คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : sweet heart ..ღ [5]
sweet heart ..ღ
อากาศยามบ่ายในช่วงฤดูหนาว แถมยังใกล้เทศกาลคริสต์มาสแบบนี้ เหมาะแก่การออกมาเดินทอดน่องสบายๆยิ่งนัก ยิ่งแถวๆย่านศูนย์การค้าที่ต่างก็จัดตู้ดิสเพลย์สวยๆให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสแล้ว ทำเอาคนตัวเล็กเดินเพลินไม่อยากกลับบ้านเลยแหละ
เสียงเพลงรื่นเริงสำหรับฉลองเทศกาลคริสต์มาสจากลำโพงขนาดกลางของร้านเบเกอร์รี่ในห้างดัง ทำให้เจ้าตัวที่กำลังยืนเลือกขนมอยู่ที่ตู้หน้าร้านต้องเผลอยืนโยกตัวเบาๆ ไปตามจังหวะเพลง
การใส่ฮู้ดตัวใหญ่มันก็เหมาะดีอยู่หรอกกับสภาพอากาศหนาวหิมะโปรยปลายเดือนธันวาคมแบบนี้ แต่พอเอาตัวฮู้ดออกจากศีรษะแล้วห้อยไว้ด้านหลัง มันก็ไม่ค่อยปลอดภัยเลยกับคนที่จ้องแต่จะหาศัตรูรอบด้านแบบนี้
กึก!
ตัวเสื้อด้านหน้ารั้งคอคนตัวบาง อีทงเฮเกือบหงายหลังพร้อมหายใจไม่ออกเลยแหละเพราะแรงที่ดึงฮู้ดด้านหลังเรียกว่าแรงพอตัว ทงเฮเกือบจะสวนกลับคนที่บังอาจเล่นไม่รู้เวลาอยู่แล้วเชียว แต่พอตากลมโตหันไปสบกับเจ้าของนัยน์ตาดำขลับแล้ว มือเล็กเลยค้างอยู่กลางอากาศ
“ชะ เช..ฟ นิม” =____________=’’
ห่างกันสักพัก ห่างกันสักพักมันคงจะดีซะกว่า ไม่ได้ถือสาไม่ได้ถือสากับคำที่เธอนั้นบอก~
“มาทำอะไรแถวนี้ โดดเรียนหรอ”
“เปล่าฮะ! ก็บอกไปเมื่อวานงัย ว่าโรงเรียนหยุดเพราะงานคริสต์มาส” คนแก่ความจำเสื่อมเอ๊ย! แล้วที่เมื่อวานทำอะไรเค้าไปจะลืมด้วยรึเปล่านะ อุ๊ปส์!!
“แล้วซองมินล่ะ” น้องชายเชฟนิมไม่ใช่หรอฮะ มาถามทงเฮทำไม?
“กลับบ้านไปแล้วฮะ บอกว่านัดกับที่บ้านไว้”
“ว่าแต่เชฟนิมล่ะ เค้กร้านตัวเองไม่อร่อยหรอฮะ ถึงมาหาเค้กร้านอื่นกิน เอ๊ะ! หรือจะมาขโมยสูตร!!” ตากลมจ้องใบหน้าหล่อของคิบอมอย่างจับผิด พอเจ้าตัวทำหน้าเหวอเพราะคิดว่าทงเฮจะเข้าใจแบบนั้นจริงๆ เสียงใสๆเลยหัวเราะคิกออกมา
“ล้อเล่นหรอกน่า…เชฟนิมมาทำธุระใช่มั๊ยฮะ งั้นเดี๋ยวทงเฮไปก่อนนะ ลาล่ะครับ” ทงเฮแสร้งโค้งลาเชฟหนุ่มอย่างอารมณ์ดี มือน้อยๆที่สวมถุงมือไหมพรหมโบกลาคนตัวสูง ก่อนที่จะ….
“เดี๋ยวก่อนสิ” ว่าแล้วไง +______________________+
“ครับ?” T^T
“เข้าไปข้างในด้วยกันก่อนสิ”
เห๋????????????
