พบรักที่ปลายดอย

ลำดับตอนที่ #1 : 1 จุดเริ่มต้น

ลมหนาวพักผ่านมาโดนตัว  เป็นสัญญาณว่าเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว นุ่นนั่งอยู่บน แสตนเชียร์ มองบรรยากาศโรงเรียนขณะที่ตะวันกำลังลับขอบฟ้า

สาวน้อยนั่งด้วยความใจเย็น ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา คุยกับแฟนหนุ่มของเธอเรื่องของวันพรุ่งนี้ที่เธอจะต้องไปค่ายชุมชน

ไม่นานราชรถของหอก็มารับนุ่น เธอวายสายก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่เธอจะได้กลับไปเตรียมของเพื่อเดินทางไปยังค่ายที่เชียงใหม่

“ไงละ เพื่อนหน้าดูไม่ดีเลยเพื่อน”เสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยปากถามเพื่อนผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ที่ม้ายาว

“ไม่มีอะไรหรอก”เสียงผู้ชายอีกคนตอบมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“แน่ใจนะ เตรียมตัวได้แล้ว”ผู้ชายอีกคนบอกให้เพื่อนของเขาเตรียมตัวก่อนจะเดินหายไปท่ามกลางความมืดมิดในช่วงประมาณตีห้ากว่าๆ ผู้ชายที่ยังนั่งอยู่หยิบมือถือขึ้นมาดูรูปเขากับผู้หญิงที่เคยเป็นคนรักของเขา ถ่ายร่วมกันก่อนจะบอกเลิกกันไป

น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความเสียใจ

รุ่งเช้าของวันใหม่ นุ่นมาโรงเรียนแต่เช้าพร้อมสัมภาระที่จะเอาไปเข้าค่ายครั้งนี้

“นุ่นมาแล้วค่ะครู”เพื่อนของนุ่นพยายามตะโกนบอกอาจารย์ที่กำลังเช็คชื่ออยู่ด้านหน้า

“มาเข้าแถวเลยนักเรียนจะออกเดินทางแล้ว”อาจารย์ผู้ชายยืนเรียกแถวเพื่อจัดนักเรียนขึ้นรถ

นักเรียนต่างพากันมาเข้าแถวจะได้ขึ้นรถ

ไม่นานนักรถเมล์สีเขียวที่วิ่งระหว่างจังหวัดเชียงใหม่กับลำปางก็แล่นเข้ามาในโรงเรียน

“นักเรียนผู้หญิงขึ้นก่อนเลยนักเรียนชายช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถ

ทุกคนทำตามอาจารย์บอก นักเรียนผู้หญิงขึ้นไปนั่งบนรถ นุ่นเอาหูฟังออกมาเสียบกับโทรศัพท์มือถือก่อนจะเปิดเพลงฟังรอเวลา

ณ โรงเรียนเจ้าภาพ

“หมูไปช่วยกรุงเทพขนของปะ”ปังปอนเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทของเขา

หมูพยักหน้าก่อนจะตรงไปยังลานจอดรถที่มีรถบัสคันใหญ่สามคันจอดอยู่พร้อมกับทีมงานของเจ้าภาพ

ทั้งโรงเรียนที่มาและเจ้าภาพช่วยกันขนของลงมาจากรถบัสทั้งสามคันไม่นานก็เสร็จ

“ทีมงานส่วนหนึ่ง นำคนไปยังจุดลงทะเบียนแล้วก็ให้เขากินข้าวเช้าเลย ส่วนอีกกลุ่มรอโรงเรียนที่เหลือมา”หลังจากขนของเสร็จปังปอนก็สั่งการให้รุ่นน้องพาเพื่อนจากต่างโรงเรียนไปยังโรงอาหารเพื่อลงทะเบียนและรับประทานอาหารเช้า

รุ่นน้องต่างพาแต่ละโรงเรียนไปยังโรงอาหาร ส่วนปังปอนกับเพื่ออีกสี่คนก็ได้แต่นั่งรออีกหลายโรงเรียนที่กำลังเดินทางมาร่วมค่ายที่นี่

