SHORT FICTION SAY...KIHAE

ลำดับตอนที่ #4 : sweet heart ..ღ [4]

 
Sweet heart  ..ღ 

ร้านของเชฟนิมปิดตอนสามทุ่ม กว่าช่วยกันจะเก็บร้าน ทำความสะอาดและเช็คความเรียบร้อยอีกทีก็ปาไปสี่ทุ่มแล้ว บ้านของทงเฮช่างรักลูกชายคนเล็กเหลือเกิน ขนาดเวลาดึกดื่นป่านนี้แล้ว ก็ไม่คิดจะตามหากัน คงคิดว่าทงเฮหนีไปเที่ยวเล่นอีกล่ะสิท่า

ทงเฮทำหน้าตูม เมื่อโทรบอกให้คนที่บ้านมารับ เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว รถเมล์ก็หาลำบาก แถมอากาศก็หนาวเสียจนขี้เกียจก้าวขา แต่คุณบุพการีที่รักก็บอกให้ทงเฮหาทางกลับเอาเอง หากกลับไม่ได้ก็ให้นอนอยู่ที่นั่น -*-

“เดี๋ยวเราไปส่งทงเฮเอง เราโทรบอกคนรถที่บ้านแล้ว” ซองมินบอก เมื่อเห็นหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ของทงเฮ อีกอย่างตัวเองก็เป็นตัวต้นเหตุที่หลอกทงเฮให้มาที่นี้ ซ้ำยังยื้อเอาไว้ยันร้านปิดอีก

“จริงหรอซองมิน” ทงเฮทำหน้าเหมือนปลาการ์ตูนได้โหลใส่น้ำใสสะอาด ตากลมโตมีประกายวิบวับ

“แต่เราต้องไปส่งพี่คยูฮยอนก่อน แล้วจะกลับมารับทงเฮ” ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเสียจริงที่นังคนแต่งจะแต่งให้บ้านทงเฮกับบ้านพี่คยูฮยอนอยู่คนละทาง แถมไกลเสียด้วย ซองมินจึงต้องพาพี่คยูฮยอนแขนเดี้ยงไปส่งบ้านก่อน ระหว่างที่นั่งรอซองมินกลับมา ทงเฮก็ได้แต่จิบชอคโกแลตร้อนแก้หนาวไปพลางๆ

พอรถยุโรปขับมาจอดเทียบที่หน้าร้าน ซองมินก็พาคยูฮยอนขึ้นรถ ร่างอวบดันคนแขนเดี้ยงเข้าไปนั่งเบาะหลัง แล้วโบกมือให้ทงเฮและเชฟนิมที่อยู่ในร้าน …

ใช่แล้ว เชฟนิม

เจ้าของร้านสุดแสนใจดีอยู่เป็นเพื่อนทงเฮที่ยังไม่กลับบ้าน แต่จริงๆแล้วทงเฮคิดว่าไม่ใช่หรอก เชฟนิมคงคิดว่าทงเฮจะหาทางแก้แค้น ด้วยการบอกให้โจรเข้ามายกเค้าที่ร้านมากกว่า จึงนั่งเฝ้าทงเฮตาไม่กระพริบแบบนี้! …ทงเฮไม่ทำอะไรเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนั้นหรอกน่าเชฟนิม!!

เบื่อจะเล่นเกมส์จ้องตากับเชฟนิมแล้ว ทงเฮเลยดึงเก้าอี้ไปนั่งตรงกระจก หิมะสีขาวบริสุทธิ์โปรยปรายลงมาตามอากาศที่หนาวเย็น ละอองบางเบาหยอกล้อกันอยู่ในอากาศ ก่อนจะค่อยๆ ตกลงสู่พื้นดิน

คิบอมมองคนที่เอาแก้มแนบกระจก ข้อนิ้วเล็กเขี่ยกระจกเล่นคล้ายกับจะทักทายกับหิมะที่อยู่อีกฝั่งของกระจกด้วยความเพลินตา พอแผ่นหลังบางหันกลับมา หน่วยตาคมจึงเปลี่ยนทิศไม่ทัน

