แม่เลี้ยง

              “คุณภูจะไปขอน้องรินจริงๆเหรอคะ” เธอรับรู้เรื่องนี้จากสามีของเธอ

            “ครับ”

            “ถ้าแค่ต้องการให้น้องรินดูแลตาเบสท์เท่านั้น ก็น่าจะเจรจาว่าจ้างเธอนะคะ” เนตรดาวเสนอความเห็น

            “ครับ แต่ถ้าผมว่าจ้างเธอเป็นพี่เลี้ยงเด็ก เธออาจจะตกลงก็จริง แต่เธอจะทำงานให้ผมไปได้นานสักเท่าไหร่  แล้วถ้าเธอเกิดแต่งงานขึ้นมาเธอก็คงจะลาออกไป ผมอยากให้มีคนดูแลลูกไปจนกว่าเขาจะโต”

            “เห็นแก่ตัว” เนตรดาวเผลอตัวพูดโพล่งออกมา

            “อุ๊ย ขอโทษคะ”

            “ใช่ ฟังดูมันอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เพื่อลูก เพื่อความสุขของลูกแล้ว ผมทำได้ทุกอย่าง”

            “คุณก็ทำสัญญาไปซิคะ ห้ามลา ห้ามแต่ง” เนตรดาวยังคงเสนอความเห็น

            “สัญญาทาสแบบนี้ คุณคิดว่าคุณรินเธอจะยอม”

            “ไม่ยอม” เนตรดาวรู้จักนิสัยใจคอมณีรินทร์ดี จึงตอบไปโดยไม่ต้องคิด

            “แต่ถ้าเธอยอมแต่งงาน อย่างน้อยก็กันผู้ชายอื่นออกไปได้ คงไม่มีใครอยากยุ่งกับคนมีสามีแล้วใช่มั้ย และคนอย่างเธอ คงไม่ไปยุ่งกับใครในขณะที่ยังได้ชื่อว่าเป็นเมียผมแน่”

            เนตรดาวพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด