SHORT FICTION SAY...KIHAE

ลำดับตอนที่ #2 : sweet heart ..ღ [2]

 




sweet heart ..ღ [2]

มือเล็กผลักประตูห้องครัวออกมายังตัวร้านด้านหน้า เสียงกริ๊กของประตูทำให้ร่างสูงโปร่งที่ยืนทำหน้าที่พนักงานหันกลับมามองคนที่เปิดประตูออกมา พลันปรากฏร่างเล็กแก้มใส ที่ยืนฉีกยิ้มให้เขาอยู่ตรงนั้น

“พี่คยูฮยอน ทงเฮขอกล่องใส่คัพเค้กหน่อยสิ”

“ครับ?....อ่า คุณทงเฮเอามาให้ผมห่อให้เถอะครับ”

“บอกแล้วว่าอย่าเรียกคุณ เรียกทงเฮเฉยๆ”

“นั่นแหละครับ ทงเฮเอามาให้พี่ห่อให้ดีกว่า”

“เอ่อ…มะ ไม่เป็นไร ทะ…ทงเฮ ทำเองได้! พี่คยูฮยอนจะได้ดูแลลูกค้างัย”

“ตอนนี้ไม่มีลูกค้า เอาออกมาให้พี่ช่วยห่อก็ได้”

“อ่ะ….เอ่อ คือ”

“ทำไมไม่บอกไปล่ะ ว่าคัพเค้กของนายมันน่าเกลียดจนอายคยูฮยอนน่ะ” !!

“เชฟนิม!!” ทงเฮแหวเสียงดัง อุตส่าห์หาทางเลี่ยงไม่บอกความจริงกับพี่คยูฮยอนแล้วเชียว เชฟนิมก็โพล่งมันออกมาได้

โคตรนิสัยไม่ดีเลย T.T

ร่างสูงโปร่งหยิบกล่องกระดาษลวดลายพิเศษที่ออกแบบเป็นเอกลักษณ์ของร้าน คลี่ออกให้เป็นทรง ก่อนจะหยิบยื่นมันให้กับร่างบางที่ยืนยิ้มแหยๆให้ตน พอทงเฮรับกล่องมาแล้ว ก็หันไปตวัดตา แยกเขี้ยวให้กับร่างสูงอีกคนที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอทงเฮหายกลับเข้าไปในครัวด้านในอีกครั้ง คยูฮยอนจึงปล่อยเสียงหัวเราะน้อยๆออกมา

“น่าปวดหัวชะมัด เจ้าเด็กนี่”

“น่ารักดีออกนะครับเชฟ”

“น่ารักบ้าอะไร สร้างแต่เรื่องปวดหัว…เอ่อ คยูฮยอน ฝากร้านหน่อยนะ ฉันจะออกไปซื้อของหน่อย”

“แล้วเชฟจะกลับบ้านเลยรึเปล่าครับ”

“อื้ม ก็คงกลับเลยนั่นแหละ ยังไงก็…ฝากปิดร้าน แล้วก็ดูแลเจ้าเด็กนั่นด้วย”

“ครับ”

ทงเฮโผล่หน้าออกมาจากประตูอีกครั้ง เหลียวซ้าย แลขวา มองหาคู่ปรับมือหนึ่ง แต่ก็ไม่พบวี่แววของคนคนนั้น ร่างเล็กจึงหิ้วกล่องใส่คัพเค้กด้วยความรักใคร่ แทรกตัวบางๆผ่านประตูออกมา คยูฮยอนที่เห็นท่าทางลับๆล่อๆของทงเฮ ก็เลยเอ่ยบอกร่างเล็กก่อน

“เชฟไม่อยู่แล้วทงเฮ ออกไปซื้อของ”

“อ๋ออออ ถึงว่า….อ่ะ แล้วเชฟนิมไปซื้ออะไรหรอ”

“ของเข้าครัวน่ะ ถั่วแดง”

“ถั่วแดง?”

