SHORT FICTION SAY...KIHAE

ลำดับตอนที่ #3 : sweet heart ..ღ [3]

อากาศหนาวเกือบติดลบในช่วงใกล้คริสต์มาส ทำให้คนขี้หนาวอย่างกับอะไรดีต้องพันตัวด้วยเสื้อไหมพรหมอุ่นๆถึงสองชั้น ทับด้วยสเวทเตอร์สีแดงสด ตามด้วยผ้าพันคอสีตุ่นอีกหนึ่งผืน อีทงเฮยามนี้เหมือนกับตุ๊กตาหิมะเดินได้ ที่ถูกนำมาตั้งไว้ประดับห้องเรียนเพื่อฉลองเทศกาลคริสต์มาส

มือนิ่มเขี่ยแก้มขาวที่บัดนี้ขึ้นสีฝาดเนื่องจากอากาศหนาว ทงเฮมองนิ้วอวบๆของเพื่อนรัก ก่อนจะแกล้งหาวหวอดเป็นแมวขี้เกียจ

"ทงเฮ~"

"งื้มมม" เสียงเล็กครางงึมงำ ซองมินย้ายก้นอ้วนๆ ลงบนเก้าอี้ข้างกายเพื่อนรัก 

"ทงเฮ เป็นงัยบ้าง ที่ร้านสนุกมั๊ย"

"เห่อะ" ทงเฮทำเสียงขึ้นจมูก ซองมินถามมาได้ว่าสนุกมั๊ย ไม่ลองไปอยู่กับพี่ชายหน้าโหดสักยี่สิบสี่ชั่วโมงดูล่ะ แล้วจะลืมไปเลยว่าคำว่าสนุกน่ะ สะกดยังไง

"ถามจริงเหอะซองมิน ตอนเด็กๆเชฟนิมเก็บกดหรือไง" ทงเฮทำหน้าจริงจัง คิ้วหนาขมวดฉับ จ้องหน้าเพื่อนรักเขม็ง จนซองมินอดจะหัวเราะไม่ได้

ก็รู้อยู่หรอกว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนขรึม แต่ก็ไม่ใช่แบบที่ทงเฮเข้าใจเสียหน่อย ภายใต้หน้ากากน้ำแข็งนั่นซองมินรู้ดีว่าพี่ชายของตนเป็นคนอบอุ่น ไม่อย่างนั้นผู้ชายอกสามศอกอย่างคิมคิบอม คงไม่บอกปัดตำแหน่งประธานบริษัทธุรกิจใหญ่ยักษ์ของครอบครัว มาเป็นปาติซิเยร์ในร้านที่ตนสร้างด้วยความรักหรอก

"ขำอะไรนะ?"

"พี่คิบอมทำอะไรทงเฮหรอ"

"เชฟนิมว่าฉัน ว่าฉัน ว่าฉัน แล้วก็จับผิดฉันต..."

ปังๆ!!

เสียงเคาะกระดานที่หน้าห้อง เรียกความสนใจจากนักเรียนมอปลายที่กำลังจับกลุ่มคุยสนุกสนาน สายตาหลายสิบคู่จับจ้องไปยังหญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่นิสัยไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่อย่างจองฮเยมี ที่ดำรงตำแหน่งหัวหน้าห้องมอปลายปีสองทับบี

"เอาละนะ อย่างที่พวกเราทราบกัน ว่าทุกปีโรงเรียนจะมีจัดงานคริสต์มาส เพราะฉะนั้น อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เราจะไม่มีการเรียนการสอน"

เสียงโห่ร้องอย่างดีใจของนักเรียนค่อนห้องดังลั่นเมื่อหัวหน้าห้องพูดจบ โปรแกรมวันหยุดยาวต่างๆ แล่นมาในหัว แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้อ้าปากนัดแนะกัน เสียงแหลมเล็กก็พูดขัดขึ้น

"แต่! จากที่ฉันได้เข้าประชุมกับคณะกรรมการโรงเรียนแล้ว ห้องปีสองห้องบี ต้องจัดนิทรรศกาลในงานคริสต์มาสของโรงเรียน..........ร่วมกับปีสามห้องบี"

เสียงฮือฮาจากปากนักเรียนมอปลายห้องบี ทั้งหมดมองหน้ากันเลิกลั่ก ปีสามห้องบีงั้นหรอ....ห้องฮีชอลชอนเบนิมของอีทงเฮนี่!!!

