คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อดีตที่ไม่เคยลืม
“เรียว เราเลิกกันเถอะ” อึนฮาเอ่ยขึ้นมาขณะที่ทั้งคู่นั่งดื่มน้ำชาในร้านขนมแห่งหนึ่ง
“คราวนี้เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี้ย” เรียวอุคทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ
อึนฮามันจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอ ๆ เธอมักจะเป็นคนหัวอ่อนเชื่อคำพูดของคนอื่นอยู่เสมอ ๆ นี่คงไปได้ยินเรื่องเค้ากับใครมาอีกละซิเนี้ย
“เรียว ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ มีคนเห็นว่าเธอกับเด็กห้อง 2 เดินด้วยกันเมื่อวานนะ” อึนฮาพูดพร้อมกับน้ำตาคลอนัยน์ตา
“ฉันแค่ไปซื้อของเข้าชมรมเท่านั้นเอง คนอื่นก็ไปกันตั้งหลายคนนะ” เรียวพยายามจะอธิบายให้คนรักเข้าใจ เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจเขาเสียทีนะ เค้านะรักเธอคนเดียวเท่านั้น
“ซื้อของแค่นั้นเหรอ แต่เค้าเจอเธอหน้าโรงหนังนะ” อึนฮาเริ่มขึ้นเสียง เพราะเธอเริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว
“ไม่เอาน่าอึนฮา ฉันว่าวันนี้เราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ไว้คุยกันต่อพรุ่งนี้ดีกว่านะ” เรียวตัดบทขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
“ไม่ เรียว” อึนฮาเสียงแข็ง
“ไม่มีวันพรุ่งนี้สำหรับเราอีกแล้ว เราเลิกกันตั้งแต่วันนี้” อึนฮาตะคอกใส่เรียวอุค พร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งออกจากร้านไป
“โถเอ่ย เอาอีกแล้ว” เรียวอุคสบถขึ้นมา พร้อมเรียกให้พนักงานให้มาเก็บเงินแล้วเดินออกจากร้านมา แล้วเดินหาอึนฮา
ที่มีคนไปเจอเค้าที่หน้าโรงหนังก็คือเค้าไปซื้อตั๋วหนังที่อึนฮาบ่นว่าอยากดูนักอยากดูหนา เค้าว่าเอาไปเซอร์ไพรส์เธอในวันที่เค้าและเธอคบกันได้ 1 ปีแล้ว เรียวอุคพยายามมองหาอึนฮา
แล้วเขาก็เห็นเธอนั่งร้องไห้ที่ป้ายรถเมล์ เรียวอุคเดินเข้าไปหา
“อึนฮา ไม่เอาน่าอย่างร้องนะ ไม่อายคนเค้าหรือไง” เรียวอุคเดินเข้าไปปลอบอึนฮาที่กำลังร้องไห้
“ไม่” อึนฮาสะบัดมือเรียวอุคออก
“เอานี่ของนายคืนไปด้วย” อึนฮาถอดสร้อยไม้กางเขนที่เรียวอุคซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดออก แล้วขว้างไปข้างทาง
“ไม่เอาน่าอึนฮา” เรียวอุคเริ่มอารมณ์เสียแล้วเดินไปเก็บสร้อยขึ้นมา
อึนฮาเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง ขณะนั้นเองมีรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูง
“อึนฮา ระวังงงงงงงง” เรียวอุคตะโกนเรียกหญิงคนรัก
แต่ไม่ทันเสียแล้ว รถคันนั้นได้พุ่งชนปะทะเข้ากับร่างของอึนฮาอย่างแรง ก่อนที่รถคันนั้นจะขับหนีไป อึนฮานอนหายใจรวยริน ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน เรียวอุครีบวิ่งไปหาหญิงคนรัก เขากอดเธอและเรียกชื่อเธอ แต่สายไปเสียแล้วลมหายใจของเธอได้หมดไปแล้ว
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เรียวอุคสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อท่วมตัวของเขา เขาเอามือลูบหน้าตัวเอง เขาฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้ว นานแค่ไหนแล้วนะที่เค้าไม่ได้ฝันเช่นนี้ สิ่งที่ทำให้เขานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกก็คงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น ปาร์คอึนยอง ผู้หญิงที่เหมือน ซอยอึนฮา ทั้งรูปร่าง หน้าตา และน้ำเสียง ราวกับว่าทั้งสองคือคน ๆ เดียวกัน