“อื้ม”

ทงเฮทำปากจู๋ มองดูหน้าหล่อๆของคยูฮยอนที่ยิ้มให้ตน ทงเฮไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าถั่วแดงเอามาทำเค้กได้ด้วย เค้กถั่วแดงหรอ? หรือไอศกรีมถั่วแดง…ฟังดูแล้วมันแปลกๆแหะ

“เชฟบอกว่า ถ้าทงเฮจัดการของในครัวเสร็จแล้ว ก็กลับได้เลยนะ”

“อ่า…งั้นทงเฮกลับแล้วนะพี่คยูฮยอน ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ”

“กลับบ้านดีๆนะ”

 Rrrrrrr

“ฮัลโหลทงเฮ?”

“ซองมินนนนนนนนนนนนนนนน”

“ทำไมต้องเรียกฉันเสียงยาวด้วย แล้ววันนี้เป็นยังงัยบ้าง”

“น่าเบื่อ! เชฟนิมดุชะมัด…พรุ่งนี้ฉันไม่อยากไปแล้วอ่า T_T” ทงเฮครางเบาๆ เรียวปากสีพีชเบะออก เตรียมพร้อมจะร้องไห้

“ไม่ได้นะทงเฮ! ก็สัญญากับพี่ชายไปแล้วนี่นาว่าจะยอมมาเรียนจนจบครอส ถ้าเลิกเรียก ฉันก็เสียนะ”

“งื้อ ก็เชฟนิมดุอ่ะ ถามอะไรนิดหน่อยก็ว่าฉันตลอดเลย”

“จริงๆพี่ชายใจดีนะ ทงเฮก็อย่าทำตัวดื้อสิ”

“ฉันไม่ได้ดื้อนะ!!” ทงเฮเถียงทันควัน ซึ่งซองมินก็ไม่คิดจะเชื่อ เพราะรู้นิสัยของเพื่อนรักอยู่แล้ว ทงเฮนะดื้อ ดื้อที่สุดเท่าที่ซองมินเคยพบเคยเจอเลย

“อยู่กับพี่ชาย ต้องทำตัวดีๆ ไม่ดื้อ ไม่ซน แล้วพี่ชายก็จะรักเองแหละ…อ้อ แค่นี้ก่อนนะ เราต้องพาน้องจูมงเข้านอนแล้ว บ๊าบบายทงเฮ” ซองมินกดวางสายติ๊ด ไม่ได้สนใจเสียงที่ทงเฮกำลังจะท้วงเลย ฮื้อ T.T เห็นน้องหมาจูมงดีกว่าทงเฮได้ยังงัยกัน

วันนี้ก็เป็นเหมือนกับเมื่อวาน ทงเฮมายืนหอบโกยอากาศหนาวๆ เข้าปอดอีกแล้ว มือเล็กผลักประตูร้านซึ่งปลดล๊อกกลอนเอาไว้ตั้งแต่ก่อนเวลาเปิดร้าน ใบหน้าหล่อคมปรายตามองร่างเล็กที่เพิ่งเข้ามาในร้าน และก่อนที่คิบอมจะเปิดปากพูดจาอะไรให้ทงเฮเจ็บช้ำนั้น ร่างเล็กก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

“นาฬิกาผมตรง นาฬิกาของร้านคุณเชฟเร็วไปสิบห้านาทีต่างหาก!!”

สเต็ปเดิมๆเลย คิบอมทำหน้านิ่ง แล้วเดินนำทงเฮเข้าครัวไป ทงเฮยู่จมูกอย่างหมั่นไส้ พอเค้าจับได้เรื่องนาฬิกาแล้วยังมาทำฟอร์ม ไม่ยอมรับอีกนะ เชฟนิม!!

