คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Baby Brother ..ღ [1]
::
ปิดเทอมภาคฤดูร้อน
สำหรับนักศึกษาปีสาม
เค้าทำอะไรกันบ้าง…
“ก็ว่าจะไปหาพาร์ทไทม์ทำที่ร้านกาแฟ”
“กูจะเล่นเกมทั้งคืน เอาให้ตาแฉะ”
“กูจะไปฝึกงานที่บริษัทการบินว่ะ”
“นอนอยู่บ้านเฉยๆ ให้ง่อยแดก~”
“เรียนซัมเมอร์…เทอมนี้กูดรอปไปตั้งสามตัวว่ะสัด” TT
“แล้วมึงล่ะ??”
“กู…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ต้องเลี้ยงเด็กว่ะ”
:: Baby Brother ::
บัวรดน้ำสีเขียว ถูกยกขึ้นมารดแปลงดอกไม้เล็กๆที่สวนหน้าบ้าน ดอกไม้สีสันสดใสกำลังแข่งกันยิ้มแฉ่งให้กับคนที่กำลังรดน้ำให้มัน ร่างเพรียวฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี อากาศเย็นสบายยามเช้า ทำให้เค้ารู้สึกดีที่จะต้องตื่นแต่เช้าตรู่
ปิ๊น ปิ๊นน ~
เสียงแหลมเล็กของแตรรถ ทำให้คนที่กำลังชื่นชมบรรยากาศยามเช้าหันไปมอง ก่อนรอยยิ้มที่มีบนใบหน้าเมื่อครู่จะหุบหายไป
“มาทำไม”
“กูก็มาของกูทุกวัน มึงไม่คิดจะเปลี่ยนคำถามมั่งไง”
“งั้นก็เลิกมาซะ กูขี้เกียจตั้งคำถามใหม่”
“เรื่อง กูจะมา มา มา มาทุกวัน”
(- -‘’)
มือเรียวรับหมวกกันน๊อคสีน้ำตาลเอาไว้เมื่อเจ้าของรถส่งให้ ก่อนจะจัดการสวมมันไว้กับศีรษะเหมือนทุกครั้ง
แก๊ก แก่ก ก
เสียงกระทบกันของที่ล๊อกของหมวกทำให้คนที่นั่งบนรถหัวเราะฮึๆ จนอีกคนที่กำลังพยายามจะล๊อกมันเข้าด้วยกันต้องส่งสายตาค้อนขวับ
“มานี่ กูใส่ให้” บอกก่อนจะดึงปลายของสายล๊อก เพื่อให้คนที่เอาแต่ยืนค้อนขยับเข้ามาใกล้ มือหนาจัดการเสียบที่ล๊อกให้เข้ากันอย่างง่ายดาย ผิดกับอีกคน ที่ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็ไม่สามารถล๊อกมันให้เข้ากันได้
“กูบอกแล้วให้มึงซื้อหมวกใหม่”
“โง่แล้วเสือ.กมาโทษหมวกกูอีก ฮึ”
“โอ้ย เจ็บนะโว้ย” มือเรียวยกขึ้นมาเกาจมูกป้อยๆ มันเจ็บนะ บีบมาได้
คนถูกโวยไม่สนใจ ร่างหนาหันกลับไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์รูปทรงคลาสสิกของตนอีกครั้ง
ร่างเพรียวเบ้ปากอย่างหมันไส้ให้คนที่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ท่าทางกวนตีนแบบนี้ เห็นแล้วอย่างถีบให้หน้าทิ่มชะมัด
กึก!
“อ๊ะ!”
“โง่..”
