คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You are mine
I am eyes for all who long to see
In the shadows of the night,
I will be your light
Come and rest in Me
You Are Mine by DAvid Hass
Tou's part
ครูต่อ...
เขาแนะนำตัวเสร็จ ก็หันมายิ้มแบบเห็นเหล็กดัดฟันอย่างชัดเจนให้ผมอีกครั้ง แน่นอน ผมหันหนีด้วยความเขิน
แต่ครั้งนี้...
สายตาของผมกลับเหล่ไปมองผู้ชายหน้าตาดีคนนั้น
ครูต่อก็...
น่ารักดีเหมือนกันนะ
^^
"เฮ้ย ทำไมไม่บอกชื่อพ่อแม่ไปเลยล่ะ แนะนำตัวเยอะไปรึเปล่า"ครูมาร์ชพูดขัดครูต่อ
"ก็ แหม่... มันตื้นเต้นอ่ะ เด็กที่เนี้ย น่ารักทุกคนเลย"ครูต่อพูด้วโฟกัสมาที่ผมอีกครั้ง
"ครูสอนวิชาคณิตศาสตร์นะครับ จะเข้าสอนทุกชั่วโมงเลย”ครูต่อพูดก่อนที่จะเดินไปที่ประตู แล้วก็เดินจากห้องเรียน 5/1 ไป
ครูมาร์ชสอนอังกฤษ ครูต่อสอนคณิต วิชาสองวิชานี้ไม่น่าจะมาอยู่รวมกันได้ คนเก่งอังกฤษจะไม่เก่งเลข คนเก่งเลขจะไม่เก่งอังกฤษ
บางที ครูสองคนนี้อาจจะไม่ชอบขี้หน้ากันก็ได้
“เอาล่ะ ตอนนี้หมดโฮมรูมแล้วล่ะ กวิน เธอยังไม่ได้ส่งการบ้านนะ ธนัชพร เธอมาเข้าแถวช้าไปสิบแปดวินาที ส่วนเธอ มุกดา ทีหลังอย่าปัดลองพื้นหนา” บ่นซะ...
“ครูไปละ”และแล้ว ครูฝึกสอนตัวเตี้ยกว่าผมนิดหน่อยก็เดินออกจากห้องเรียนไป
วิชาต่อไปเป็นอะไรน้า...
คณิตศาสตร์
มันเป็นวิชาที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมคิดว่า มันน่าเรียนคิดเยอะเลย
“1 + 1 = 2 เมื่อ 2 = 1+1 นะครับ”ครูต่อกำลังอธิบาย
โจทย์เลขวันนี้มันยากมาก แต่ผมว่า ครูต่อก็เป็นคนที่ทำให้ผมเข้าใจในโจทย์เลขของวันนี้ได้กระจ่างแจ่มใส ถ้ายังเรียนกับครูคนเก่าล่ะก็ ผมคงหลับไปแล้ว
ครูต่อเริ่มเดินไปทั่วห้องเพื่อดูนักเรียนที่กำลังนั่งคิดโจทย์เลขที่ครูเขาให้อยู่ และเขาก็เดินมาข้างหลังผม ผมรู้สึกได้ถึงผมจะไม่หันไป ปากกาที่ผมจับอยู่หลุดออกจากมือและตกลงไปที่พื้นทันที
“อ่ะ”ครูต่อก้มหยิบปากกาตัวปัญหา แล้วยื่นมาให้ผมพร้อมกับยิ้มกว้างนั้น
“ข-ข-ขอบคุณครับ”ผมพูดติดๆขัดๆ มันคล้ายๆกับตอนที่เจอครูมาร์ชใหม่ๆ