-------------------------------------------------------------------------------------------------->>
วันนี้เรียวอุคเดินมาเรียนพร้อมกับจิตใจที่ว้าวุ่น เขาคิดถึงแต่เรื่องของอึนฮาวนเวียนอยู่ในหัว
“เรียวอุค อรุณสวัสดิ์” นัมจิวิ่งมาทักเรียวอุคที่กำลังเดินมา
“อ้าวนัมจิ อืม อรุณสวัสดิ์” เรียวอุคหันมาทักนัมจิ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า” นัมจิตกใจเมื่อเห็นสีหน้าเรียวอุค นัมจิเอามือข้างหนึ่งทาบหน้าผากของเรียวอุค แล้วเอาอีกข้างหนึ่งทาบกับหน้าผากของตัวเอง
“ฉันไม่เป็นไรหรอก” เรียวอุคส่ายหัว เรียวอุคจับมือนัมจิที่ทาบหน้าผากลง
“ไปห้องเรียนดีกว่า” เรียวอุคพูดพร้อมกับจูงมือนัมจิไป
นัมจิแอบยิ้มกับการกระทำของเรียวอุค แล้วเดินตามเรียวอุคไป
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ นัมจิ” อึนยองกล่าวทักทายนัมจิในขณะที่เดินสวนกับทั้งสองคนตรงทางเดิน
เรียวอุคเห็นหน้าอึนยองก็รีบปล่อยมือของนัมจิทันที
“อรุณสวัสดิ์จ๊ะ อึนยอง ชินกับที่นี่หรือยังจ๊ะ” นัมจิเอ่ยถามอึนยองตามประสาเพื่อนใหม่ เพราะเมื่อวานเธอมีโอกาสได้คุยกับอึนยอง เธอคิดว่าอึนยองเป็นคนดีที่น่าคบคนหนึ่งเลยทีเดียว
“ก็ยังไม่ค่อยเท่าไหร่นะจ๊ะ เมื่อวานเดินหลงไปผิดซอย กว่าจะหาทางกลับบ้านก็เกือบมืดเลยล่ะ” อึนยองเล่าอย่างขำ ๆ ถึงความเปิ่นของตัวเอง
“นัมจิฉันไปห้องเรียนก่อนนะ” เรียวอุคเอ่ยบอกนัมจิก่อนเดินไปยังห้องเรียน ในขณะที่เดินไปเรียวอุคก็หันมามองอึนยองก่อนเดินไป
นัมจิและอึนยองยืนคุยกันจนกระทั่งกระดิ่งเข้าเรียนดังขึ้น ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในห้องเรียน
การเรียนของวันนี้ได้เริ่มขึ้น วิชานี้อาจารย์สั่งงานกลุ่ม ๆ ละ 3 คน ซายะ เซยะ และจีวานอยู่กลุ่มเดียวกัน ทำให้ นัมจิ เรียวอุค และอึนยอง อยู่กลุ่มเดียวกัน
และแล้วการเรียนในวันนี้ก็สิ้นสุดลง
“อึนยองไปกินไอ้ติมด้วยกันไหม มีร้านเปิดใหม่แถวๆ หน้าโรงเรียนเราอ่ะ” นัมจิเอ่ยชวนเพื่อนใหม่
“ขอโทษทีนะจ๊ะนัมจิ พอดีวันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านนะจ๊ะ ไว้ค่อยไปวันหลังแล้วกันนะ” อึนยองปฎิเสธการเอ่ยชวนของนัมจิ ใจจริงเธอก็อยากไป แต่เธอยังไม่ค่อยชินเส้นทางเท่าไหร่ เกิดหลงอีกจะแย่เอา แล้วอึนยองก็เดินออกจากห้องเรียนไป
“เรียว วันนี้เราไปกินไอติมกันไหม” นัมจิหันมาเอ่ยชวนเรียวอุค
“โทษทีนะพอดีวันนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย” เรียวอุคเอ่ยก่อนรีบเดินออกห้องเรียนไป
“งั้นพวกเราไปกินด้วยกันดีกว่านะ” เซยะเอ่ยพร้อมเข้ามากอดคอนัมจิ
แล้วทั้งหมดก็เดินทางไปยังร้านไอติมเปิดใหม่ นัมจิยังแปลกใจที่เรียวอุคไม่มาด้วยกันวันนี้ เพราะตอนกลางวันเธอถามเรียวอุค เรียวอุคบอกว่าไม่มีธุระที่ไหน แต่ทำไมเขาถึงรีบร้อนออกไปนักนะ แล้วเธอก็หันมาสนใจไอติมข้างหน้า ไว้ค่อยคิดเรื่องกินเรื่องใหญ่กว่า (อ่านะนางเอกของเรา)
ความคิดเห็น