ทงเฮที่พยายามเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเองโดยไม่ง้อเชฟหน้าหล่อ เพิ่งเดินออกมาจากห้องด้านหลัง ร่างเล็กทำจมูกดุ๊กดิ๊กอีกครั้ง เมื่อได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาจากหม้อต้มขนาดใหญ่บนเตาแก๊ส ร่างสูงของคิบอมยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าเตา ไม่ได้หันมาสนใจตัวป่วนที่ใช้เวลาแต่งตัวนานพอๆกับเมื่อวาน

“ทำอะไรน่ะเชฟนิม” ทงเฮเขยิบเข้าไปใกล้เชฟหน้าหล่อ แล้วชะโงกหน้าดูหม้อใบใหญ่ที่มีไอน้ำลอยขึ้นเหมือนหวูดรถไฟ

“ต้มถั่ว”

“ถั่วแดง?” คำถามของทงเฮ ทำให้คนตีหน้านิ่งเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามกลับ ร่างสูงหันกลับมามองไอตัวป่วนที่ทำท่าอยากรู้อยากเห็น

“ก็มะวาน พี่คยูฮยอนบอก ว่าเชฟนิมไปซื้อถั่วแดง”

“อืม” ทงเฮยู่ปาก เมื่อกี้เค้าพูดไปตั้งสิบสามคำ แต่คุณเชฟหน้านิ่งเพียงแค่ครางรับอืมมมคำเดียวเนี่ยนะ!!

“ดูไปนะ ฉันจะไปคั่วถั่ว” คิบอมออกคำสั่งให้ร่างเล็กทำตาม ทงเฮพยักหน้าหงึกๆ “กะแค่เฝ้าถั่วต้ม นายคงทำได้ใช่มั๊ย”

หน็อยแนะ!!

ร่างสูงนำถั่วแดงที่คัดเลือกเมล็ดด้วยความตั้งใจ ใส่ลงบนกระทะ แล้วเริ่มคั่วด้วยไฟอ่อนๆ มือใหญ่ร่อนกระทะ หมุนข้อมือด้วยความชำนาญ โดยไม่มีถั่วสักเมล็ดที่ตกหล่น จนถั่วแดงเริ่มส่งกลิ่นหอม คิบอมจึงนำถั่วแดงมาตำให้แหลกเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็เติมน้ำลงไป แล้วเริ่มตั้งไฟอีกครั้ง

“ทำไมต้องต้มสองหม้อด้วยล่ะฮะ”

“หม้อนั้นไว้ทำถั่วแดงกวน ส่วนหม้อนี้…ทำชาถั่วแดง”

“ชาถั่วแดง!?” ทงเฮพูดตามอย่างไม่เชื่อหู เคยได้ยินชื่อน้ำชามาเยอะแยะ แต่ไอ้ชาถั่วแดงเนี่ย ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีจริงๆ แล้วมันจะกินได้จริงๆนะหรอ!? -0-

“อรุณสวัสดิ์ครับเชฟ” คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาทักทายกับเชฟหน้าหล่อที่กำลังง่วนอยู่ที่หน้าเตา ร่างสูงเพียงแค่กล่าวอรุณสัวสดิ์กลับให้คนที่มาใหม่ แล้วตั้งใจกับสิ่งตรงหน้าต่อไป

ทงเฮส่งยิ้มให้กับร่างโปร่ง เพราะรู้ว่าอย่างน้อยคยูฮยอนก็จะส่งยิ้มกลับให้เขา ไม่ได้ชอบทำท่าเย็นชาแบบเชฟนิม ที่ทำให้ยิ้มของทงเฮกลายเป็นยิ้มเก้อ

“คยูฮยอน ผสมsweet pastry dough นะ”

“ครับเชฟ”

“อ่อ ถั่วสุกแล้วแหละ นายเอาไปกวนกับน้ำตาลเลยก็ได้…ทงเฮ ไปเตรียมของช่วยคยูฮยอน”

“ครับ/ฮะ?”