“โจทย์ข้อนี้ คิดอย่างนี้นะ”ครูต่อหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองออกมา แล้วก้มมาเขียมที่สมุดผม อีกมือนึงก็วางอยู่บนแผ่นหลังของผมอย่างนุ่มนวล ใบหน้าที่ก้มลงมาอยู่ใกล้ผมมากจริงๆ ถ้าผมแค่หันนิดเดียว ผมอาจจะหอมแก้มครูต่อเลยก็เป็นได้ ตอนนี้ผมหน้าแดงสุดๆเลย
“เข้าใจ...มั้ย”ครูหันมาพูดแล้วทำหน้าเสีย
“เป็นไรอ่ะ มีไข้รึเปล่า หน้าแดงแจ๋เลย”ครูต่อพูดอย่างเป็นห่วง
“ไหนดูซิ”ครูต่อใช้หลังมือขาวนั้นแนบที่หน้าผาก แล้วเปลี่ยนมาที่แก้ม
“ตัวร้อนนี่นา”ครูต่อพูดออกมาเบาๆ
แล้วจู่ๆ ครูต่อก็เดินไปที่ประตูหลังห้อง มองหาใครบางคนที่ครูคิดว่าน่าจะอยู่ที่ระเบียงทางเดินหน้าห้อง
“เฮ้ย ไอมาร์ช”ครูต่อเรียก
เรียกครูมาร์ช
“มีเด็กเป็นไข้ว่ะ มึงช่วยพาไปห้องพยาบาลดิ๊”ครูต่อสั่งเมื่อครูมาร์ชเดินมา
“ใครวะ”ครูมาร์ชถาม
“ตั้ว”
“เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง”แล้วครูมาร์ชก็เดินเข้ามาในห้องและจับมือผมขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ผมยืน
“ไหวมั้ย”ครูถาม
“ไหวครับ”ผมตอบเสียงสั่นๆทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นไข้แม้แต่น้อย
“ปะ ไปกะครู”แล้วครูมาร์ชก็เดินไปโดยมีผมตามไปด้วย ส่วนครูต่อก็เริ่มสอนต่อ
สักพัก ระหว่างทางเดินไปห้องพยาบาล
“เป็นไง—“ครูมาร์ชหันมาถามแล้วหยุดเสียงไปกะทันหัน
“อ่าว ไม่แดงแล้วนี่ หายไข้แล้วเหรอ”ครูมาร์ชถามอย่างตกใจ
“ครับ แหะๆ หายแล้วครับครู”ผมเสแสร้งทำเป็นแข็งแรง
“ไม่น่าเชื่อ งั้นกลับห้องเรียนได้และ”จากนั้น ครูตัวเตี้ยก็เดินกลับห้องเรียนพร้อมกับผม
“ลูกศิษย์มึงหายเป็นไข้แล้วว่ะ”ครูมาร์ชพูดกับครูต่อทันทีเมื่อถึงห้องเรียน
“อืม ดีแล้วแล่ะ ^^ “ครูต่อยิ้มอีกแล้ว ทำไมน้า... ครูต่อถึงยิ้มน่ารักจัง
March’s part
สายตา...
สายตาของไอต่อที่มองเด็กตั้วมันไม่ธรรมดาเลย
ผมรู้ว่ามันกำลังคิดอะไร ผมเป็นเพื่อมันมาตั้งแต่ประถม ผมรู้จักมันดีซะกว่ารู้จักตัวเองซะอีก
แล้วไงล่ะ...
ผมไม่ได้อะไรสักหน่อย ไอตั้วไอต่อมันจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับผมซะหน่อย
...
ผมไม่ได้หึงนะ
...
“เฮ้ยไอมาร์ช” หึ
“อะไรมึง”ผมถามไอต่อ
“ตอนนี้กูจองคอนโดเดียวกะมึงแล้วนะ กูกะจะนอนอยู่ห้องข้างๆมึงอ่ะ แต่มันมีคนอยู่แล้ว กูก็เลยจองห้องที่ถัดไปอีกน่ะ”
“เออๆๆ”ผมตอบเนิบๆ
!?!?!?!?