“เชฟนิม”

“หือ”

“ทงเฮจะออกไปข้างนอก”

“จะไปไหน ข้างนอกหนาวจะตาย รอซองมินอยู่ในนี้แหละ”

“ไม่เอา น่าเบื่อ ทงเฮจะออกไปเล่นหิมะ”

“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

“ไม่เป็นไร ทงเฮแข็งแรง” ไม่ทันได้ให้เชฟหนุ่มได้ท้วงอะไรอีก ร่างเล็กก็ผลักประตูออกไปหน้าร้านทันที ลานเล็กๆหน้าร้าน มีหิมะกองสูงเกือบครึ่งเมตร ทงเฮเอาเท้าย่ำหิมะ พร้อมกับเตะมันออกไปคนละทิศละทาง

ทงเฮเหมือนลูกหมาซนๆ ที่วิ่งเล่นหิมะไปมา พอเหนื่อยก็หยุดพัก พอหายเหนื่อยก็กลับมากระโดดโหยงๆ งับหิมะเล่นต่ออย่างสนุกสนาน

มือเล็กๆ กอบโกยเอาหิมะที่ร่วงจากท้องฟ้าลงสู่พิ้นดินมากองรวมกันแล้วปั้นเป็นก้อนกลมๆ ขนาดใหญ่ จนพอใจแล้ว ทงเฮก็เปลี่ยนมาปั้นอีกก้อนนึงให้มีขนาดเล็กกว่า เชฟนิมเดินออกมาจากร้านเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองเจ้าบอลหิมะขนาดใหญ่ของทงเฮ

“จะทำอะไร”

“ทงเฮจะทำสโนว์แมน” ร่างเล็กทำต่ออย่างไม่สนใจ ถึงแม้เชฟนิมจะชอบทำหน้าเย็นชา แต่เวลานี้ทงเฮไม่กลัว เพราะหิมะเย็นกว่าเชฟนิมหลายเท่า

“มันขวางทางเข้าร้าน”

“ไม่ขวางหรอก” 

“มันตัวใหญ่ขนาดนี้ยังไงก็ขวาง”

“สโนว์แมนน่ารักออก ทงเฮทำไว้เรียกลูกค้างัย ลูกค้าจะได้มาร้านของเชฟนิมเยอะๆ” เหตุผลของทงเฮไม่เข้าท่าเท่าไหร่ แต่เชฟหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงย่อตัวลงนั่งข้างๆกับบอลหิมะของทงเฮ มือหนากอบกุมหิมะสีขาวมาปะๆ ลงบนตัวฐานของสโนว์แมนตรงส่วนที่บิดเบี้ยว

ทงเฮไม่ได้ว่าอะไร กลีบปากเล็กคลี่ยิ้มด้วยซ้ำ ทั้งสองจึงช่วยกันปั้นสโนว์แมนเงียบๆ ท่ามกลางเวลาที่เดินผ่าน พร้อมกับละอองหิมะที่โปรยปรายทั่วท้องฟ้าค่ำคืน ทงเฮวิ่งไปเด็ดกิ่งไม้มาทำแขนให้สโนว์แมน พร้อมกับเก็บเมล็ดพืชมาทำเป็นตาและกระดุม คนตัวเล็กอ้อนเจ้าของร้านหน่อยๆ ว่าให้เอาแครอทในตู้เย็นที่ทงเฮแอบเห็น มาทำเป็นจมูกให้เจ้าสโนว์แมน คิบอมเบื่อเด็กขี้ตื้อ จึงยอมเดินกลับเข้าไปในร้านและนำแครอทสีส้มมาติดเป็นจมูกสมใจทงเฮ