ด่าเสียงเบา ก่อนจะออกตัวบิดคันเร่งหนีเสียงบ่นของอีกคน ที่ชอบเอ๋อ เอาจมูกมาชนกับหมวกกันน๊อคของตนเวลาขึ้นซ้อน แล้วก็ยังจะมาโวยวายหาว่าเขาแกล้งอีก…
ฟีโน่สีฟ้าน้ำทะเล จอดลงที่หน้าสถานที่ที่ถูกตกแต่งเอาไว้ด้วยความน่ารัก แลดูคล้ายสวนสนุก ไว้สำหรับดึงดูดให้เด็กๆที่ถูกนำมาฝากไว้…ใช่แล้ว ที่นี่คือ สถานรับฝากเด็ก Day Care สถานที่ที่พ่อแม่ที่ต้องออกไปทำงาน นำลูกๆของพวกเค้ามาฝากเลี้ยงเอาไว้และจะมารับกลับตอนเย็น
“ไปนะ”
“อือ…เอ่อ ทงเฮเดี๋ยว” เรียกเอาไว้ เหมือนจะนึกอะไรได้
“อะไร”
“อ่ะนี่ เมื่อเช้ากูทำไข่ม้วนแล้วมันเหลือ มึงเอาไปกินซะ”
“ขอบใจนะ” ร่างหนารับปิ่นโตจากมือร่างเพรียวแล้วยิ้มขำ ท่าทางเสตาหลบอย่างมีพิรุธ มองยังไงก็เหมือนคนเขินชัดๆ ตั้งใจทำให้เขา แต่บอกว่าของเหลือ ไม่คิดจะเปลี่ยนมุขบ้างรึไง
“ยิ้มหาป้ามึงหรอ รีบๆไปได้แล้ว” ยิ่งอยู่ตรงนี้นานๆ พาลให้ให้อารมณ์เสีย ร่างโปร่งจึงหันหลัง เดินเข้าDay Care ดื้อๆ
“เดี๋ยว คยูฮยอน”
“ไรของมึงอีก” ทำเสียงรำคาญกลบเกลื่อน
“หมวกกู” ตอบสั้นๆ ทำเอาอีกคนหน้าเหวอ โจคยูฮยอนรนรานกว่าเก่า มือเรียวยกขึ้นมาคว้าที่สายล๊อคสะเปะสะปะจนอีกคนหัวเราะชอบใจกับท่าทางเปิ่นๆนั่น
นานกว่าร่างเพรียวจะปลดล๊อกแล้วกระแทกหมวกกันน๊อคคืนให้กับเจ้าของได้ คยูฮยอนแยกเขี้ยวใส่คนที่ทำหน้าล้อเลียนตนไม่หยุด แล้วรีบดันแผ่นหลังกว้างให้ขับรถออกไปให้พ้นหน้าเขาซะที
ช่วงเวลาใกล้แปดโมงเช้า บรรดาเทวดาและนางฟ้าตัวน้อย ก็ถูกคุณพ่อคุณแม่จูงมือมาส่งที่Day Care ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมของเด็กๆ ที่เดย์แคร์แห่งนี้จึงมีบรรยากาศวุ่นวายมากเป็นพิเศษ มือน้อยๆยกขึ้นบ๊ายบายคุณพ่อคุณแม่ บางคนก็ยิ้มแย้ม บางคนก็ร้องไห้โยเย จนคยูฮยอนต้องเข้าไปอุ้มเด็กน้อยที่ร้องไห้ตามผู้ปกครองเอาไว้
“โอ๋…อย่าร้องนะครับน้องโซบี”
“ฮึก…น้องโซบี ฮึ…ก…จะหาคุณแม่”
“คุณแม่ต้องไปทำงานนะครับ น้องโซบีอยู่กับพี่คยูฮยอนก่อนน้า” คยูฮยอนอุ้มเด็กหญิงเอาไว้ พลางใช้มุกเดิมๆมาหลอกล่อให้เจ้าหนูน้อยเลิกร้องไห้ “ไปเล่นของเล่นข้างในกันนะครับ พี่คยูซื้อของเล่นมาใหม่เยอะแยะเลย มีปราสาทแล้วก็เจ้าหญิงบาร์บี้ด้วย น้องโซบีอยากเล่นกับเจ้าหญิงมั๊ยเอ่ย”
“ฮึ…ก จ..จริงๆ หรอค่ะ”
“จริงซิครับ มีเจ้ามังกรน้อยเพเนโลบี้ด้วยน้า”
“ฮึก…น้องโซบี..อยากเล่น ค่ะ”
“โอเคครับ งั้นบ๊ายบายคุณแม่ก่อนเร็ว”
“ฮึก…บะ..บาย ค..คุณแม่”
สำเร็จไปอีกหนึ่ง
