คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ต้อนรับเข้าเรียน
“สวัสดีนักเรียนทุกคน เงียบ ๆ ได้แล้วจ๊ะ” อาจารย์ที่ปรึกษาท่าทางใจดีเดินเข้ามาในห้อง
“สวัสดีจ๊ะยินดีต้อนรับเข้าสู่วันแรกของการเรียนนะจ๊ะ ต่อไปนี้ให้ทุกคนออกมาจับฉลากที่นั่งด้วยนะจ๊ะ เราจะนั่งกันเป็นคู่ ๆ นะ มีอะไรจะได้ปรึกษากันได้” อาจารย์ยิ้มให้นักเรียน พร้อมกับเขย่ากล่อง และแล้วนักเรียนทุกคนก็เริ่มทำการจับสลากที่นั่ง
“ตื่นเต้นจังเลยเนอะนัมจิ เธอคิดว่าฉันจะได้นั่งกับใครอ่ะ” เซยะเอ่ยถามนัมจิ “ขอให้ได้นั่งกับคิมคิบอมสุดหล่อ ไม่ก็ขอให้ได้นั่งกับลีซองมินสุดน่ารัก ที่เถอะสาธุ” เซยะพูดพร้อมกับเคล้มไป
“ไปจับได้แล้วเซยะ มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ” ซายะเอ่ยเตือน พร้อมสะกิดให้เซยะไปจับ
เมื่อเซยะจับได้แล้วก็เอ่ยขึ้นมา “หมายเลข 5 ใครได้หมายเลข 5 ยกมือขึ้น”
สิ้นเสียงพูดของเซยะก็มีมือ ๆ หนึ่งๆ ยกขึ้น เมื่อเซยะเห็นถึงกับกรี๊ดกลางห้อง ก็มือ ๆ นั้นเป็นมือของซายะนั่นเองนะซิ
“ไม่จริง...ง....ง ทำไมล่ะ ในห้องมีตั้ง 40 กว่าคนแต่ทำมันฉันถึงได้นั่งกับซายะล่ะ” เซยะเริ่มงอแงและบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง ทุกคนในห้องต่างหัวเราะกับความบังเอิญของฝาแฝดคู่นี้
“ถึงคิวเธอแล้วล่ะ นัมจิไปเลือกซิ” เซยะบอกนัมจิ เมื่อได้ยินดังนั้นนัมจิก็เดินออกไปจับ
“หมายเลข 7 ล่ะ” นัมจิเอ่ย แต่รู้สึกว่าจะไม่มีใครจับได้หมายเลข 7 เลย อะไรกันนี่ เธอต้องนั่งเรียนคนเดียวหรือ ไม่นะทำไมพระเจ้าถึงได้กลั่นแกล้งคนสวยอย่างนี้ คนสวยเศร้า แล้วเธอก็พกความเศร้าไปยังโต๊ะที่เธอนั่ง ที่นั่งของเธอก็คือริมหน้าต่าง อย่างน้อยก็วิวดีล่ะนะ เธอคิดในใจ
เมื่อเธอนั่งลงที่นั่งก็เหม่อนึกไปถึงคนเมื่อตอนเช้า ที่เธอบังเอิญเดินชนเข้าให้ เขาเป็นคนที่หน้าตาดีมาก แต่กลับไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า หรือแม้กระทั่งในแววตา แววตาของเค้าช่างดูเศร้าสร้อย
นัมจิเหม่อมองออกไปโดยไม่ได้สนใจเลยว่ามีนักเรียนอีกคนเดินเข้าห้องเรียนมาในห้องเรียน เขาเดินเข้าไปจับฉลากที่อาจารย์ แล้วเดินตรงมาที่ ๆ นัมจินั่ง
“ขอโทษนะ ฉันขอนั่งติดหน้าต่างได้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยทักหญิงสาวที่นั่งเหม่อ