“ม๊ายยยยยยยย ย” ให้เวลาทงเฮสตั๊นสองสามวิ เชฟนิมก็เดินนำหน้าทงเฮเข้าไปในร้านแล้ว ภายในร้านเรียกว่าก็ครึกครื้นดี คนไม่น้อยแล้วก็ไม่พลุกพล่านเกินไป บรรยากาศในร้านถูกตกแต่งใหม่ไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเพื่อต้อนรับเทศกาลคริสต์มาส ริบบิ้นสีแดงสลับเขียวระโยงอยู่บนเพดาน คล้องกับหลอดไฟสีส้มนวล โซฟาตัวนุ่มถูกนำมาใช้แทนเก้าอี้ธรรมดาพร้อมกับพรหมรองโต๊ะสีแดง ที่มองแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น ทางเดินกลางร้านมีต้นคริสต์มาสที่ประดับด้วยดาวสีทอง และที่เป็นที่ชื่นชอบของลูกค้าเป็นพิเศษ คงหนีไม่พ้นพนักงานในร้านตั้งแต่แคชเชียร์ยันคนถูพื้น ที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีแดงและสวมที่คาดผมเขากวางเรนเดียร์
คิบอมเดินไปนั่งลงบนโต๊ะว่างซึ่งโชคดีเหลือเกินว่าเป็นโต๊ะตัวมุมสุด จึงได้ความเป็นส่วนตัวอยู่ไม่น้อย ทงเฮหยิบเอาหมอนอิงสีเขียวแมลงทับขึ้นมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวตรงข้ามกับเชฟนิม
ทงเฮนั่งก้มหน้างุดๆ มือบางเผลอยกขึ้นมาจับปากตัวเองอยู่หลายที แล้วจากนั้นแก้มขาวก็ร้อนผ่าว
(-//////////-)
คิบอมพลิกเมนูของร้านดูเงียบๆ ทงเฮเลยเกาแก้มแก้เก้อ จับนู่นจับนี่บนร่างกายตัวเองท่านกลางบรรยากาศอึดอัด น้ำเปล่าสองแก้วถูกนำมาเสิร์ฟในเวลาต่อมา ทงเฮเลยยิ้มแฉ่งออกมาให้คนเสิร์ฟน้ำที่ช่วยทำลายมัน ซึ่งคิบอมที่แอบมองอยู่เงียบๆก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าดีใจตรงไหนกับแค่น้ำเปล่าแก้วเดียว
“ทงเฮ” เสียงทุ้มของพนักงานตัวสูงเอ่ยเรียกเจ้าของชื่ออย่างดีใจ ใบหน้าหวานเงยไปมองสบกับใบหน้าหล่อ กลีบปากเล็กยู่เข้าหากันทำปากจู๋
“ฮะ?...อ่ะ เอ่อ….” ทงเฮจำได้ว่าไม่เคยรู้จักกับใครที่สวมที่คาดผมเขากวางมาก่อนนี่นา เอ… แต่ถ้า…
“จำพี่ไม่ได้หรอ”
“………………….. พี่ซีวอน!!”
