คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพราะอะไรกัน
หลังจากที่เรียวอุคเดินออกจากโรงเรียนแล้ว เขาก็เดินตามอึนยองมาเรื่อย ๆ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่เนี้ย เรียวอุคคิดในใจ เค้าปฏิเสธที่จะไปกินไอติมกับนัมจิเพราะรู้สึกเป็นกังวลกับผู้หญิงอีกคน นั่นก็คืออึนยอง เธอช่างเหมือนกันอึนฮามาก ๆ เค้าเพียงแต่อยากรู้ว่าอึนยองคือใครกันแน่
ตอนนี้อึนยองกำลังรอข้ามถนน อึนยองข้ามถนนไปถึงฝั่งตรงข้ามแล้วก็เหลียวซ้ายแลขวา อึนยองตัดสินใจเลี้ยวไปทางซ้าย เธอเดินไปเรื่อย ๆ อึนยองแล้วซ้ายตรงหัวมุม แล้วก็เดินเลี้ยวขวาอีกที สักพักเธอหันมองซ้ายมองขวา แล้วถอนหายใจ อึนยองตัดสินใจนั่งลงม้านั่งข้างทาง
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง เค้าเห็นอึนยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจ
เธอทำอะไรของเธออยู่นะ นี่มันก็เริ่มจะมืดแล้วทำไมถึงยังไม่กลับบ้านซักที เรียวอุคคิด พร้อมกับแอบยืนมองดูอึนยองหลังตู้โทรศัพท์
ขณะนั้นเองมีพวกนักเลงขี้เมาสองคนเดินเข้ามาหาอึนยอง
“ว่าไงน้องสาว มาคนเดียวเหรอจ๊ะ ไปกินเหล้ากับพี่ไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” หนุ่มขี้เมาคนหนึ่งเดินเข้ามาจับมืออึนยอง
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า” อึนยองพยายามสะบัดมือ หนุ่มขี้เมาคนนั้นออก
“ทำเป็นเล่นตัวเหรอสาวน้อย” ขี้เมาอีกคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ อึนยองเอียงหน้าหนี
“ปล่อยมือฉันนะ” อึนยองพยายามดึงมือออก ยิ่งดึงหนุ่มขี้เมาก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น
เรียวอุคเห็นท่าไม่ดี จึงเดินเข้ามาหาอึนยอง และหนุ่มขี้เมาทั้งสอง เขาวางมือลงบนบ่าของขี้เมาที่จับมืออึนยองอยู่
“ปล่อยมือเธอซะ” เรียวอุคเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ
“แกจะทำไมวะ ยุ่งเรื่องของชาวบ้านทำไม” ขี้เมาอีกคนเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางกวน ๆ พร้อมกับจะชกเรียวอุค เรียวอุคหลบหมัดนั้นได้ทัน จึงสวนอีกหมัดเข้าที่ท้องของชายขี้เมา ชายคนนั้นทรุดลงไปนั่งกับพื้น เพื่อนอีกคนเห็นท่าไม่ดี จึงปล่อยมืออึนยองแล้วเดินเข้าไปชกเรียวอุค โดยที่เรียวอุคไม่ทันตั้งตัว
“ระวังนะ” อึนยองตะโกนบอกเรียวอุค แต่ไม่ทันหมัดหนึ่งถูกปล่อยออกมา เข้าไปโดนแก้มเรียวอุคเต็ม ๆ เลือดซึมออกจากมุมปากของเรียวอุค เขาเดินเข้าไปสวนหมัดใส่ชายขี้เมาเข้าตรงลิ้นปี่ ชายคนนั้นตัวงอ แล้วเรียวก็แตะเข้าไปอีก จนขี้เมาคนนั้นทรุดลงไปนั่งกับพื้น แล้วชายขี้เมาทั้งสองก็เดินตัวงอหนีไปแล้วทำท่าประมาณว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ
“นายเป็นอะไรมากไหม” อึนยองเดินเข้ามาหาเรียวอุค
“ไม่เป็นไรมากหรอก” เรียวอุคพูด พร้อมกับเอามือปาดเลือดตรงมุมปาก