“ว้าวววว สวยจัง คุณสโนว์แมนของทงเฮกับเชฟนิม” ร่างเล็กเอ่ยปากชมสโนว์แมนตัวโตของตนกับเชฟนิม ร่างสูงที่เพิ่งฝังจมูกลงบนใบหน้าถอยออกมามองอยู่ห่างๆ คุณสโนว์แมนที่ตัวใหญ่กว่าทงเฮ โชคดีที่ตอนวางศีรษะ เชฟนิมเป็นคนเอาไปวางให้ ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นคุณสโนว์แมนแคระเป็นแน่

ทงเฮคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปสโนว์แมน เปิดโปรแกรมสุดฮิตอย่างอินสตาร์แกรม กะว่าถ่ายเสร็จก็จะอัพลงเฟสบุ๊คและเชคอินสถานที่ด้วย (เอานิสัยใครมาใช้-*-) “อ่า…ทงเฮว่ามันขาดอะไรไปนะ” ทงเฮก้มมองดูรูปคุณสโนว์แมนที่บันทึกไว้ ตาก็มีแล้ว จมูกก็มี แขน กระดุมก็ครบ

.

.

.

“จะทำอะไรน่ะ” คิบอมที่ยืนมองอยู่นานถาม ทงเฮเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะคลายปมผ้าพันคอสีสดใสที่คอออก

“จะเอาผ้าพันคอให้คุณสโนว์แมน”

“อากาศหนาวนะ”

“แต่เป็นคุณสโนว์แมนต้องมีผ้าพันคอนี่นา” ทงเฮบอก พอปลดผ้าพันคอของตัวเองสำเร็จ ก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปพันเอาไว้รอบๆฐานคอของสโนว์แมน

“เห็นมั๊ยฮะ เป็นคุณสโนว์แมนก็ต้องมีผ้าพันคอ” ร่างเล็กถอยออกมาชื่นชมผลงานของตัวเอง “สโนว์แมนกับผ้าพันคอแสนสวยในฤดูหนาวของอีทงเฮ” ….อย่างกับทีวีแชมเปี้ยน

“เดี๋ยวก็ไม่สบาย”

“ไม่เป็นไรฮะ ทงเฮแข็งแรง ………….ฮ ฮา ฮัดชิ้ว~!”

“ครับ คนแข็งแรง”

“แฮะๆ”

-*-

ร่างเล็กโกยเอาก้อนหิมะมาปะทับกับพุงกลมๆของสโนว์แมนที่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว แต่เหมือนมันยังขาดความอุดมสมบูรณ์อยู่ อย่างน้อยมันก็ควรจะมีไอดอลเป็นซองมินเพื่อนอ้วนของทงเฮ มือเล็กลูบเกล็ดน้ำแข็งให้มีลักษณะกลมและโค้งมน ค่อยๆเพิ่มขนาดของมันและอัดกันให้ก้อนหิมะมีความหนาแน่น

แปะ แปะ แปะ

ฝ่ามือนุ่มภายใต้ถุงมืออุ่นตีก้อนน้ำแข็งให้ทับกันหนาแน่น จากนั้นเมื่อเห็นว่าเสียงแปะๆ ของมือที่กระทบกับก้อนน้ำแข็งเพราะดี ทงเฮเลยตีเล่นมันซะเลย

แปะ แปะ แปะ

แปะ!  ‘O_o

ฝ่ามือนุ่นถูกมือใหญ่กระทำเหมือกับที่ตนทำกับก้อนน้ำแข็ง  ทงเฮตวัดมือขึ้นมาตีมือใหญ่อย่างต้องการเอาคืน แต่ถุงมือสีเข้มของเชฟนิมก็ตีซ้ำกลับมาที่มือของทงเฮอีก เสียงดังเปาะแปะจึงเกิดขึ้นเมื่อผู้ใหญ่กับเด็กเล่นเกมส์ตีมืออย่างไม่มีใครยอมแพ้

