คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เธอคือใคร
หลังจากวันนั้นนัมจิพยายามเข้าไปคุยกับเรียวอุคแม้บางครั้งเรียวอุคจะออกอาการรำคาญ แต่นัมจิก็ยังทำอยู่ จนตอนนี้เหมือนเรียวอุคเริ่มจะเป็นมิตรกับนัมจิมากขึ้น ไม่ว่าจะถามอะไรเธอบางครั้ง หรือบางครั้งก็ทักเธอในตอนเช้า และดูเหมือนเธอจะเป็นคนเดียวที่เรียวอุคยอมพูดด้วย
“นี่ ๆ นัมจิ เธอกับเรียวอุคเป็นอะไรกันเหรอ” เซยะเอ่ยถามนัมจิขณะที่กินข้าวกลางวันด้วยกัน
“ก็เป็นเพื่อนกันไง” นัมจิตอบพร้อมกับตักข้าวเข้าปาก
“แต่เรียวอุคเขาอยู่กับเธอแค่คนเดียวเลยนะ ไม่เคยเห็นเค้าพูดกับใครเลยนอกจากเธออ่ะ” ซายะตั้งข้อสังเกต
“ไม่รู้ซิ” นัมจิส่ายหัว
“ไม่มีอะไรกันจริง ๆ เหรอ” เซยะถามเพื่อความแน่ใจ พร้อมกับทำเสียงเอ่ยแซวนัมจิ
“จริง ๆ นะ ไม่มีไรกันจริง ๆ” นัมจิพูดพร้อมกับอมยิ้ม
“แหม ๆๆ ก็ดูเรียวอุคเค้าจะใจดีกับเธอเป็นพิเศษไง” ซายะพูดขึ้นมา
“ทำไมเธอคิดงั้นล่ะ” นัมจิถาม
“จำได้ป่ะ เมื่อชั่วโมงพละที่แล้วอ่ะ” เซยะเริ่มเล่าย้อนไปถึงเมื่อชั่วโมงพละ
ชั่วโมงพละคาบที่แล้ว
“นัมจิ รับนะ” เซยะตบลูกวอลเล่ไปให้นัมจิ
เป็นจังหวะที่นัมจิไม่ทันได้ตั้งตัว เลยถูกลูกวอลเล่ซัดไปเต็มเปา ทุกคนตะลึงกับเหตุการณ์ ก่อนที่เรียวอุคซึ่งมาจากไหนไม่รู้ เดินมาพยุงนัมจิลุกขึ้นแล้วพาเดินไปห้องพยาบาล
จบการนึกของเซยะ
“เธอรู้ป่ะว่าก่อนที่เรียวจะพาเธอเดินไปนะ เค้าทำหน้าตาหน้ากลัวใส่ฉันมากเลยอะ” เซยะเอ่ยพร้อมกับทำท่ากลัว ๆ เรียวอุค
“ดูท่าทางเค้าจะห่วงเธอมากเลยนะ รีบวิ่งมาหาเธอคนแรกเลยนะ ในขณะที่คนอื่นได้แต่อึ้ง ๆ” ซายะเอ่ยเสริมขึ้น
“อย่างนี้เค้าเรียกว่าไม่มีอะไรกันเหรอ ยอมรับมาซะดี ๆ นะ” เซยะเอ่ยแซว
“บ้าอ่ะ พูดอะไรอย่างนั้น ไม่เอาน่า” นัมจิพูดพร้อมกับยิ้มอาย ๆ ก่อนที่จะเหลือบเห็นเรียวอุคถือจานข้าวเดินมา
“เรียวทางนี้ว่าง มานั่งสิ” นัมจิโบกมือให้เรียวอุค เมื่อเห็นว่าเรียวอุคกำลังหาที่นั่ง
เมื่อเรียวอุคเห็นนัมจิก็เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ นัมจิ แล้วก็ลงมือทานโดยไม่ทักทายใครเลย เล่นเอาเซยะกัยซายะแอบเกร็งไปทั้งตัว
สักพักเรียวก็คีบไส้กรอกที่ทำเป็นรูปปลาหมึกใส่จานของนัมจิ ซายะและเซยะแอบงงกับการกระทำของเรียว เพราะหลังจากที่พวกเธอได้รู้จักกับนัมจิ ก็พอจะรู้แล้วว่านัมจินะชอบกินไส้กรอกทอดรูปปลาหมึกที่สุด
ซายะกับเซยะมองหน้ากัน แบบนี้มันไม่ใช่เพื่อนธรรมดา ๆ ซะแล้ว อย่างนี้ต้องเป็นเพื่อนสนิท อิอิ นัมจิเธอโกหกพวกเราไม่ได้หรอกนะ แล้วทั้งคู่ก็แอบยิ้ม
“นัมจิงั้นพวกเราไปก่อนนะ เจอกันในห้องเรียนนะ” ซายะเอ่ยพร้อมกับดึงเซยะไปด้วย