“เฮ้ย หมูเป็นเอาหนักนะเพื่อน เป็นอะไรก็บอกนะ”ปังปอนหันมามองเพื่อที่นั่งซึมอยู่ข้างๆ

“ไม่มีอะไรหรอก”หมูปฏิเสธ

“เอาเถอะไม่ยุ่งกับชีวิตเอ็งละกัน”ปังปอนบอก

“เฮ้ย หิวข้าววะ ไปหาอะไรกินปะ”ก้องเอ่ยขึ้นมา

“กินอะไรวะ”ปังปอนหันมาถาม

“ข้าวราดแกงหน้าโรงเรียนปะ”ก้องแนะนำให้เพื่อน

“จะทันหรือวะ”ปังปอนท้วง

“จริงด้วยก้องมันไม่ทัน”เบสที่ยืนข้างๆเอ่ยเสริมขึ้นมา

“อะ...เอาไงดีละ”ก้องก็ถึงกับสะดุด

“ก็ไปหาอะไรง่ายกินสิ”ปังปอนเสนอ

“ก็ดีนะ”เบสเห็นด้วย

“เอาอย่างนี้ไปซื้อขนมปังหน้าโรงเรียนมากินละกัน”ก้องไปขอสรุปก่อนจะเดินออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อหาขนมปังกิน
ก้องกับเบสเดินออกไปร้านขายของชำก่อนจะเดินตรงไปหาขนมปังกับนมถั่วเหลือง ส่วนหมูกับปังปอนยืนคอยหน้าประตูประตูโรงเรียน ส่ายตาก็มองหารถของโรงเรียนที่ไปรับสมาชิกค่ายจากท่ารถโดยสาร

รถเมล์สีเขียวแล่นผ่านขุนเขาสลับป่าจนกระทั่งเข้าสู่เขตโรงงานของลำพูน นุ่นหลับมากตลอดทางจนกระทั่งเธอรู้สึกว่ารถหยุดเหวี่ยงไป เธอลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆเพื่อนทยอยลงกันเธอเก็บหูฟังก่อนจะขยี้ตาเล็กหน่อยแล้วก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะหันไปเห็นกลุ่มคนกำลังมุ่งอะไรอยู่

“นัทๆ”เสียงจากกลุ่มคนนั้นเปล่งออกมา

“นุ่นเดินเข้าไปก็เห็นภาพเด็กผู้หญิงที่นอนพิงเบาะไม่ได้สติอยู่

“นุ่น ปลุกน้องสิ”เพื่อนของนุ่นซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มบอกให้นุ่นซึ่งใกล้ที่สุดปลุกน้อง

นุ่นรับคำขอมาก่อนจะเดินเข้าไปเขย่ารุ่นน้องแต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร ทันใดนั้น รุ่นน้องที่นอนรับอยู่ก็สะดุดตื่นขึ้นมา ทำเอาคนโดยรอบต่างสะดุดตกใจกันทั่ว

“เกิดอะไรขึ้น”นัทเอ่ยถามเพื่อนๆ

“ถึงแล้วละ”เพื่อนของนัทบอกก่อนที่เธอจะลุกแล้วเดินลงไป

นุ่นก็งงแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วเธอก็เดินลงจากรถเมล์เพื่อมารอ รถของทางเจ้าภาพมารับ

ทางด้านเจ้าภาพที่ได้ส่งรถไปรับโรงเรียนต่างๆก็ทยอยกลับมา

“มาแล้ว มาแล้ว”ปังปอนยืนรออยู่น่าก่อนที่จะดีใจที่เห็นรถโรงเรียนของตนแล่นเข้ามาก่อนจะเลี้ยวเข้าประตู ท้ายรถมีนักเรียนที่มาร่วมค่ายเต็มคันรถ

ก้องและเบสวิ่งตามเข้ามาในโรงเรียนหมูกับปังปอนเห็นก็วิ่งรถไปยังที่เก็บสัมภาระ

“ไอ้หมู รอกูด้วย”ก้องเอ่ยเรียกขณะที่หมูกำลังวิ่งแซงไป

แต่หมูก็ไม่ได้สนใจอะไรก็ยังวิ่งตีคู่กับปังปอนตามท้ายรถไปจนมาถึงอาคารที่ใช้เก็บสัมภาระ