งานนิทรรศกาลที่กำลังจะจัดขึ้นร่วมกันระหว่างพี่น้องห้องบี ถูกคิดเอาไว้แล้วโดยรุ่นพี่ห้องบี นิทรรศกาลที่ทำให้รุ่นน้องห้องบีที่ไม่มีส่วนออกความเห็นอย่าง 'ละครเวที'

"แน่นอนละ คนที่ได้แสดงเป็นเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ คงหนีไม่พ้นฮีชอลซอนเบนิม~" เสียงชื่นชมดังมาจากปากเล็กๆ ของทงเฮ ซองมินเบ้หน้าหนีอย่างเอือมระอา ก็ทงเฮพูดประโยคแนวนี้มาได้สักร้อยรอบแล้วนี่หลังจากที่จองฮเยมีบอกหน้าที่ของแต่ละคน นี่ถ้าพ้นมื้อกลางวันทงเฮยังไม่หยุดพูด ซองมินจะหยิบเอาที่อุดหูกันหนาวสีชมพูหวานในกระเป๋ามาสวมจริงๆด้วย

"เออจริงสิ! งั้นก็ดีเลย เราไม่มีเรียนกันทั้งอาทิตย์ ทงเฮก็ไปร้านให้พี่คิบอมช่วยสอนทำเค้กได้ทุกวันเลยนี่นา"

"ไม่เอาหรอก!"

"งั้นทงเฮจะอยู่โรงเรียน แล้วซ้อมบท 'คนแคระ' ทั้งวันเลยหรอ"

แทงใจดำเข้าอย่างจังเลย ฮีชอลซอนเบนิมเล่นเป็นสโนว์ไวท์ ส่วนอีทงเฮได้รับเกียรติให้เป็นคนแคระ!! เอาอะไรมาตัดสินกัน อย่างทงเฮเนี่ย ไม่ได้บทพระเอกก็ต้องเพื่อนพระเอกเลยนะ!!

"ฉันไม่อยากไปเจอเชฟนิมแล้วนะซองมิน ตัดสินใจแล้วว่าจะหาซื้อเค้กก้อนโตๆ ให้ฮีชอลซอนเบนิมแหละ"

"ไม่จริงใจเลย ไหนบอกว่าจะทำของขวัญด้วยตัวเองไงละ" ซองมินสบประมาทเพื่อนตัวเล็ก

"ก็ด้วยตัวเองไงล่ะ ด้วยเงินของฉันเองแล้วฉันก็ไปซื้อเองแล้วก็เป็นคนเอาไปให้ฮีชอลซอนเบนิมเองเลยนะซองมิน"

"ไม่รู้แหละ ทงเฮสัญญากับเราแล้วก็พี่คิบอมแล้วว่าจะเรียนทำเค้ก ยังไงก็ต้องเรียนจนกว่าจะทำเค้กได้ ไม่งั้นเราจะโกรธทงเฮนะ"

"ซองมินนนน"

"ซองมินอาา า"

"ซองมินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"

ทงเฮเดินตามง้อเพื่อนตัวอ้วนที่งอนตุ๊บป่องๆ ไม่ดูทางมาจนถึงหน้าร้านเค้กที่คุ้นเคย พอจะหมุนตัวกลับก็โดนเพื่อนตัวอ้วนคว้าคอเอาไว้แล้วลากเข้าร้านเสียแล้ว

"พี่คยูฮยอน~" เสียงใสของซองมินร้องทักคนที่นั่งอยู่หลังเคาท์เตอร์ แต่ก่อนที่คยูฮยอนจะทักกลับ ซองมินก็ร้องเสียงดัง "พี่คยูฮยอน เป็นอะไรฮะ!!"

