[Fic มาร์ช - ตั้ว:YAOI]Trolling แกล้งผมปะเนี่ย?

ลำดับตอนที่ #5 : Knock Knock

A warm bath, a good laugh, an old song that you know

by heart

I've tried it but they all leave me cold

So now I'm here waitin' to see you

My remedy for all that's been hurtin' me

Knock, knock
 

Knock Knock by Lenka

        Tou's part

        ครูต่อเพิ่งออกไปจากห้องผมเมื่อกี้นี้ล่ะครับ หลังจากที่ผมครูมาร์ชเข้ามาเห็นว่าผมกำลังจะจูบกับครูต่อ ผมไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นนะ ผมหมายถึง ผมอยากให้ครูมาร์ชมาหาผม แต่ผมไม่อยากให้ครูต่อทำแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าครูมาร์ชจะรู้สึกยังไง 

        ...

        แล้วทำไมครูมาร์ชต้องรู้อะไรด้วยล่ะ เขาชอบผมรึไง

        - -"

        บ้าละตั้ว

        เอี๊ยด...........

        ครูต่อกลับมาจากการไปเยือนห้องครูมาร์ชมาแล้วครับ หน้าตาเขาก็ดูปกติ ไม่มีไรให้รู้ว่าเศร้าหรือโกรธหรือดีใจแต่อย่างไร 

        "ครูมาร์ชเป็นอะไรเหรอครับ"ผมถาม

        "มันก็ไม่ได้เป็นไรนิ่"ครูต่อตอบ

        "มาทำการบ้านกันดีกว่า"ครูต่อเริ่มชวน

        แย่แล้วๆ จะต่อหาข้ออ้าง

        "ไม่เป็นไรครับ คือ การบ้านคณิตศาสตร์ เดี๋ยวไว้ทำพรุ่งนี้เถอะครับ ผมง่วงแล้ว"ใช่ครับ ไว้ทำพรุ่งนี้น่ะแหละ เดี๋ยวไปลอกเพื่อนเอา (นี่คือนิสัยเด็กห้องหนึ่งนะเนี่ย ห้องไรท์ก็เป็น ลอกกันทุกเช้าเลย)

        "อ่อ โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปนอนแล้วนะ"ครูต่ออยากบอกลาแล้วล่ะ

        "ราตรีสวัสดิ์ครับ"

        "Good night"ครูต่อทักทายก่อนจะเดินออกจากห้องของผมไป

        ไปซะที รอดตัวไปครั้งนึง ^^" 

        ผมเองก็ควรจะไปนอนได้แล้วล่ะ

        ผมตรงไปยังห้องน้ำพร้อมมีผ้าเช็ดตัวพาดไหล่ไปด้วย 

        น้ำจากฝักบัวไหลลงมาผ่านร่างกายที่ผมเองก็รู้ตัวว่ามันสูงมากเกิน ผมรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่เพราะมันทั้งสบายและสะอาด

        ...

        ผมหันมองฝักบัวแล้วนึกถึงบางสิ่ง ครูมาร์ชจะมีน้ำตาเหมือนที่มีน้ำออกจากฝักบัวรึเปล่านะ 

        แล้วครูมาร์ชจะมีน้ำตาทำไม เขาไม่ได้คิดไรกะเราซะหน่อย เพ้อแล้วล่ะ

        ผมออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่แต่งตัวคลุมท่อนล่างอย่างเดียว แล้วค่อยไปหยิบเสื้อในตู้มาใส่ ผมชอบใส่เสื้อกล้ามบางๆกับบอกเซอร์นอน เพราะมันรู้สึกเบาตัวดี ไม่ร้อนมาก ไม่เย็นมาก

        ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มของตัวเอง หัวผมไม่ได้อยู่บนหมอน สายตาของผมจึงมองตรงไปยังเพดานด้านบน ไม่มีสิ่งใดขางบนและไม่มีสิ่งใดมาขัดขวางสายตาผม ผมจึงมีเวลาคิดอะไรหลายๆเรื่องได้ มันทำให้ผมมีสมาธิมากขึ้นเป็นกองเลยแหละ

        ...

