[Fic มาร์ช - ตั้ว:YAOI]Trolling แกล้งผมปะเนี่ย?

ลำดับตอนที่ #1 : First love

Forgive me, first love, but Im tired

I need to get away to feel again

Try to understand why

Dont get so close to change my mind

 

First love by Adele
 

            March's part

            ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มสีขาว วันนี้เป็นวันแรกของผมที่จะได้แสดงฝีมือ ผมรีบเข้าห้องน้ำ อาบน้ำให้สะอาดที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ เพราะวันนี้ผมจะได้เจอนักเรียนมากมายที่จะกลายเป็นศิษย์ชั่วคราวของผม ใช่ครับ วันนี้เป็นวันแรกที่ผมจะได้เป็นอาจารย์ฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง

            เสื้อสีขาวกระดุมผ่าตัว เน็คไทสีดำสนิท กางเกงขายาวสีดำ และแฟ้มเอกสารที่ผมถืออยู่ ทำให้ผมดูสมบูรณ์แบบมากๆ เป็นครูฝึกสอนที่หล่อจริงๆ 

            ผมรีบคว้ากุญแจรถแล้วออกจากคอนโดทันที ผมวิ่งไปที่ลานจอดรถ ขึ้นรถสีดำเงาของผม แล้วก็...

            แล้วก็...

            แล้วก็!!!!

            อ้าก!!!!!! รถผมมันสตาร์ทไม่ติดอ่ะ กี่โมงแล้วๆ

            เจ็ดโมงแล้ว ผมต้องรีบไปรายงานตัว มันไม่มีทางเลือกและไม่เสียหายถ้าผมจะขึ้นรถเมล์วันนี้ ผมรีบวิ่งไปยืนรอรถเมล์ที่หน้าคอนโดทันที

            นั่น รถเมล์มาแล้ว ณ เวลานี้ เท้าของผมกำลังจะเหยียบขึ้นรถเมล์แล้วครับ

            เท้าของผมมันกำลัง...

            กำลังจะ...

            โครม!!!!!

            บางสิ่งบางอย่างพุ่งเข้าชนผมอย่างจัง เอกสารและแผนการเรียนการสอนของผมล่วงจากมือปลิวหล่นเต็มพื้น แล้วก็ล่องลอยไปมาอย่างกับผีเสื้อ สิ่งมีชีวิตที่พึ่งเข้าชนผมเป็นเด็ก อายุประมาณสิบหก ใส่ชุดนักเรียน เป็นเด็กชายตัวสูง สูงกว่าผม แต่ถึงจะยังไงก็ตาม....

            "เฮ้ย ดูดิ เอกสารหล่นหมดแล้วอ่ะ เก็บเลยนะ"ผมขึ้นเสียง

            "ขอโทษครับ แต่ผมต้องไปแล้ว" หา???

            แล้วไอเด็กนั่นก็เดินขึ้นรถเมล์ไป แล้วรถเมล์ก็ออกไปทั้งๆที่ยังไม่รอให้คนหน้าตาดีอย่างผมให้ขึ้นรถก่อน แต่ที่น่าเจ็บใจคือผมยังไม่ได้ให้มันรับผิดชอบเลย

            "เจ้าเด็กบ้า สักวันแกจะต้องชดใช้!!!!!"ผมตะโกนตามหลังรถนั้นอย่างกับคนบ้า ก่อนที่จะก้มเก็บเอกสารที่ตกอยู่ แล้วค่อยยืนรอรถเมล์คันใหม่

            ไม่นานนักก็มีรถเมล์คนที่ผมต้องการขับผ่านมา ผมโบกรถคันนั้นให้จอด แล้วก็ต้องตกใจมากเมื่อรถคันนั้นมีคนเต็มไปหมด รถแน่นมาก แต่เพื่อหน้าที่ครูฝึกสอนที่ดี ผมจึงไม่อยากจะสายตั้งแต่วันแรก เลยเลือกขึ้นไป และผมก็ได้รับรูัว่า คนหน้าตาดีอย่างผม ไม่ควรจะมายืนโหนรถเมล์แบบนี้ - -

            จนในที่สุด รถก็มาถึงโรงเรียนที่เป็นภาระของผม ผมจะได้ออกจากขุมนรกนี้สักที ผมเป็นอาจารย์ฝึกสอนวิชาภาษาอังกฤษครับ เป็นวิชาง่ายๆและเหมาะกับคนหล่อๆหน้าฝรั่งอย่างผม แต่คนชอบทักว่าหน้าจีน