“ตายจริง เลือดนายออกด้วยละ” อึนยองตกใจ พร้อมกับดึงเรียวอุคไปนั่งตรงม้านั่ง อึนยองหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับ ๆ เลือดตรงมุมปากให้เรียวอุค
“เจ็บมากไหม เพราะฉันแท้ ๆ เลย ขอโทษนะ” อึนยองเช็ดไปพร้อมกับทำหน้าเสียใจ
เรียวอุคมองผู้หญิงตรงหน้า เธอช่างเหมือนกับอึนฮาเสียจริง ๆ ไม่ว่าหน้าตา หรือแม้กระทั่งน้ำเสียง
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วเธอล่ะ” เรียวอุคถามอึนยอง
“ฉันไม่เป็นไรมากจ๊ะ ขอบใจจริง ๆ นะที่นายมาช่วย ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่” อึนยองกล่าวขอบคุณเรียวอุค
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง” เรียวอุคพูด
“ฉันชื่อ ปาร์คอึนยอง นายเป็นเพื่อนของนัมจิใช่หรือเปล่า นายชื่ออะไรเหรอ” อึนยองเอ่ยถามเรียวอุค
“ฉันชื่อ คิมเรียวอุค” เรียวอุคเอ่ย
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เรียวอุค” ฮึนยองยิ้มให้
“ว่าแต่มันเริ่มจะมืดแล้ว ทำไมเธอถึงไม่กลับบ้านซักทีล่ะ” เรียวอุคเอ่ยถามคำถามที่เขาสงสัยมานาน
“ที่จริงฉันก็อยากกลับนะ แต่ฉันจำทางกลับบ้านไม่ได้อ่ะ” อึนยองพูดเสียงอ๋อย
“ว่าไงนะ แล้วทำไมไม่โทรให้ทางบ้านมารับล่ะ” เรียวถามนัมจิ
“จะโทรแล้ว แต่แบตมือถือหมด ฉันเพิ่งย้ายมาเลยจำเบอร์โทรที่บ้านไม่ได้ มือถือพ่อก็เปลี่ยนเบอร์ใหม่จำเบอร์ไม่ได้เหมือนกัน” อึนยองพูด แล้วทำท่าปลงกับสมองของตัวเอง
“บ้านเธออยู่แถวไหนล่ะ” เรียวเอ่ยถาม
“ใกล้ ๆ บ้านฉันเป็นสวนสาธารณะกว้าง ๆ แล้วเยื่อง ๆ ไปก็เป็นสถานีรถไฟอะ” อึนยองอิบาย
“งั้นฉันก็พอจะรู้แล้ว ไปกันเถอะ” เรียวอุคลุกขึ้นจากม้านั่ง อึนยองมองตาม
“ไปไหนเหรอ” อึนยองถามอย่าง งง ๆ
“ก็ไปบ้านเธอกันไง ฉันจะไปส่งเธอเอง” เรียวอุคพูด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเกรงใจนะ” อึนยองปฏิเสธ
“งั้น หรือว่าเธอจะกลับเอง อาจจะเจอขี้เมาแบบเมื่อกี้ก็ได้นะ” เรียวอุคเอ่ยขู่ ๆ อึนยอง
อึนยองทำท่าตกใจ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ รีบหยิบกระเป๋าแล้วลุกจากเก้าอี้
“ฉันว่าเปลี่ยนใจให้นายไปส่งดีกว่า” อึนยองพูดพร้อมกับหัวเราะแบบแห้ง ๆ
เรียวอุคและอึนยองเดินเงียบ ๆ ไปด้วยกัน
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้เที่ยวที่ไหนมาบ้างแล้วหรือยัง” เรียวอุคเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“ยังเลย พ่อกับแม่ของฉันไม่ค่อยมีเวลานะ เพิ่งย้ายมากำลังยุ่ง ๆ อยู่เลย ฉันเลยยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย” อึนยองพูดไปพร้อมกับเอามือกอด อกตัวเอง
เมื่อพระอาทิตย์ตก อากาศก็เริ่มเย็นอึนยองคงยังไม่ชินกับอากาศที่นี่ เรียวอุคเห็นอาการของอึนยองก็ถอดผ้าพันคอของตัวเองออกแล้วใส่ให้อึนยอง
อึนยองตกใจ พร้อมกับปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่หนาว”
“ใส่ไปเถอะ เธอคงยังไม่ชินกับอากาศที่นี่ ที่นี่พอเย็นลงอากาศก็เริ่มเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” เรียวอุคยิ้มให้อึนยอง
“แล้วนายล่ะ” อึนยองมีสีหน้ากังวล
“ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันเป็นผู้ชายแข็งแรงกว่าเธอเยอะ” เรียวพูดพร้อมกับตะเบะท่าโชว์กล้าม อึนยองหัวเราะ
“ขอบใจนะ”อึนยองยิ้มให้เรียวอุค
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
“ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ” อึนยองเอ่ย
ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าบ้านของอึนยอง เรียวอุคยืนมองบ้านหลังนี้เงียบ ๆ ใช่จริง ๆ ด้วยเหมือนอย่างที่เขาคิดไว้เลย บ้านของอึนยอง เขาเคยมาที่นี่บ่อย ๆ เพราะที่นี่คือบ้านเก่าของอึนฮา หลังจากที่อึนฮาเสีย ครอบครัวของเธอก็ย้ายไปอยู่ที่อื่น บ้านนี้ถูกปิดมาหลายปี แต่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งมีคนย้ายเข้ามา ไม่นึกเลยว่าจะเป็นอึนยอง ทำไมเธอช่างเหมือนอึนฮาไปเสียทุกอย่างนะ
“ขอบใจมาก ๆ นะสำหรับวันนี้ ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่แน่ ๆ เลย” อึนยองกล่าวขอบคุณเรียวอุค
“ไม่เป็นไรหรอกนะ” เรียวอุคเอ่ย
“เอ๋อ............พรุ่งนี้วันเสาร์เธอว่างหรือเปล่า” เรียวอุคถามอึนยอง
“ทำไมเหรอ” อึนยองเอ่ยถาม
“อืม... ฉันว่าจะชวนเธอไปเที่ยวสวนสนุกแถว ๆ นี้ล่ะ เธอไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ” เรียวพูดพร้อมเกาหัว ทำหน้าอาย ๆ
“จริงเหรอ ฉันอยากไปมาก ๆ เลยนะ กี่โมงดีละ” อึนยองตื่นเต้น นานแล้วที่เธอไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุก
“พรุ่งนี้ 10 โมงเป็นไง” เรียวอุคบอก
“โอเคจ๊ะ พรุ่งนี้ 10 โมงเจอกันที่ไหนดี” อึนยองเอ่ยถามด้วยท่าทางตื่นเต้น
“ฉันมารับเธอเองดีกว่า ไม่งั้นเธอคงหลงไปไกล” เรียวอุคเอ่ยเชิงแซว ๆ อึนยอง
“ก็ได้” อึนยองทำหน้างอน ๆ ก่อนยิ้มออกมา
“งั้นพรุ่งนี้เจอกัน ฉันกลับก่อนนะ” เรียวอุคบอกลาอึนยอง แล้ววิ่งตรงไปยังสถานีรถไฟ
อึนยองเปิดประตูเดินเข้าบ้าน เหมือนเธอเพิ่งนึกได้ว่า ผ้าพันคอเรียวอุคยังอยู่ที่เธอ อึนยองหันหลังวิ่งไปตามเรียวอุค แต่ไม่เห็น เขาคงไปไกลแล้วละ ไว้พรุ่งนี้เธอค่อยคืนให้เขาก็ได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่แยกกับอึนยองมาแล้ว เรียวอุคก็อาบน้ำแล้วนอน เค้าคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ทำไมเขาถึงทำแบบนี้นะ ทั้งที่เค้าเพิ่งเจอกับอึนยอง เรียวอุคหยิบเอาสร้อยเงินไม้กางเขนขึ้นมาดู สร้อยที่เขาซื้อให้อึนฮา แล้วก็หยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาเปิดดู ข้างในยังเป็นรูปเค้ากับอึนฮาถ่ายคู่กัน
อึนฮา..... เธอกลับมาหาฉันแล้วใช่ไหม เรียวอุคพูดพร้อมกับเหม่อมองออกไปตรงหน้าต่าง
ความคิดเห็น