เสียงเพลงเทเลทับบี้ เจ้าบาร์นี้ไดโนเสาร์สีม่วง และอื่นๆ ดังสลับกับเสียงร้องไห้แทบจะตลอดเวลา มันไม่ง่ายเลยกับชีวิตของนักศึกษาการบินปีสามที่จะต้องมาเลี้ยงเด็กราวสามสิบคนกับพี่เลี้ยงผู้ช่วยอีกสามคน และโจคยูฮยอนก็ไม่คิดจะทำเป็นอันขาดถ้าไม่เพราะ…โจควอน พี่ชายคนโตของบ้านทิ้งภาระหน้าที่กิจการเดย์แคร์ของครอบครัวที่ตัวเองจะต้องดูแล บินไปแฟชั่นวีคที่ฝรั่งเศสอย่างสบายใจเฉิบ โดยทิ้งคำขู่เอาไว้ว่า “ถ้าแกไม่ไปทำเดย์แคร์แทนชั้น ชั้นจะแฉ ว่าจริงๆแล้วแกเรียนการบิน ไม่ใช่บริหารแบบที่แกโกหกพ่อกับแม่ไว้”
“ฮื้ออ ไออ้วน อย่ามาแย่งของเรานะ”
“เธอว่าใครอ้วน ยายเด็กแห้ง”
“ว่าเธอนั่นแหละ ไออ้วน เอาของเล่นเราคืนมานะ”
“ไม่คืน! ชั้นจะเล่น”
“นี่แนะๆๆ”
“โอ้ย เจ็บนะ นี่แนะๆๆ”
“แง้~~ จ..เจ็บ เราเจ็บน้า~”
โจคยูฮยอนที่กำลังใส่แผ่นพูห์แบร์และผองเพื่อนลงเครื่องเล่นดีวีดี รีบวิ่งมาห้ามทัพเมื่อได้ยินเสียงร้องลั่นของเด็กหญิงผมเปีย ซึ่งขณะนี้กำลังถูกเด็กชายขาใหญ่แกล้งดึงผมเปียของเธออยู่
ไอ้เด็กยองอุนจอมกร่าง หาเรื่องอีกแล้ว
“ยองอุน ปล่อยมือนะครับ รังแกผู้หญิงไม่ดีนะ” คยูฮยอนพยายามใช้น้ำเสียงเรียบคุยกับเด็ก รู้ว่าเด็กวัยนี้ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พูดจาดีๆและห้ามดุ ทั้งๆที่ใจจริง อยากจะตบเจ้าเด็กอ้วนจอมกร่างที่หาเรื่องให้เค้าไม่เว้นแต่ละนาทีสักป๊าบ
“ไม่ดีตรงไหน ผู้หญิงอ่อนแอ ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ ฮ่ะฮ่า” นั่น มันไม่สำนึก คยูฮยอนค่อยๆเกาะมืออ้วนป้อมของเด็กชายยองอุนออกจากผมเปีย แล้วเรียกพี่เลี้ยงมาช่วยรับเด็กหญิงที่ร้องไห้เอาไปปลอบ
“เป็นผู้ชาย ต้องปกป้องผู้หญิงที่อ่อนแอกว่าสิครับ ถึงจะเท่”
“ยองเจฮยองบอก ต้องแกล้งผู้หญิง ดึงผมเปีย ไล่เปิดกระโปรงหรอกถึงเท่” -3-
“ไม่ใช่นะครับยองอุน เป็นผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิง เหมือนพี่คยูไงครับ ยองอุนอยากเท่เหมือนพี่คยูรึเปล่า”
“ไม่” เฮือกก ก โดนเด็กตอกกลับหน้าหงาย ทำไม!! เป็นคยูฮยอนมันไม่เท่ตรงไหน ตัวก็สูง หน้าก็หล่อ หุ่นก็เท่ ติดตรงเป็นสิวเพราะแดกช๊อคโกแลตมากไปหน่อยเท่านั่นแหละ
“พี่คยูไม่เห็นเท่เลย หน้าสวยอย่างกับผู้หญิง”
“พี่คยูมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย”
“ไม่มีนะครับ พี่คยูก็เป็นผู้ชาย ไม่มีแฟนเป็นผู้ชายหรอกครับ”
“พี่ทงเฮไง” –w-
“มะ..ไม่ใช่นะครับ! พี่ทงเฮเป็น..พะ…เพื่อนพี่คยู ม..ไม่ใช่แฟ..น” ไอสัส ลิ้นพันกันเพื่อ!? แล้วดู หน้าไอ้เด็กยองอุน ท้าทายตรีนกูสึด
“แต่พี่ทงเฮบอก บอกว่าพี่คยูเป็นแฟน” -3-
“เอ่อ…คือ…เป็น…..”