            "เอาล่ะค่ะน้องมาร์ช เดี๋ยวครูจะให้มาร์ชเข้าแทนทุกชั่วโมงเลยนะคะ แล้วก็เรื่องคะแนน ครูขอมอบหมายให้น้องมาร์ชเลย เรื่องการเรียนการสอนน้องมาร์ชจัดการเองเลยนะคะ ส่วนเรื่องข้อสอบครูจะออกเอง แล้วห้องแรกที่น้องมาร์ชจะต้องเขาสอน คือ 5/1 นะคะ ครูเป็นครูประจำชั้นของห้องนี้เองค่ะ ดังนั้น ห้อง 5/1 จะเป็นห้องที่น้องมาร์ชจะต้องสนิทเป็นพิเศษ ในตอนเช้าก็จะต้องมาเฝ้าแถวห้องนี้นะคะ ส่วนโต๊ะของน้องมาร์ชจะอยู่หลังห้อง 5/1 นะคะ อยู่ข้างๆโต๊ะครูเอง แต่ครูจะไม่เข้าในชั่วโมงนะคะ เพราะครูมีภารกิจเยอะ ครูจะเข้าเฉพาะ homeroom และแนะแนว ซึ่งมาร์ชจะต้องเข้าด้วย ส่วนตอนเย็นจะมีเด็กที่ต้องทำเวร ขอให้มาร์ชเป็นคนควบคุมเองเลยนะคะ เข้าใจไหม???" ยัยครูคนนี้เคยทำไรเองบ้างปะเนี้ย ผมยืนฟังจนผมเองจะหลับอยู่แล้วล่ะครับ

            "เข้าใจครับ"ผมตอบอย่างฮึกเหิม 

            "เก่งมากค่ะ แต่วันเนี้ย น้องมาร์ชไม่ต้องเฝ้าแถวแล้วนะคะ เพราะว่ามาสายไปนิดหน่อย เดี๋ยวอีกสักพัก น้องมาร์ชไปที่ห้อง 5/1 เลยนะคะ จะมีกิจกรรมเพิ่มความสัมพันธ์กับนักเรียนก่อนก็ได้นะคะ"ครูชี้แจง

            "ครับผม"ผมตอบเบาๆ

            "ไปได้แล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวนักเรียนจะรอนาน"ครูพูดพร้อมตบไหล่ผมเบาๆ

            ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง 5/1 ที่เข้าว่าเป็นห้องของเด็กที่เรียนเก่งนักเก่งหนา ผมตื่นเต้นนิดหน่อยนะครับ แต่ผมหายใจให้ลึก

            หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า.....

            ผมนับเลขเพื่อให้หายตื่นเต้น และสูดหายใจลึกก่อนที่จะผลักประตูเข้าไป แล้ววางวางเอกสารที่โต๊ะรวมหน้าห้อง

            "นักเรียน ทำความเคารพ"

            "สวัสดีครับ/ค่ะ"

            "สวัสดีครับนักเรียน ครูเป็นครูฝึกสอนของครูรุจา ครูจะเข้าห้องนี้ทุกชั่วโมงนะครับ แล้วก็จะสนิทกับเราเป็นพอเศษเลย"ผมหยุดพูดแล้วมองไปที่เด็กคนนึง เด็กคนนั้นพยายามหลบหน้าผม สงสัยจะเขินที่เห็นคนหล่อล่ะสิ 

            ...

            ไอเด็กนั่นมันเป็นผู้ชายนี่หว่า แต่ช่างเหอะ แนะนำตัวต่อ

            "ครูชื่อ จุฑาวุฒิ ภัทรกำพลนะครับ เรียกครูว่า ครูมาร์ชนะ ในชั่วโมงแรก ครูจะให้ทุกคนได้แนะนำตัวก่อนนะครับ เพราะครูต้องสนิทกับพวกเรา"ผมสั่งแล้วนะ

            ผมชื่อ... หนูชื่อ... ผมชื่อ... หนูชื่อ... ไปเรื่อยจนถึงเด็กที่นั่งอยู่หลังห้องริมสุด จึงเป็นคนสุดท้ายที่จะได้แนะนำตัว และเป็นคนที่หลบหน้าผม

            "เอิ่ม... ผมชื่อ...เอ่อ...ชื่อเสฎฐวุฒิ อนุสิทธิ์ครับ ชื่อเล่นชื่อตั้วครับ"เด็กคนนี้แนะนำตัวทั้งๆที่ยังก้มหน้านิดๆ

            "ครับ นั่งลงได้แล้วครับน้องตั้ว"ผมพูด

            "ขอบคุณครับ"เด็กน้อยหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นเงยหน้ามาขอบคุณผมอย่างมีมารยาท ทำให้ผมเห็นใบหน้าของเด็กคนนั้น