“โรงเรียนอะไรอาจารย์”ปังปอนที่มาถึงก่อนวิ่งเข้าไปถามอาจารย์ที่ขับรถมา

“นี้จาก อุบลราชธานีนะ บอกเขารีบขนของลงเลย ลำปางมาถึงแล้ว เดี๋ยวต้องตีรถไปรับลำปางอีก”อาจารย์ที่ขับรถบอกก่อนจะสั่งให้ปังปอนรีบนำสัมภาระของ โรงเรียนนี้ลงให้เร็วที่สุดเพื่อไปรับอีกโรงเรียนหนึ่งที่รออยู่

“ได้ครับ”ปังปอนรับคำสั่งก่อนจะหันมาบอกหมูและก้องที่พึ่งมาถึง

ทั้งสามและโรงเรียนที่มาถึงช่วยก่อนขนของสัมภาระของโรงเรียนนี้ลงอย่างรวดเร็วเพื่อให้รถของโรงเรียนไปรับอีกโรงเรียนให้เร็วที่สุด

พอขนสัมภาระเสร็จรถโรงเรียนก็ออกไปรับอีกโรงเรียนทันที

“เอาหมูพาอุบลไปลงทะเบียนและก็กินข้าวเลย”ปังปอนบอกให้หมูไปส่งโรงเรียนนี้ที่โรงอาหารเพื่อลงทะเบียนและรับประทานอาหารเช้า

หมูตอบรับคำขอร้องของปังปอนก่อนจะหันมาเรียกโรงเรียนนี้ให้จัดกลุ่มเพื่อไปยังโรงอาหาร

“หนูๆ อย่าพึ่งรีบ ให้นักเรียนทำธุระส่วนตัวก่อน”ครูประจำโรงเรียนเดินเข้ามาคุยกับหมู

“ได้ครับ ได้ครับ”หมูยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงกับอีกสองโรงเรียนที่ยังไม่มา

นักเรียนจากอุบลเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวส่วนหมูก็ทิ้งตัวลงไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะหยิบมือถือเครื่องเดิมขึ้นมา ก็พลางน้ำตาไหลอีกครั้ง

ไม่นานหนักนักเรียนจากอุบลก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จ หมูรีบปาดน้ำตาก่อนจะจะเอ่ยเรียกกลุ่มนักรเยนเพื่อพาไปยังโรงอาหารด้วยรอยยิ้ม

เมื่อหมูมาถึงโรงอาหารก็บอกให้กลุ่มนักเรียนจากอุบลไปทะเบียนที่โต๊ะ

“หมูกินข้าวหรือยัง”พีพีเดินมาถาม

“ยังเลย”หมูตอบ

“เหลือใครอีกไมที่ยังไม่ได้กิน”พีพีถาม

“เหลือข้ากับปังปอนที่ยังไม่ได้กิน”หมูบอก

“โอเค เดี๋ยวข้าไปแทนปังปอนเอง”พีพีรับก่อนจะเดินไปยังอาคารที่ใช้เก็บสัมภาระ

ส่วนหมูหลังจากส่งโรงเรียนนี้เสร็จก่อนเดินเข้าไปในโรงอาหารเพื่อทานข้าวเช้า

ปังปอนที่นั่งรออย่างมีความหวังที่จะโรงเรียนต่อไปก็คงนั่งรอต่อไป

“ปังปอน กินข้าวเลย”พีพีเดินมาถึงก็บอกให้ปังปอนไปกินข้าว

“เฮ้ย ไม่เป็นไร”ปังปอนปฏิเสธที่จะไปกินข้าว

“ไม่มีเวลาแล้ว ข้ากินข้าวแล้ว เดี๋ยวไม่มีแรงไปอีก”พีพีเตือนด้วยความหวังดี

“ได้ๆ”ปังปอนยอมจำนนต่อคำขอของพีพีแล้วเขาก็ลุกไปกินข้าว

ฝั่งด้านของนุ่นหลังจากที่รอมานานสองนาน ในที่สุดรถจากโรงเรียนเจ้าภาพก็มารับ

“นักเรียนขนสัมภาระขึ้นเลย”อาจารย์ที่คุมนักเรียนมา บอกให้นักเรียนช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถ

นักเรียนทำตามที่อาจารย์สั่งก่อนจะโยกย้ายตัวเองขึ้นรถไปด้วย ไม่นานการขนสัมภาระก็เสร็จ ทุกคนก็ขึ้นรถเรียบร้อยแล้วรถก็แล่นออกจากจุดนั้นเพื่อไปสู่โรงเรียนที่จัดงาน

ปังปอนมาถึงโรงอาหาร แวะทักทายทีมงานที่อยู่จุดลงทะเบียนก่อนจะเดินเข้ามาในโถงโรงอาหาร มองหานักเรียนโรงเรียนเราก่อนจะเดินไปตักข้าวพร้อมกับแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ

“ไอ้หมูไม่ชวนเลย”ปังปอนนั่งลงก่อนจะอ้าปากแควะหมู

“ทำไงวะไม่มีเบอร์”หมูบอก

“เอาเถอะ”ปังปอนไม่แคร์อะไรก่อนจะหันกลับมาก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าเข้าอย่างรวดเร็วเพื่อกลับไปทำหน้าที่เหมือนเดิม

ไม่นานปังปอนก็กินข้าวเสร็จแล้วเขาก็รีบเก็บถ้วยชามแล้วรีบออกไป                                 

เมื่อเดินมาถึงอาคารที่ใช้เก็บสัมภาระก่อนเห็นเพื่อนๆนั่งยมอยู่หน้าตึก

“อ้าว มานั่งทำอะไร ลำปางมาแล้วหรือ”ปังปอนเอ่ยถาม

“มาแล้วละ ไปกินข้าวแล้ว”พีพีเอยบอก

ปังปอนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในอาคาร

หมูที่พึ่งกินข้าวเสร็จเดินชิวๆมาตามถนนก่อนจะส่วนกับกลุ่มลำปางที่กำลังเดินไปที่โรงอาหาร

ทันใดนั้น มีบ้างสิบ้างอย่างดลใจหมูหลังจากที่กลุ่มลำปางเดินผ่านไป หมูหยุดเดินแล้วหันไปมองตามกลุ่มนั้น

“อะไรวะ รู้สึกแปลกๆ”หมูสบถขึ้นมา

“นัทมีอะไรหรือป่าว”เพื่อนของนัทเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อหันไปมองอะไรบ้างอย่าง

“ป่าวๆไม่มีอะไรหรอก”นัทตอบเพื่อนก่อนจะหันมามองก่อนที่เธอจะหันกลับมาเดินต่อ

หมูเดินมาถึงอาคารก่อนจะยกนาฬิกาดูเหลือเวลาอีกไม่มากนักก่อนถึงพิธีเปิดแต่ยังมีอีกสองโรงเรียนที่ยังไม่ได้มาถึงคือโคราชและนครพนม

โรงเรียนอื่นๆที่รับประทานอาหารเสร็จก็กลับมาจัดการธุระตัวเองจัดสัมภาระและคุยเล่นกัน

แต่พอนาฬิกาบอกเวลาเก้าโมงความเคลื่อนไหวก็เกิดขึ้น

“อาจารย์ครับคือทางเจ้าภาพนัดสิบโมงนะครับ”ก้องเดินเข้าไปเจรจาทันที หลังจากเห็นกลุ่มของลำปางลุกจัดแถว

“จะเป็นไรไปละก็ให้เด็กขึ้นไปทำความรู้จักกันก่อน”อาจารย์ตอบกลับมา

“พักผ่อนก่อนก็ได้นะครับเดินทางมาเหนื่อยๆ”เบสเข้ามาร่วมเจรจาอีกคน

“พักกันมาพอแล้ว อ้าวจัดแถว”อาจารย์ท่านไม่ฟังอะไรเลยก่อนจะหันไปสั่งให้นักเรียนจัดแถว

