ่นไม่ได้ แล้วเช่นนี้ข้าวปุ้นคนงามจะได้ขึ้นไปเสวยสุขอยู่บนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้า หรือต้องมุดลงไปใต้ผืนพสุธาท่องแดนดินนรกภูมิกับเขากันแน่ การที่เธอเลือกมาเขาเทียนเหมินซานเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งสุดท้ายในชีวิตมันดีแล้วจริงๆ หรือ? เธอได้แต่ส่งยิ้มแก้เก้อไปให้ท่านยมฯ

‘เอาล่ะวะ ภาษามือช่วยได้แน่นอน’

เมื่อนึกวิธีขายผ้าเอาหน้ารอดที่เคยใช้ได้ผลเป็นประจำขึ้นมาได้ก็รีบโบกไม้โบกมือสื่อสานไร้ซุ่มเสียงหวังให้ท่านยมฯ รูปหล่อเข้าใจสื่อสารแทนคำพูด

“เจ้าคิดจะทำอันใดกันนางแม่มด นี่เจ้าคิดจะสาปแช่งข้ารึ!”

**********************************************************************************************************

**ทุกตัวละครและเนื้อหาในเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับประวัติศาตร์และวัฒนธรรมทั้งสิ้น ทั้งหมดเกินจากจินตนาการของทองน้อยล้วนๆ ค่ะ ^^ หากผิดพลาดประการใดขอผู้รู้ช่วยชี้แนะให้แก้ไขด้วยนะคะ ขอบคุณมากที่ติดตามกันค่ะ (^O^) **

เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบรรเทิง ความรั่วและความบ้าบอของทองน้อยเองค่ะ หลังจากที่ผ่านมาได้อ่านนิยายจีนแปล และนิยายจีนที่คนไทยแต่งมาเป็นจำนวนมาก จัดว่ามากเลยค่ะ 555 ทองน้อยก็เกิดความอยาก อยากลองเขียนนิยายจีนกับเขาดูบ้าง (ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นจีนได้สักแค่ไหน ดีไม่ดีอาจกลายเป็นนิยายจักรๆ วงศ์ๆ ไปเลยก็ได้ 555)

ด้วยความรู้และประสบการณ์ที่อ่อนด้อยไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์หรือวัฒนธรรมจีน จอมใจเข้าพยัคฆ์จึงเป็นนิยายแกงโฮ๊ะ (รวมทุกอย่างเข้าด้วยกันไม่ว่าจะเป็น อดีต อนาคต ปัจจุบัน กำลังภายใน หรือแฟนตาซี) ถือว่าครบ 555 เอาเป็นว่าแต่งเพื่อความฮากันเนอะ ยังไงก็ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ

เรื่องนี้อัพไม่เป็นเวลา (ตามสไตส์ทองน้อย -_-'') แต่ก็จะพยายามทุ่มเทอย่างสุดกำลังค่ะ ^^

Credit : Theme

ขอขอบคุณโค้ด Theme สวยๆ จากคุณ ☆ Thememie B U T T E R ☆ 2019 โดย CHERMADA ค่ะ

https://writer.dek-d.com/Writer/story/view.php?id=1127686