คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความทรงจำที่หวนกลับมา
เช้าวันเสาร์ เรียวอุคเดินมาหาอันยองหน้าบ้าน ปรากฏว่าอึนยองยืนรอเค้าอยู่หน้าบ้านแล้ว เธอแต่ตัวด้วยแขนตุ๊กตาสีชมพู กับกางเกงยีนส์สามส่วน ถือกระเป๋าใบโตสีชมพู จะว่าไปเธอก็ไม่เหมือนอึนฮาเสียทีเดียว เพราะอึนฮามักจะใส่กระโปรงมากกว่ากางเกง
เมื่ออึนยองเห็นเรียวอุคเดินมาก็โบกมือให้ เธอยิ้มจนตาหยี เรียวอุคยิ้มตอบ
“รอนานแล้วเหรอ” เรียวอุคเอ่ยถาม
“เปล่าจ๊ะ เพิ่งออกจากบ้านมา” อึนยองยิ้มแล้วส่ายหัว
“งั้นเราไปกันเถอะ” เรียวอุคบอก
“จ๊ะ ไปกัน” แล้วทั้งคู่ก็เดินไปยังสถานีรถไฟ มุ่งหน้าสู่สวนสนุก
และแล้วทั้งคู่ก็เดินมาถึงหน้าสวนสนุก อึนยองรู้สึกตื่นเต้นมาก ๆ เพราะเธอไม่ได้มาสวนสนุกมากนานแล้ว ตั้งแต่พ่อและแม่เธอย้ายไปทำงานที่จีนก็ยุ่ง ๆ ตลอด เธอแทบจะไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่กับพวกท่านเท่าไหร่
“เราจะเล่นอะไรกันก่อนดี” เรียวอุคถามอึนยอง
“ฉันอยากเล่นไอ้นั่น” อึนยองชี้ไปทางรถไฟตีลังกา
“อันนั้นเลยเหรอ” เรียวอุคมองตามมืออึนยองแล้วหันกลับมามองอึนยอง
“ช่ายแล้ว” อึนยองยิ้ม
“งั้นไปกันเลย” เรียวอุควิ่งไปโดยมีอึนยองวิ่งตาม
ทั้งคู่ขึ้นไปเล่นรถไฟตีลังกา แล้วลงมาก็ไปเล่นเฮอร์ริเคนต่อ แล้วทั้งคู่ก็ตระเวนไปเล่นเครื่องเล่นอื่น ๆ อีกจนเกือบหมด
“อยากเล่นอะไรต่อหรือเปล่า” เรียวอุคเอ่ยถามขณะเดินออกจากเครื่องเล่นไวกิ้งมา
“อยากไปนู้นอ่ะ” อึนยองชี้ไปทางบ้านผีสิง เรียวอุคมองอึนยองแล้วก็ยิ้ม
“โอเค” เรียวอุคยื่นมือให้อึนยอง อึนยองจับมือเรียวอุคแล้วก็วิ่งไป
หลังจากที่ทั้งคู่เล่นเครื่องเล่นได้จนหน่ำใจแล้วก็พากันไปแวะพักกินแฮมเบอร์เกอร์กัน
“สนุกจังเลยเนอะ วันหลังเรามากันอีกได้ไหม ชวนเพื่อน ๆ มาด้วยกันเยอะ ๆ” อึนยองเอ่ยถามเรียวอุค แล้วกัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปาก
“ได้สิ” เรียวอุคยิ้ม
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมา” เรียวอุคบอกก่อนลุกไป อึนยองพยักหน้าเป็นคำตอบ ขณะที่เรียวอุคลุกไปนั้นกระเป๋าเงินของเขาได้หล่นออกมาจากกางเกง อึนยองเห็นเข้าจึงเก็บขึ้นมาให้เรียวอุค พอดีกับกระเป๋าเงินอ้าออกพอดี พออึนยองเห็นรูปถ่ายถึงกับตะลึง
เรียวอุคเดินออกจากห้องน้ำมาพอดี เมื่อเห็นอึนยองนั่งมองกระเป๋าเงินแล้วทำท่าตกใจ เมื่อเรียวอุคก็ตกใจเช่นกัน เขาสูดหายใจเข้าเตรียมใจตอบคำถามแล้วนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับอึนยอง
อึนยองมองรูปในกระเป๋าเงินสลับกับหน้าของเรียวอุค ไม่ทันที่อึนยองจะถามเรียวอุคก็เอ่ยออกมาก่อน
“เธอชื่อ อึนฮา เธอเป็นแฟนฉันเองเอง” เรียวอุคพูดขึ้น
“จริง ๆ หรือเนี้ย” อึนยองยังคงตะลึง ถ้าไม่มีใครบอกเธออาจคิดว่าเป็นตัวเองก็ได้ ผู้หญิงในรูปนี้ช่างเหมือนเธอมาก ๆ
“แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้วล่ะ” อึนยองถาม เธออยากเจอผู้หญิงคนนี้จังเลย อยากรู้จังว่าเธอเป็นคนแบบไหน
“เธอเสียไปตั้งแต่เมื่อปลายปีที่แล้ว ด้วยอุบัติเหตุน่ะ” เรียวอุคพูด นัยน์ตาเค้ามีแววเศร้าสร้อย
“ฉันเสียใจด้วยนะ” อึนยองเอ่ยเสียงเจือ เธอยื่นกระเป๋าเงินส่งคืนให้เรียวอุค
“ไม่เป็นไรหรอก” เรียวอุครับกระเป๋าเงินคืน
“จริง ๆ แล้วฉันตกใจมากเลยนะ ตอนที่เห็นเธอครั้งแรก เธอเหมือนกับอึนฮามาก ๆ” เรียวอุคพูดขึ้นพร้อมกับจ้องรูปในกระเป๋าตังค์
“ฉันยังตกใจเลย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะเนี้ย ว่าในโลกนี้จะมีคนหน้าเหมือนกันได้ถึงขนาดนี้” อึนยองเอ่ยกับเรียวอุค
“ที่จริงฉันมีของอยากให้เธอช่วยเก็บไว้ให้หน่อยได้ไหม” เรียวอุคเอ่ยถามอึนยอง
“อะไรเหรอ” อึนยองทำหน้างง ๆ
เรียวอุคหยิบสร้อยรูปไม้กางเขนที่เคยเป็นของอึนฮาขึ้นมา เขายื่นให้อึนยอง
“เธอช่วยเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้ให้ฉันทีได้ไหม” เรียวอุคเอ่ย
อึนยองยื่นมือไปรับสร้อยเส้นนั้นมา
“มันเคยเป็นของอึนฮา แต่ฉันอยากให้เธอช่วยเก็บไว้ให้ฉันทีได้ไหม” เรียวพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อย
อึนยองมองสร้อยในมือ เรียวอุคคงจะรักแฟนของเขามาก ๆ เลย นายคงลืมเธอไม่ได้ซินะ
“ได้แน่นอน เรื่องแค่นี้เอง” อึนยองยิ้มพร้อมกับใส่สร้อยคอเส้นนั้น
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะ” เรียวอุคยิ้มออกมา
“ตั้งแต่นี้ต่อไปเราเป็นเพื่อนกันนะ” อึนยองเอ่ยแล้วยิ้มออกมา
“แน่นอนอยู่แล้ว” เรียวอุคหัวเราะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
“จะกลับบ้านเลยไหม เริ่มเย็นแล้ว” เรียวอุคถามขณะที่ทั้งคู่เดินออกจากร้านแฮมเบอร์เกอร์
“ที่จริงฉันอยากกินไอติมร้านที่นัมจิไป เมื่อวันก่อนยังเสียดายไม่หายเลยที่ไม่ได้ไปด้วย” อึนยองเอ่ยออกมา พร้อมกัยทำหน้าจ๋อย ๆ
“อืม.......งั้นเราไปกินไอติมดีกว่าไหม วันก่อนฉันก็ไม่ได้กิน” เรียวอุคเสนอ
“จริงเหรอ ไป ๆๆๆ” อึนยองเอ่ย
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงร้านไอศกรีม ช่วงนี้เป็นช่วงเย็นผู้คนกำลังพลุกพล่านทั้งร้านจึงเหลือที่นั้งไม่มากเท่าไหร่ ทั้งคู่เดินเข้าไปโต๊ะในสุด
“นายจะกินอะไร เรียวอุค” อึนยองเอ่ยถามเมื่อรับเมนูจากพนักงานแล้ว
“ขอเป็นช็อกโกแลตก็แล้วกัน อะไรก็ได้” เรียวอุคพูดพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ร้าน ร้านนี้ตกแต่งได้น่ารักมากทีเดียว ถ้าอึนฮายังอยู่เธอคงชอบที่นี้มาก แล้วเรียวอุคก็หันมามองอึนยอง พอดีกับที่เธอสั่งไอติมเสร็จพอดี
“มองอะไร” อึนยองเอ่ย พร้อมทำหน้าย่น ๆ
“มองคนสวยไง” เรียวอุคพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
“อ๊วก......” อึนยองทำท่าจะอาเจียน
“เรียว ฉันไม่เคยนึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้” เธอพูดพร้อมกับส่ายหัว