“เชฟนิม! อย่าแกล้งทงเฮสิ” เสียงเล็กแหวขึ้นเมื่อเหนื่อยที่จะต้องง้างแขน แต่มือใหญ่ก็ยังตีมาไม่หยุด ทงเฮเลยใช้ไม้ตายด้วยการตวัดตามองแต่ร่างสูงที่เห็นว่าการตวัดตามองนั่นมันไม่ได้น่ากลัวเอาเสียเลย มืออีกข้างที่ว่างอยู่จึงหยิบเศษหิมะเล็กๆ มาปาใส่เจ้าเด็กตัวบาง

“อ๊ะ! หนาวนะ นี่แหนะ”

ปากันไปปากันมาเหมือนกับเกมส์ตีมือไม่มีผิด เชฟนิมชอบแกล้งเด็กจริงๆเลย เห็นทงเฮขาสั้นกว่าก็วิ่งไล่เอาวิ่งไล่เอา ทงเฮแกล้งเป็นวุ่นวายกับการปัดเศษหิมะที่ติดบนใบหน้าแล้วอาศัยทีเผลอคว้าหิมะก้อนโตปาไปบนใบหน้าหล่อจังๆ

เฮือกกกกกกกกกกกกกกก

ท่าทางการแสดงของทงเฮคงจะแนบเนียนเกินไป คนที่คิดว่าตนเองเป็นต้นเหตุจึงนึกเป็นห่วง ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานเพื่อจะดูอาการ แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าลูกศิษย์ตัวแสบเงยหน้าขึ้นมาเพื่อหวังจะแก้แค้นเอาคืน ปลายจมูกโด่งจึงแตะกับปลายจมูกสีแดงของทงเฮและฝังมันลงไปบนแก้มนุ่มด้วยความว่องไว

กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูกชวนให้คนที่ฝังจมูกลงมารู้สึกหลงใหล ดวงตากลมที่เหลือกขึ้นมาตอนแรกต้องรีบหลับปี๋เมื่อสัมผัสชวนจั๊กจี๋ยังคลอเคลีอยู่ข้างแก้ม ลมหายใจอุ่นๆของร่างสูงทำเอาใจดวงน้อยเต้นแรงแบบลืมจังหวะ ถ้าทงเฮต้องหัวใจวาย เชฟนิมเตรียมปิดร้านแล้วย้ายไปนอนซังเตได้เลย

ใบหน้าคมเคลื่อนออกมาเล็กน้อยให้มีระยะห่างพอจะสังเกตดวงหน้าหวานให้ชัดเจนขึ้น ดวงตาซุกซนบัดนี้ซ่อนตัวอยู่ใต้เปลือกตา ขนตางอนสวยเรียงตัวเป็นระเบียบตัดกับสีผิว จมูกโด่งรั้นกับปลายจมูกที่ขึ้นสีเพราะอากาศหนาว กลีบปากบางได้รูปถึงแม้อุณหภูมิจะติดลบแต่กลับมีสีชมพูสวย…

ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยได้พิจารณาใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้แบบจริงจังเสียที ก็มัวแต่ทำตัวกวนโมโหให้เหนื่อยใจนี่นะ แต่วันนี้คิมคิบอมได้พิสูจน์แล้วแหละว่าคำพูดของน้องชายตัวอวบนั้นจริงเท็จแค่ไหน…อีทงเฮเพื่อนของเจ้าตัวอ้วน น่ารัก…

“ทงเฮ”

“…”

“จูบนะ” สั้นๆสองพยางค์ แล้วกลีบปากอุ่นก็ทาบทับกลีบปากสีพีช กลิ่นหอมหวานของชอคโกแลตร้อนยังคงอบอวลอยู่บนกลีบปากนุ่ม ยั่วเย้าให้คนที่หลงใหลในรสชอคโกแลตไม่แพ้กันต้องการเก็บความหอมหวานนั้นผ่านรสจูบละมุน 