สภาพของผู้ช่วยเชฟคนสนิททำให้คนหน้าหวานทั้งสองตาโต พี่คยูฮยอนสุดที่รักของทั้งทงเฮและซองมินตอนนี้มีแขนขวาอวบๆ กับเชือกที่คล้องคอ ไว้สำหรับห้อยแขน

คยูฮยอนยิ้มเจือให้กับทั้งสองคน เมื่อวานก่อนกลับบ้าน ทงเฮยังเห็นว่าพี่คยูฮยอนยังอยู่ดีอยู่เลย ไหงวันนี้ต้องมาห้อยแขนต่องแต่งแบบนี้

"จักรยานล้มนะ... เอาแขนไปรับไว้พอดี มันเลย......อย่างที่เห็น"

"แขนหักหรอฮะ? ขนาดนั้นเชียว?"

"แล้วเจ็บมั๊ยฮะ"

"ตอนแรกก็เจ็บอยู่ แต่ตอนนี้ก็......โอเคแล้ว" ชายหนุ่มยักไหล่

"แย่เลยนะฮะ มาแขนหักใกล้คริสต์มาสแบบนี้" ทงเฮทำหน้าสลด เข้าใจดีเลยว่าอาการป่วยช่วงใกล้คริสต์มาสมันทำให้หมดสนุกแค่ไหน ก็เมื่อสองปีที่แล้ว ทงเฮก็เพิ่งตกลงมาขาหักจากการดื้อปีนขึ้นไปประดับดาวบนต้นคริสต์มาสของที่บ้าน

"พี่น่ะไม่แย่หรอก คนที่แย่น่ะ คนโน้น" ผู้ช่วยเชฟหนุ่มพยักเพยิดไปยังคนหน้านิ่งที่ออกมายืนฟังบทสนทนาของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

"พี่ชาย!!" ซองมินร้องเรียกพี่ชายตัวเองเสียงใส ใบหน้าหวานไม่ต่างกันของเพื่อนฉีกยิ้มดีใจที่เจอพี่ชายของตนเอง ทงเฮเองอดจะเบ้หน้าให้ไม่ได้ หน้าตาอย่างกับยักษ์ ไม่เห็นน่ายิ้มให้ตรงไหนเลย

"มาได้ไงเรา โดดเรียนมาหรอ"

"ป่าวฮะ แต่อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ไม่มีเรียนต่างหาก ซองมินเลยพาทงเฮมาส่ง"

"เห้ย!!" ร้องออกมาทันที ไม่ได้ตกลงกับซองมินตอนไหนเลยนะว่าจะมาเรียน ก็แค่ติดลม เดินตามมาเฉยๆ

"แล้วพี่ชายจะทำยังงัยละ พี่คยูฮยอนแขนหักแบบนี้" คิบอมยืนนิ่ง ยังไม่ได้คิดหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ คยูฮยอนได้แต่โค้งหัวเป็นการขอโทษที่หาเรื่องยุ่งยากมาให้ในช่วงเทศกาลแบบนี้

"ลูกค้าต้องเยอะแน่เลยช่วงนี้ งั้นซองมินมาช่วยพี่ชายที่ร้านนะ! ไหนๆก็ไม่มีเรียนอยู่แล้ว เนอะทงเฮเนอะ"

"ห๋า?? ฉันหรอ"

"อื้มม" ^^

"เราจะช่วยพี่คยูฮยอนเสิร์ฟเค้กอยู่หน้าร้าน ส่วนทงเฮก็เช้าไปช่วยพี่คิบอมในครัว"

ซองมินติดนิสัยเอาแต่ใจ พูดเองเออเองมาจากไหนกันทงเฮอยากจะรู้ จู่ๆจะมาจัดการนู่นนี่ตามใจชอบได้ยังไง แล้วถ้าว่าพี่ชายตัวเองดีขนาดนั้น ทำไมไม่เข้าไปช่วยพี่ชายตัวเองในครัวแล้วให้ทงเฮช่วยพี่คยูฮยอนที่หน้าร้านละ!