คยูฮยอนกับทงเฮขานรับกันคนละแบบแม้จะขานรับเรื่องเดียวกัน คยูฮยอนรับคำสั่งของเชฟอย่างขยันขันแข็ง ส่วนทงเฮยืนงงอยู่ที่เดิม เพราะไม่รู้ว่าที่คิบอมบอกนั้นมันเรื่องอะไรกัน

ร่างโปร่งของผู้ช่วยเชฟ สวมใส่เสื้อผ้าสำหรับทำอาหาร เดินผ่านหน้าทงเฮไปยังเตาแก๊สที่ยังเปิดไฟร้อนอยู่ คยูฮยอนเอื้อมมือไปปิดไฟ ก่อนสองมือแข็งแรงจะช่วยกันยกหม้อต้มใบใหญ่ลงจากเตา แล้วนำไปกรองเทน้ำออก ให้เหลือแต่เพียงเมล็ดถั่วแดงที่ต้มสุกจนนิ่มแล้ว

“ทงเฮ ดูนี่นะ พี่จะทำถั่วแดงกวน” คยูฮยอนบอกให้ร่างเล็กที่ยืนเดียวดายอยู่หันมาสนใจ “ตอนแรกเราจะต้องเอามันมาบดให้ละเอียดก่อน จากนั้น ระหว่างที่พี่บด พี่ก็จะปรุงรสด้วยน้ำตาลไอซิ่ง”

ทงเฮพยักหน้าเข้าใจ แอบเผลอคิดในใจด้วยว่าให้พี่คยูฮยอนเปิดโรงเรียนสอนทำเค้กซะเอง ทั้งหล่อ ยิ้มเก่ง สอนดีแบบนี้ ทงเฮจะเข้าไปสมัครเป็นลูกศิษย์คนแรก แถมแช่งให้ร้านของเชฟนิมเจ๊งไวๆด้วย

“แล้วจากนั้น ก็จะนำมากวน จนมันเหนียวตามที่เราต้องการ…เข้าใจไหม”

“ครับ!!”

“ดีมากกกก” คยูฮยอนลากเสียงยาวชื่นชมลูกศิษย์ตัวน้อย ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมเส้นเล็กนุ่มด้วยความเอ็นดู

.

.

.

.

.

“เอาล่ะ เราพักถั่วแดงกวนเอาไว้ก่อน ตอนนี้พี่จะเริ่มทำแป้ง sweet pastry dough” ชื่อแป้งไม่คุ้นหูของคยูฮยอนทำให้ทงเฮต้องเรียกคิ้วทั้งสองข้างให้มาชิดกัน ก่อนร่างบางจะก้าวขาเข้าไปชิดกับร่างโปร่งเพื่อทำความรู้จักกับ สวีต เพรตรี้ โดว์

“วิธีการที่พี่จะทำ เรียกว่าครีมมาจ คือการทำให้เป็นครีม ด้วยการผสมเนยนิ่มกับน้ำตาลไอซิ่งเข้ากันก่อน จากนั้นก็ค่อยใส่ของเหลวอย่างไข่ไก่ลงไป”

“พอส่วนผสมเข้ากันแล้วก็ใส่ของแห้งที่เหลือลงไป…แป้งเอนกประสงค์ แอลมอนด์ป่น เกลือ”

“อี๋ ผมไม่ชอบอัลมอนด์เลย” ทงเฮทำหน้าเบ้ นอกจากไม่ชอบอัลมอนด์แล้ว ทงเฮก็ยังไม่ชอบพืชตระกลูถั่วทุกชนิดอีกด้วย

“นายอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ ถ้าได้ลองอัลมอนด์ชิ้นนี้” คยูฮยอนส่งยิ้มละมุนให้คนที่ทำหน้ายู่ ชั่ววูบนึง มันทำให้ทงเฮลืมหายใจ

