ซาตานบริหารรัก (เสน่หา...สัญญารัก)

ตอนที่ 9 : ซาตานบริหารรัก

เป็นการทานมื้อเย็นที่ยาวนานมากในความคิดของภูเบศ เพราะอรนุชทานเสร็จก็ชวนคุย แล้วก็ทานผลไม้ต่ออีก ปกติเวลาเขาไปสังสรรค์กับเพื่อนก็นานกว่านี้อยู่หรอก แต่ไม่รู้สึกว่าน่าเบื่อและยาวนานแบบนี้ จนเมื่อมาส่งอรนุชที่บ้านได้ ภูเบศก็โล่งใจเหมือนภูเขาออกจากอกเลยทีเดียว  

                “จริงสิปกรณ์ ตอนบ่ายนายมีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า พอดียัยน้องนุชมาซะก่อนเลยไม่ได้ถามต่อเลย”ภูเบศนึกขึ้นได้จึงเอ่ยถามปกรณ์ที่กำลังขับรถพาเขากลับบ้าน

                “เรื่องโรงงานธารธาราครับ”

                “ทำไม หนูแพททำไม” ปกรณ์ยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ ภูเบศก็รีบถามขึ้นมาก่อนแค่ได้ยินชื่อที่เกี่ยวกัลพราวพิชาเท่านั้น

                “คือผมได้ยินคุณประกิตคุยโทรศัพท์กับคุณแพท เรื่องที่โรงงานกำลังอยู่ในวิกฤตตอนนี้น่ะครับ”

                “โรงงานธารธาราอยู่ในวิกฤตมานานแล้วปกรณ์ นายก็รู้ เพียงแค่ตอนนี้เป็นหนูแพทต่างหากที่วิกฤตยิ่งกว่า”ภูเบศพูดแล้วก็นึกถึงใบหน้าหวานๆ แสนจะดื้อรั้นของหล่อนขึ้นมา

                “ดูท่าจะหาทางแก้ไขได้แล้วนะครับ”

                “แก้ไข ยังไง เรื่องใหญ่ขนาดนั้น หนูแพทจะเก่งขนาดนั้นเชียว”

                “ตามที่ผมจับใจความตอนคุณประกิตคุยโทรศัพท์ได้ เห็นว่าคุณแพทเธอไปขอความช่วยเหลือจากคุณกิตตินะครับ”

                “อะไรนะ!! นายได้ยินไม่ผิดใช่ไหมปกรณ์”ภูเบศเมื่อได้ยินลูกน้องบอกแบบนั้นก็เด้งตัวขึ้นมาจากเบาะรถที่เขาเอนหลังอยู่เมื่อกี้

                “ไม่ผิดครับ”

                “เก่งมากพราวพิชา กล้ามากที่หักหลังผม”ภูเบศรู้สึกเหมือนโดนพราวพิชาตบหน้าต่อหน้าคนมากมาย หล่อนไม่รู้เลยหรืออย่างไรว่าเขาเป็นใคร

                “พรุ่งนี้ไปพบพราวพิชาแต่เช้า แล้วเราจะได้เห็นดีกัน หนูแพท” ภูเบศสั่งลูกน้อง ก่อนจะคาดโทษหล่อนเสียงเข้มออกมา จนปกรณ์เองเสียวสันหลังและห่วงหญิงสาวขึ้นมาตะหงิดๆ

                เช้าวันนี้พราวพิชาตื่นเช้าเป็นพิเศษ อากาศกำลังดี สดชื่น หล่อนเลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวสีชมพูสำหรับใส่ออกกำลังกาย ลงมาเดินยืดเส้นยืดสาย ดูต้นไม้รอบๆ ตัวบ้าน พราวพิชาสูดหายใจเอาอากาศยามเช้าเข้าไปเต็มปอด วันนี้เริ่มต้าของวันได้สดชื่นดีจริงๆ การทำงานก็ไม่น่าห่วงเพราะมีกิตติคอยช่วยเหลืออยู่ โปรแกรมตารางงานวันนี้หล่อนตั้งไว้หมดตั้งแต่ก่อนนอน ตื่นมาจึงเริ่มต้นของโปรแกรมแรกคือออกกำลังกายเพื่อสุขภาพแข็งแรงและให้สมองปลอดโปร่ง

                เมื่อตะวันเริ่มขึ้นฟ้าสอดแสงส่องมา บ่งบอกเวลาว่าคงจะพอแล้วสำหรับการออกกำลังกาย พราวพิชาขึ้นห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดทำงานดูสง่า และกระฉับกระเฉงขึ้น จนแม่บ้านที่กำลังยกเครื่องดื่มกับขนมปังมาเสิร์ฟถึงกัยส่งยิ้มให้