กริ๊งงงง ง~ “ได้เวลาขนมแล้วจ้าเด็กๆ”
“เย้~~”
คยูฮยอนยังอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น แต่คิมยองอุนได้วิ่งหายไปต่อแถวรับขนมตั้งแต่ได้ยินกริ๊งแรกแล้ว ทิ้งให้คนที่กำลังหาข้อแก้ตัวนั่งนิ่ง กระพริบตาปริบ
นี่กูต้องขอบคุณแม่ครัว ที่ปล่อยให้เด็กเข้าใจกูผิดมั๊ยเนี่ย -0-
:: Baby Brother ::
หลังจากมื้อกลางวันของเด็กๆ จบลง บรรดาพี่เลี้ยงเด็กในเดย์แคร์ต่างก็วิ่งวุ่นจับปูใส่กระด้ง พาเด็กๆเข้านอนกลางวัน กว่าจะปลอบจนยอมนอน เลิกคนนึงนอน อีกคนร้องจะกินนมได้ ก็พาให้เสียแบตไปหลายขีด
คยูฮยอนที่ผลัดเวรกับพี่เลี้ยงคนอื่น กำลังจะเดินออกไปร้านสะดวกซื้อเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อกลางวัน ซึ่งจริงๆมันก็เลยมาได้ชั่วโมงกว่าแล้ว
RRrr
มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ ปรากฏเป็นเบอร์ที่ตนเมมชื่อเอาไว้สั้นๆ ‘หมาเฮ’
“ไร”
[กินข้าวยัง]
“กำลังจะกิน มีไร”
[ป่าว อย่าลืมกินยา]
“เออ รู้แล้ว แค่นี้?”
[อืม แค่นี้ล่ะ]
ประสาท ที่คยูกำลังจะบอกกับคนปลายสาย นึกจะโทรก็โทร นึกจะวางก็วาง โทรมาแค่นี้ ไม่รู้รึไงว่ามันเปลืองค่าโทรศัพท์
บ่ายสามโมงแล้ว เสียงเจี๊ยวจ๊าวเริ่มกระจายขึ้นเป็นหย่อมหญ้า เจ้าหนูน้อยลุกขึ้นจากเบาะ ขยี้ตาไปมา มืออีกข้างก็ไปสะกิดเพื่อนที่นอนข้างๆให้ตื่นมาซนด้วยกัน
“พี่คยู” >u<
เจ้าหญิงน้อยประจำเดย์แคร์วิ่งมากอดขาร่างเพรียวเอาไว้ คยูฮยอนอุ้มร่างของเจ้าหญิงน้อยขึ้นมา แล้วหยิกแก้มเด็กน้อยแก้มป่องอย่างหมันเขี้ยว
“ตื่นแล้วหรอครับเยอึน” เจ้าหญิงน้อยพยักหน้าหงึกหงัก พร้อมส่งยิ้มน่ารักให้พี่คยู
คยูฮยอนพาเยอึนไปล้างหน้าล้างตาพร้อมกับหนูน้อยคนอื่นๆที่ทยอยตื่นจากการนอนกลางวัน ร่างโปร่งไล่ปะแป้งให้แก้มใสๆของเด็กๆทีละคน จนเกิดเป็นเกมส์วิ่งไล่จับของคยูฮยอนกับเด็กๆ เสียงหัวเราะใสๆของหนูน้อยทำให้บรรยากาศในเดย์แคร์ตอนนี้สนุกสนานทีเดียว
คนที่เพิ่งมาใหม่ เปิดประตูเข้ามาที่ห้องด้านในที่มีร่างโปร่งทำตัวกลมกลืนวิ่งเล่นไล่จับกับเด็กๆ ร่างหนามองภาพของอีกคนที่ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุข จนริมฝีปากหนายกยิ้มตามไปด้วย
“พี่ทงเฮมาแล้ว~”
“เย้~ พี่ทงเฮ พี่ทงเฮ!”