นักเรียนก็ทำตามที่อาจารย์สั่ง

มีน้องทีมงานพยายามเข้าไปเจรจาแต่ก็ไม่เป็นผล

“มาประชุมกันก่อน”ก้องเรียกประชุม

“เอาอย่างไงดีละ”น้องพีพีถามความเห็นจากที่ประชุม

“ตามโรงเรียนอื่นมารวมกันเลยดีกว่าแล้วเอามารวมที่ลานของอาคารละกัน”ก้องเสนอ

“โอ๊ต พาลำปางไปห้องประชุมกลางที่สิ”หมูหันไปบอกเด็กในทีมชื่อโอ๊ตให้นำนักเรียนจากลำปางไปห้องประชุมกลางซึ่งใช้ในพิธีเปิดให้ที่

“ได้ครับ”โอ๊ตตอบตามภาษาเด็กม.1ก่อนจะนำคณะนักเรียนจากลำปางไปยังห้องประชุมกลาง

“เฮ้ยๆเดี๋ยว”ก้องพยายามห้ามเพราะทำผิดหลักการ

“ช่างมันเถอะเดี๋ยวเราก็สู้อาจารย์ไม่ได้อยู่ดี”หมูบอกก้อง

“รีบไปตามโรงเรียนอื่นเลย”ก้องหันกลับมากระจายงาน

“เดี๋ยวๆอาจารย์โอบอกว่า ให้พามาเลย ไม่ต้องรวมกันเสียเวลา”เบสซึ่งคุยโทรศัพท์กับอาจารย์โอ อาจารย์ที่ปรึกษาค่าย เสร็จรีบนำแผนมาบอก

“ได้ๆ ทำตามที่อาจารย์โอบอกเลย โรงเรียนใครโรงเรียนมัน”ก้องยอมรับแผนของอาจารย์โอก่อนจะกระจายงานออกกันไปทำ

ทุกคนต่างพากันไปทำงานตามที่ตนได้รับมา ไม่นานทุกคนก็ต่างย้ายตัวเองไปยังห้องประชุมกลางเพื่อเตรียมทำพิธีเปิด

หมูกับวิน ซึ่งขึ้นไปเรียบร้อยแล้วขอตัวลงมาเข้าห้องน้ำ

“จะขึ้นไปอยู่ไม”หมูหันมาถาม

“ไม่ละ อยู่ด้านล่างดีกว่า เดี๋ยวพิธีเสร็จค่อยขึ้นไป”วินบอก

“ได้ๆ โอเค”หมูเห็นด้วยกับวินก่อนจะเดินมายังอาคารที่เก็บสัมภาระของทุกโรงเรียน ซึ่งมีทีมงานอีกกลุ่มที่คอยเฝ้ากระเป๋าให้อยู่

“ไม่ขึ้นไปรวมหรือ”เอิร์ทถาม

“ไม่ละ บนห้องร้อนมากๆด้านล่างเย็นกว่าเยอะ”วินบอก

“แล้วแต่ละกัน”รัก ซึ่งนั่งออกๆไปไม่ห่างบอก

“เดี่ยวจะยม หลังจากที่เห็นแต่ละโรงเรียนแล้วชอบสาวจากที่ไหนบ้างว่ามาเลยแต่ละคน”เอิร์ทตั้งประเด็นขึ้นเพื่อถามแก้ยม

“ข้าชอบ บางรักวะ”ฟลุ๊กบอกเป็นคนแรก

“ข้าชอบจากบางรักเหมือนกัน” เอิร์ทมีความเห็นตรงกัน

“โคราช”พีพีเอ่ยขึ้นมาเป็นที่สาม

“แล้วแกละหมู”ก่อนจะหันมาถามหมู

“ไม่รู้สิ ไม่ได้สังเกตเลย”หมูบอก

“เป็นคำตอบที่น่าผิดหวังมาก”เอิร์ทส่ายหัว

“เอาเถอะยังมีเวลาอีกหลายวันไม่แน่ในที่นี้อาจได้แฟนลงมา”ฟลุ๊กเอ่ยให้กำลังใจหมู

“จริงด้วยสิพี่”หมูเห็นด้วยกับคำพูดนี้

การรอคอยพิธีเปิดก็นานพอดูจนทำให้วินหลับไป ส่วนหมูก็ยังนั่งเดินมือถือแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเปิดดูรูปภาพที่ทำให้ปวดใจ