"เสร็จรึยัง เร็วๆหน่อย" เสียงเร่งเร้าดังมาจากโซนที่เป็นเตา เชฟหน้านิ่งกำลังเคี่ยวซอสสตอเบอร์รี่หันมามองคนที่อ้อยอิ่งคนส่วนผสมในชาม

"รู้แล้วฮะๆ" ทงเฮขานรับ มือเล็กประคองถ้วยขนาดกลาง ก้าวยาวๆ ไปส่งให้คุณเชฟ

ซอสสตอเบอร์รี่สีสวยถูกตักใส่ชาม สีสวยๆกับกลิ่นเย้ายวนของมันทำให้ทงเฮแอบลอบกลืนน้ำลาย

คิบอมจัดการเอาส่วนผสมที่มีซอสสตอเบอร์รี่สูตรพิเศษพักเอาไว้ในตู้เย็นขนาดใหญ่ ก่อนจะผละไปดูที่เตาอบที่มีเค้กนับร้อยชิ้นกำลังส่งกลิ่นหอมได้ที่

ทงเฮที่ไม่มีอะไรทำแล้วได้แต่เดินสะเปะสะปะไปทั่วห้อง หยิบนู่นจับนี้ไปตามประสาเด็กอยากรู้อยากลอง

"ระวังหน่อย!" เสียงร้องดังมาจากชายหนุ่มที่กำลังวุ่นวายอยู่หน้าเตาอบ ทงเฮเซ่อซ่าเดินไม่ดูทาง เหยียบเอาเยลลี่ลื่นๆ ที่ตัวเองทำหกทิ้งไว้บนพื้นแล้วไม่ยอมเช็ด

"เหวออออออ~"

ร่างบางปลิวหวือ โชคดีที่คนหน้าดุขายาว จึงก้าวเร็วๆ ไปรวบช้อนคนตัวบางที่กำลังจะหงายหลังหัวฟาดพื้น

ท่วงท่าสวยงามเหมือนกำลังเต้นลีลาศเลยแหละทงเฮอยากบอก ขาข้างนึงชี้ฟ้า ส่วนมือน้อยๆ ก็โอบรอบคอแกร่งไว้แน่น ใบหน้าคมโน้มลงมามองใบหน้าหวานที่กำลังจะหงายหลัง

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก...

เวลานี้ทำไมจู่ๆเหมือนโลกมันหยุดหมุนเลย นัยน์ตาคมประสานกับนัยน์ตากลมโตสีน้ำผึ้ง เพิ่งมีโอกาสได้มองหน้าเชฟนิมแบบเอกคูซีฟ ใกล้ๆแบบนี้

อ๋าาาาาาาา า ~ ทำไมเชฟนิมหล่อจังนะ (-/////////-)

จ้องตากันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ทงเฮจะท้องรึเปล่าเนี่ย ดูเหมือนเชฟนิมจะมีสติก่อน เลยค่อยๆ ประคองร่างเล็กให้ยืนขึ้นตัวตรง

"ชะ...เชฟนิม จะทำอะไรทงเฮน่ะ"

"ทำอะไร?"  ตอบหน้าตาย

"ก็เชฟนิมจ้องตาทงเฮ" ><'

"เห็นอยู่ชัดๆว่านายกำลังจะล้มหัวฟาด"

"กะ...ก็..."

"ไปจัดการเช็ดพื้นซะ เดี๋ยวก็ซุ่มซ่ามหัวฟาดเข้าจริงๆ"

"ฮะ" TT

อะไรกัน เห็นในหนัง หลังจากฉากนี้เค้าต้องเขินกันไม่ใช่หรือไงเล่า ทำหน้าดุเป็นอยู่หน้าเดียวหรือไงกันนะ!! คนบ้า!!

เอ๊ะ!?

.

.

.

แล้วทำไมอีทงเฮคนนี้ต้องอยากให้เชฟนิมเขินด้วยนะ!!

อะไรเนี่ย! บ้าที่สุดเลย!!

ปังๆ!!

เสียงฝ่ามือหนาเคาะเข้ากับประตูห้องน้ำไม่เบานัก ทำให้คนที่ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำสะดุ้งตัว ทงเฮนั่งคิดฟุ้งซ่านไปมา หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามยามที่นึกถึงใบหน้าหล่อคมของเชฟนิมตอนที่อยู่ใกล้แสนใกล้

เชฟนิมบ้า! เอาหน้าหล่อๆ ออกไปจากหัวของทงเฮเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ได้อยากคิดถึงสักหน่อย!!