 RRRRrrr !!!!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นช่วยชีวิตทงเฮที่กำลังจะละลายเพราะจูบหวานๆ ท่ามกลางค่ำคืนหิมะโปรย ร่างสูงยอมปล่อยจูบอ้อยอิ่งกับกลีบปากบาง คว้าซัมซุงกาแลคซี่เจ้าปัญหาออกมาจากเสื้อโค้ท

“ว่าไง………ว่าแล้วเชียว……อืม ได้……ไม่เป็นไร……โอเค แค่นี้นะ”

“ไป กลับบ้านกัน”

“ละ แล้วซองมินล่ะฮะ” ทงเฮทำตาเหลือก พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติ หลังจากถูกทำให้สติกระเจิงไปถึงไหนต่อไหน

“อุบัติเหตุนิดหน่อย เลยให้ฉันพานายกลับบ้านแทน”

“แล้วซองมินเป็นไงบ้างครับ! บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า!”

“ไม่มีอะไรหรอก คนขับถอยไปชนรถกวาดหิมะที่จอดอยู่หน้าบ้านคยูฮยอนน่ะ ตอนนั้นซองมินก็ไม่ได้อยู่บนรถด้วย”

“อ่า…”

“งั้นก็กลับได้แล้ว”

“ฮะ~~~~ ?” ไม่ทันให้ทงเฮได้ถามอะไรต่อ มือหนาก็คว้าเข้าที่ข้อมือบาง ขายาวก้าวดุ่มๆ ออกไปโดยออกแรงจูงมือบางไปด้วย

เดี๋ยวสิฮะเชฟนิม! ทงเฮยังงงอยู่

 ให้ทงเฮได้คิดตามก่อนสิ

แล้วอีกอย่าง…

 ทงเฮยังไม่ได้ลาคุณสโนว์แมนเลยนะครับ!! =A=

เชฟนิมใจดี ไปส่งทงเฮขึ้นรถเมล์ แถมพอตอนที่รถเมล์มา เชฟนิมก็เดินตามทงเฮขึ้นมาส่งด้วย…

=__=’’

ทงเฮขึ้นรถเมล์กลับได้น่า เชฟนิมตามมาทำไม -*-

รถเมล์ที่สาธารณรัฐเกาหลีใต้ ไม่ได้เนืองแน่นไปด้วยผู้คนเหมือนรถเมล์ฟรีที่กรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์ ทงเฮเลยเลือกที่นั่งได้สบายเลยว่าจะจับจองตรงไหน….แต่ทำไมเชฟนิมต้องมานั่งข้างทงเฮด้วย เชฟนิมก็ควรจะไปจับจองที่ชอบที่ชอบของตัวเองนะครับ เราควรจะเว้นระยะห่างกันสักพัก จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“บ้านทงเฮอยู่ไกลนะครับ กว่าเชฟนิมจะไปถึงแล้วกลับมาอีก ดึกแน่ๆ” ทงเฮขอเตือนด้วยความหวังดีและรวมจุดประสงค์อื่นเอาไว้ด้วย

“อืม”

“ครับ” ไม่พูดด้วยแล้วก็ได้

ทงเฮเลิกสนใจเชฟนิม เปลี่ยนมาสนใจเจ้าสมาร์ทโฟนของตนเองที่ใช้ระบบปฏิบัติการแอนดรอยแทน ร่างเล็กอัพโหลดรูปคุณสโนว์แมนลงบนเฟสบุ๊คแต่ตัดเรื่องเชคอินออกไป เพราะตอนนี้อยู่บนรถเมล์

“อ๋า ยังไม่ได้ถ่ายรูปคุณสโนว์แมนตอนใส่ผ้าพันคอของทงเฮเลยอ่ะ” น้ำเสียงเสียดายเปล่งออกมาจากปากบาง คิบอมเหลือบมองเจ้าเด็กตัวบางที่ตอนนี้สายตาจ้องมองอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เพื่อรอดูว่าใครจะมาคลิ๊กไลค์คนแรก

“พรุ่งนี้ก็ไปที่ร้านไม่ใช่หรอ ค่อยถ่ายตอนนั้นก็ได้ มันยังไม่ละลายหรอก” เชฟนิมบอก

 

แต่ใครว่าจะไปล่ะ ทงเฮไม่ไปให้โง่หรอก :'P

นั่งรถเมล์แค่สิบนาทีเท่านั้น รถเมล์คันดังกล่าวก็จอดลงที่ป้ายที่คุ้นเคย ทงเฮเดินลงจากรถ หันไปมองข้างหลังก็มีมนุษย์หน้าเย็นยืนอยู่ด้วย

กลับบ้านไปได้แล้วไป!