รัก ซึ่งนั่งออกไปไม่ห่างเห็นวินหลับอยู่ก็นึกสนุกเลยเอากล้องถ่ายรูป ถ่ายรูปวินซึ่งกำลังหลับอยู่หลายต่อหลายรูป พอเสร็จ รัด ยังไม่หนำใจเลยเอาปากกาเมจิกจากกระเป๋าออกมาแล้วเอามาเขียนที่แขนของวิน

“อย่าบอกมันนะ”รัก หันมาบอกหลังจากเขียนแขนของวินเสร็จ

ก่อนที่หมูจะเดินไปปลุกวินเพื่อขึ้นไปบนห้องประชุมกลาง

พอเดินมาได้เกือบครึ่งทางวินแทบจะตกใจเมื่อเห็นแขนตัวเองมีรอยปากกาเขียนไว้

“ใครทำวะ”วินอุทานขึ้นมา

“ไม่รู้”หมูรีบปฏิเสธก่อน

“ลบไม่ออกด้วย”วินพยายามเอามือถูแต่ก็ไม่ออก

เมื่อขึ้นมาถึงห้องประชุมกลาง ก็เห็นหัวหน้าอาจารย์และผู้อำนวยการค่ายกำลังปฐมนิเทศอยู่ หมูกับวินจึงอ้อมไปขึ้นด้านหลังแล้ววิ่งหลบฉากเล็กน้อยเพื่อมาอีกฝั่งหนึ่งซึ่งมีอาจารย์โอยืนอยู่

“อาจารย์”หมูเรียกอาจารย์โอ

“เดี๋ยวลงไปถ่ายรูปนะ หลังทำกิจกรรมปลุกจิตสำนึกเสร็จ พวกเราต้องมาต้อนรับเขาพวกเขานะ”อาจารย์โอเอ่ยบอก

“ครับๆ”หมูรับคำสั่งมาก่อนจะยืนฟังผู้อำนวยการค่ายปฐมนิเทศจนถึงเที่ยงวัน ก่อนจะถ่ายรูปแต่ละโรงเรียนและปล่อยลงมากินข้าวเที่ยง เก็บสัมภาระ แล้วกลับมาตอนบ่ายโมงครึ่งที่ห้องประชุมกลาง

“เดี๋ยวหลังจากนี้ เขาจะปล่อยให้เอาสัมภาระไปเก็บ แบ่งงานกันเลยว่าใครทำอะไร”อาจารย์โอเดินมายืนหัวโต๊ะที่ทีมงานเจ้าภาพนั่งก่อนจะบอกกำหนดการแล้วก็เดินไปบอกกำหนดการต่อไปกับคณะครูจากโรงเรียนต่างๆ

“ใครจะขึ้นไปคุมอาคารอะไรบอก”ม่อนหัวหน้าทีมงานซึ่งพึ่งมาถึงงานเอ่ยถามความสมัครใจ

“ผมอาคารหญิง”หมูอาสาจะไปคุมอาคารนอนหญิง

“ไอ้นี่มันเร็วจริงนะ งั้นพี่ไปคุ้มด้วย”ม่อนแซวหมูก่อนจะอาสาไปช่วยหมูอีกแรง

“ผมอาคารชายละกัน”เบสอาสาไปอาคารนอนชาย

“น้องๆไปช่วยพี่เบสหน่อยะละกัน”ม่อนกระจายงานก่อนที่จะหันมาก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเร็วเพื่อรีบไปทำงาน

ทีมงานรีบจัดการงานที่ได้รับ หมูกับพี่ม่อนรีบขึ้นไปยังอาคารนอนหญิง ส่วนเบสกับก้องก็ขึ้นไปเตรียมอาคารนอนชาย

หลังจากที่ทีมงานเตรียมสถานที่เรียบร้อย นักเรียนจาดโรงเรียนต่างๆก็ทยอยขึ้นมา

โรงเรียนที่ขึ้นมาคืนลำปาง

“โรงเรียนอะไรครับ”ม่อนถาม

“ลำปางพี่ม่อน”ปังปอนที่นำขบวนขึ้นมาเอ่ยบอก

“ห้องในสุดเลย”หมูชี้ไปยังห้องสุดท้ายเดิน

ปังปอนและม่อนเข้าไปช่วยถือสัมภาระก่อนจะเดินไปยังห้องท้ายสุด หมูก็หลบทางให้เดินลำปางเดินผ่าน