จากที่วิ่งหนีคยูฮยอนไปคนละทิศละทาง เด็กๆก็วิ่งกรูเข้าหาร่างหนาที่ยืนยิ้มอยู่เป็นทางเดียว มือน้อยๆนับสิบกระตุกชายเสื้อของร่างหนาอย่างลิงโลด
“ฮึ๊บ…เจ้าหญิงฮาราของพี่ทงเฮ~” ร่างหนาอุ้มเจ้าหญิงน้อยของตนขึ้นมา “วันนี้ซนรึเปล่าครับ”
“ไม่ค่ะ วันนี้ฮาราเป็นเด็กดี”
“จริงรึเปล่าน้า”
“จริงๆนะค่ะ พี่ทงเฮถามพี่คยูดูสิค่ะ” คนถูกพาดพิงหันไปมองคู่สนทนาทั้งสอง กรอกตาไปมาเหมือนจะพูด แต่ก็เดินเลี่ยงออกไปอีกทาง
ร่างหนามองตามแผ่นหลังนั้นไป ก่อนจะกลับมายิ้มให้เด็กหญิงในอ้อมแขนของตน
“พี่ทงเฮเชื่อก็ได้ครับ ฮาราของพี่เป็นเด็กดี”
“งั้น…เด็กดีก็ต้องได้รางวัลใช่มั๊ยค่ะ”
“ครับ!...................................จุ๊บ” นี่ไง จุ๊บรางวัลจากพี่ทงเฮ
เด็กหญิงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ จนเด็กคนอื่นๆเริ่มส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวบอกว่าตัวเองก็เป็นเด็กดี จะขอรางวัลจากพี่ทงเฮบ้าง
อีทงเฮเลยกลายเป็นหนุ่มฮอต เที่ยวแจกจ่ายจุ๊บบนแก้มนิ่มๆนับสิบ จนปากแทบชา
เด็กๆนั่งเรียงแถวหน้ากระดานกันอย่างใจจดใจจ่อ เก้าอี้ไม้ทาสีเหลืองสดใสถูกวางลงที่ตำแหน่งเดิม ตามด้วยร่างหนาที่นั่งลงพร้อมกับกีต้าร์คู่ใจ
อีทงเฮพร้อมจะเปิดคอนเสิร์ตให้แฟนเพลงตัวน้อยได้ฟังแล้ว~ !!
…………………..
ฮัน บอน มัน นา บวา อา รา บวา ชา เร บวา
(เจอกันสักครังเถอะ เรียนรู้ซึ่งกันและกัน มันดีนะ!)