“เอาล่ะ ตอนนี้แป้งก็เข้ากันแล้ว เดี๋ยวเราจะเอามาคลึงบนถาด” คยูฮยอนเดินไปหยิบถาดขนาดใหญ่มาจากเตาอบขนม ร่างสูงโปร่งของผู้ช่วยเชฟวางแป้งที่นวดจนได้ที่แล้วกดลงบนถาด จากนั้นก็หยิบเอาไม้คลึงแป้งมาวางไว้

“อยากลองมั๊ย?” ผู้ช่วยเชฟหนุ่มเอ่ยถามคนที่จ้องมองตาแป๋ว ทงเฮเผยรอยยิ้มอย่างนึกสนุก คล้ายเด็กน้อยที่กำลังเจอของเล่นใหม่

ทงเฮมายืนอยู่หน้าถาดที่คยูฮยอนวางไว้บนเคาท์เตอร์ มือเล็กรับไม้คลึงแป้งจากมือของคยูฮยอน แล้วเริ่มกดไม้ลงบนแป้งเพรตรี้สีเหลืองนวล

“คลึงเบาๆนะ อย่ากดแรงมาก ไม่งั้นแป้งก็จะบางเกินไป แล้วก็ไม่สม่ำเสมอด้วย” ทงเฮพยักหน้ารับ แต่ความจริงก็ไม่ได้สนใจที่คยูฮยอนพูดนัก เพราะกำลังสนุกกับของเล่นตรงหน้าอยู่ จนคยูฮยอนเห็นว่าทงเฮเริ่มจะดื้อ คลึงแป้งด้วยความสนุกแล้ว ร่างสูงโปร่งจึงซ้อนร่างจากด้านหลัง แล้วเอื้อมมือมากุมมือบางเอาไว้เป็นการบังคับให้ทงเฮคลึงแป้งอย่างถูกต้อง

ร่างเล็กเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทงเฮเซเสียหลักนิดหน่อย แผ่นหลังบางชิดเข้ากับแผ่นอกแกร่งของผู้ช่วยเชฟหนุ่ม อุ้งมือใหญ่ที่ใช้ทำขนมมากว่าร้อยชนิด หากแต่นุ่มนิ่มวางทับที่มือบางเอาไว้ แล้วเริ่มออกแรงเบาๆ นำพามือบางให้ออกแรงไปตามทิศทาง คยูฮยอนยังคงคลึงแป้งอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทงเฮที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวหัวใจเต้นรัวแทบจะระเบิดแล้ว

“หน้าแดงนะ…ไม่สบายหรอ?” หลังจากนำแป้งที่คลึงแล้วไปอบ คยูฮยอนก็หันกลับมามองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อยที่ยืนเงียบอยู่ ทงเฮเผยอปากขึ้นเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป ผู้ช่วยเชฟหนุ่มจึงใช้หลังมืออังเข้ากับหน้าผากมนของอีกคน

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไรรึเปล่าทงเฮ”

“ปะ เปล่าฮะ!” ทงเฮปฏิเสธเสียงติดขัด พร้อมทั้งเบี่ยงศีรษะออกจากฝ่ามือของคยูฮยอน “ปะ…ไป ห้องน้ำนะฮะ” ร่างเล็กขออนุญาตเสร็จก็รีบวิ่งเข้าหลบไปจากจุดที่ตนยืนอยู่ทันที คยูฮยอนมองอาการแปลกๆของทงเฮก็ต้องขมวดคิ้วตาม ปกติก็พูดมากกับเขานี่นา แล้วทำไมจู่ๆ ก็เกิดเงียบขึ้นมานะ

หลังจากล๊อกกลอนห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว แผ่นหลังบางก็ลู่ลงกับประตูห้องน้ำ ทงเฮพ่นลมหายใจออกยาวๆ อย่างโล่งใจ