“ห๊ะ”แล้วผมก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ
“อะไรวะ ตกใจไร”ต่อถามผมอย่างสงสัย
“เปล่า”
ก็ห้องที่ถัดจากห้องผม มันคือห้องของเด็กตั้ว ไอต่อบอกว่ากะจะจองห้องถัดจากผม แต่มีคนอยู่แล้ว คนๆนั้นก็คือตั้ว แล้วมันก็เลยจองห้องถัดไปอีก แสดงว่า มันอยู่ห้องข้างๆตั้ว
ก็แล้วไปสิ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“เออๆ มีไรก็ มาหาแล้วกัน”ผมบอกมัน
“งั้น วันนี้กูกลับบ้านกะมึงนะ กูไม่มีรถ”คนจนพูดกับผมอย่างน่าสงสาร
“อืม”ผมตอบสั้นๆ
และแล้ว เย็นวันนี้ก็มาถึง ผมกับตั้วเดินไปที่รถพอดี แต่วันนี้มันมีคนอื่นเพิ่มมาด้วย และผมรู้ว่า ต่อไปนี้ มันจะมาทุกวัน
“อ่าว ตั้วก็กลับบ้านกับมาร์ชเหรอ”ไอต่อถามเด็ก
“ครับ”ตั้วตอบสั้นๆ
“^^”มันยิ้มแล้วใช้มือรูปหัวตั้วเบาๆ
“เฮ้ย ขึ้นรถได้แล้วโว้ย”ผมตะโกนจากอีกฝั่งหนึ่งของรถ
“เออ”ตามปรกติ ตั้วจะนั่งเบาะข้างคนขับ แต่วันนี้ ไอตั้วมันดันไปนั่งกะไอต่อที่เบาะหลัง เหมือนกับว่าผมเป็นคนขับรถม้าให้กับเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่นั่งอยู่ที่ราชรถ
“ตั้วอยู่ห้องไหนเหรอ”ไอต่อเริ่มถาม
“อย่าห้องข้างครูมาร์ชครับ”เด็กตัวแสบตอบ
“เฮ้ย งั้นก็อยู่ห้องข้างครูอะดิ ดีเลย”ไหนตอนแรกมึงบอกว่าอยากอยู่ห้องข้างกูนะไอต่อ
“ตั้วนี่ น่ารักเนอะ”เฮ้ย เริ่มและ
“แหะๆ”เด็กตัวแสบยิ้มกลุ่มกริ่มแล้วหันนี้จากไอต่อ
“ครูไม่เคยเจอเด็กอายุ 16 ที่ไหนน่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย”มันเริ่มหยอด
“ครูขอไลน์หน่อยนะ”แล้วไอต่อก็ยื่นไอโฟนให้ตั้วเพื่อให้เด็กดื้อพิมพ์ไลน์ไอดี
“เรียบร้อยครับ”
ผมเองยังไม่มีไลน์ของตั้วเลยครับ
“ตั้วเคยอ่านนิยายเรื่อง don’t be the one that got away ใน dek-d ป่ะ”อ่อ ไอเรื่องที่มีใครนะ ภูกะธีร์ น่ะเหรอ ผมเคยเห็นตั้วอ่านแล้วเล่าให้ผมฟัง ก็งั้นๆอ่ะ
“ครับ เคยยอ่านครับ ชอบมากเลย ภูกะธีร์น่ารักมากอะครับ”ตั้วเริ่มถูกคอไอต่อเข้าแล้ว
“ครูว่า ธีร์น่าจะคู่กับไผ่ดีกว่านะ”
“ผมว่าคู่กับภูก็ดีนะครับ”
“...”ไอต่อเงียบไปสักพัก
“ครูจีบตั้วนะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดด
ผมเบรกรถกะทันหันทันทีที่ได้ยิน จนหัวผมเกือบจะไปชนกับพวงมาลัยรถอยู่แล้ว
“เฮ้ย มึงเป็นไรวะ”ไอต่อถาม
“เปล่า”
ตกใจสิ ตั้งแต่ผมเป็นเพื่อนมันมา ผมไม่เห็นมันจะเริ่มจีบใครเลย
ดีนะ ถึงคอนโดพอดี ไม่งั้นตั้วคงเดือดร้อนแน่เลย
“ผมเข้าห้องก่อนนะครับ”ตั้วพูดก่อนจะเข้าให้ไป
“เดี๋ยวครูขอเข้าไปหานะ”ไอต่อพูดรั้งท้าย
ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกไม่ดีเลยที่ไอต่อกับเด็กตั้วจะได้อยู่ด้วยกัน ผมรู้สึกโกรธที่ต่อพูดออกไปว่าจะจีบตั้ว
หรือว่า ผมจะหึงเหรอ
จะเป็นไปได้ไงล่ะ - -“
ผมเป็นผู้ชายนะ
เข้าห้องดีกว่า...
