คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
ที่ไร่สิห์ร สิห์ำลัุมนานัลัส้มึ้นรถบรรทุันเล็อไร่ วันนี้เา้อไปส่ส้มล็อสุท้ายที่ในเมือ เมื่อเสร็สิ้นเา็ะมีเวลาพัผ่อนับรอบรัวเสียที ปีนี้สิห์ั้ใะพารอบรัวไปเที่ยว่าประเทศ โยไม่ไ้บออินทิราว่าะพาไปยัประเทศที่ินเรียนอยู่ เพราะอยาให้ลูประหลาใ
“เรียบร้อยแล้วเหรอะ” วรราเินมาถามสามี
“ใล้แล้วล่ะ ผมแทบะรอวันที่เราบินไม่ไหวแล้ว” สิห์อะื่นเ้นแทนลูสาวไม่ไ้
“วรรไม่เห็นว่าเราะมีวามำเป็นอะไรที่ะพาลูไปที่โน่นเลยนะะ” วรราไม่อยาให้สามีพาลูไปเอิน เพราะไม่อยาให้อินทิราผูพันับินเพียแ่นเียว ในภาเหนือนี้ ยัมีผู้ายอีหลายนที่เหมาะสมับอินทิรา ถ้าอินทิรายัำแ่ิน หล่อน็ะไม่เปิใับนอื่นสัที
“ทำไมล่ะ ุไม่สสารลูหรือไวรร” สิห์หันมาถามภรรยาหน้าเรีย
“สสาร่ะ แ่วรรไม่อยาให้ยายอินมปลั แล้วอีอย่าาเี้ยว็ไม่เยะลับมาที่นี่เลย ทำไมเรา้อไปหาเา้วยล่ะะ”
“็ถือว่าเราไปพัผ่อนแล้วันน่า ส่วนเรื่ออื่น็ถือเป็นอแถม”
“ถ้าเิเราไปแล้วไม่ไ้เอันับาเี้ยวล่ะะ ยายอินะไม่ยิ่แย่ไปให่หรือ อนนี้ลู็ไม่ไ้มีปัหาอะไรนะุ ถ้าไปไม่เอวรรว่าะแย่ไปให่”
“ผม็ลืมิ้อนี้ไป้วยสิ” สิห์เริ่มิามที่ภรรยาบอ
“ถ้าอย่านั้นเรา่อยมาิเรื่อพัผ่อนันใหม่นะะ อนนีุู้านให้เรียบร้อย่อนีว่า”
“ไว้เอันอนเย็นแล้วัน ส่อเสร็ผมะรีบลับมา”
“่ะ แล้ววรระทำออร่อยไว้รอนะะ”
“้ะ”
สิห์ุมนานนลัส้มึ้นรถ่อนเสร็เรียบร้อย ็พาันับออไปยัในัวเมือเพื่อส่ร้านอีที วันนี้อาาศไม่่อยีเท่าไหร่ เพราะมีพายุเ้า ฝนหนั ทำให้ารเินทาล่า้าว่าทุรั้ แ่พวเาะยเลิ็ไม่ไ้
“ลับมาแล้ว่ะ” เสียอินทิราร้อบอ เมื่อลับมาามหาวิทยาลัย หล่อนเินเ้าไปในรัวามลิ่นหอมๆ ออาหาร
“ลับมาแล้วเหรอลู”
“่ะแม่ ทำอะไรทานะ หอมเียว”
“อโปรพ่อเาน่ะ”
“มีแ่อพ่อเหรอะ” อินทิราแล้ทำแ้มป่อใส่มารา
“อเรา็มี นี่ไ” วรรายานับ้าวอีอย่าให้ลูสาวู
“หอมน่าทานมา่ะ อหนูิมหน่อยนะ” อินทิราำลัะหยิบิ้นทอมันบนานมาิม
เพี๊ยะ! เสียวรราีมือลูสาวไว้
“ูสิลับมาเสียมอมแมม ไปอาบน้ำล้ามือ่อนไปลู แล้ว่อยมาิน้าว พอีับพ่อลับมาาในเมือ”
“ไ้่ะแม่” อินทิราลูบมือัวเอเบาๆ พร้อมยิ้มแหยๆ แล้ว้มลูัวเอ็เห็นว่ามอมแมมอย่าที่มาราบอ เพราะวันนี้ฝนหนัลมแร เลยโนฝนนเนื้อัวเปียปอนไปหม