“เป็นอะไรไปนะอีทงเฮ ไปใจเต้นกับพี่คยูฮยอนได้ยังงัย” เสียงเล็กบ่นกับตัวเองงุ้งงิ้ง คิดถึงความอบอุ่นตอนที่ถูกคยูฮยอนซ้อนอยู่ด้านหลัง พาลแก้มขาวๆ ก็ขึ้นริ้วสีชมพูอ่อน

“เราไม่ใช่แบบนั้นนะ เราน่ะแมน ต้องชอบแบบฮีชอลซอนเบนิมสิ ไม่ได้นะ! จะไปหวั่นไหวกับคนแบบเดียวกันไม่ได้!” ทงเฮสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิด เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสว มือเล็กๆยกขึ้นมาตบเบาๆที่แก้มเป็นการเรียกสติ

ทงเฮปลดล๊อกกลอนห้องน้ำในเวลาต่อมา และกำลังจะเดินกลับเข้าครัวไป แต่พอเดินไปเกือบถึงประตูเท่านั้น ใบหน้านิ่งของเชฟหนุ่มที่เหมือนตั้งใจมายืนรอทงเฮอยู่ตรงนี้ ก็จ้องมองมายังใบหน้าหวานของตน

ทงเฮยืนใบ้กิน เชฟนิมจ้องตามา อีทงเฮก็จ้องกลับอย่างไม่ลดละ ก็ทงเฮไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ มาจ้องกันด้วยสายตาดุๆได้ยังงัย!!

“ทำอะไรก็เก็บอาการบ้างนะ”

“ฮะ?” จู่ๆก็พูดออกมาแบบนั้น ทำเอาทงเฮจับทางเชฟหนุ่มไม่ออก แต่คิมคิบอมก็ไม่ได้อยู่ให้คำตอบอะไรมากกว่านั้น ร่างสูงเดินผ่านทงเฮเข้าไปยังห้องน้ำ ก่อนจะล๊อกกลอนจากด้านใน

“อะไรของเชฟนิมเนี่ย เก็บอาการ? เก็บอาการบ้าอะไรของเค้านะ!!” ทงเฮโวยวายหัวเสียอยู่คนเดียว เท้าเล็กยกขึ้นเขี่ยประตูห้องน้ำเบาๆอย่างนึกหงุดหงิด ซองมินบอกว่าพี่ชายตัวเองนะทั้งหล่อทั้งใจดี ถ้าทงเฮทำตัวดี พี่ชายก็จะรัก แต่นี่ทงเฮยังไม่ทันทำอะไรด้วยซ้ำ แววเกลียดขี้หน้าก็แผ่รังสีมาเต็มหน้าเขาแล้ว ช่างผิดแผกไปจากผู้ช่วยเชฟอย่างพี่คยูฮยอนโดยสิ้นเชิง ทั้งหล่อ ทั้งใจดี แถมยังอยากสอนทงเฮมากกว่าเชฟนิมอีก นึกแล้วก็…..

เอ๊ะ?

.

.

เชฟนิม – พี่คยูฮยอน

.

.

พี่-คยู-ฮยอน…

เก็บ-อา-การ…

 อะ-ไร-กัน-น่ะ !!!!

ตอนทงเฮเดินเข้าครัวมาอีกครั้ง ครีมสีขาว กำลังฟูขึ้นจากถ้วย ร่างเล็กก้าวยาวๆ ไปหาคนที่กำลังใช้เครื่องตีวิปครีม ทำให้เนื้อข้นๆของวิปปิ้งครีมในถ้วยค่อยๆกลายเป็นวิปครีมฟูๆ สีขาวน่าทาน

“หยิบมูสชาเขียวในตู้เย็นให้พี่ทีสิทงเฮ” คยูฮยอนที่กำลังทำวิปครีมจำนวนมาก วานร่างเล็กที่ยืนว่างอยู่ ไปหยิบมูสชาเขียวที่เชฟหน้าหล่อเตรียมไว้ตั้งแต่เช้ามืด ทงเฮพยักหน้ารับแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นขนาดใหญ่ที่สามารถแช่เขาได้ทั้งตัว ร่างเล็กชะโงกหน้าขึ้นลง มองหาเจ้ามูสชาเขียวที่ว่า

“ตรงไหนอ่ะพี่คยูฮยอน”

“ชั้นกลางน่ะทงเฮ ในถ้วยสแตนเลส เห็นรึเปล่า?”