ผมเข้ามาในห้องที่ตอนนี้มืดทมึฬๆอยู่ ผมเปิดสวิตช์ไฟอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ความมืดออกไป ผมวางกระเป๋าลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องผม แขนทั้งสองพาดพนักพิงของโซฟาไว้เหมือนคนที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย
“ตั้ว”เสียงดังมาจากทางเดินหน้าห้อง
“ครูขอเข้าไปนะ”รู้แล้วว่าสียงใคร
เฮ่อ...
ผมลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปทันที
“ตั้ว ครูขอเข้าไปนะ”ผมเดินขออนุญาตเข้าไปในห้องตั้วอย่างไม่มีข้ออ้าง เพียงแค่ผมรู้สึกว่า ผมต้องเข้ามาให้ได้
ผมเห็นตั้วกับไอต่อนั่งอยู่ด้วยกันบนโซฟา ทั้งคู่ดูเหมือนจะดูโทรทัศน์กันอยู่
“อ่าว ครูมาร์ช มาดูละครกันครับ”เด็กตัวแสบเรียกผม
ผมไม่ได้ตอบออะไรกลับไป ได้แค่เดินเข้าไปนั่งตรงโซฟา นั่งข้างๆตั้ว ตอนนี้ตั้วกำลังอยู่ระหว่างผมกับต่อ
“ตั้ว”ไอต่อเริ่มแล้ว
“ครับ”ตั้วตอบ
“ตั้วว่าไงอ่ะ”มันถามอะไรของมันน่ะ
“เรื่องอะไรเหรอครับครู”เด็กตั้วถามอีกครั้ง
“ก็เรื่องที่ครูขอจีบตั้วไง”
---/หุบปาก ชั้นไม่อยากได้ยิน/---
เสียงโทรทัศน์ดังขึ้น ในขณะที่ตั้วเงียบสุดๆ
“ตั้วเป็นคนน่ารักมากเลยนะ”
---/แล้วจะทำไม เลิกยุ่งกับชั้นได้แล้ว/---
ไอไผ่หันไปมองค้อนที่โทรทัศน์ ก่อนจะหยิบรีโมทขึ้นมาแล้วเปลี่ยนเป็นช่องการ์ตูน
แม้แต่กับโทรทัศน์...