“อื้ม!!!” เจ้าของชื่อขานรับด้วยความดีใจ พอไอตัวเล็กบนเก้าอี้จำเขาได้ ก็ส่งยิ้มแฉ่งมาใหญ่ ฝ่ามือใหญ่เลยขยี้หัวทุยด้วยความหมันเขี้ยว
“มาทำอะไรฮะ”
“พี่สิต้องถามว่าเรามาทำอะไร พี่ต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้วสิ”
“อ๊ะ ตายจริง นี่มันร้านป๊ะป๊าพี่ซีวอนนี่เนอะ แหะๆ ลืม”
“ลืมหน้าพี่แล้วยังจะลืมร้านพี่ด้วยหรอเรา ว่าแต่…” ซีวอนพยักเพยิดหน้าไปมองลูกค้าอีกคนที่ร่วมโต๊ะเป็นเชิงถาม ใบหน้าหล่อก้มลงกระซิบเบาๆ ที่หูของทงเฮให้ได้ยินกันเพียงสองคน “แฟนหรอ”
“บ้า!” เสียงเล็กร้องแหวทันที พี่ซีวอนคิดอะไรอยู่ ทงเฮจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ยังงัยกัน! ……. เอ๊ะ ว่าแต่ ฮีชอลซอนเบนิมก็เป็นผู้ชายนี่เนอะ -*-
“ไม่ใช่ฮะพี่ซีวอน เชฟนิมเค้าเป็น…” คนที่ขโมยจูจุ๊บของทงเฮไปเมื่อคืน
“ขอคริสต์มาสมูสเค้กครับ” เป็นคิบอมที่พูดขัดขึ้นมาก่อน ทงเฮที่ถูกพูดแทรกเลยทำหน้างง เชฟนิมมีนิสัยพูดแทรกตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย ว่าแต่ทงเฮนะ
ซีวอนกดยิ้มลึก แอบลอบมองใบหน้านิ่งตึงของคุณลูกค้าก็พอรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ร่างสูงจัดการจดเมนูลงบนกระดาษในมือพร้อมกับทวนเมนู
“คริสต์มาสมูสเค้กนะครับ แล้วเราล่ะตัวเล็ก จะกินอะไร”
“ห่ะ ห่ะ? อ่า…ทงเฮไม่กินหรอก มาเป็นเพื่อนเชฟ…”
“สั่งสิ”
“หือ?”
“บอกให้สั่ง” อะไรกันเนี่ยเชฟนิม! ทงเฮไม่กินก็ยังมาบังคับให้สั่ง นี่มันร้านป๊ะป๊าพี่ซีวอนนะ ไม่ใช่ในครัวของเชฟนิมและทงเฮก็ไม่ได้อยู่ในฐานะลูกศิษย์ที่เชฟนิมจะโขกสับได้ด้วย ถ้าทงเฮจะตอกกลับไปว่าไม่กินเพราะกำลังไดเอตอยู่จะทำหน้ายังงัยนะ!
“เอา…” ทงเฮตาลีตาเหลือก ถึงในใจจะบ่นเหมือนหมีหิวน้ำผึ้ง แต่การกระทำมันช่างขัดกันเหลือเกิน มือเล็กหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดูอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้เชฟนิมจะกินหัวทงเฮแทนเค้ก “นี่ เอานี่ สโนว์แมนคัพเค้ก”
“โอเค ของตัวเล็กเอาสโนว์แมนคัพเค้กนะ”
“ครับ” ^ ^
พอซีวอนเดินออกไปแล้ว ทงเฮก็ย่นจมูกมองหน้าหล่อของเชฟนิมจอมโหดแปบนึง ก่อนจะเปลี่ยนโฟกัสทอดมองออกไปยังหน้าต่างที่มีวิวสวยๆให้มองแทน ไม่ใช่หน้าดุๆของเชฟนิม ถ้าจะบอกว่านี่เป็นการมาทานเค้กที่ไม่มีความสุขในโลกและควรบันทึกลงกินเนสบุ๊คทงเฮก็ว่าใช่แหละ มีด้วยหรอ ลากเค้าเข้ามาในร้านแล้วก็ยังบังคับให้เค้าสั่งเค้กอีก ถามทงเฮสักคำมั๊ยว่าอยากกินรึเปล่าเชฟนิม!!
“ทำไมวันนี้ไม่ไปร้าน” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ ทงเฮที่กะจะเล่นตัวนิดหน่อยเลยทำลอยหน้าลอยตา พูดกับดินฟ้าอากาศไปเรื่อย
“…”
“ทงเฮ” เสียงทุ้มกดน้ำเสียงให้เข้มกว่าเดิมอีกหน่อย เมื่อคนตรงหน้าทำเป็นหูหนวกชั่วคราว
“…”
“อีทงเฮ ฉันถามว่าทำไมไม่ไปที่ร้าน” เชฟนิม ทงเฮอยากให้ขอโทษ พูดสักคำก่อนสิว่าขอโทษที่เมื่อกี้พูดเสียงดังใส่ทงเฮแล้วทงเฮจะยอมพูดด้วย!