“อืม….” ทงเฮครางงืมงำในลำคอ พร้อมๆกับดวงตากลมกวาดมองไปรอบตู้เย็น เพื่อหาถ้วยแสตนเลสตามที่คยูฮยอนบอก

.

.

.

“หาไม่เจออ่ า…. อ้ะ!!” คนที่กำลังมองหาของหน้าตู้เย็นสะดุ้งตัวเบาๆ จู่ๆ มือหนาของร่างที่ยืนซ้อนตนอยู่ด้านหลัง ก็เอื้อมมือมาหยิบถ้วยแสตนเลส ที่อยู่ใกล้ตาทงเฮ ขนาดที่ว่าถ้ามันเป็นงู ก็คงฉกทงเฮตาบอดไปแล้ว

เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นแหละ ที่ทำให้อาการแปลกๆกลับมาหาทงเฮอีกครั้ง หัวใจของทงเฮมันเต้นแปลกๆ  แต่พอความเย็นจากถ้วยแสตนเล็กแตะเข้ากับมือบางอีกครั้ง ทงเฮก็กลับเข้าสู่โหมดปกติ คิบอมยืนมองอีกคนที่ยืนหูแดง จ้องมองเค้าตาปริบ ร่างสูงจึงเอ่ยประโยคเดียวกันคล้ายๆกับผู้ช่วยของตน

“ไม่สบายจริงๆหรืองัย”

ทงเฮไม่ได้ตอบ ร่างเล็กสะบัดศีรษะเบาๆ เรียกสติ จากนั้นก็โค้งเพื่อขอบคุณเชฟหน้านิ่งที่ช่วยหยิบถ้วยแสตนเลสให้คนตาเซ่ออย่างเขา

ถ้วยแสตนใบโตที่ภายในมีมูสสีเขียวอ่อนๆ ถูกวางไว้บนเคาท์เตอร์ข้างๆร่างสูง คยูฮยอนยิ้มขอบใจร่างบาง มือใหญ่หยิบถ้วยเอาไว้ในท่าทางที่ถนัด จากนั้นจึงใช้ตะกร้อมือ คนเร็วๆให้เนื้อมูสเนียน ก่อนจะแบ่งวิปครีมจากถ้วย มาใส่ลงในถ้วยมูสชาเขียว ผสมให้เข้ากันในถ้วยของมูส จากนั้นก็ใส่กลับคืนในถ้วยของวิปครีมที่ยังมีวิปครีมอีกครึ่งหนึ่ง แล้วค่อยๆ ตะล่อมให้ทั้งสองส่วนเข้ากัน

“น่ากินใช่มั๊ย” เสียงทุ้มของคนที่ตั้งใจผสมวิปครีมเนื้อนุ่มเอ่ยถามคนที่ยืนตาแป๋วอยู่ข้างๆ คยูฮยอนหยิบช้อนมาตักวิปครีมรสชาเขียวที่ตนเพิ่งทำเสร็จ ยื่นเข้าไปใกล้ๆริมฝีปากสีพีช  ….ราวกับเหมือนถูกสะกดจิต ทงเฮงับวิปครีมชาเขียวเนื้อละมุม ให้เข้าไปละลายอยู่ในปาก

“อร่อย?”