        ครูมาร์ชจะเป็นไงบ้างนะ

        ผมห้ามไม่ให้ตัวเองคิดถึงครูมาร์ชไม่ได้ ผมเขยิบขึ้นไปให้หัวอยู่บนหมอน นอนตะแคงแล้วข่มตาหลับลงไป ปล่อยให้สิ่งเดียวที่ผมมองเห็น คือสีดำๆที่เกิดจากการหลับตา

        ...

        เฮ้อ!!!!!

        เอี๊ยด...

        ผมลุกจากเตียงแล้วออกไปหน้าห้องครูมาร์ช ผมไม่คิดจะเคาะประตู ผมอยากเข้าไปเงียบๆแบบไม่ให้ครูมาร์ชรู้ตัว 

        ผมเปิดประตูเข้าไปแล้ว....

        เท่าที่ผมดูเหมือนจะไม่มีครูมาร์ชนะ ผมรู้ว่าเขาจะต้องอยู่ในห้องนอน ผมเดินไปเปิดประตูห้องครูมาร์ชอย่างเบามือ เปิดออกนิดๆแล้วยื่นหน้าเข้าไปดู 

        ครูมาร์ชหลับอยู่นี่นา อันที่จริง จุดประสงค์หลักๆของผมเลยคืออยากรู้ว่าครูมาร์ชเป็นอะไร ผมไม่เชื่อหรอกว่าครูมาร์ชจะไม่เป็นอะไร แต่ในเมื่อเขาหลับไปแล้วก็ช่วยไม่ได้นี่นา

        ครูมาร์ชนอนหงายหัวอยู่ที่หมอนเหมือนคนธรรมดา เพียงแต่ไม่ห่มผ้า ทั้งๆที่ครูมาร์ชเปิดแอร์ทิ้งไว้ซะหนาวเชียว ผมเดินไปหยิบผ้าห่มผืนหนาที่ปลายเตียงมาแล้วคลี่ออก ห่มให้ครูมาร์ชอย่างระวังเพื่อไม่ให้เขาตื่น ผมห่มผ้าให้จนถึงหน้าอก มันทำให้ผมต้องเดินไปเกือบถึงหัวเตียงเพื่อทีาจะห่มให้ถึงประมาณหน้าอกอย่างที่ผมเองต้องการ ผมจึงสังเกตเห็นบางอย่าง

        หยดน้ำตาอยู่บนใบหน้าน่ารักของครูมาร์ช น้ำตาสว่างเป็นประกายเนื่องจากแสงไฟจะตึกสูงในเมืองหลวงลอดเข้าหน้าตาแล้วกระทบลงบนน้ำตาของครูมาร์ชจะเป็นประกายสังเกตได้ง่าย

        น้ำตา...

        มันเกิดอะไรกับครูน้า?

        ผมก้มลงเข้าใกล้ใบหน้าของครูมาร์ชมากขึ้นเพื่อจะให้เห็นหยดน้ำตานั่นชัดๆ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดออกเบาๆ

        ใบหน้าครูมาร์ชนี่นุ่มจริงๆเลย กลิ่นตัวหอมอย่างชัดเจน ริมฝีปากสีชมพูน่ารักที่ไม่เหมือนใครเท่าที่ผมเคยเจอมา หลายสิ่งหลายอย่างกำลังดึงดูดให้ผม...

        ผมก้มลงจูบครูมาร์ชเบาๆด้วยริมฝีปากที่เข้ารูป ยิ่งเขาใกล้ยิ่งมีเสน่ห์ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งหอม ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งน่าลิ้มลอง ผมไม่ได้ขบปากหรือเล่นลิ้นแต่อย่างใด ผมเพียงแค่ทำตามเพราะสิ่งเร้ามันบังคับให้ผมทำ ผมผละจูบนั่นออกอย่างใจเย็น ก่อนจะมาคิดดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

        ผมชอบครูมาร์ชเหรอ?

        หรือมันเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบ?

