คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Suffocate
No I can't breathe
Why can't you see
That you're suffocating me
Suffocating me
Suffocate by Tata Young
Tor’s part
“แล้วนิค...อยากลองชิมบลูเบอร์รี่ไหมล่ะ เดี๋ยวป้อนให้”ผมคือผู้ที่ไม่เคยเขินใครเอ่ยถามขึ้นอย่างเสี่ยว
“...”นิคเงียบ
“ไม่ดีกว่าครับ”อ่าว เล่นตัวด้วย
“ผมกลับห้องก่อนนะครับ สวัสดีครับ”นึกกล่าวลาง่ายๆแล้วเดินออกไปจากห้องผม
ผมซึ่งนั่งอยู่บนเตียงทิ้งตัวลงนอนมองเพดานขาวเบื้องบน รู้สึกว่า เฟลนิดหน่อย หรือว่า นิคยังไม่รีบนะ
เฮ้อ.........
ผมถอนหายใจดังๆ จะนอนอยู่คนเดียวก็น่าเบื่อ ไปเยี่ยมชนห้องอดีตคนรักหน่อยละกัน
ผมเด้งตัวขึ้นออกจากเตียงแล้วรีบไปเคาะห้องไอมาร์ชอย่างไว เพราะไม่มีอะไรทำครับ เลยจะไปนั่งเล่นห้องไอมาร์ชหน่อย เพราะอย่างน้อยก็คงมีอะไรกิน
ประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆแล้วมีร่างบางตัวขาวออกมา มันทำหน้าเหมือนกันพูดว่า มึงมาทำไม
“มึงมาทำไม” - -
“ก็กูไม่มีไรทำเลยจะมานั่งเล่นห้องมึงเฉยๆ”ผมเกาะแขนมันแล้วทำท่าอ้อนขอเขาไปในห้อง ไม้ตายนี้ไม่เคยมีใครต้านทานความน่ารักของผมได้หรอกครับ ไหนจะเหล็กดัดฟันเอย ยิ้มหวานเอย แก้มเอย ลูกอ้อนแบบนี้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ
จะมีก็ไอมาร์ชเนี่ยแหละ
“เอ้า เข้ามาสิ”มันพูดแล้วอ้าประตูให้กว้างขึ้นเพื่อที่จะให้ผมเดินเข้าไป
“มีไรกินมั้ยเนี่ย”ผมถาม
“มีบลูเบอร์รี่ในปากมึงอ่ะ แดกสิ”
“อ๊ะๆ แอบฟังกูกะนิครึไง”เมื่อผมแซวก็ทำเอามันหันหน้ากลับมาพร้อมหน้าตาบู้บี้ของมัน
“มึงเคยใช้มุกบลูเบอร์รี่หลอกขโมยจูบกูแล้วตอน ม.5 ไอสมองปลาทอง”เหรอวะ
“กูไม่เห็นจะ...อ่อ จำได้ละ แล้วอร่อยมั้ยละบลูเบอร์รี่น่ะ อุ๊บ!”สิ้นสุดคำพูดก็มีหมอนพุ่งเข้ามาใส่หน้าผมเต็มๆ
“อร่อยตายล่ะ”
“กูมีไรจะเล่าด้วยล่ะ”ผมพูด
March’s part
“อะไรอีกล่ะ”ผมถามเพราะมันมีอะไรก็ไม่รู้จะมาเล่า หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องงี่เง่านะ
“เมื่อกี้น่ะ นิคมาช่วยกูจัดห้องล่ะ”
. . .
“แล้วกูก็กำลังจะได้จูบนิด แต่แม่งเฟล”
. . .
ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองเป็นอะไรที่แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเล็กๆ ผมรู้สึกเหมือนโกรธหรืออิจฉานิคนิดหน่อย แต่โดยรวมแล้ว ประเด็นอยู่ที่ว่า ‘ทำไม คนที่ช่วยไอต่อจัดห้องถึงไม่ใช่ผม ทำไมคนที่มันอยากจูบถึงไม่เป็นผม’
“มึงเป็นไรวะ เงียบทำไม”มันเขย่าตัวผมแรงๆ
“หึงกูอ่ะดิ 555+”มันพูดแล้วหัวเราะ
“สมมติกูหึงจริงๆล่ะ”คำพูดของผมทำให้เสียงหัวเราะหยุดลง รอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าของมันหายไปทันทีหลังจากประโยนั้นออกมาจากปากของผม
“มันจะเป็นไปได้ยังไง”มันทำหน้าจิงจังมาก
“กูล้อเล่น”พูดเสร็จผมก็ฝืนยิ้มออกมา
นี่ผม หึงมันจริงๆเหรอ ผมพยายามเตือนตัวเองว่าให้อย่าไปสนไอต่ออีก
“ถ้ามึงชอบกูก็รีบๆนะ กูกะนิคยังไม่ได้อะไรมาก เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ”มันพูดแล้วก็หัวเราะครั้งใหญ่
เพลย์บอยอย่างมึง กูก็คงหลงไปแล้วแหละ
แล้วตั้วล่ะ ผมกับตั้วเพิ่งจะเข้าใจกันได้วันนี้เองนะ จะต้องให้ตั้วเสียใจอีกแล้วเหรอ แล้วไอต่อล่ะ ตอนนี้ผมโคตรเข้าใจความรู้สึกของภูในนิยายที่ตั้วอ่าน ว่าการที่เราเล่นกับความสับสนมันเป็นทำให้รู้สึกยังไง
“กูไม่กลับไปชอบมึงหรอก”
“ให้มันจริงเหอะ”มันพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาที่คอขาวๆของผม ผมใช้มือผลักหน้าอกมันเอาไว้ก่อนที่มันจะมาถึง
“มึงมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย”ผมบอกมัน
“เออ กูก็หวังว่ามึงจะไม่เปลี่ยนไปเหมือนกัน”ไอต่อพูดไว้ก่อนจะลุกแล้วเดินไปที่ประตู
มันเปิดประตูออกแล้วเดินออกไปนอกห้อง มันหันกลับมาแล้วยิ้มหว่านเสน่ห์ให้ผมก่อนที่มันจะปิดประตูลง
“มึงมันน่ารัก ความน่ารักของมึงไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”ผมพูดถึงไอต่อคนเดียว
ผมรีบไปห้องน้ำเมื่อรู้สึกตัว มองกระจกที่อ่างล้างหน้า พิจารณาตนเองอย่างละเอียดซึ่งผมไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้ว
“กูก็ ไม่ได้เปลี่ยนไปจากตอนนั้นมากนะ ยังหล่อ น่ารักตี๋ๆเหมือนเดิม”ผมชมตัวเอง
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงถึงกลับมาชอบกู ถ้ากูไม่ใช่คนในกระจก กูก็คงหลงรักคนในกระจกคนนั้นเหมือนกัน
ต่อ...
ตั้ว!!!!