ยอ กี อี นยอ ซอก โซ เก เฮ จุล เก
(ให้ผมแนะนำคนๆนี้ให้คุณรู้จัก)
กท มี นัม อี จี มัน อา จี กึน ซล โล
(เขาหน่ะหล่อนะ โสดด้วย)
ซอง กยอก โด คเวน ชัน โก อึย รี โด ชี คี นึน ชิน จอง งัน ชิน กู
(เขาเป็นคนดี ซื่อสัตย์และก็เป็นเพื่อนแท้)
ฮา จี มัน ชี นัน อา พึน ซา รัง เง อา จี กึน มา นี ฮี มี ดึน กา บวา
(แต่เขาหน่ะดูแย่มากเลย เพราะว่าความรักครั้งก่อนจนตอนนี้)
อี เจ นึน นี กา ชา กึน พี ชี ทเว จุล เล
(คุณจะช่วยเขาได้ไหม)
เซ โร อุน ฮี มัง งี ทเว จุล เล ~
(คุณจะเป็นความหวังของเขาได้ไหมครับ?)
.
.
.
.
.
.
.
เสียงปรบมือเปาะแปะอย่างชอบใจดังขึ้น เมื่อเพลงจบลง เด็กๆที่ลุกขึ้นมาเต้นไปพร้อมกับเสียงเพลง เมื่อเพลงจบก็กระโดดโลดเต้นไปรอบๆตัวของทงเฮอย่างสนุกสนาน
“อึนจองชอบจังเลยค่ะทงเฮโอป้า”
“เยอึนก็ชอบค่ะ ทงเฮโอป้าไปเล่นให้เยอึนฟังที่บ้านได้มั๊ยค่ะ”
“ได้สิครับ เดี๋ยวโอป้าจะไปเล่นที่บ้านทุกคนเลยน้า”
“จริงๆหรอค่ะ!!” เด็กน้อยต่างพากันตาวาว
“จริงครับ!” เด็กน้อยร้องเย้ๆอย่างดีใจ คยูฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆจึงหันไปกระตุกชายเสื้อร่างหนา
“มึงไปโกหกเด็ก ถ้าเด็กทวงสัญญาขึ้นมาจะทำไง” กระซิบกันอยู่สองคน
“เด็กน่า…ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ก็ลืมแล้ว”
“เด็กไม่ขี้ลืมเหมือนมึงตอนแดกเหล้าหรอกนะ”
“เออ เดี๋ยวกูจัดอีทงเฮออนทัวร์เอง มึงพอใจยังครับ” คยูฮยอนทำหน้าเอือมใส่คนที่ชอบพูดอะไรง่ายๆ โดยไม่คิด
“หึงกูล่ะสิ”
“หึงพ่อง” สวนกลับทันควัน
ทงเฮหัวเราะร่วนที่คยูฮยอนตีหน้ายักษ์ใส่ มาอยู่ที่นี่สนุกกว่าซ้อมดนตรีที่ชมรมซะอีก ได้เป็นพี่ทงเฮสุดฮอตของเด็กๆ แล้วยังได้เห็นคยูฮยอนที่ชอบทำท่าโมโหใส่เค้าด้วย
“ซันวู ออมม่ามารับแล้วครับ”
“ออมม่าาา า~” เด็กชายชาซันวูวิ่งถลาเข้าสู่อ้อมกอดของแม่ทันที คยูฮยอนลุกเดินไปหาผู้ปกครองของเด็ก จัดแจงเก็บกระเป๋าเป้ใบน้อย แล้วส่งคืนให้แม่ของเด็กชาย
บรรดาผู้ปกครอง ต่างทยอยมารับลูกๆของตนกลับบ้าน คยูฮยอนและพี่เลี้ยงต่างช่วยกันดูแล เก็บข้าวของและพูดคุยกับผู้ปกครองของเจ้าตัวเล็กแต่ละคน อีทงเฮพี่เลี้ยงรับเชิญที่ขณะนี้ พาเด็กๆที่ยังไม่มีคนมารับออกมาเล่นที่สนามเด็กเล่นด้านนอก