        ผมสับสน ผมรีบออกมาจากห้องครูมาร์ชอย่างเร็วแล้วเดินเข้าห้องนอนตัวเอง แทนที่ผมจะนอนหลับได้สบาย แต่ผมกลับต้องถลึงตาเพราะผมนอนไม่หลับเหมือนเดิม...

        นี่ผม คิดอะไรกับครูมาร์ชเหรอเนี่ย 

        ถ้าจะเป็นอย่างนั่นผมเองก็คงไม่แปลกใจหรอก มันก็แค่ทำให้ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง จะวางตัวยังไง จะพูดจะคุยจะมองหน้าครูมาร์ชยังไง 

        แต่...

        มันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบล่ะมั้ง เลิกคิดดีกว่า

        ...

        หรือมันจะเป็นความรักนะ???

        March's part

        ผมตื่นขึ้นบนเตียงของผม หรี่ตาเล็กน้อยให้กับแสงสว่างเงี่ยหูฟังเสียงรถติดตอนเข้า เพราะในเมืองคงไม่มีเสียงนกร้องหรือเสียงไก่ขันหรอก เม้มปากเล็กน้อยให้กับวันใหม่... เอ๋ ทำไมวันนี้ ปากผมหวานจัง ไม่ใช่พูดเพราะนะ คือรสชาติของริมฝีปากมันหวานน่ะ หวานจริงๆ แต่ช่างเหอะ ไม่มีไรหรอกมั้ง...

        วันนี้ เป็นอีกวันที่ผมต้องไปสอนหนังสือเด็ก

        เด็ก...

        เด็กตั้ว...

        คนที่ผมคิดว่าผมคงไม่ได้ชอบเขาหรือรักแต่อย่างใด แต่มันกลับทำให้ผมสับสน ว่าตกลงผมรัก หรือ ไม่รัก

        อุ่นจัง...

        ผ้าห่ม ใครห่มให้ผมเนี่ย...

        ผมอาจจะห่มเองแล้วลืมก็ได้ใครจะรู้

        ช่างเหอะ แค่ผ้าห่ม ใครจะห่มให้ไม่เห็นมีความหมายอะไรสักหน่อย

        เอาล่ะ เตีรยมตัวไปสอนดีกว่า 

        เมื่อผมจัดการตัวเองในช่วงเช้าเสร็จ ผมก็รู้ว่าต้องไปขึ้นรถแล้วไปโรงเรียน ผมออกจากห้องแล้วล็อคเป็นอย่างดี ก่อนที่จะหันไปเห็นห้องข้างๆ 

        จริงด้วย ทุกครั้งจะมีไอตั้วไปกับเราด้วยนิ่

        ความคิดครั้งนี้ทำให้ผมนึกขึ้นได้ถึงภาพเมื่อคืน ที่มันเหมือนจะเป็นข้อพิสูจน์ว่าผมคิดยังไงกับตั้ว ผมไม่ได้โกรธหรอกนะ แต่คือผมยังไม่เข้าใจตัวเอง

        แต่จะเปลี่ยนนิสัยก็ไม่มีประโยชน์ ทำตัวให้เป็นปกติน่าจะดี

        Knock knock knock

        ผมเคาะประตูห้องเพราะๆสามครั้ง

        "มาแลัวคร้าบๆ"คือเสียงตั้วตอบในความคิดของผม

        แต่ความเป็นจริงแล้วมัน...

        "..."

        เงียบ

        "ตั้ว"ผมเรียกอีกครั้ง

        "..."

        ส่วนตัวไม่ใช่คนชอบทำอะไรย้ำคิดย้ำทำไง ผมบิดประตูเข้าไปเลยดีกว่า

        ภาพห้องนี้ ทำให้ผมย้อนนึกถึงภาพบาดตาเมื่อคืนนี้ ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงที่เห็นอะไรแบบนั้น แต่ผมพยายามจะลบมัน แล้วคอยบอกตัวเองว่า มันเป็นไปไม่ได้ เราไม่ได้ชอบตั้วนะ