นัมจิสะดุ้งตื่นจากพวัง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็ต้องตะลึงอีกครั้ง (วันนี้เธอจะตะลึงกี่รอบกันเนี้ย) เพราะคนที่เธอเห็นเบื้องหน้าก็คือชายหนุ่มคนเมื่อตอนเช้า คนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่นั่นเอง
“ดะ..ได้ซิ” นัมจิตอบอย่างตะกุกตะกัก เธอรีบลุกไปนั่งอีกที่
“ขอบใจนะ” เขาตอบเธอพร้อมกับนั่งลง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่เห็นเขาจะยิ้มให้เธอเลย นัมจิคิด หรือว่าเขาจำเธอไม่ได้ ก็ไม่น่าจะใช่นะเพราะมันเพิ่งเมื่อเช้าเองนี่นา แต่เค้าก็ทำเหมือนไม่เคยเห็นกันมาก่อน เค้าน่าจะทักกันบ้างนะ เอาว่ะในเมื่อเราเป็นกุลสตรี ทักก่อนก็ได้ (มันเกี่ยวกันตรงไหน ไม่เกี่ยววว)
“นี่ ๆ ฉันชื่อลีนัมจิ นายจำฉันได้ไหม ที่ฉันเดินชนนายเมื่อเช้าไง ขอโทษนะเรื่องเมื่อเช้า แล้วนายชื่ออะไรเหรอ” นัมจิเอ่ยชวนคุย พร้อมกับทำท่าขอโทษ
ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแค่หันมามองแล้วก็หันออกไปมองนอกหน้าต่างตามเดิม
เชอะ!! ทำเป็นหยิ่งหรอ นัมจิคิดในใจ ไม่พูดด้วยก็ได้ นัมจิหันหน้าไปอีกด้าน
“คิมเรียวอุค” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สายตายังไม่ล่ะไปจากท้องฟ้า
“หา !! อะไรนะ” นัมจิ งง ๆ
“ชื่อของฉัน คิมเรียวอุค” เขาตอบเธออีกครั้ง
นัมจิแอบยิ้ม ก็พูดได้นี่นา อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีคนพูด
และแล้วการเรียนก็เริ่มขึ้น นัมจิแอบมองเรียวอุคหลายต่อหลายครั้ง ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ค่อยสนใจจะเรียนซักเท่าไหร่ (แล้วเธอล่ะ มัวแต่มองผู้ชาย) เพราะเค้ามักจะเหม่อออกไปยังนอกหน้าต่าง สายตาของเค้าช่างดูว่างเปล่า เหมือนกับเค้ามักจะอยู่ในโลกของความฝันตลอดเวลา
และแล้วการเรียนวันนี้ก็จบลงด้วยดี ซายะกับเซยะเดินมาหานัมจิที่กำลังจะเก็บของกลับบ้าน ส่วนเรียวอุคเมื่อเลิกเรียนเค้าก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจใคร
“นัมจิ คนที่นั่งกับเธอชื่ออะไรเหรอ เค้าดูน่ากลัวนะว่าไหม” เซยะเอ่ยถามนัมจิ
“เค้าชื่อคิมเรียวอุคนะ ก็ดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่นะ” นัมจิตอบพร้อมกับเก็บสมุดเข้ากระเป๋า
“ฉันว่าเค้าหล่อดีล่ะ หล่อแบบเย็นชา” ซายะพูด พร้อมกับยิ้มออกมา