“มันก็นานแล้วเหมือนกันนะที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ ตั้งแต่อึนฮาเสียไปฉันก็รู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีสีสันเลย” เรียวอุคถอนหายใจ
“เรียว” อึนยองเอ่ยเสียงเบา
“ไม่เอาน่า เรามากินไอติมดีกว่า มาพอดีเลย” อึนยองเปลี่ยนเรื่อง แล้วอึนยองก็รับไอติมมาจากพนักงานส่งให้เรียวอุค แล้วก็เอาของตัวเองมาวางไว้ข้างหน้า
“เธอชอบวนิลาเหรอ” เรียวอุคเอ่ยถาม
“ใช่แล้ว ทำไมเหรอ” อึนยองทำหน้าสงสัย
“เปล่าหรอก อึนฮาเค้าไม่ชอบรสวนิลาที่สุด แต่เค้าชอบรถสตอเบอรี่ที่สุดเลย” เรียวอุคนึกถึงอึนฮาอีกแล้ว
“เหรอ แต่ฉันนะ เกลียดรสสตอเบอรี่ที่สุดเลยนะ” อึนยองยิ้มแห้ง ๆ
“ตรงนี้ล่ะมั้งที่เธอกับอึนฮาไม่เหมือนกัน ถึงเธอจะหน้าตาคล้ายอึนฮา แต่ก็มีบางอย่างที่บอกฉันว่าเธอไม่ใช่อึนฮา อย่างวันนี้เธอก็มีบางอย่างที่ไม่ใช่นะ” เรียวอุคพูดไป มองไปไอศกรีม เขี่ย ๆ แล้วก็ตักไอติมเข้าปาก
เรียวอุครู้สึกเหมือนกับว่าเขาพูดคนเดียว เพราะไม่มีเสียงตอบจากฝั่งตรงข้าม เขาก็เงยหน้ามอง แล้วภาพตรงหน้าก็คืออึนยองตั้งหน้าตั้งตากินไอติมอย่างเมามัน ไม่สนใจคนรอบข้าง เรียวอุคหัวเราะเบา ๆ
“ไอติมเลอะปากแล้ว” เรียวอุคยื่นทิชชูให้อึนยอง
“ขอบใจ” อึนยองยื่นมือมารับ แล้วกินต่อ
“สวัสดีครับทุกคน” เสียง ๆ หนึ่งดังจากเวที ทั้งคู่หันไปดู
“ขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่ร้านของเรานะครับ วันนี้เป็นวันพิเศษ ผมอยากได้อาสาสมัครขึ้นมาร้องเพลงบนเวทีครับ เรามีของที่ระลึกเล็ก ๆ น้อย ๆ จะมอบให้กับผู้กล้าในวันนี้ครับ” พูดจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้น
“โต๊ะนี้ค่ะ” อึนยองยกมือขึ้น ทุกคนในร้านหันมอง
“เรียวนายออกไปดิ ฉันอยากได้ของรางวัล” อึนยองบอกเรียวอุค
“ฉันเนี้ยนะ” เรียวทำหน้างง ๆ
“ใช่แล้วนายนั่นล่ะ รีบ ๆ ลุกไปซิ” อึนยองโบกมือไล่
เรียวอุคส่ายหัวพร้อมกับลุกขึ้นไป เสียงปรบมือดังขึ้น เรียวอุคนั่งลงตรงเปียโน แล้วก็เริ่มบรรเลงเพลง ทุกคนในร้านเงียบ เรียวอุคร้องเพลงจนจบ เสียงปรบมือก็ดังทั่วทั้งร้าน เจ้าของร้านก็มอบตุ๊กตาหมูสีชมพูเป็นที่ระลึก
เรียวอุคเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วยื่นตุ๊กตาให้อึนยอง
“ขอบใจ” อึนยองอมยิ้ม แล้วเอื้อมมือรับตุ๊กตาเข้าใจ
“วันหลังจะทำอะไรปรึกษากันก่อนนะ” เรียวอุคพูด
อึนยองยิ้มแห้ง ๆ พร้อมกอดตุ๊กตาตัวนั้น
แล้วทั้งคู่ก็ไปจ่ายเงินก่อนเดินกลับบ้านอึนยอง
หน้าบ้านอึนยอง
“ขอบใจมาก ๆ นะ สำหรับวันนี้” อึนยองเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอ” เรียวอุคยิ้ม ๆ
“วันจันทร์ฉันจะมารับเธอนะ ไปละบาย ๆ” เรียวอุคพูดก่อนเดินจากไป
อึนยองโบกมือลาเรียวอุคก่อนเดินอมยิ้มเข้าบ้านไป คิมเรียวอุค ผู้ชายแปลก อึนยองคิดในใจ
ความคิดเห็น