ร่างหนาเป็นทั้งเพื่อนเล่นและพี่เลี้ยงในคราวเดียว ในขณะที่เล่นกระดานลื่นกับเด็กๆ ทงเฮก็คอยดูแลความปลอดภัยให้กับพวกเจ้าทโมนไม่ให้ตกเครื่องเล่นหัวล้างข้างแตกด้วย
“พี่ทงเฮ”
“หืม มีอะไรยองอุน” เด็กชายจอมซ่าเท้าเอวมองหน้าทงเฮอย่างเอาเรื่อง
“พี่ทงเฮขี้โม้”
“เห…พี่ไปโม้อะไร” ร่างหนาเกาหัวแกร่ก จับเด็กชายอีกคนที่ขี่อยู่บนคอของตนให้ลงมาด้านล่าง
“พี่คยูไม่ได้เป็นแฟนพี่ทงเฮซะหน่อย พี่ทงเฮขี้โม้”
ร่างหนาหัวเราะร่วน เด็กชายยองอุนทำหน้าตาถมึงทึง จ้องหน้าเค้าอย่างเอาจริงเอาจัง
“พี่ไม่ได้โม้นะ พี่เป็นแฟนกับพี่คยูจริงๆ”
“พี่คยูบอกว่าไม่ได้เป็น พี่ทงเฮโม้”
“หรอ นายไปถามคยูฮยอนมาแล้วหรอ”
“ช่าย...พี่คยูบอกว่าไม่ได้เป็น พี่คยูเป็นผู้ชาย ไม่มีแฟนเป็นผู้ชายหรอก” คิมยองอุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังหนักแน่น
“พี่คยูของนายเค้าเขินนะสิ ที่มีแฟนหล่อๆแบบพี่ เลยไม่กล้าบอกความจริง”
“เขินหรอ…เขินคืออะไร”
“ก็…เวลานายมีแฟน แฟนนายก็จะเขิน เพราะว่านายหล่อยังไงล่ะ”
“เห…จริงหรอ?”
“จริงนะสิ พี่ไม่ใช่พวกขี้โม้หรอกนะ”
“งั้นพี่คยูก็เขินพี่ทงเฮนะสิ”
“ก็ใช่นะสิ บอกแล้วว่าคยูนะ เป็นแฟนพี่…ทีนี้ นายก็หมดปัญหาแล้วใช่มั๊ย”
“อืมมม”
“งั้นก็ดี ดูนั่น ออมม่านายมารับแล้ว” ทงเฮชี้นิ้วไปยังหญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินมาทางพวกเขา
“ห่ะ!...ออมม่าาา~” เด็กชายยองอุนวิ่งไปหาแม่ทันใด ทิ้งไว้เพียงร่างหนาที่ยืนหัวเราะชอบใจอยู่คนเดียว
เรื่องหลอกเด็กน่ะ อีทงเฮถนัดนัก ^ ^
อีทงเฮยื่นมวกกันน๊อกให้นานแล้ว แต่อีกคนก็ไม่ยอมรับมันไปสักที โจคยูฮยอนกอดอกมองคนบนมอเตอร์ไซด์ตาเขม็ง
“มึง”
“…”
“ทงเฮ”
“…”
“อี-ทง-เฮ”
ฮ้าววว ทงเฮบิดขี้เกียจ แกล้งหาวหวอด ไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวคนที่เรียกชื่อตนเสียงแข็งเลยสักนิด
“มึงหูหนวกหรอ”
“กลับบ้านเหอะน่า กูเหนื่อย อยากนอนจะแย่”
“หันมาคุยกับกูก่อน”
ท่าทางที่ยังนิ่งอยู่แบบนั้น ทำให้คยูฮยอนนึกโมโห อีทงเฮก็เป็นแบบนี้ ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละชอบก่อเรื่อง
“กูจะโกรธแล้วนะ”
“…”
“อีทงเฮครั้งที่หนึ่ง อีทงเฮครั้งที่สอง..”