“กลับบ้านกันดีกว่า ฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วล่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ละกันนะ” นัมจิพูดเอ่ยลาเพื่อนใหม่ทั้งสอง ใช่แล้วละ เธอต้องรีบกลับบ้านไปสะสางบางเรื่อง กับยายน้องสาวตัวแสบ นัมจิคิด
บ้าน
“กลับมาแล้วคะแม่” นัมจิเอ่ยทักผู้เป็นมารดาที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“แม่ค่ะ ยัยนาจิน อยู่ไหนค่ะแม่” เมื่อมาถึงเธอก็รีบถามหาน้องสาวของเธอทันที
“คงจะอ่านหนังสืออยู่บนห้องละมั้ง ดีเลย เรียกน้องลงมากินข้าวได้เลย เดี๋ยวพ่อก็คงกลับมาแล้ว” แม่เอ่ยบอกก่อนที่นัมจิจะรีบวิ่งขึ้นไปบนห้อง
นัมจิเปิดประตูห้องนอนของนาจินเข้าไปแล้วรีบกระโดดไปคว้าคอของน้องสาวเอาไว้
“โอ๊ย!! พี่จะทำอะไรหนูอ่ะ ปล่อยหนูนะ” นาจินเอ่ยพร้อมกับดิ้นสุดชีวิต
“ทำอะไรนะหรอ ถามได้ ฉันก็จะฆ่าเธอนะซิ” นัมจิพูดพร้อมกับล็อกคอของน้องสาวไว้
“แม๊.........พี่เค้าจะฆ่าหนูแล้วววว ช่วยด้วยคะ” นาจินพยายามดิ้น เมื่อหลุดจากนัมจิแล้ว นาจินรีบวิ่งลงไปหาแม่ข้างล่าง
“เอ๊ะ อ๊ะ อะไรกันนะ เสียงดังไปถึงข้างนอกแล้วมั้ง” แม่บ่นขณะจัดโต๊ะอาหาร
“ก็พี่นัมจิเค้าจะฆ่าหนูอะสิคะแม่” นาจินพูดพร้อมกับหลบอยู่ข้างหลังมารดา
“เดี๋ยวเหอะ ยายนาจิน กล้าฟ้องแม่หรอ มานี่เดี๋ยวนี้นะ” นัมจิวิ่งไปหานาจิน นาจินใช้หลังแม่เป็นกำบัง ทั้งสองวิ่งวนอยู่บนโต๊ะอาหารเย็น
“พอได้แล้วทั้งสองคน” แม่พูดเมื่อเริ่มทนไม่ไหว
ทั้งสองคนเมื่อได้ยินเสียงแม่เอ่ยขึ้นดังนั้นก็หยุดทั้งคู่ แล้วเดินไปช่วยแม่จัดโต๊ะอาหาร
“ก็เมื่อเช้ายายนาจินเอาชุดหนูไปวางไว้ข้างนอกแล้วไม่บอกหนูอ่ะ แม่รู้ไหมเมื่อเช้าหนูเกือบเข้าพิธีปฐมนิเทศไม่ทันง่ะ” นัมจิบ่นไปจัดโต๊ะอาหารไป
“หนูขอโทษค่ะพี่ เมื่อเช้าหนูเห็นว่าพี่รีบเลยเอาไปวางไว้ให้ แต่ไม่ทันได้บอก” นาจินทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอนัยตา
เมื่อนัมจิได้ยินดังนั้นก็ใจอ่อนเดินไปกอดน้องสาวของเธอ นี่ล่ะน้า เธอไม่เคยโกรธน้องสาวตัวดีของเธอได้ซักครั้งเดียว เพราะนาจินอ้อนเก่งอย่างนี้นี่ล่ะ
พ่อกลับมาแล้ว และแล้วทุกคนก็เริ่มทานอาหารเย็น อาหารเย็นฝีมือแม่ก็อร่อยสำหรับเธอเสมอ นัมจิคิดในใจ หลังจากที่เธอทานอาหารเสร็จก็ช่วยแม่ล้างจานแล้วก็เดินขึ้นห้องนอนของเธอไป นัมจิกระโดดขึ้นบนเตียง และนอนคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ของวันนี้ คิดถึงคิมเรียวอุค ชายหนุ่มที่ปราศจากรอยยิ้ม ทำไมเธอถึงต้องคิดถึงเขาอีกแล้วนะ ไม่นะ ๆ เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