“อืม..ไปแล้วเหรอทำไมรีบไปล่ะ” นัมจิเอ่ยถามอย่างสงสัยพร้อมกับคีบไส้กรอกเข้าปาก
“พอดีว่าจะแวะไปซื้อขนมสักหน่อยนะ ไปก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน” ซายะเอ่ยลา
“อืม........งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ” นัมจิเอ่ย ดูท่าทางเพื่อนทั้งสองดูแปลก ๆ
“นี่เรียว เดี๋ยวหาขนมอะไรกินไหม” นัมจิเอ่ยถามเรียวอุค
“ไม่ ฉันไม่อยากอ้วนแบบเธอ” เรียวอุคหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
หน่อยไอ้หมอนี่ หาว่าฉันอ้วนเหรอ อย่าฉันเค้าไม่ได้เรียกว่าอ้วนย่ะ เค้าเรียกว่า มีน้ำมีนวลต่างหากล่ะ นัมจิคิดในใจ
อย่างน้อยตอนนี้ความสัมพันธ์เธอกับเรียวอุคก็เริ่มดีขึ้น เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เธอก็แอบมีใจให้เรียวอุคบ้างแล้ว อยากรู้จังเลยว่าเค้าจะลืมคนรักเก่าของเขาได้หรือยังนะ
และแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้นัมจิและเพื่อน ๆ ก็เข้ามาเรียนในโรงเรียน แฮงบก ไฮลสคูล ได้ 3 เดือนแล้ว
“สวัสดีจ๊ะนักเรียนทุกคน วันนี้ครูพาเพื่อนใหม่มาให้รู้จัก” อาจารย์ที่ปรึกษาเดินเข้ามาในห้องแล้วเอ่ยขึ้น
เพื่อนใหม่งั้นเหรอ ดีจังเลยที่เราจะมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คนแล้ว นัมจิคิด ส่วนเรียวก็นั่งเหม่ออีกแล้ว
“เข้ามาสิจ๊ะ อึนยอง” อาจารย์เรียกนักเรียนใหม่เข้ามา
“น่ารักจังเลย นายหัดสนใจเพื่อนใหม่บ้างสิเรียว” นัมจิเอ่ยพร้อมกับสะกิดเรียวให้หันไปดู
“สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อ ปาร์คอึนยอง ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนคะ” อึนยองโค้งเป็นการทักทาย
เป็นจังหวะที่เรียวอุคหันมามองทันที เมื่อเรียวอุกเห็นอึนยองก็เกิดอาการตกตะลึง
“อึนฮา” เรียวอุคพูดขึ้นมาโดยไม่ละสายตาจากภาพเบื้องหน้า ไม่จริง บอกซิว่าไม่จริง ตรงหน้าเขาคืออึนฮาใช่ไหม นี่เขากำลังฝันอยู่หรือนี่
นัมจิเห็นเรียวอุคก็ทำหน้าแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับเรียวอุคทำไมเขาถึงตกใจอย่างนี้ล่ะ
“เธอไปนั่งข้าง ๆ ซอยจีวาน นะอึนยอง เอาล่ะทุกคนเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า” อาจารย์เริ่มพาเข้าสู่บทเรียนของวันนี้
ตั้งแต่เรียวอุคเห็นอึนยองเค้าก็นั่งมองอึนยองตลอดเหมือนมีอะไรสักอย่าง นัมจิเริ่มสงสัยอาการของเรียวอุคว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา นัมจิมองหน้าเรียวอุคแล้วหันไปมองอึนยอง เขารู้จักกับนักเรียนใหม่คนนี้ด้วยเหรอ เธอเป็นใครกันนะทำไมเรียวอุคถึงตกใจขนาดนี้ด้วย
ความคิดเห็น