ผมเดินออกมาจากห้องของผม เป้าหมายคือห้องข้างๆ ผมยืนก้มหน้ารวบรวนความกล้าล้ายกมือขึ้นเคาะประตูห้องตั้ว
“อ่าว ครูมาร์ช เข้ามาก่อนสิครับ”ผมไม่ได้พูดอะไร” เพียงแค่เดินเข้าไปในห้องตั้วเหมือนทุกครั้ง ห้องยังเป็นเหมือนเดิม ดีเรียบร้อยและอเนกประสงค์ไม่เคยเปลี่ยน
ผมนั่งลงบนโซฟาหน้าโทรทัศน์โดยมีตั้วตามมานั่งข้างๆ โทรทัศน์ของตั้วปรากฏถาพของการ์ตูนจากช่องการ์ตูนชื่อดังอยู่ ตั้วไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเอาแต่นั่งดูการ์ตูนนั้นอย่างตั้งใจ ส่วนผมก็ได้แค่นั่งมองตั้วอย่างเอ็นดู
^^ เด็กน้อย ^^
---/ เจ้าหมาโง่ /---เสียงการ์ตูนดังขึ้น เป็นเสียงของคุณตาท่าทางใจร้ายกำลังด่าหมาตัวสีชมพูม่วงๆอยู่ ตาคนนั้นหันหลังไปหยิบหน้ากากอันใหญ่มาใส่แล้วทำเสียง ---/ แบร่ /--- ใส่หมาตัวนั้น
---/ อ๊ากกกกก /--- เสียงหมาตัวนั้นร้องกรี๊ดอย่างตกใจพร้อมกับปากที่อ้ากว้างมากๆแล้วตัวที่ดูเหมือนจะพองขึ้นทำให้การ์ตูนนี้ดูตลกจริงๆ ตามมาด้วยเสียงของเด็ก ม.ปลาย หัวเราะที่ดังขึ้นข้างๆผม
“ตลกดีนะครับ”ตั้วหันหน้ามาพูดกับผม เพราะหัวเราะอยู่ทำให้ตั้วนั้นยิ้มได้กว้างจริงๆ ยิ้มของตั้วเป็นยิ้มที่น่ารัก
...แต่ไม่เท่ายิ้มของไอต่อ...
นี่ผมเป็นคนที่โลภรึเปล่านะ
“เออ ว่าแต่มาห้องผมมีอะไรจะบอกรึเปล่าครับ”ตั้วถามขึ้นเมื่อการ์ตูนนั้นจบลง
“คือว่า...”
“...”
“คือครูไม่มีอะไรทำน่ะเลยมานั่งเล่น”นี่ผมเอามาจากไอต่อเมื่อตะกี้เลยนะเนี่ย
“ครูไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”ผมกล่าวลาแล้วลุกขึ้น
“ฝันดีครับ”ตั้วทิ้งคำบอก
ลาไว้ก่อนที่ผมจะปิดประตูห้องลง
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนมืดๆของผม ผมทิ้งตัวลงไปบนเตียงแล้วนอนคว่ำลงไปให้หน้าจูบหมอนเลยครับ ผมปล่อยโฮออกมา เสียงร้องไห้ของผมเหมือนเป็นเสียงประมือให้ความสับสนของผมที่ทำให้ผมร้องไห้ได้สำเร็จ
ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไง ผมกลัวว่าจะต้องเป็นเหมือนคนชื่อ ภู ผมไม่อยากให้ใครเจ็บปวดเพราะผม แต่ผมไม่มีทางออกเลย ผมเองต้องเลือกและตัดใจจากใครสักคน ผมตัดสินใจร้องไห้ใส่หมอนของผม
...
ผมสัมผัสได้ถึงลมอุ่นๆที่ปะทะเข้าที่คอของผม สัมผัสนั้นเล่นเอาผมลุกขึ้นพลิกตัวดูหน้าเจ้าของสัมผัสนั้นทันที
ไอต่อ...
“มึงร้องไห้ทำไมวะ”ไอต่อถามผม
มันเอื้อมมือขวามของมันมาแตะที่แก้มของผมแล้วใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ผมอย่างนุ่มนวล
“เปล่า กู...กูโอเค แล้วมึงมาใรห้องกูได้ไง”ผมพูดแล้วหยิบมือนั้นออกจากใบหน้าเบาๆ
“ใช่สิ มึงไม่โอเค มีไรก็บอกกูสิ”
“. . .”
“เอาน่า เผื่อกูจะช่วยอะไรได้บ้าง”มันเซ้าซี้ คงเพราะเป็นห่วงผมล่ะมั้ง
“ต่อ มึงเคยแบบว่า สับสนป่ะวะ เวลาที่เราต้องเลือกอะไรสักอย่าง”ผมถาม
“มันก็จริงนะที่กูมีคนให้เลือกเยอะ แต่กูก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองสับสนนะ”มันหันมามองหน้าผมแล้วพูด
“ทำไมมึงถึงเป็นอย่างนั้นวะ”ผมเริ่มเสียงดังขึ้นและใช้มือสองข้างเสยผมแบบเครียดสุดๆ
ไอต่อไม่ได้ตอบอะไร มันเอื้อมมือมาทาบบนหน้าอกผมตำแห่งที่เป็นหัวใจอยู่สักพัก สัมผัสอุ่นของมันทำให้ผมนึกย้อนวันเวลาไปในวันที่เราสองคนยังคบกัน ผมลืมตาขึ้นและยิ้มกับตัวเองเมื่อรู้ว่าไอต่อออกไปจากห้องผมแล้ว คงออกไปตอนที่ผมกำลังเพ้อ
ครืด....ครืด....