            ตัวสูง

            ผิวสีเข้ม

            หน้าตาแบบนี้

            นี่มันไอคนที่วิ่งชนผมเมื่อตอนจะขึ้นรุเมล์ มันเป็นได้นี่แน่ๆ

            "เฮ้ย ไอเด็กตัวแสบ ที่แท้แกนี่เองที่วิ่งชนชั้น"ผมพูดพร้อมชี้หน้าอย่าตกใจ

            "ขอโทษครับ"มันพูดพร้อมก้มหน้าลง

            "ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันทีหลัง" ฝันไม่เถอะ ว่าผมจะปล่อยมันง่ายๆ ไอเด็กตั้ว ผมจะต้อง... ผมจะต้องแก้แค้น ตอนนี้มันเป็นลูกศิษย์ผม โอกาสอยู่ในกำมือแท้ๆ ผมจะต้องคิดหาแผนการจัดการเจ้าเด็กตั้วนี่ แต่ตอนนี้ผมต้องสอนหนังสือก่อน

            "Ain't ย่อมาจาก เวิร์บช่วยทุกตัวตัวใดก็ได้รวมกับคำว่า not แต่ปัจจุบันนี้ ain't ไม่เป็นที่นิยมใช้กัน ...บลาๆๆ..."ผมสอนไปพร้อมมีตัวอย่างตลกๆนิดหน่ิยเพราะไม่อยากให้นักเรียนเบื่อ ใบหน้าตอนทราเด็กตั้วหัวเราะมันช่าง...

            ติ้ง ต่อง.....

            เสียงสัญญาณเตือนว่าหมดชั่วโมงดังขึ้น 

            "เอาล่ะ การบ้านคือโจทย์ที่ครูให้ไปนะ ส่งพรุ่งนี้เช้าที่โต๊ะครูนะ"ผมสั่งเหล่าเด็กเก่งทั้งหลาย

            "ครับ/ค่ะ"

            "ตั้ว"ผมเรียก

            "ครับ"

            "เดี๋ยวเย็นนี้อย่าเพิ่งกลับบ้านนะ รอครูอยู่ที่โต๊ะครูอ่ะแหละ"ผมนัดไว้แล้วนะ ถ้าผิดนัดละก็

            Tou's part

            "ครับ"ผมตอบเบาๆ

            แย่แล้ว ครูมาร์ชจะต้องเอาเรื่องแน่เลย จะต้องกดเกรดเราเหลือแค่ศูนย์แน่ๆ จะต้องสั่งรายงายหนึ่งพันหน้าแน่ๆเลย 

            หนี ใช่ เราจะต้องหนี แต่ถ้าเกิดหนี ครูมาร์ชจะยิ่งโกรธ แล้วต้องสั่งรายงานหมื่นหน้าแน่เลย

            ---เย็นวันนั้น---

            "เธอน่ะ วิ่งชนครู"ครูมาร์ชบอก

            "ขอโทษครับ"

            "ไม่เป็นไร แต่วันนี้เธอช่วยครูทำงานก็พอ"เขาสั่งผม ดีนะที่ไม่ใช่รายงานพันหน้า

            "ครับ ได้เลยครับ"ผมยิ้มเฉ่งที่ไม่ต้องรายงาน

            "เดี๋ยวเธอเอาไอ้นั่นมาไว้ตรงนี้ เอาไอนี่ไปตั้งตรงนั้น แล้วไออันนั้นยัดไว้ใต้นี้นะ แล้วก็นู่น แล้วก็นี่ แล้วก็นั่นนะ" โห่ อะไรกันเนี้ย

            "แกล้งกูปะเนี่ย"ผมทำงานพร้อมพูดเบาๆแบบไม่ให้ได้ยิน

            "ว่าไงนะ"ครูมาร์ชถาม

            "เปล่าครับ"เกือบไปแล้วไง

            March's part 

            หึๆๆ นี่ยังไม่หมดนะเด็กตั้ว เดี๋ยวชั้นจะหาแผนใหม่มาแกล้งแก มาแก้แค้นให้สาสมเลยล่ะ

            "ว่าแต่ บ้านตั้วอยู่ไหนอ่ะ"ผมถาม

            "บ้านผมอยู่ที่ Luxury Condo ครับ อยู่คนเดียว"อ๋อ คอนโดนั่นน่ะเอง

เอ้ย!!! มันคอนโดเดียวกะผมนี่หว่า

            "คอนโดเดียวกะครูเลย อยู่ห้องไรอ่ะ"ผมถามอย่างสนใจ

            "605 ครับ"

            "เฮ้ย อยู่ห้องข้างๆครูเลย ดี จะได้กลับด้วยกัน" ไม่ใช่แค่นั้นนะ มันดีมากที่ชั้นจะได้แก้แค้นเด็กนี่ง่ายๆ