“เชฟนิม บ้านของทงเฮอยู่ใกล้มากๆ เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว ไม่ต้องไปส่งทงเฮหรอกครับ”

“ถ้ามันอยู่ใกล้ ฉันจะเดินไปส่งอีกหน่อยมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนี่”

ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ! นี่มันก็ดึกแล้ว ถ้าที่บ้านเห็นทงเฮเดินมากับผู้ชายเค้าจะว่ายังงัย ไหนจะต้องเสี่ยงต่อการตกเป็นขี้ปากชาวบ้านอีก เห็นแบบนี้ ทงเฮก็รักนวลสงวนตัวนะครับ!!!!

ทงเฮก้าวขาออกเดิน เพราะขี้เกียจจะหาเหตุผลมาอธิบาย เชฟนิมอยากกลับบ้านดึกแถมโดนไอ้ตูบข้างบ้านไล่ฟัดก็ตามใจ ทงเฮไม่จ่ายด้วยถ้ามันหิว อยากงับเชฟนิมขึ้นมา

“อื้อ” เสียงเล็กร้อง เมื่อข้อมือบางถูกยื้อจากคนหน้าเย็น นี่มือทงเฮนะ เชฟนิมจะเอาไปไหน!?

ตวัดตาไปมองแต่ก็ไม่เห็นจะเกรงกลัวอะไรกันเลย ยังจะทำหน้าเย็นใส่กันอยู่ได้ เชฟนิมเป็นสิ่งมีชีวิตแสนดื้อที่เข้าใจยากเสียจริงๆ

“ฮ ฮ้าดชิ้วว ว” 

เชฟนิมปล่อยมือออกจากทงเฮทันที นาทีแรกทงเฮคิดว่าเชฟนิมคงรังเกียจ กลัวเชื้อโรคจากทงเฮจะวิ่งผ่านมือเข้าไปติด แต่เมื่อผ้าพันคออุ่นสีเข้มของเชฟนิมโอบรอบลำคอของทงเฮ นาทีนั้น แก้มใสที่สีซีดจากอากาศหนาว ก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างไร้เหตุผล

(-/////////-)

“บอกแล้วว่าอากาศหนาว เดี๋ยวก็เป็นหวัด”

“ขะ ขอบคุณฮะ เชฟนิม”

“อื้ม” เชฟนิมตอบแค่นั้น แล้วก็ออกเดินต่อไป เท้าเล็กๆ ก้าวตามขายาวไปตามเส้นทางที่ยังสว่างไปด้วยแสงไฟพร้อมๆกับหิมะสีขาวที่ยังร่วงหล่นลงมาตลอดค่ำคืน

 





















TBC

แอร๊!!

=__=’’

เขียนได้เจ็ดหน้าแล้วลืมกดเซฟ…

หายไปหมดเลยจ้าาา ToT

ซุยใหม่หมด เรื่องแม่งเศร้า - -‘’

มีใครไปเกษตรแฟร์มามั่งเปล่านะ

เค้าไปขายไมโลดิบอยู่แถวเคยูโฮมด้วยแหละ

เป็นร้านที่เสียงดังที่สุดในย่านนั้น

จนพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นต้องหาอะไรมาอุดปาก =[]=’’

ส่วนตอนสี่ที่เคยลงไว้ ขอย้ายไปไว้ตอนห้านะค๊าา






 

cinna mon




090612