ใบหน้าหวานแต่ติดว่างอหน่อยๆ หันกลับมามองหน้าเชฟหนุ่ม กลีบปากสีพีชยู่เข้าหากันอย่างเด็กแสนงอนที่ถูกขัดใจ
“เชฟนิม”
“อะไร”
“เชฟนิมต้องการอะไรจากทงเฮ อย่าบอกว่าตามทงเฮมาถึงนี่เพราะแค่อยากถามว่าทำไมทงเฮไม่ไปร้าน” คิบอมนั่งนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เด็กตัวบางพูด สีหน้าจริงจังกับคิ้วสีเข้มขมวดฉับจนแทบจะชนกันของทงเฮถ้าอยู่ในเวลาอื่นคิบอมคงคิดว่ามันตลกดีและคงจะขำออกมา แต่ในเวลานี้ เหมือนอีทงเฮจะเอาจริงแหะ
ยังไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากกลีบปากหยัก จะให้คิบอมยอมรับหรือไงว่าที่ทงเฮพูดมาน่ะถูกเกินครึ่ง เขาแค่โทรถามซองมินที่บังเอิญพึ่งแยกกับทงเฮตรงป้ายรถเมล์หน้าห้างดังว่าทั้งสองคนอยู่ที่ไหน ซองมินก็ทำหน้าที่น้องชายและเพื่อนที่แสนดีบอกแผนที่มาเสร็จสรรพ พร้อมกับการพยากรณ์ที่แม่นยำด้วยว่าทงเฮคงจะมาเดินเล่นแถวๆชั้นสามของห้าง พอได้ยินแบบนั้น คุณเชฟหนุ่มเลยตามมา…
“ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง” ก็ดีฮะ สนุกกับการเล่นเป็นคนแคระทั้งเจ็ดดี
“ทำไมชอบเปลี่ยนเรื่องนักนะ” ทงเฮทำหน้าไม่พอใจ เชฟนิมของซองมิน นับวันทงเฮก็ยากที่จะรับมือ
“แล้วเมื่อกี้…ที่มาด้อมๆมองๆ หน้าร้าน อยากกินแค่คัพเค้กหรอ” คิบอมเอ่ยถามหน้าตาย เรื่องอะไรที่ทงเฮถามไปเมื่อครู่ก็ไม่เห็นตอบ ยังจะมาถามทงเฮกลับอีก แล้วจะให้บอกว่ายังงัย เปล่าฮะ ทงเฮแค่มาหาเค้กอร่อยๆ ซื้อไปเซอร์ไพร์สฮีชอลซอนเบนิม แล้วก็ที่มาซื้อที่นี่ไม่ยอมไปซื้อเค้กของร้านเชฟนิมก็เพราะทงเฮไม่อยากเห็นหน้าเชฟนิมตอนนี้งัย!!
“แล้วเชฟนิมล่ะ มาทำอะไร อยากกินแค่คริสต์มาสเค้ก ทำไมไม่ทำทานเองที่ร้านล่ะฮะ แล้วออกมาแบบนี้พี่คยูฮยอนไม่เหนื่อยแย่หรอ แขนหักอยู่ด้วยนะครับ”
“วันนี้วันหยุดคยูฮยอน เตฮวาอยู่ร้าน” เชฟนิมบอก ทงเฮพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงรับรู้ พี่เตฮวาเป็นลูกจ้างอีกคนของร้านที่จะมาทำงานสลับกับพี่คยูฮยอน อย่างวันแรกที่ซองมินลากทงเฮมาที่ร้านของเชฟนิม พนักงานเสิร์ฟก็คือพี่เตฮวา
“เค้กได้แล้วไอตัวเล็ก เค้กได้แล้วครับคุณลูกค้า” ซีวอนเดินมาพร้อมกับถาดเสิร์ฟ ร่างสูงวางคัพเค้กสโนว์แมนของทงเฮลงอย่างคล่องแคล่วต่อด้วยคริสต์มาสมูสเค้กของคิบอม
“ขอบคุณครับ”
“ทานให้อร่อยนะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานต่อ”
“ครับ”