“อ่ะๆ กูยอมแล้ว ยอมมึงแล้วครับโจคยูฮยอน…” ร่างหนายกมือขึ้นอย่างยอมจำนน ยอมหันหน้ากลับมาเจรจา
โจคยูฮยอน อมลมเต็มแก้ม ไอท่าทางแบบนี้ไม่รู้ทำไมต้องทำมันตอนนึกโมโหอีทงเฮทุกที
“ชอบให้กูโมโหก่อนอยู่เรื่อย” ร่างเพรียวบ่นอุบอิบ แต่คนถูกบ่นก็ไม่ได้ว่าอะไร ร่างหนาเพียงยิ้มให้กับท่าทางน่ารักนั่นเท่านั้น
“ตกลงมีเรื่องอะไรจะคุย”
“เรื่องที่มึงไปบอกเด็กๆ ว่าปะ…เป็น… เป็นแฟนกู”
“อ๋อออ เรื่องนั้นเอง”
“มึงอย่ามาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกตินะ”
“แล้วทำไม มึงไม่อยากเป็นแฟนกับกูหรือไง”
“ไม่ใช่!...เอ๊ย!! กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ก..กู มึง มึงจะบ้าหรอ ทำไมกูต้องอยากเป็นแฟนมึงด้วย”
“เพราะกูฮอตไงล่ะ กูน่ะแฟนคลับเยอะนะ ทั้งโซบี ฮารา เยอึน อึนจอง นับไม่ถ้วน”
“เหอะ” ร่างเพรียวพ่นลมออกทางจมูก เพราะความเพ้อเจ้อของคนบางคน “ปัญญาอ่อน มึงอย่ามาชวนกูเปลี่ยนเรื่อง เอาเป็นว่า กูไม่ชอบ มึงอย่าไปพูดอะไรแบบนั้นกับเด็กๆอีก จะคนไหนก็ช่าง”
ร่างหนานั่งนิ่ง ไม่มีท่าทีปฏิเสธหรือตอบรับ
“เข้าใจรึเปล่า”
ทงเฮสะพายกระเป๋าใส่กีต้าร์ไว้ข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกลับไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ของตัวเองอีกครั้ง
“นี่ สะพายไว้แบบนั้นแล้วกูจะนั่งตรงไหนล่ะ” ร่างเพรียวท้วง เมื่อเห็นว่าเบาะนั่งสำหรับเค้ามันถูกเจ้ากีต้าร์นั่นแย่งไปแล้ว
มือหนากดปุ่มสตาร์ทโดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนท้วงอยู่ข้างๆตน ร่างเพรียวเห็นแบบนั้นก็คว้าเอากระเป๋าออกจากไหล่หนามาสะพายเอาไว้ซะเองแล้วนั่งซ้อนท้ายแบบไม่พูดไม่จา
“ไม่อยากเป็นแฟนกูขนาดนั้นเลยหรอ” เสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยินเอ่ยออกมาจากปากหยัก คยูฮยอนเงี่ยหูฟังเสียงงึมงำที่ดังแข่งกับเสียงรถ แต่ก็พอจับใจความได้
“เป็นบ้าอะไรของมึง น้อยใจเชี่ยอะไร”
“หึ” เป็นตาของทงเฮบ้างที่พ่นลมหายใจออกมา แต่สาเหตุที่ร่างหนาพ่นลมหายใจออกมานั้น โจคยูฮยอนไม่มีทางรู้มัน
แสงไฟบนชั้นสองของตัวบ้านดับลงไปแล้ว คนที่ควรจะกลับบ้านไปตั้งนานแล้วแต่กลับมานั่งพิงรั้วบ้านของอีกคน รอจนร่างเพรียวปิดไฟเข้านอน ทงเฮหลับตาลงช้าๆ ร่างหนาพ่นควันสีเทาจางๆให้มันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า หวังว่าการอัดนิคโคตินเข้าปอดลึกๆจะทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“กูต้องทำยังไงคยูฮยอน…”
TBC. . .
Hudchild Talk ::
จะมีใคร…ฟินคู่นี้ไปกับเราไหมนะ??!
กลัวคนอ่านไม่ฟินอ่ะ
มันคงเป็นสุดยอดคู่แปลกที่เคยเจอ ‘เฮคยู’
เฮเนี่ยนะ! จะเมะให้คยู!!
คิดจะทำอะไรหน๊อ!?
Thank You
' © Tenpoints ! '
ความคิดเห็น