                “วันนี้คุณหนูดูสดชื่นขึ้นมากเลยนะคะ”

                “ค่ะ พี่ไก่แพทคิดได้ว่าต้องสู้เพื่อคุณพ่อและโรงานธารธารา และแพทก็เจอเพื่อนดีค่ะ ทุกอย่างก็เลยดีไปทั้งหมด” พราวพิชาพูดโดยมีรอยยิ้มสดใสแต้มบนใบหน้า

                “พี่ไก่ดีใจกับคุณหนูนะคะ ถ้าเลิกงานกลับมาอยากทานอะไรเป็นพิเศษบอกพี่ไก่ได้เลย จะทำเต็มที่เลยค่ะ เพื่อเป็นกำลังใจอีกทางหนึ่ง”

                “ขอบคุณมากนะคะพี่ไก่ กับข้าวฝีมือพี่ไก่น่ะ อะไรก็อร่อยหมดแหละค่ะ”

                “แหม... คุณหนูเนี่ย ชอบยอพี่ไก่อยู่เรื่อยเชียว”

                สองสาวต่างวัยช่างไม่รู้เลยว่า รอยยิ้มสดใสของบ้านนี้กำลังจะหมดไป เมื่อมีผู้มาเยือนโดยไม่ได้รับเชิญ กำลังขับรถเคลื่อนเข้ามาในบ้าน

                “ใครมาแต่เช้ากันค่ะ” พราวพิชาที่กำลังยกนมสดผสมน้ำผึ้งขึ้นจิบ เอ่ยถามแม่บ้านที่เดินทำงานอยู่ใกล้

                “รถคุ้นๆ ตานะคะ เดี๋ยวพี่ไก่ออกไปดูให้ค่ะ”

                แม่บ้านไก่เดินมาถึงหน้าเทอเรซ ก็มองๆ รอบคันรถที่จอดสนิท ว่าเคยเห็นที่ไหนหรือใครขับมา แต่ยังไม่ทันที่จะนึกออกคนขับรถก็เปิดประตูออกมา อีกครั้งที่แม่บ้านคุ้นตาแต่นึกไม่ออก จนประตูห้องโดยสารด้านหลังเปิดออก และร่างสูงของภูเบศลงมาจากรถ

                “ผู้ชายที่อุ้มคุณหนูเมื่อวันนั้นนี่” แม้บ้านไก่พูดกับตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าใครมาคุณผู้ชายสุดหล่ เท่ห์ อย่างกับพระเอกนิยายคนนี้นี่เอง แถมยังมาแบบอุ้มคุณหนูของหล่อนขึ้นไปส่งที่ห้องนอนอีกด้วย หล่อ ล่ำ เพอร์เฟ็กแบบนี้ใครจำไม่ได้ก็บ้าแล้ว

                “ฉันมาหาหนูแพท”ภูเบศบอกแค่นั้น แต่เสียงเข้มๆ ทรงอำนาจของเขาก็ทำให้แม่บ้านใจสั่นไม่เป็นจังหวะไปได้

                “เอ่อ...คุณหนูอยู่ข้างในค่ะ เชิญค่ะ” สุดท้ายเรียกสติกลับมาได้ หาเสียงตนเองเจอก็เชื้อเชิญแขกเข้าไป

                “ใครมาเหรอคะพี่ไก่”พราวพิชากำลังเดินออกมาหาพอดี หล่อนเห็นว่าแม่บ้านหายไปนานเลยออกมาดูสักหน่อย เผื่อจะมีปัญหาอะไรให้ช่วยเหลือ

                “ผมเอง” เสียงตอบพร้อมกับร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้มทรงอำนาจก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

                “คุณภู” พราวพิชาหลุดชื่อของแขกออกมา

                “ใช่” วันนี้ภูเบศดูเข้ม ขรึมกว่าที่เคยเจอ จนพราวพิชาชักหวั่นๆ

                “คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ วันนี้ถึงมาแต่เช้าเชียว”

                “คุณไม่คิดจะเชิญแขกนั่งหรือดื่มอะไรก่อนเลยเหรอ”ภูเบศบอกเพราะตอนนี้เขากับหล่อนยังยืนคุยกันอยู่หน้าห้องนั่งเล่นของบ้าน

                “อ๋อ... ค่ะ เชิญข้างในค่ะ” พราวพิชาพาเขาเข้ามานั่งในห้องรับแขก และบอกแม่บ้านให้ยกเกาแฟกับขนมมาเพิ่ม แล้วเผื่อปกรณ์ที่นั่งรออยู่ในสวนหลังบ้าน