พอซีวอนเดินจากไปให้ลูกค้าได้ลงมือลิ้มรสกับเค้ก บรรยากาศเงียบก็แอบๆย่องมาร่วมโต๊ะอีกแล้ว ทงเฮไม่ชอบเลย เมื่อกี้คุยค้างเรื่องอะไรอยู่นะจำไม่ได้ แล้วทำไมเชฟนิมไม่ช่วยทงเฮนึกหน่อยล่ะ เราจะได้มีเรื่องคุยกัน ไม่ต้องมานั่งกินเค้กเงียบๆแบบนี้ -3-
“เห็นซองมินบอกว่ามีงานโรงเรียนวันศุกร์นี้”
“ใช่ฮะ” ทงเฮก็บอก ทำไมถึงจำได้แต่ที่ซองมินบอกล่ะ
“เล่นเป็นคนแคระหรอ” =____________=’’ อันนี้ทงเฮไม่ได้บอก ซองมินบอกแน่ๆเลย
“คนคัดนักแสดงตาบอด อย่างทงเฮน่ะเหมาะเป็นพระเอกที่สุดเลย พวกพี่ๆน่ะเห่อของนอก เลยให้หานเกิงซอนเบนิมเล่นเป็นเจ้าชาย ชิ” พูดเสร็จก็เชิดปาก คิบอมแทบขำพรืดออกมาเมื่อได้ยินความคิดที่คิดไปคนเดียวของเด็กตัวบาง
“แล้วเชฟนิมจะไปดูรึเปล่าฮะ ซองมินได้เล่นไวโอลินประกอบวงดนตรีด้วย”
“ซองมินชวนแล้วแหละ ถ้าว่างก็คงไป”
“อ่อ งั้นก็คงไม่ได้ไป เพราะวันนั้นร้านเชฟนิมคนคงเยอะมากๆ”
“ก็คงเป็นงั้น”
“ชิ” จะถ่อมตัวหน่อยก็ไม่ได้เลยนะ
ทงเฮจิ้มๆเค้กเล่น เพราะรู้สึกว่ารสชาติมันหวานๆ จริงๆทงเฮชอบทานชอคโกแลตที่ออกจะขมนิดหน่อย พอได้ทานวานิลาเค้กที่แต่งหน้าด้วยครีมสีขาวนุ่มลิ้นและโรยหน้าด้วยน้ำตาลไอซิ่งเลยทำให้ต่อมกินเค้กมันต่อต้านนิดๆ
“ไม่ชอบหรอ” พอเห็นเด็กตัวบางเขี่ยเล่น ไม่เจริญอาหารแบบที่ชอบทำในครัวจึงเอ่ยทำ ใบหน้าหวานเลยเงยขึ้นพร้อมทำหน้าปุเลี่ยนๆ
“มันหวานไปอ่ะ ทงเฮไม่ค่อยชอบ”
“กินนี่มั๊ย” คิบอมดันจานเค้กของตนเป็นคำชวน ทงเฮส่ายหน้าน้อยๆ เพราะเกรงใจ…
“กินเถอะ เกรงใจชั้นรึไง” ช้อนคันเล็กตัดเค้กส่วนที่ยังไม่ได้กินเป็นชิ้นพอดี และแล้วเชฟนิมคิมคิบอมก็ทำในสิ่งที่เด็กน้อยทงเฮไม่คาดคิด เมื่อเค้กเนื้อนุ่มน่าทานบนช้อนสีเงิน ถูกเลื่อนมาตรงหน้า จ่อพอดีกับกลีบปากนุ่ม
“อ้าปาก”
หึ ทงเฮส่ายหัว พร้อมกับอาการตกตะลึง
“อ้าปากเร็ว”
“กินเองด้า…ย” แล้วเค้กเนื้อนุ่มแสนอร่อยก็ถูกส่งเข้ากลีบปากบางทันทีที่เจ้าตัวเผลอเปิดปากพูด ทงเฮตาค้างที่จู่ๆ ก็ได้งับเค้กเข้ามาในปาก จะบอกว่าเค้กเผ็ดก็ไม่ใช่ แต่ทงเฮทำไมต้องรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขนาดนี้ด้วยล่ะ อะไรกันเนี่ยเชฟนิม ทงเฮกินเองได้ ไม่ต้องป้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“อร่อยมั๊ย”
ไม่ต้องมาถามเลย ไม่พูดด้วยแล้ว
“เอาอีกมั๊ย”
ไม่เอา! อร่อยก็เก็บไว้กินเองเลยคนบ้า
“ป้อนนะ”
พระเจ้าครับ วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ลงโทษทงเฮก่อนคริสต์มาสเพราะทงเฮไม่ชอบเข้าโบสถ์หรอคับบบบบบบบบ