ก๊อก ๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องของนัมจิดังขึ้น
“เปิดเลย ไม่ได้ล็อก” นัมจิตะโกนออกไป
ประตูห้องเปิดออก นาจินนั้นเองเป็นคนเปิดประตูเดินเข้ามา
“มีอะไรหรือเปล่านาจิน” นัมจิเอ่ยถามน้องสาวตัวแสบ
นาจินนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ นัมจิ ก่อนเอ่ยขึ้นมา
“พี่ค่ะ เค้าขอโทษพี่เรื่องเมื่อเช้านะ เค้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ” นาจินทำหน้าเศร้าสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกเจ้าตัวดี วันหลังจะทำอะไรก็บอกพี่ก่อนก็แล้วกัน เรื่องแบบนี้จะได้ไม่เกิดขึ้นอีก” นัมจพูดกับน้องสาว พร้อมกับเอามือลูบหัวน้องสาวของเธอ
“ว่าแต่มาหาพี่มีเรื่องแค่นี้เหรอ” นัมจิเอ่ยถามนาจินต่อ
“เปล่าค่ะพี่ หนูมีอีกเรื่องหนึ่ง คือว่าอาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดของ เซยอน นะคะ หนูเลยจะชวนพี่ไปด้วยกันนะ” นาจินเอ่ยขึ้น เซยอนคือเพื่อนสนิทของนาจิน
“ทำไมพี่ต้องไปด้วยล่ะ เพื่อนก็ไปกับเพื่อนสิ จะพาพี่ไปด้วยทำไม” นัมจิถามน้องสาวอย่างงง ๆ เพราะปกติถ้าเป็นงานวันเกิดก็จะมีเพื่อน ๆ เยอะแยะมากมาย
“เซยอนเค้าจะจัดงานเล็ก ๆ นะคะพี่ มีแค่พี่ เค้า เซยอน แล้วก็พี่ชายของเซยอนอีกคนค่ะ” นาจินอธิบายให้พี่สาวของตนฟัง พร้อมกับไล่รายชื่อของผู้ร่วมงานวันเกิด
“น้า ๆๆๆ พี่นัมจิสุดสวยไปด้วยกันนะค่ะ” นาจินเริ่มใช้ลูกอ้อน มาไม้นี้ทีไร นัมจิต้องใจอ่อนทุกที
“ก็ได้ พี่ไปด้วยก็ได้ ว่าแต่เซยอนเค้ามีพี่ชายด้วยเหรอ พี่ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยอ่ะ” นัมจิเอ่ยถามน้องสาวเพราะเธอรู้จักเซยอนมานานเกือบปี เพิ่งจะรู้ว่าเธอมีพี่ชายกับเค้าด้วย
“ใช่แล้วล่ะคะ แต่หนูก็ไม่เคยเห็นพี่ของเซยอนเค้าเหมือนกันนะคะ ว่าจะไปดูเสียหน่อย ถ้าหล่อจะได้จีบซะเลย” นาจินพูดพร้อมทำหน้าตาเคล้ม ๆ แล้วก็หัวเราะออกมา
“เดี๋ยวเหอะเรา เป็นเด็กเป็นเล็ก ชักจะแก่แดดมากเกินไปแล้วนะ” นัมจิพูดพร้อมกับเอาตีแขนนาจินเบา ๆ
“โอ๊ยพี่นัมจิ เค้าเจ็บนะ” นาจินลูบแขนตัวเองปอย ๆ
“งั้นเค้าไปนอนก่อนนะ อย่าลืมนัดที่เรานัดกันอาทิตย์นี้นะ” นาจินเอ่ยก่อนลุกจากเดิน เปิดประตูออกห้องไป เหลือนัมจิที่นอนแคะขี้มูกภายในห้อง (หมดภาพพจน์นางเอกเลย -*-)
ความคิดเห็น