ผมล่ะสะใจจริงๆเลย
“ตั้ว”ไอต่อเรียกอีกครั้ง
“เดี๋ยวผมไอเอาน้ำผลไม้มาก่อนนะครับ”เด็กตั้วลุกออกจากโซฟาแล้วเดินไปที่ครัว
“เฮ้ยไอมาร์ช”ไอต่อเรียก
“มึงต้องช่วยกูจีบตั้วนะ”มันขอร้อง
“แล้ว ไอน้องเก้าของมึงล่ะ เห็นมึงบอกว่าสวย น่ารักไม่ใช่เหรอ แล้วมึงเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”ผมตอบกลับอย่างไว
“แหม่ คนเรามันก็ต้องมีทดลองดูบ้าง ไม่งั้นจะรู้เหรอ”มันแถได้อย่างชาญฉลาด
“เออๆๆ”ผมย้อนอย่างรำคาญ
ได้ กูนี่แหละ จะช่วยมึงเอาชนะใจเด็กตั้วเอง หึๆๆ
“มาแล้วครับ”เด็กตัวแสบเดินเข้ามาพร้อมน้ำที่ดูเหมือนจะเป็นน้ำแตงโมปั่นสามแก้ว แล้ววางของพวกนั้นไว้บนโต๊ะที่ตั้งหน้าโซฟา
ไอต่อคว้าแก้วแล้วดื่มน้ำนั่นอย่างรวดเร็ว
“อร่อยจัง ตั้วทำเองเหรอ”ไอต่อถามอย่างมีเลสนัย
“ครับ”
“ครูชอบนะ ครูอยากดื่มทุกวันเลย”จากนั้นมันกูยิ้มแบบน่ารักๆใส่ตั้ว ผมก็ว่ามันน่ารักนะ แต่ตั้วน่ารักกว่าในสายตาผม
ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย
“น้ำแตงโม สีเหมือนแก้มตั้วเลย”ไอต่อใช้ลูกหยอดอีกครั้ง
“ครับครู”ตั้วตอบนิ่งๆ
“ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกครูว่าครูนะ เรียกว่า พี่ ดีกว่า เรียกครูมันดูห่างเหินน่ะ”ไอต่อเริ่มกระชับความสนิทจากการใช้คำพูด
“ใช่ๆๆ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกครูว่าครูแล้วนะ เรียกว่าพี่”ปากของผมมันพูดอะไรออกไป
“ครับ ^^”ตั้วพูดพร้อมยิ้มน่ารัก
“ตั้วยิ้มน่ารักจัง”ไอต่อชม
“พี่ต่อก็น่ารักเหมือนกันครับ ^^”
...
แล้วผมล่ะ
ในสายตาตั้ว ผมจะเป็นยังไงน้า
...
ผมลุกขึ้น แล้วก็เนออกไปจากห้อง
“เฮ้ยไอมาร์ช”เสียงไอต่อรั้งท้าย
ผมเดินเข้าไปในห้องของผม ปิดประตูเสียงดังกว่าทุกๆครั้ง ผมยืนพิงประตูและซุดตัวลงนั่ง พร้อมกับใช้มือสองข้างกุมขมับอย่างเครียดที่สุด
ผมมันเป็นอะไรไป?
เกิดไรขึ้นกับผม?
เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของผม?
-----------------------------------------
จบแล้วง้าบ กันตอนนี้
Part นี้ไม่มีอะไรมากจ้า เพียงแค่ไรท์ต้องการให้รู้ว่า ครูต่อ เขาคิดอะไร และเป็เนกุญแจที่ทำให้ความรู้สึกของครูมาร์ชมันกระจ่างขึ้นจ้า ดังนั้น ตอนนี้จะไม่มีอะไรมากมาย
ก็จะเห็นได้ว่า ไรท์ไม่ได้อัพฟิคบ่อยๆเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะตอนนี้ไรท์เปิดเทอมแล้วจ้า รวมทั้งเป็นเด็กห้องวิทย์คณิต จะเรียนหนักกว่าชาวบ้าน การบ้านก็เยอะ ทั้งงานเดี่ยวงานกลุ่ม กองเท่าภูเขาเลยจ้า แต่ไรท์สัญญาว่า ไรท์จะพยายามหาเวลาว่างมาเขียนฟิคต่อ ไรท์ไม่ทิ้งสิ่งนี้แน่ๆจ้า อย่าเพิ่งหนีไรท์ไปไหนน้า เพราะรีดเดอร์ทุกคน คือสิ่งเดียวที่ทำให้ไรท์อยากเขียนฟิคต่อจ้ะ
ขอบคถณที่ติดตามและเป็นกำลังใจน้า ^^
ความคิดเห็น