O(-//////////////-)O
เค้กที่เชฟนิมกับทงเฮสั่งมาและสลับกันกินหมดลงโดยใช้เวลาค่อนข้างนาน เพราะคนตัวบางเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบาย อ่อนไหวง่ายกับสายตาของคนตัวโตที่จ้องมา มือไม้มันแข็งทื่อไปหมดเลย ต้องโทษอากาศหนาวข้างนอกกับร้านของพี่ซีวอนด้วยแหละที่ไม่ยอมติดฮีตเตอร์ มือทงเฮเลยแข็งอยู่แบบนี้
พอทงเฮดื่มน้ำตามเพื่อลดความหวานของเค้กที่ทานหมดไปเมื่อครู่เสร็จ เชฟนิมก็เรียกพนักงานมาคิดตังค์ พี่ซีวอนก็เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มละมุน เหมาะอย่างยิ่งกับการเป็นมาสคอตของร้าน
“มื้อนี้ฟรีครับ ผมเลี้ยงเอง” พี่ซีวอนบอก
“ไม่เป็นไร”
“ถือว่าเป็นของขวัญคริสต์มาสครับ นะตัวเล็ก มื้อนี้พี่เลี้ยงเราเอง”
“ผมจ่าย ทงเฮผมเลี้ยงเอง ช่วยคิดเงินด้วยครับ”
เชฟนิม!! จะไปดุใส่พี่ซีวอนทำไมเล่า พี่เค้าอยากเลี้ยงก็ให้เลี้ยงสิ รวยนักรึงัยเล่า คนวงการเดียวกันเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจแท้ๆ
ทงเฮลุกขึ้นยืนห้าม ใบหน้าหวานยิ้มแห้ง ลูบที่ต้นแขนแกร่งของซีวอนเบาๆ เพราะรู้สึกเหมือนถ้าไม่มาคั่นกลางแล้ว ไม่คนใดก็คนนึงอาจจะพุ่งใส่อีกคนจนเกิดโศกนาฏกรรมกลางเมืองก่อนเทศกาลอันแสนสุขก็เป็นได้ ไม่เอาหรอก ทงเฮยังไม่ได้ของขวัญจากซานต้า อย่าเพิ่งตีกัน(เพราะทงเฮ)นะ
“พะ…พี่ซีวอน คิดตังค์เถอะครับ เชฟนิมไม่ชอบรับของใครฟรี เอาไว้มื้อหน้าทงเฮจะมาให้พี่เลี้ยงใหม่นะครับ”
“แต่…”
“นะครับ” เชื่อทงเฮเถอะครับ T^T พลีส
“หนึ่งพันสองร้อยวอนครับ” ก็แค่นั้นล่ะครับ โลกจะได้สงบสุข เฮ้อ
ก่อนออกจากร้าน ทงเฮได้รับมาชเมลโล่ถุงเล็กที่ผูกริบบิ้นสีทองที่ปากถุงเป็นของสมนาคุณเนื่องจากเทศกาลคริสต์มาส เจ้าตัวยิ้มถูกใจไม่น้อยที่ได้ขนมฟรีกลับไปบ้าน
“ทงเฮ ขอเบอร์มือถือเราหน่อยสิ พี่มีแต่เบอร์บ้าน”
“อ่อ ได้ฮะ” ทงเฮหยิบกระดาษและปากกาออกจากเป้สีดำ ลงมือเขียนยุกยิกอยู่ครู่นึงแล้วก็ส่งโน้ตแผ่นเล็กให้ร่างสูง
“แล้วพี่จะโทรไปนะ”
“ฮะ บ๊ายบายฮะพี่ซีวอน เมอร์รี่คริสต์มาสนะฮะ” มือเล็กโบกหยอยๆ ให้ร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่หน้าร้าน ยังไม่ทันที่ทงเฮจะใช้ขาที่มีของตัวเองเดินออกมา มือแกร่งก็ผลักแผ่นหลังบางของคนที่มัวแต่ยืนยิ้มให้ออกเดิน
“ไปสักทีสิ”
-0- ทงเฮมีขาหรอกน่าเชฟนิม ไม่ต้องช่วยเดิน!!