เสียงโทรศัพท์ที่ผมวางไว้บนชั้นข้างๆเตียงดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูแล้วกดรับโทรศัพท์อย่างไว
“สวัสดีครับเฮีย”พี่ชายผมเองครับ
---เออหวัดดี---
“เฮียโทรมามีอะไรรึเปล่าครับ”
---ก็เปล่า โทรมาเฉยๆ ไม่ได้เจอหน้ากันนาน เผื่อมีเรื่องอะไรอยากเล่า---
“เอ่อ เฮีย”
---ว่า---
“คือ ผมไปฝึกสอนที่โรงเรียนที่นึงอ่ะ”
---แล้วไง---
“ก็ ผมเจอเด็ก ม.5 คนนึง เขาอยู่คอนโดเดียวกับผม เขาน่ารักมากเลยครับเฮีย ผมคิดว่า ผมชอบเขาอ่ะครับ”
---งั้นมึงก้หาแฟนได้แล้วอ่ะดิ เด็กซะด้วยนำอเสือ---
“แต่เฮีย เฮียจำไอต่อได้ป่ะ มันสอนอยู่ที่เดียวกะผมเหมือนกัน”
---ไอต่อ แฟนเก่ามึงอะเหรอ---
“ครับ”
---จำได้ดิ ทำไมอ่ะ---
“คือ ตั้งแต่ผมเจอไอต่อครั้งนี้ ผมก็คิดว่า ผมชอบมันเหมือนกัน ผมไม่รู้จะทำยังไงครับ”
---อื้อหือ น่าสงสารเนอะ---
“ผมควรทำไงดี”
---มาร์ช ในที่สุดนะ ระหว่างสองคนนั้นน่ะ ในที่สุด มึงก็ต้องเลือกใครสักคน หรือเสียเขาไปทั้งคู่ สิ่งที่มึงควรทำน่ะ ไม่ใช่ปรึกษากูหรือคนอื่น แต่มึงต้องปรึกษาใจตัวเอง สองคนนั้นน่ะ เขาไม่เหมือนกันทุกอย่างหรอก ต้องมีบางสิ่งที่ทำให้มึงรักเขา---
“ครับ”ผมตอบนอยๆ เพราะผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
---เลือกให้ดีนะมึง แต่มมึงต้องมั่นใจนะ เพราะไม่งั้นมึงคงต้องมานั่งร้องไห้ทีหลังแน่---
---แต่เฮียว่า ถึงยังไง แฟนเก่าก็ได้เปรียบนะ เพราะมีพื้นฐานความสัมพันธ์ด้วยกันมาก่อน เฮียไปละนะ---
“ลาก่อนครับ”สิ้นเสียงล่ำลา โทรศัพท์จากอีกฝ่ายก็ถูกตัดลง
คำอธิบายของเฮียทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิม เพราะผมคงต้องเลือก เลือกจริงๆ
แต่ถึงพูดอย่างงั้นก็เถอะ ผมก็คงต้องคิดบ้างแหละ
ถึงยังไง แฟนเก่าก็ได้เปรียบ
ประโยคนั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกงุงงงเหมือนกันนะ
วันนี้ผมขอหยุดเรื่องเครียดๆแบบนี้ไว้ก่อนละกัน ผมควรจะไปนอนได้แล้ว
ZZzzZZzzZZzzZZ
Tou’s part
...
