คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เช้าวันใหม่ของการเปิดภาคเรียนวันแรก แสงอาทิตย์สาดส่อง ท้องฟ้าสดใส เหล่าบรรดานักเรียนต่างพากันเดินกันขวักไขว่ บางก็เดินมากันเป็นกลุ่ม บ้างก็เดินมาเป็นคู่ ๆ บางคนเดินจับกลุ่มคุยกันจอแจ โดยเฉพาะนักเรียนชั้นปี 1 ที่เพิ่งเข้าใหม่ปีนี้ เพราะที่นี้คือโรงเรียนมอปลาย แฮงบก ไฮลสคูล ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ขึ้นชื่อแห่งหนึ่งของกรุงโซลเลยทีเดียว
“สายแล้ว ๆๆ แย่แน่ ๆ เลย หน่อยเพราะแม่น้องสาวตัวดีคนเดียวเลย ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ คอยดูเหอะกลับบ้านไปโดนดีแน่” นัมจิ สาวรูปร่างผอมบาง ผมสีน้ำตาลหยักศก เดินไปบ่นไปพร้อมกับเหลียวซ้ายแลขวา เธอเดินเร็ว ๆ โดยไม่ทันมองว่ามีบางสิ่งอยู่ข้างหน้าจึงชนเข้าอย่างจัง
“อุ้ย !!! ขอโทษค่ะ ๆ ” เธออุทานออกมา พร้อมกันโค้งขอโทษเป็นการใหญ่
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น นัมจิเงยหน้ามอง ถึงกับตกตลึงกับภาพตรงหน้า เบื้องหน้าของเธอในตอนนี้คือ ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวและผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดี แม้ใบหน้าจะไม่ปรากฏรอยยิ้มให้เห็น ในใจของนัมจิพูดได้คำเดียวว่า หล่อ พูดได้สองคำว่า หล่อมากกกกกกกกกก
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเงียบไป
“เออ...มะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะที่ฉันไม่ทันมอง เลยชนคุณเข้าให้” เมื่อนัมจิได้สติก็ขอโทษเป็นการใหญ่
“ว่าแต่คุณรีบไปไหนหรือครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
นัมจิทำท่าตกใจ จริงซิเธอกำลังรีบนี่หน่า ไม่ได้การแล้วเธอต้องรีบไปก่อนที่จะสาย
“ฉันไปก่อนนะคะ ขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ” นัมจิโค้งสองสามรอบ แล้วรีบวิ่งไป
ชายหนุ่มลอบยิ้มกับภาพตรงหน้า ผู้หญิงแปลก เขาคิดในใจ นี่เขากำลังยิ้มหรือเนี้ย คิมเรียวอุคนานเท่าไหร่แล้วนะที่ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มปรากฏ คงตั้งแต่วันนั้น วันที่คนที่เขารักจากเขาไปไกลแสนไกล เรียวอุคเงยหน้ามองออกไปบนท้องฟ้า พร้อมกับคิดถึงเธอคนนั้น
“ขอต้อนรับนักเรียนมอปลายปี 1 ทุกคนเข้าสู่โรงเรียนแฮงบก ไฮลสคูล ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการทำเรียนและกิจกรรมต่าง ๆ ในโรงเรียน หากมีปัญหาในการเรียน ก็ปรึกษารุ่นพี่ได้นะครับ” ประธานนักเรียน ปาร์คจองซู หรือรุ่นพี่ลีทึก กล่าวต้อนรับเด็กนักเรียนปี 1 ในงานปฐมนิเทศนักเรียน
ในที่สุดฉันก็เข้าหอประชุมทันจนได้ หลงไปไกลตั้งนาน นัมจิคิดในใจ หลังจากที่เธอวนไปเกือบจะรอบโรงเรียน ดีว่ามีรุ่นพี่ใจดี สุดหล่อคนหนึ่งพาเธอมาส่ง เธอจึงเข้าพิธีได้ทัน
“สวัสดีจ๊ะ เธอชื่ออะไรเหรอ” หญิงสาวที่นั่งข้างๆ นัมจิเอ่ยถามเธอ
“สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อนัมจิจ๊ะ เธอล่ะชื่ออะไรเหรอ” นัมจิตอบพร้อมกับฉีกยิ้ม 360 องศา (เวอร์ไปไหมเนี้ย) เอ่ยถามกลับบ้าง
“ฉันชื่อเซยะ ส่วนนี่ฝาแฝดฉันเองชื่อ ซายะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เซยะแนะนำซายะซึ่งนั่งถัดออกไป ซายะยิ้มเป็นการทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ทั้งสองคน ดีใจจริง ๆ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ” นัมจิพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้
“ได้ซิ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ” เซยะตอบ
“เธอว่ารุ่นพี่ลีทึกนี่ดูดีมาก ๆ เลยว่าไหม” เซยะพูดพร้อมกับส่งสายตาหวาน ๆ ไปยังรุ่นพี่ลีทึกที่กำลังกล่าวแนะนำชมรมต่าง ๆ ของโรงเรียน
“ฮั่นแน่ แอบตกหลุมรักรุ่นพี่เขาแล้วล่ะซิ อิอิ” นัมจิแอบล้อเพื่อนใหม่
“นัมจิอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ เค้าอายนะ บ้า” คำว่าบ้าตอนสุดท้ายนี่มาพร้อมกับมือ สัมผัสลงบนกลางหลังของนัมจิ เล่นเอาเจ็บไม่ใช่น้อย เขินรุนแรงจริง ๆ แฮะ วันหลังถ้าจะแซวต้องอยู่ไกล ๆ หน่อย นัมจิคิด
“แต่เราว่ารุ่นพี่เยซองนี่ดูดีกว่านะ ว่าไหม” ซายะเอ่ยเมื่อเงียบอยู่นาน
“คนไหนอ่ะซายะ พี่เยซอง เราไม่ทันมอง” เซยะเอ่ยถามซายะ
“คนที่นั่งริมสุดนั่นไง เห็นหรือเปล่า ได้ข่าวว่าเป็นประธานชมรมดนตรีด้วยล่ะ” ซายะชี้ไปที่เยซองหนุ่มหล่อที่บนเวที
“เอ๋...รุ่นพี่คนนี้ที่เดินมาส่งฉันนี่นา” นัมจิเอ่ยขึ้น เธอจำรุ่นพี่ใจดีคนนี้ได้ เค้าเป็นคนพาเธอมาส่งที่หอประชุม ชื่อรุ่นพี่เยซองประธานชมรมดนตรีหรือนี่ ไว้วันหลังต้องขอบคุณเค้าแล้วล่ะ นัมจิคิดในใจ
“จริงเหรอนัมจิ” เธอโชคดีเป็นบ้าเลยอ่ะ ทั้งสองพูดพร้อมกัน สมเป็นแฝดกันจริง ๆ นัมจิคิด
และแล้วพิธีปฐมนิเทศก็จบลง นักเรียนต่างทยอยออกจากหอประชุม เพื่อเข้าสู่ห้องเรียนของตนเอง ห้องที่นัมจิอยู่ก็คือห้อง 1-B เธอและเพื่อนใหม่อีกสองคนเดินคุยกันไปจนถึงห้องเรียน
ความคิดเห็น