        ตอนนี้ไม่มีใคร แสดงว่าตั้วนอนอยู่แน่เลย

        ผมตรงไปยังห้องนอนแล้วเปิดประตูอย่างไม่รีรอ ผมเห็นภาพห้องที่จัดอย่างเป็นระเบียบ ห้องมีสีส้มอ่อนๆเนื่องจากแสงแดดยามเช้าส่องเข้าหน้าต่าง ตั้วยังนอนอยู่บนเตียง ร่างของตัวอยู่ในชุดบางๆซึ่งประกอบไปด้วยเสื้อกล้าม บอกเซอร์ และ... ไม่รู้ว่าใส่รึเปล่า ไม่อยากดูด้วยอ่ะ 

        ผมยืนมองใบหน้าคมเข้มนั้นอยู่สักพักอย่างหลงใหล แทบไม่กระพริบตา 

        หรือว่า ผมจะชอบตั้วจริงๆ

        "ตั้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"โอ้ย

        ไอต่อมันตะโกนมาตั้งแต่หน้าห้อง จนมันวิ่งเข้ามาในห้องนอน

        เด็กขี้เซาบนเตียงนุ่นสะดุ้งตื่นอย่างเร็ว

        เด็กตั้วทำหน้างงนิดหน่อยแล้วใช่มือเกาหัวยุ่งๆ

        "สวัสดีตอนเช้าครับ"เด็กมีมารยาททัก

        "ตั้วตื่นแล้วเหรอ เพิ่งตื่นยังหน้ารักเลย"เขาเพิ่งจะตื่น มึงก็จีบเลยนะ

        "ตั้ว ไปอาบน้ำแต่งตัวไป จะได้ไปโรงเรียน"ผมไล่เด็กตั้ว

        "..."ตั้วไม่ตอบพร้อมกับเดินหลบหน้าผมไปเลย

        "ให้พี่อาบให้ม้ายยยยย"ไอบ้าต่อ 

        ตั้วเป็นอะไรนะ ทำไมถึงไม่พูดกับผมน้า

        ผมกับไอต่อไปนั่งรอตั้วที่โซฟาแลัวเปิดโทรทัศน์ดูอะไรเล็กน้อย

---/สวัสดีค่ะ พบกับอิฉัน มาดาม.../---

        ก็ไม่มีไรดู เลยดูเนี่ยแหละ

---/วันนี้จะมาเสนอคำว่า.../---

        ฮ่าๆๆๆ

        เสียงไอจ่อหัวเราะ ทั้งๆที่ผมคิดว่า มันก็เกือบตลกอ่ะ ไอต่อก็งี้แหละ

        "อ่าวตั้ว อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ"ไอต่อหันไปถามตั้วเหมือนว่ามันรู้ว่าตั้วออกมาแล้ว ผมเอง
ยังไม่รู้เลย

        "เฮ้ยมาร์ช ไปเว้ย"ไอต่อพูดแล้วลุกพร้อมกดปิดทีวี 

        "ปะ ไปที่รถกัน"ไอต่อพูด

        ทำไมผมรู้สึกว่า ตัวเองเป็นเหมือน คนที่ไม่มีตัวตน ตั้วไม่ได้พูดไรกับผมเลย

        "ก็แบบว่า...แล้วมันก็..."ระหว่างอยู่บนรถ ไอต่อคุยกับตั้วตลอดทาง ผมเองก็ไม่พูดไรสักคำเลย

        ผมอยากให้วันเลวร้ายนี้ผ่านไปไวๆมากเลย

        แล้วมันก็ไวอย่างที่ผมต้องการจริงๆ วันนี้เป็นวันธรรมดาๆเหมือนวันอื่นๆ เพียงแต่ผมไม่มีคาบสอน 5/1 ก็เท่านั้นเอง ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียนวันนี้คือวันที่ผมเบื่อที่สุด ผมไม่อยากให้มันเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นกับผม มันทำให้ผมเศร้าไปเลย

        เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอนนี้ผม ต่อ ตั้วอยู่ที่คอนโดแล้วครับ แต่ไม่ได้อยู่ใรห้องของใครคนใดคนหนึ่ง อยู่ห้องของตัวเองครับ ผมคิดว่าผมคงต้องไปถามตั้วแล้วแหละ ว่าตั้วเป็นอะไร

        ...