อินทิราึ้นไปบนห้อนอนอัวเอ อาบน้ำ สระผม เปลี่ยนเสื้อผ้านเสร็เรียบร้อย เสียท้อ็ร้อึ้นมาทันทีเหมือนะรู้เวลาอาหาร
หล่อนอยู่ในุาเา๊วยเสื้อยืสีเทาสบายัว เินลมายัั้นสอ แ่วันนี้ทาน้าวที่โ๊ะระเบียบ้านเหมือนเยไม่ไ้ เพราะว่าฝนหนั มาราหล่อนึั้โ๊ะ้าในบ้านแทน
“พ่อยัมาไม่ถึอีเหรอะ” อินทิราถามมาราที่ัโ๊ะอาหารรออยู่
“ยัเลย สสัยิฝนยัลับไม่ไ้ แล้วอินหิวมาไหมลู มาิน่อนสิมา”
“หิวนิหน่อย่ะ แ่รอไ้ อินินผลไม้รอแล้วัน” อินทิราเินไปหยิบานเล็มาใส่ฝรั่สสามสี่ิ้น ินรอท้อรอบิาลับมาวบนพัให่ๆ ประมุอบ้าน็ยัไม่ลับ วรราเลยเรียลูสาวมาทาน้าว่อน เพราะไม่อยาให้หิ้วท้อรอนาน บาทีสามีหล่อนอาะไ้อะไรรอท้อมาแล้ว
ริ้! เสียโทรศัพท์บ้านัึ้น
“พ่อน่าะโทรมา” วรราบอลูสาว ่อนะลุึ้นไปรับสาย
“สวัสี่ะไร่สิห์ร่ะ” วรราส่เสียทัทายไป ่อนที่ปลายสายะอบลับมาทำเอาหล่อนะัึ ัวาไปั่วะ
“อะ...อะไร นะะ” เสียวรราสั่นเรือ เหมือนนไม่ไ้สิ
“มีอะไรเหรอะแม่” อินทิราเห็นอาารไม่ีเลยรีบเินมาหา
“่ะ” วรราไม่อบลูสาว เพราะำลัฟัสิ่ที่ปลายสายแ้ ่อนะรวบรวมสิอบลับไป แล้วโทรศัพท์็่อยๆ หลุร่วามือ พร้อมับร่าอวรราที่ทรุลไปับพื้น
“แม่!” เสียอินทิราเรียมาราอย่าใแล้ววิ่ไปหามาราทันที
“แม่ะ มีอะไร ใรโทรมา” หล่อนเย่ามาราถามเบาๆ
“พี่สิห์ พ่อ” เสียวรราเหมือนนละเมอ น้ำาอาบแ้ม ปาสั่น ัวสั่น
“แม่ใเย็นๆ พ่อเป็นอะไร”
“พ่อายแล้วอิน พี่สิห์ายแล้ว” วรราร้อไห้โฮบอลูสาวเสียัับบ้าน เหมือนอะระเบิ
“เป็นไปไม่ไ้ ใรบอะแม่ ไม่ริหรอ” อินทิราเอ็ใไม่น้อย อยู่ๆ ใร็ไม่รู้โทรมาบอว่าบิาอหล่อนเสียีวิ
“ำรวโทรมาลู เาบอว่าพ่อรถว่ำ ถนนเสียีวิาที่ อนนี้ศพอยู่โรพยาบาล” วรราทั้ร้อไห้ทั้บอลูสาว หล่อนไม่มีแรแม้ะลุยืน
อินทิรารีบั้สิ พยุมาราไปนั่เ้าอี้ ่อนะโทรเรียนับรถพาออไปยัโรพยาบาล เพราะเสียฝนที่หนัทำให้นรับใ้ในบ้านไม่ไ้ยินเสียร้อไห้อวรรา
ที่โรพยาบาลในัวเมือ
รถยน์อไร่สิห์รวิ่ฝ่าสายฝนมานถึโรพยาบาลามที่อินทิราไ้โทรลับไปสอบถาม้อมูลเพิ่มเิมาำรว เพราะมารานั้นทั้ร้อไห้ ทั้เป็นลม นไม่สามารถบอ้อมูลอะไรไ้
“หนูเป็นลูอนายสิห์่ะ” อินทิราพยุมาราเินมาหานายำรวที่ยืนอยู่หน้าห้อ
“เิทานี้รับ”
