ซาโรฟา เมืองมายาต่างพิภพ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ


                'นี่คุณ...คุณแน่ใจแล้วหรอ?'
                'แน่สิ ทำไมฉันจะไม่...'
                'แม้คุณจะรู้ว่า สุดท้ายแล้วผลมันจะเป็นยังไงอย่างนั้นสินะ?'
                '...'
                'ซาลเฟีย...ผม ผมไม่อยากเสียคุณไปนะ'
                'คุณไม่ได้เสียฉันไปสักหน่อย'
                '...'
                'นี่ เฟสเตียน ฉันนะ ไม่ว่ายังไงก็อยากที่จะรักษาชีวิตลูกของเราไว้ให้ได้ เพราะเขานะ เหลือเวลาอีกไม่มาก และก็มีฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเขาได้ แม้ว่านั้น...จะทำให้ฉันสามารถอยู่กับเขาได้น้อยลงก็ตาม... แต่ว่าแค่นั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?'
                '...อืม'
                'วางใจได้ ฉันจะไปหาลูกเดี๋ยวนีิ้แหละ'
                เมื่อบทสนทนาจบลง หญิงสาวร่างบางผู้เป็น'แม่'ของเด็ก ที่เพิ่งถูกส่งเข้าห้องไอซียูหลังจากออกมาลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ก็มุ่งหน้าไปสู่สถานที่ที่ลูกน้อยของเธออยู่
                ห้องสีเทาทรงสี่เหลี่ยมตรงหัวมุมของทางเดินปรากฎขึ้น ป้ายสีแดงบนขอบประตูมีตัวอักษรสีขาวเขียนว่า'ไอซียู'
                ครืดด...
                เสียงประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด
                ตึก ตึก ตึก
                ซาลเฟียกำลังเดินมุ่งหน้าไปสู่เตียงที่ตั้งอยู่ริมสุดใกล้ๆกับหน้าต่าง แสงจันทร์สาดส่องลงมาพาดผ่านร่างร่างหนึ่ง ร่างนั้นกำลังหายใจรวยริน รอความตายที่กำลังคืบคลานมาอย่างช้าๆ
                "ซาโรฟา...ลูกจะต้องไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวแม่จะช่วยลูกเอง"
                พอผู้จบ เธอก็ยื่นมือไปทาบบนหน้าผากของเด็กน้อยผู้หลับไหล พร้อมทั้งเอ่ยคำบางอย่างออกมา แผ่วเบาราวกับท่องมนต์สะกด
                'ด้วยอำนาจแห่งข้า ธิดาแห่งไมอัล ข้าขอสละพลังเวท เพื่อช่วยเด็กคนนี้ไว้ด้วยเถอะ'
                วิ้งงงง!
                ทันทีที่กล่าวจบ แสงสีขาวกลุ่มหนึ่งก็ปรากฎขึ้นที่ฝ่ามือของเธอ และค่อยๆเคลื่อน หายเข้าไปยังหน้าผากของเด็กคนนั้น