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งนึงแล้วบนเตียงนอนของผม วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกดีกับการตื่นเพื่อกล่าวสวัสดีวันใหม่ที่เริ่มขึ้น
เพียงแค่ผมตื่นลืมตาบนเตียง ผมก็ยิ้มออกมาได้แล้ว ^^
ทำไมน่ะเหรอ
ก็เมื่อวานครูมาร์ชเขามากล่าวเชิงขอโทษให้ผมครับ เรื่องเข้าใจผิดระหว่างเขากับครูต่อที่ทำให้ผมขุ่นเคืองอยู่นาน ตอนนี้ผมพอจะมีหวังแล้วล่ะครับ
เมื่อผมจัดการตัวเองเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ผมก็ไปเคาะห้องครูมาร์ชเลยล่ะครับ
“อ่าว เอ่อ ตั้ว หวัดดีตอนเช้านะ เอิ่ม เข้ามาก่อนสิ”ครูมาร์ชพูดติดๆขัดๆนิดหน่อย
“สวัสดีตอนเข้าครับ”ต่างจากผมที่พูดได้อย่างปกติ และยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ
!!!
มือมือหนึ่งวางลงบนไหล่ผม พอหันไปตามไหล่ข้างนั้น ก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างจากผมไม่มาก
“หวัดดีเว้ย มาหาไรกินว่ะมาร์ช”ครูต่อกล่าวสวัสดีครูมาร์ชโดยใช้มือข้างขวาโบกให้ครูมาร์ช ส่วนอีกมือหนึ่งก็ยังวางอยู่บ่นไหล่ผม
“หวัดดีตั้ว”เขาหันมาทักทายผมอย่างเป็นกันเองและยิ้มให้ผม เว้นแต่ว่าผมไม่ได้ละลายเพราะยิ้มนั้นหรอกนะ
“สัวสดีครับ”ผมกล่าวอย่างมีมารยาท
“มึงก็มาหาไรกินห้องกูตลอดนะไอต่อ”ทำไมครูมาร์ชพูดกับครูต่อได้ธรรมดา แต่พอพูดกับผมกลับพูดติดๆ สมองที่ประมวลผมออกมาอย่างไวบอกผมว่ามี 2 กรณี คือ ครูมาร์ชเขินผมซึ่งผมสนับสนุนข้อนี้เต็มที่ กับอีกข้อนึงคือ ครูมาร์ชพยายามหลบหน้าผม และไม่กล้าหรือไม่อย่างพูดกับผมซึ่งมันคงเป็นฝันร้ายถ้ามันเป็นข้อ 2
“ทำเป็นบ่น ตั้วก็มากิน เนอะ”ครูต่อเถียงแล้วหันมามองหน้าผม
“งั้นก็ เข้ามาสองคนเลยสิ”ครูต่อพูดเก้ๆกังๆ
“ดะดะเดี๋ยวก่อนนะครับ รอคนสำคัญก่อน”ครูมาร์ชทำหน้าเหวอเมื่อต่อพูดว่า รอคนสำคัญ
“มาแล้วคร้าบบบ”
เสียงนิคดังมาจากข้างหลัง พวกเราต่างหันไปตามต้นเสียงอย่างให้ความสนใจ แต่คนที่ละใบหน้าออกมาคือครูมาร์ชที่ทำหน้าแบบไม่พอใจนิดหน่อยเท่าที่แอบสังเกตได้
“มาละคนสำคัญ”ครูต่อหันหน้าไปบอกครูมาร์ชซึ่งเดิมทีหันหน้าหนีอยู่แล้ว แล้วค่อยหันไปหานิคที่กำลังเดินมาต่อ
...ทำไมครูมาร์ชถึงทำอย่างนั้นนะ...
...ท่าทางของเขาเหมือนคนที่กำลังหึงเลย...
...หึงครูต่อ...