            "ใช่ครับ ผมจะได้ให้ครูสอนการบ้านด้วย" ได้สิ ครูจะช่วยทำการบ้าน เอ้ย!!! สอนการบ้านให้

            "งั้นเดี๋ยววันนี้ กลับบ้านพร้อมครูละกัน"ผมชวน อย่างน้อยมันก็เป็นเพื่อนกลับบ้านกับผมได้

            ผมกับเด็กตั้วมายืนรอรถเมล์ที่หน้าโรงเรียน และรถเมล์ก็มาพอดี พวกเราสองคนขึ้นรถเมล์ไป

            "สองคนครับ"ผมบอกกระเป๋ารถเมล์พร้อมยื่นเงินสำหรับสองคนไป

            "ครูครับ ไม่ต้องจ่ายให้ผมก็ได้"เด็กตั้วเกรงใจ

            "ไม่เป็นไร"ผมปลอบ แต่สักวันมันจะต้องชดใช้

            เมื่อถึงคอนโด พวกเราสองคนก็เดินไปพร้อมๆกัน เพราะว่าห้องอยู่ข้างๆกันเลย

            "ผมเข้าห้องก่อนนะครับ สวัสดีครับ"เด็กมีมารยาทกล่าวสวัสดี

            "อ่า หวัดดี"ผมตอบกลับสั้นๆ แล้วผมก็เดินเข้าห้องเหมือนกัน

            ติ๊งต่อง...

            เสียงออดของห้องผม 

            "มาแล้วครับๆ"ผมเดินไปเปิดประตู ก็พบว่าที่แท้เป็นเจ้าเด็กตัวแสบ

            "ผมเอาข้าวกล่องมาให้อ่ะครับ ตอบแทนที่ช่วยจ่ายค่ารถให้น่ะครับ" ดีเลย กำลังขี้เกียจพอดี

            "ขอบใจนะ เข้ามาก่อนสิ มากินในห้องครูก็ได้ จะได้ไม่เหงา"ผมชวนเด็กตั้ว

            "ขอบคุณครับ"แล้วเด็กตั้วก็เข้ามาในห้องผม นั่งลงบนโซฟาแล้วส่งข้าวกล่องให้ผม

            "..."ผมงงนิดหน่อย

            "เอาไปเวฟสิครับครู จะได้กิน" อ่าวไอ้เด็กนี่ มันก็ไม่ได้มีมารยาทเสมอไปนะเนี่ย สงสัยผมจะต้องกลั่นแกล้งมันเยอะๆซะแล้ว

            "มาแล้วๆ"ผมยกข้าวกล่องสองกล่องมาที่โซฟาเมื่อเวฟเสร็จ

            "ขอบคุณครับ ครูครับ ดูนี่กัน"เด็กชวนผมดูบางอย่าง

            "อ๋อ ครูก็ชอบเหมือนกัน สนุกดี"ผมตอบกลับตามความจริง

---/หยุดบ่นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว รู้ว่าแพ้ยังจะแดกเยอะอีก/--- 

---/ทำไมต้องดุด้วยอ่า/---

            "ผมชอบคู่นี้นะครับ น่ารักดี โดยเฉพาะคนชื่อธีร์อ่ะ หล่อโคตรๆ" เด็กตั้วคุย

            "ครูว่าคนชืาอภูหล่อกว่าตั้งเยอะ เป่าแซ็กด้วย"ผมคุยมั่ง

            "ธีร์หล่อกว่าตั้งเยอะ สูงกว่าด้วย ภูเตี้ยจะตาย ดูสิ แค่ท่าจับฟลุตยังเท่เลย" เริ่มและ

            "ธีร์ผิวเข้มจะตาย ไม่เหมือนภู ขาว" ผมเถียงต่อ

            พวกเราเถียงกันอยู่สักพักจนเหนื่อย

            "ผมว่า พวกเรากินกันเถอะครับ" จริงด้วย

            แต่การแก้แค้นของผมจะต้องสำเร็จ สักวันหนึ่งมันจะต้องสำเรีจจนได้

            ...ระวังตัวไว้ให้ดีนะ...

            ...เด็กตั้ว...

-------------------------------------

มาแล้วตามคำขอ ไม่รู้ว่าเริ่มต้นได้ดีรึเปล่า แต่ตั้งใจเขียนเลยนะจ๊ะ

ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า แล้วก็ขอบคุณที่อ่านฟิคเรื่องแรกของไรท์ด้วย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองจ้า

ก็ ถ้าชอบก็อยากให้ติดตามกัน มีไรคอมเมนท์ได้เลยจ้า ไรท์จะได้เอามาปรับปรุง

ขอบคุณจ้า