ทงเฮรู้สึกขอบใจและเป็นบุญคุณมากที่เชฟนิมอุตส่าห์เลี้ยงเค้กทงเฮในวันนี้ แล้วไว้ทงเฮจะหาโอกาสดีๆตอบแทนวันหลัง แต่เลี้ยงเค้กเสร็จแล้ว ก็กลับบ้านไปสิครับ ทางใครทางมันได้แล้ว จะเดินตามทงเฮมาทำไมเนี่ย จริงๆ นะ ทงเฮสาบานว่าไม่ได้ขโมยสูตรเชฟนิมไปขายให้ใครหรอก ไม่ต้องมาตามทงเฮทุกฝีก้าวแบบนี้
ปั่ก!!
เท้าเล็กเหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้คนที่เดินตามมาต้องชนแผ่นหลังบางเข้าอย่างจัง ทงเฮเอียงคอกลับไปมองใบหน้าหล่อของเชฟนิมที่ยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว เดินตามทงเฮมาอีก
“ตามมาทำไมเชฟนิม ทงเฮจะกลับบ้าน”
“ชั้นก็จะกลับบ้าน”
“งั้นเดินไปก่อนเลย” ทงเฮไม่อยากใช้ประตูทางออกร่วม
อุ้งมือใหญ่แบออก แล้วยื่นมาตรงหน้าทงเฮ ร่างเล็กขมวดคิ้วมอง นี่ไม่ได้แปลว่าจะมาขอค่าเค้กที่เมื้อกี้เลี้ยงไปคืนหรอกนะใช่มั๊ย
“อะไรฮะ”
“เบอร์มือถือ”
“ฮะ?”
“เบอร์มือถือที่เมื่อกี้ให้เขาไง เอามา”
“เรื่อง ทำไมทงเฮต้องให้เชฟนิมด้วย แล้วเชฟนิมจะเอาไปทำไร”
“ไม่ให้ก็จ่ายค่าเค้กมา”
“อะไรครับ เชฟนิมบังคับให้ทงเฮสั่งเองนะ”
“แต่ที่นายกินเป็นเค้กชั้นนี่ เอาเบอร์มา”
ฮุ่ยยย ย อะไรของเค้า ขี้แถชะมัด คนตัวเล็กตีหน้ายุ่ง เชฟนิมเรื่องมากจริงเลย เบอร์โทรศัพท์ทงเฮไม่ใช่เลขบัญชีแบบฝากประจำดอกเบี้ยสูง ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขากรุงโซลซะหน่อย จะได้ไปเบิกเงินไปจ่ายค่าเค้กได้ มือเล็กคุ้ยๆหากระดาษในเป้คู่ใจ แต่ปรากฏว่าแผ่นที่ให้ซีวอนไปเป็นแผ่นสุดท้ายแล้ว เชฟนิมหมดโควต้า!
“กระดาษหมดแล้ว”
“งั้นก็เขียนใส่นี่”
O__o’
ให้เขียนใส่มือเชฟนิมเนี่ยนะ!
“เขียนมาเร็ว”
“อื้อ เอามือมา” ทงเฮตีหน้ายุ่ง ฝ่ามือเล็กหยิบอุ้งมือใหญ่ที่มีขนาดใหญ่กว่ามือตัวเองหลายเท่า มาบรรจงจรดปากกาเมจิก เขียนเลขสิบเอ็ดหลักของตัวเองลงไป
และขณะที่ทงเฮกำลังขะมักเขม้นเขียนเบอร์ลงบนฝ่ามือใหญ่พร้อมๆกับความงุ่นง่านใจอยู่นั้น เจ้าของฝ่ามืออุ่นก็ลอบเผยรอยยิ้มที่ทงเฮยังไม่เคยเห็นและคงจะยังไม่เห็นต่อไปเพราะเจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้าก้มตา
TBC.
cinna mon
110612
ความคิดเห็น