นายำรวพาหล่อนและมาราเินไปยัห้อหนึ่ ที่หน้าห้อมีนานที่เินทาไปส่ส้มับบิาอหล่อนนั่อยู่ ทุนเปียปอนและเ็มไป้วยโลนม อินทิราพามาราเ้าไปในห้อนั้นับำรวและหมอ ลึๆ ในใหล่อนภาวนาให้นที่นอนลุมหน้าอยู่บนเียไม่ใ่บิา วรรา่อยๆ เินไป้าๆ เีย ่อนะัสินใใ้มือที่สั่นเทานั้นเปิผ้าลุมหน้าออ และนที่นอนหลับาอยู่บนเีย็เป็นสามีอหล่อนริๆ
“พี่สิห์!” เสียรีร้ออวรราัึ้นเมื่อเห็นว่าร่าไร้วิานี้เป็นสามีนริๆ แล้ว็เป็นลมล้มพับไปอีรอบ
“มันเิอะไรึ้นะ” อินทิราหันไปถามำรว หลัาพยาบาลเ้ามาพามาราออไปูแล
“นานให้ารว่า หลัาส่ส้มเรียบร้อย ็พาันเินทาลับไร่ นายสิห์ับรถระบะเพียนเียว ับนำหน้าไปแล้วประวบับฝนที่หนัลมแร ทำให้มอทาไม่สะว เลยไม่เห็นรถที่สวนมาในระยะระั้นิ นายสิห์หัพวมาลัยหลบ แ่ถนนที่ลื่นาฝนทำให้วบุมรถไม่ไ้อบถนนที่ลึลไป บวับวามเร็วทำให้รถพลิว่ำหลายลบ นายสิห์อหัเสียีวิทันที”
“พ่อ” อินทิราพูราวนละเมอ น้ำาไหลอาบแ้ม แนาอ่อนแรแทบะล้ม ยัีที่หล่อนฝืนไว้ไ้ หาล้มพับไปอีนไม่ีแน่
“ผมว่าาิผู้ายไปพั่อนีว่ารับ” หมอบอ เพราะเห็นท่าทาอหล่อนไม่่อยี
“่ะุหมอ” อินทิราเินออมานอห้อ ็เห็นนานยัอยู่ันรบ ทุน่ารัและเศร้าเสียใ่อาราไปอเ้านายไม่น้อย
“ผมอโทษนะุหนูที่่วยนายไม่ไ้” หัวหน้านานเินมาบออินทิราพร้อมยมือไหว้อโทษ
“ไม่้ออโทษหรอ่ะลุ มันเป็นอุบัิเหุ” อินทิราอบ ่อนะบอให้นานลับไปพัผ่อนเสีย เพราะทุน็เหนื่อยันมามาแล้ว
“แม่ะ เป็นยัไบ้า” อินทิราเินเ้ามาหามาราที่นั่มแอมโมเนียอยู่ในห้อพยาบาล
“ไม่เป็นไรลู แล้วลูล่ะ” วรราลูบศีรษะลูสาวเบาๆ
“ไม่เป็นไร่ะแม่” แม้สอแม่ลูะบอว่าไม่เป็นไร แ่แววและน้ำเสียมันสั่นเรือ บวับน้ำาที่เอ่อวานลั้นไม่ให้มันไหลไม่ไ้
“หนูร้อไห้ไ้นะลู” วรราบอลูสาวอย่าแสนสสาร หล่อนั้สิไม่ไ้นเป็นลม ลูสาวหล่อนยัเ็้อเ้มแ็เพื่อพยุทั้อารม์วามโศเศร้าอัวเอและมารา
“แม่า พ่อไม่อยู่ับเราแล้วนะ” อินทิราโผเ้าอมารา ร้อไห้แนบอ หล่อนำไ้ีว่าเยร้อไห้อย่านี้เมื่อรั้มีผู้ายนหนึ่มาบอลาหล่อนเพื่อไปเรียน่อ
“พี่เี้ยวอยู่ไหนะ อินิถึพี่เี้ยว” เสียเรียินออินทิราัอยู่ในหัวใ หล่อนอยาะมีใรสันมาเีย้าในยามที่อ่อนแออย่านี้ แ่เสียหัวใ ็เป็นไ้แ่เสียที่ไม่มีใรไ้ยิน ในเมื่อาริ่ออหล่อนที่ิ่อไปหาเาลอเวลายัไม่ไ้รับารอบลับมานานแล้ว
ฝาิามผลานอไร์ที่เพ ัรศรั นิยายอัรศรั ้วยนะะ
ความคิดเห็น