“อร่อยฮะ!” ทงเฮร้องบอกออกมาด้วยความจริงใจ เนื้อนุ่มๆของวิปครีมกับรสชาติหอมหวานของมูสชาเขียว มันอร่อยติดปลายลิ้นทงเฮจนยากที่จะถอนตัวจริงๆ

“ฝีมือเชฟนิมเขาหล่ะ” คยูฮยอนบอกยิ้มๆ ยกความดีความชอบของความอร่อยนี้ให้ร่างสูงเจ้าของครัวทั้งหมด

ทงเฮทำหน้าบิดเบี้ยวนิดหน่อย เมื่อได้ยินชื่อของคนบางคน “พี่คยูฮยอนด้วยนั่นแหละ เพราะพี่คยูฮยอนเก่ง ทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้น” ทงเฮพูดเสียงดัง กะจะให้ประโยคนั้นดังไปกระทบใครบางคนที่ใช้อากาศร่วมกันในครัว และก็ดูเหมือนสิ่งที่ทงเฮตั้งใจจะเกิดผลซะด้วย เสียงโป๊ก! ที่ไม่เบานัก จึงเกิดขึ้นบนศีษะของคนปากดีด้วยมือใหญ่

 


"เจ็บนะเชฟนิม!!!"

กว่าทั้งหมดจะเฉลย ว่าสิ่งที่คยูฮยอนและทงเฮหัวหมุนกันอยู่ในครัวเกือบสองชั่วโมงนั่นก็คือขนมหวานเมนูพิเศษ ที่จะทำขึ้นเฉพาะวันอาทิตย์ที่สามของเดือนเท่านั้น เค้กชาเขียวถั่วแดง ที่ขึ้นชื่อของร้าน เสิร์ฟพร้อมชาถั่วแดงสูตรพิเศษเฉพาะของร้าน อีทงเฮได้รับสิทธิพิเศษ ได้ลิ้มลองความอร่อยของเมนูนี้เป็นคนแรกของเดือน…

ทงเฮช่วยคยูฮยอนยกถาดเค้กชาเขียวถั่วแดงมาวางเรียงในตู้เค้กหน้าร้านเพื่อเตรียมเปิดร้าน จากนั้นร่างสูงโปร่งของผู้ช่วยเชฟก็หายตัวเข้าไปเปลี่ยนชุดจากผู้ช่วยเชฟ มารับตำแหน่งพนักงานร้านหนุ่มหล่ออย่างเช่นทุกวัน

ทงเฮใช้ความอดทนอย่างสูงทีเดียว ที่จะไม่แตะเค้กชาเขียวตรงหน้าแม้มันจะเย้ายวนสักแค่ไหน จนร่างสูงของคยูฮยอนที่เปลี่ยนมาใส่ชุดพนักงานสีน้ำตาลเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ ร่างเล็กก็ยิ้มแฉ่ง

“รอพี่หรอ” คยูฮยอนเอ่ยถาม เพราะยังไม่เห็นมีส่วนใดส่วนหนึ่งของเค้กบนจานพร่องไป ทงเฮพยักหน้ารับพั่บๆ จากนั้นก็หยิบช้อนขึ้นมา

“จะทานล่ะนะคร้าบบบ” เสียงใสพูดเจื้อยแจ้ว ช้อนสีเงินคันเล็กค่อยๆตักลงบนชิ้นเค้ก ตั้งแต่ถั่วแดงกวนด้านบน เนื้อวิปครีมชาเขียว ลงมาถึงแป้งเค้กที่ช่วยกับอบ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“อร่อยเหาะะะะะะะะะะ” !!!! o(>/////////<)o 

 



 

TBC…

Talk ::

นึกว่าเราตายแล้วอ่ะดิ XD

เหมือนไม่ใช่ฟิค…ออกแนวโปรโมตโรงเรียนสอนทำขนมชอบกล = =’’

ขอโทษที่ให้รอ…ไม่มีอะไรจะแก้ตัวจริงๆ

เพราะความเรื่อยเปื่อย ไม่แบ่งเวลาของตัวเองจริงๆ T.T

แต่สาบานจะเข็นจนจบ….

ฝากคอมเม้น ติ-ชม กันได้นะฮับ ^ ^






 

cinna mon





210112