“งั้นเข้ามาหาอะไรกินกันหมดเนี่ยแหละ จะได้รีบๆไปโรงเรียน”ครูมาร์ชพูดก่อนจะดุ่มๆเข้าไปในครัวของเขาโดยมีผมตามเข้าไปด้วย
คาดว่าเขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าผมที่ดังตามมา ครูมาร์ชจึงหันมาหาผมแล้วยิ้มให้ทีนึง ก่อนจะเปิดตู้เย็นแล้วก้มดูว่ามีอะไรในตู้เย็นบ้าง
“มีไรให้ผมช่วยก็บอกได้นะครับ”ผมเดินไปที่ตู้เย็นใช้มือข้างหนึ่งจับประตูตู้เย็นที่เปิดอยู่แล้วบอกครูมาร์ช
“อืม ขอบใจนะตั้ว”มีเพียงประโยคสั้นๆที่ตอบกลับมาโดยต้นเสียงไม่แม้แต่จะมองน่าผม เขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องการหยิบของในตู้เย็นอยู่ล่ะมั้ง
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวไม่ไกลจากตู้นเย็นนัก ผมไม่ได้มานั่งในนี้นานราวกับว่าจะไม่ได้เข้ามาอีก ผมวางแขนลงบนโต๊ะแล้วฟุบหน้าลงไปเหมือนตอนแอบหลับในคลาสครูมาร์ชกะครูต่อ การทำแบบนี้ทำให้ผมได้กลิ่นโต๊ะนี้ มันช่างหอมจริงๆ ทุกสิ่งอย่างที่เป็นครูมาร์ชล้วนดึงดูดผมอย่างไม่น่าเชื่อ
“อ่าว รีบๆทำกับข้าวนะคุณพ่อบ้าน ผมจะนั่งรอตรงนี่นะ”ครูต่อเดินป่าวประกาศมาตั้งแต่ประตูห้องจนมานั่งที่โต๊ะ พร้อมกับร่างโปร่งอย่างนิคที่เดินตามมาด้วย
“ตลอดนะมึง ไม่เคยคิดจะช่วยกูเอาแต่รอแดก”ครูมาร์ชบ่นซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากผมและนิคได้มากทีเดียว
...แต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะหัวเราะได้อีกนานรึเปล่า...
ผมเคย...เคยคิดว่าต้องเสียเขาให้กับครูต่อไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้เขากลับมาจุดไฟแห่งความหวังให้ผมอีกครั้ง ผมจะพยายามไม่ให้ไฟหวังนี้มอดลง และผมจะพยายามทำให้รีดเดอร์(ที่เชียร์ มาร์ช-ตั้ว)ไม่ผิดหวัง
แต่ถ้าผมต้องเสียครูมาร์ชไปอีกล่ะ ผมจะทำยังไงดี ตั้งแต่มะกี้นี้ บางลมหายใจของผมยังคิดว่าครูมาร์ชชอบครูต่อซะผมใจหายอยู่เลย
ผมจะทำใจได้มั้ยน้า
---------------------------------------------------------------------------
อ่าว...คุณครูมาร์ช ทำอย่างนี้ได้ไง ไหนบอกดีใจที่เข้าใจกับตั้วแล้ว แป๊บๆจะกลับไปอ่อยครูต่ออีกละ ไรท์เหนื่อยจึยจริงๆเลย
"จะมาเหนื่อยจงเหนื่อยใจอะไร แกแต่งขึ้นมาเอง"เสียงตั้วละครทุกตัวทักท้วงขึ้น
"แหม่ ก็พลอตมันเปลี่ยน ก็ต้องมีลูกง้อลูกงงบ้างไรบ้างเว้ย"เสียงไรท์เตอร์เถียงกลับราวกับว่าตัวเองไม่ผิด
ได้ลงตอนนี้เสียที ดองเปรี้ยวดองเค็มมานาน แหะๆ
ก็ ณ จุดๆนี้ ขอขอบคุณคนที่เข้ามาเจียดเวลาอันน้อยนิดมาอ่านฟิคของไรท์น้า แค่เห็นมีคนอ่านฟิคก็มีความสุขละ(โรคจิตไง)
ขอขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจมาเสมอๆจ้า
ความคิดเห็น