"อะไรฮะ?"

"นึกว่าเป็นลมคาห้องน้ำไปแล้ว เสร็จแล้วก็ออกมา"

"ฮ....ฮะ~"

พอทงเฮควบคุมตัวเองได้แล้ว ก็เปิดประตูที่ขังตัวเองเอาไว้ในห้องน้ำ เหลียวซ้ายแลขวา คุณเชฟหน้าหล่อ อุ๊ย หน้าดุ ก็ไม่อยู่เสียแล้ว ขาสั้นๆ สมบทบาทคนแคระจึงพาตัวเองออกไปยังตัวร้านด้านหน้า

เสียงหัวเราะใสของซองมินทำเอาทงเฮหมั่นไส้นิดๆ ตัวเองมานั่งมีความสุขกับพี่คยูฮยอน ปล่อยให้ทงเฮอยู่กับเชฟนิมสองต่อสอง รู้มั๊ย อีทงเฮต้องรู้สึกอะไรแปลกๆบ้าง!!

"ทงเฮ~ มากินเค้กด้วยกันสิ"

อยู่กันพร้อมหน้าเชียวนะ ทั้งพี่คยูฮยอน ซองมิน เชฟนิม

"เหนื่อยมั๊ย ทงเฮอา" เหนื่อยสิ เหนื่อยมากด้วย โดนใช้งานเยี่ยงทาส ค่าแรงขั้นต่ำสามร้อยบาทก็ไม่ได้

"นี่ บลูเบอร์รี่มูส วานิลาครีมของโปรดเราเลย ทงเฮชิมสิ"  เค้กจานเล็กถูกเลื่อนมาตรงหน้าทงเฮที่นั่งลงบนโซฟานุ่มสีม่วง ข้างกายของทงเฮมีคยูฮยอนที่เข้าเฝือกนั่งอยู่ ส่วนซองมินที่นั่งตรงกันข้ามก็นั่งอยู่กับพี่ชาย

ทงเฮไม่ได้คิดไปเองหรอก เวลาถูกจ้อง ใครๆก็รู้สึกตัวทั้งนั้น ตอนกำลังจะตักเค้กเข้าปาก ทงเฮรู้สึกได้เลยว่าถูกสายตาคู่หนึ่งจ้องมา ไม่ใช่สายตาของซองมินที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นสายตาของเชฟนิมที่อยู่ข้างๆซองมินต่างหาก

อยากจะทำใจนักเลง กระแทกช้อนลงกับโต๊ะแล้วจ้องหน้ากลับ ถามกันแบบลูกผู้ชายอกหลายศอกไปเลยว่าเชฟนิมจะเอายังไง แต่เหมือนนาทีนี้ทงเฮจะใจตู๊ดดดตุ๊ด!  เลยได้แต่ละเมียดชิมเค้กหน้าตาสวยตรงหน้า = =''

"อร่อยมั๊ย!!"  ซองมินดูตื่นเต้นเกินจริงมาก อร่อยก็อร่อยอยู่ แต่ขอสงวนท่าทีหน่อยได้มั๊ย ถ้าให้ทงเฮเดา เชฟนิมต้องเป็นคนทำแน่ๆ ซองมินนี่ขี้อวยพี่ชะมัด

"อืม...ก็กินได้"

"แค่ก็กินได้หรอ" เสียงซองมินดูผิดหวังหน่อยๆ

"อืม~" คิกๆ แกล้งเชฟนิมให้หน้าเสีย สนุกชะมัด ไงล่ะๆ หงอเลย >o<;;

"พี่คยูฮยอน ทงเฮเค้าไม่ชอบเค้กของพี่คยูฮยอนแหละ"

"ห๊ะ!!?" 