        Tou's part

        ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องนอน นั่งอยู่บนเตียง คิดทบทวนอะไรหลายๆแย่างเกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเองครับ

        นี้ก็จะสามทุ่มแล้ว ปกติเวลานี้ล่ะครับ พวกพี่ๆเขาชอบมาสุงสิงดูโทรทัศน์อยู่ในห้องผม แต่ยังไม่มีใครมาเลยครับ

        เอี๊ยด....

        เสียงประตูเปิด มีใครมาแล้วล่ะนี้ 

        ผมเดินออกจากห้องนอนเพื่อจะไปดูว่าใครมาเยือน 

        ...

        ครูมาร์ช คนที่ผมคิดว่าผมหวั่นไหวต่อเขา

        "เอ่อ นั่งก่อนสิครับ"ผมชวนให้ครูมาร์ชนั่งก่อน

        ครูมาร์ชเดินไปที่โซฟาและนั่งลงเบาๆ ผมตามไปนั่งข้างๆแต่ไม่ใกล้มาก

        "ตั้วเป็นอะไรรึเปล่า"ครูมาร์ชถาม

        ผมว่าแล้วว่าจะต้องเป็นเรื่องนี้ ผมนึกว่าครูมาร์ชจะไม่สังเกตหรือไม่สงสัยซะอีก

        "ตั้วไม่พูดกะพี่เลยนะ"

        ตอนนี้ผมสับสน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจผม ผมจะตอบครูมาร์ชยังไง จะตอบว่าชอบครูก็กลัวว่าสิ่งที่จะเกิดต่อไปมันไม่ใช่ จะบอกว่าไม่ได้คิดอะไรก็กลัวว่าจะเสียโอกาสสำคัญไป

        ผม...

        ปวดหัว...

        แต่ เราจะโกหกตัวเองไป บอกความจริงไปเลยก็ได้ เผื่ออะไรจะดีขึ้น...

        แต่ถ้ามันไม่ดีขึ้นล่ะ...

        "คือ...ไม่มีไรหรอกครับ แหะๆๆ"ผมมันปากแข็งเองแหละ 

        "อ่อ ครูก็นนึกว่าตั้วโกรธครู"ไม่โกรธหรอกครับ

        "งั้นครูไปก่อนนะ จะไปเตรียมแบบเรียน"

        "เคครับ โชคดีนะครับ"ผมกล่าวลา

        ทำไมน้า ทำไมเราถึงไม่บอกไปเลยว่าเราคิดยังไง

        เอี๊ยด...

        หือ...

        ครูมาร์ชไป ครูต่อก็มาเลยนะ

        "ครูต่อมีอะไรรึเปล่าครับ"

        วันนี้ครูต่อมาแปลกๆ สายตาครูต่อดูเจัาเลห์มาก ซึ่งอันที่จริงมันก็เจ้าเลห์อยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันดูมากกว่าปกติ

        "ตั้ว พวกเรามาทำการบ้านกันดีกว่า"ครูต่อพูด

        การบ้าน ผมทำเสร็จหมดแล้วนี่

        "การบ้านวันนี้ผมทำเสร็จหมดแล้วครับ ไม่มีเหลือเลย"ผมตอบตามความจริง และผมรู้ว่ามันจะทำให้ผมรอด

        "หึ"ครูต่อยิ้มแปลกๆพร้อมก้มหน้าเล็กน้อย

        ...

        "ครูไม่ได้หมายถึงการบ้านแบบนั้นน่ะ"

------------------------------------------------------------

จบไปแล้วอีกตอนกับฟิคของไรท์ ในรอบนี้ นอกจากมาร์ชจะยังไม่รู้ตัว ตั้วเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เห็นคู่นี้แล้วเครียดแทนจริงๆเลย เพราะน่าจะมีผู้ร้ายปากแข็งเพิ่มอีกคน

ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์และทุกกำลังใจ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งไรท์จ้า

อย่าลืมติดตามตอนต่อไปล่ะ