                วันรุ่งขึ้น
                ตึก ตึก ตึก ตึก
                เสียงฝีเท้าของพยาบาลพากันวิ่งให้วุ่น เนื่องจากเมื่อตอนรุ่งสางมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นและเพื่อต้องการที่จะแจ้งข่าวที่เกิดขึ้นนั้น เธอจึงรีบมุ่งตรงไปยังห้องของคนไข้
                ครืดด!
                "คุณผู้หญิงค่ะ คุณผู้หญิง!! ดิฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทะ..."
                "นี่...คุณช่วยกรุณาเบาเสียงหน่อยสิ"
                "คะ...ค่ะ ดิฉันต้องขออภัยค่ะคุณผู้ชาย แต่ดิฉันมีเรื่องที่อยากจะแจ้งให้ทราบ"
                "ซาลเฟีย...เธอเหนื่อยมากและต้องการการพักผ่อน"
                "ค่ะ เรื่องนั้นดิฉันทราบดีค่ะ คนที่เพิ่งจะคลอดนั้นย่อม..."
                'ไม่ แน่นอนว่าเธอไม่'ทราบ'สาเหตุที่แท้จริงหรอก... ตอนนี้ร่างกายของซาลเฟียอ่อนแรงมาก หลังจากเธอฝืนใช้พลังเวทเพื่อช่วยชีวิตซาโรฟาเอาไว้...'
                คุณผู้ชาย หรือก็คือเฟสเตียน นั่งคิดตอบนางพยาบาลที่ดูเบ๊อะๆคนนี้
                'แต่...เมื่อกี้เธอบอกว่ามีเรื่องจะแจ้งงั้นสินะ'
                "แล้วตกลงคุณมีเรื่องอะไรหรือ?"
                "อา...คือดิฉันมาที่นี่เพื่อจะแจ้งว่าลูกชายของพวกคุณทั้งสองรอดพ้นจากขีดอันตรายแล้วค่ะ ยินดีด้วยนะค่ะ"
                "..."
                'เธอทำสำเร็จแล้วสินะ ซาลเฟีย...'
                "อืม ขอบคุณมากนะ ไว้เดี๋ยวเธอตื่นเมื่อไหร่ผมจะบอกเธอเอง"
                "ค่ะ"
                "..."
                "..."
                ทำไมยังไม่ไปนะ นางพยาบาลคนนี้
                "เอ่อ...คุณมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า?"
                "อะ คือ มะ...ไม่มีค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ สงสัยดิฉันเผลอยืนเหม่อก็เลย..."
                "งั้นก็เชิญคุณกลับไปทำงานต่อได้แล้วละครับ"
                "คะ...ค่ะ ดิฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
                ครืดดด...ปัง!
                'อะไรของเขากันนะ... เอ๊ะ! หรือว่า'
                พอคิดได้ดังนั้น เฟสเตียนก็รีบหันกลับไปมองยังร่างที่อยู่บนเตียง
ซาลเฟียที่กำลังพยุงร่างตัวเองขึ้นนั่ง หันหน้ามามองเฟสเตียน พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานมาให้
                "ซาลเฟีย คุณใช่ไหมที่ลบความทรงจำของนางพยาบาลคนนั้น"
                "ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเครียดอย่างนั้นเลย เฟสเตียน"
                "เฮ้อออ คุณนี่ดื้อจังเลยนะ ร่างกายยังไม่แข็งแรงดีแท้ๆ ยังจะฝืนใช้พลังอีก"
                "ฮ่ะๆ นิดหน่อยเองน่าา"
                "อย่าทำให้ผมเป็นห่วงนักสิ..."
                "นี่...เฟส ฉันมีเรื่องที่อยากจะขอร้องคุณจะได้ไหม"
                "หืมม?"
                "หากวันไหนที่ฉันเป็นอะไรไป... คุณจะต้องดูแลลูกให้ดีๆนะ รักลูกให้มากๆ..."
                "..."
                "..."
                "คุณไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกนะ ผมจะดูแลลูกของเราอย่างดี ผมให้สัญญา"



                เวลาได้ล่วงเลยไป จนกระทั้งถึงวันเกิดครบรอบ3ปีของซาโรฟา...
                "สุขสันต์วันเกิดนะจ้ะ ฟาน้อยสุดที่รักของแม่ แม่รักลูกนะ"
                "ฮะ ผมก็รักแม่นะฮะ"
                "แล้วพ่อล่ะ ฟารักแต่แม่คนเดียวงั้นหรอ"
                "ฮ่าๆ เห็นไหมฟา พ่อเขางอนลูกแล้วน้าา รีบไปกอดพ่อเขาไป"
                "โอ๋ พ่อฮะ อย่างอนฟาสิฮะ"
                เหมือนกับว่าช่วงเวลาแห่งความสุขทั้งหมดนี้จะดำเนินไปอย่างเชื่องช้าและยาวนาน แต่คำพูดที่ว่า'เวลาแห่งความสุข มักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ'นั้น ก็ยังคงใช้ได้ผลกับทุกสิ่งอยู่เรื่อยไป...
                และครั้งนี้ก็ไม่เว้นเช่นกัน...
                แคก แคกก แคกก ตึง!
                หลังจากที่ซาลเฟียกำลังนั่งมองดูลูกตัวน้อยวิ่งเข้าไปกอดพ่อของเขาอยู่นั้นเอง เธอก็ได้ไอเป็นเลือดออกมาชุดใหญ่ แล้วก็ล้มลงไป
                เหล่าบรรดาคนใช้พากันตกใจมาก รีบโทรเรียกรถพยาบาลเป็นการใหญ่
                หว๋ออ หว๋อออ หว๋อออ
                'คุณผู้หญิงค่ะ!! คุณผู้หญิง!! ทำใจดีๆไว้นะค่ะ'
                'รีบพาเธอขึ้นรถไปส่งโรงพยาบาลเร็วเข้า!!'
                'คะ...ค่ะ นายท่าน'
                'ฮืออ...แม่ฮะ! แม่!!'
                'ไม่ได้นะฟา อย่าเข้าไปนะ'
                'พ่อฮะ ฮึก มะ...แม่เป็นอะไรไปฮะ'
                '...' 
                'พ่อฮะ'
                'ลูกเข้าบ้านไปก่อนไป'
                'แต่!!'
                'ฟิเซนต้า!เอาตัวซาโรฟาไป'
                'เมี้ยว (ได้ค่ะ นายท่าน)'
                'พะ พ่อ...'
                '...'
                ...เวลาได้หมดลงแล้วสินะ...