"พี่คยูฮยอนแขนหักไม่ใช่หรอ" ทงเฮเลิ่กลั่ก ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จะแกล้งเชฟนิมแต่กลายเป็นทำร้ายจิตใจคนป่วยซะงั้น

"เมนูเนี่ย พี่คยูฮยอนเป็นคนคิดนะ สูตรเป็นของพี่คยูฮยอนทั้งหมด พี่คิบอมแค่เป็นคนทำเฉยๆ" ซองมินอธิบาย เล่นทงเฮหน้าหงายเลย จริงๆมันอร่อยนะพี่คยูฮยอน~ ทงเฮแค่อยากแกล้งเชฟนิมให้หน้าเสียเท่านั้น

"เอ่อ คะ...คือ พี่คยูฮยอน~ ทงเฮ เอ่อ...."

"ไม่เป็นไรทงเฮ พี่เข้าใจ ทงเฮกับซองมินอาจจะชอบไม่เหมือนกัน" คยูฮยอนส่งยิ้มใจดีมาให้ แสดงให้เห็นว่าไม่ถือโทษเด็กปากพล่อยแต่อย่างใด แต่นั่นมันยิ่งทำให้ทงเฮรู้สึกผิด

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปหยิบเค้กให้ทงเฮใหม่ ทงเฮต้องชอบแน่ๆ"

"อ้ะ! ไม่ต้องฮะพี่คยูฮยอน เดี๋ยวทงเฮหยิบเอง" ร่างบางว่า ไม่อยากให้คนเจ็บต้องลำบาก

"พี่แขนหักนะทงเฮ ไม่ได้เป็นง่อย"

"ง่ะ"  =[]=''

"คิก" ^^

ซองมินนิสัยไม่ดี

คยูฮยอนเดินไปที่ตู้เค้ก พอดีกับตอนที่ลูกค้านำบิลมาจ่ายที่เค้าท์เตอร์ ร่างสูงยิ้มแย้มให้ลูกค้าอย่างทุกที ก่อนจะเลือกเค้กชิ้นที่คิดว่าจะต้องถูกใจคนตัวเล็กแน่

"ชอคโกแลตมูสคาราเมล พี่ว่าทงเฮคงชอบชอคโกแลตใช่มั๊ย"

"ฮะ ชอบ" พี่คยูฮยอนรู้ใจทงเฮที่สู๊ด~

"ใช่! ทงเฮชอบกินชอคโกแลตมาก พี่คยูฮยอนเก่งจัง" รู้สึกมั๊ยครับว่าถ้าฟิคเรื่องนี้ขาดอีซองมินไปคงขาดสีสันไปเยอะ

ทงเฮลงมือตักเค้กเข้าปากอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ตั้งใจจะไม่ทำให้พี่คยูฮยอนผิดหวังอีก จริงๆทงเฮไม่ต้องเสแสร้งหรอกว่าเค้กที่คยูฮยอนเอามาให้กินนั้นอร่อยมากขนาดน้ำตาจะไหล เพราะมันอร่อยจริงๆ อร่อยแบบที่ทงเฮคิดว่าเค้าไม่เคยกินเค้กชอคโกแลตที่ไหนอร่อยเท่าที่กำลังกินอยู่ตอนนี้เลย

ภาพที่ทงเฮยิ้มแก้มตุ่ยขณะในปากกำลังลิ้มรสเค้กนั้นทำให้ผู้ร่วมโต๊ะยิ้มตาม พอเงยหน้าขึ้นมาทงเฮก็เกือบสำลักเค้กเมื่อคนหน้าดุฝั่งตรงข้ามก็ยิ้มกับเขาด้วย

"แค่กๆ"

"ใจเย็นทงเฮ"

"อร่อยมากเลยฮะพี่คยูฮยอน ทงเฮชอบมากเลย" ทงเฮยิ้มตาหยี คยูฮยอนหัวเราะน้อย แล้วบุ้ยหน้าไปอีกทาง

"บอกผิดคนแล้ว ชิ้นนี้ฝีมือเชฟนิมของทงเฮเลย"

= [ ] = ' '

.

.

.

.

TBC

  

HudchilD Talk ::

มาแล้วยังดีกว่ามาช้า มาช้าไม่มาก็ไม่เป็นไร XD

งุ้งงิ้ง ยังมีใครจำเรื่องนี้ของเค้าได้อยู่มั๊ยนะ ><''

- เอาเค้กมาฝากด้วยนะ -

 

cinna mon




230412