ทันใดนั้นหมูก็รู้สึกว่ามีอะไรมาดลใจ แล้วใจก็เต้นแรงผิดปกติจนกระทั่งลำปางเดินผ่านไปหมด อาการนั้นก็หลายไป

“เกิดอะไรขึ้น”หมูถามใจตัวเอง

“นัทเป็นอะไรอีกละ”เพื่อนของนัทถามนัทหลังจากที่เห็นนัทมีอาการเหมือนตอนเช้าอีกครั้ง

“ไม่ๆหรอก”นัทบอกก่อนจะหยุดเดิน

นัทนึกในใจ ถึงอาการนี้ ใจสั้น ก่อนจะเดินเข้าห้องพักไป

“นัทฉันเห็นแกมีอาการนี้แบบนี้มาสองรอบแล้วนะ และก็ตอนที่อยู่บนรถด้วย แกเป็นอะไรกันแน่”เพื่อนนัทถามนัท

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”นัทก็อธิบายไม่ถูก

หลังจากที่ทุกคนต่างแยกย้ายไปตามห้องต่างๆ ทีมงานก็ลงไปรวมกันด้านล่างก่อนจะแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆเพื่อเตรียมทำกิจกรรมปลุกจิตสำนึก

กิจกรรมนี้แบ่งเป็นสองกลุ่ม นักเรียนจากโรงเรียนต่างๆ เข้าไปฟังบรรยายและเสนอความคิดความเห็นกัน มีเกทมที่สอดแทรกความคิดเข้าไป แต่มันก็ช่วยปลุกจิตสำนึกได้จริงๆนะ

หลังจากจิตกิจกรรมนี้ก็เป็นช่วงพักขั้นเวลา แต่ทีมงานกลับถูกเรียกไปรวมกันที่ห้องประชุมกลาง

“เดี๋ยวเราต้องไปกล่าวต้อนรับพร้อมมีท่าอะไรเล็กน้อย”ม่อนบอก

“ได้พี่ ขอให้พวกที่ซ้อมท่ามาแล้ว ขึ้นเวทีด้วยละกัน”ปังปอนรับคำสั่งก่อนจะหันมาขอร้องรุ่นน้อง

“พี่จะดีหรือ”รุ่นน้องบางคนอายไม่กล้า

“เพื่อโรงเรียนหน่อย”ปังปอนบอกให้รุ่นน้องคิดถึงโรงเรียน

“ก็ได้”รุ่นน้องยอมรับที่จะขึ้นไปแสดงบนเวที

หลังจากที่ตกลงกันไปทุกคนก็จัดแถวโดยมีอาจารย์โอยืนคุ้มหน้าเพื่อให้สัญญาณ

“หลังจากที่พักกันมานะครับ ทางโรงเรียนเจ้าภาพจะมีการต้อนรับนะครับ ขอเชิญเลยนะครับ”พิธีกรเอ่ยนำก่อนจะเชิญนักเรียนทีมงาน

“ไปเลยสู้”อาจารย์โอปลุกใจก่อนจะปล่อยแถว ทีมงานพวกเราเดินลงไปตามทางเดินพร้อมกับปรบมือไปด้วยจะมาถึงเวทีก่อนผายมือออกไป

“เปื้อน⁺ นี่มันเปื้อนค่ายอาสานี่นา”ทีมงามกล่าวต้อนรับด้วยภาษาคำเมือง

 

+เปื้อน แปลว่า เพื่อน

ทุกคนต่างปรบมือให้ก่อนจะมาการกล่าวขอบคุณจากพิธีการพวกทีมงานรีบเรียกแถววิ่งขึ้นไปด้านบน ก่อนที่จะมีพิธีกรอีกท่านมาแนะนำสถานที่ที่จะไปค่ายอาสา

มันอยู่ใน อ.จอมทอง เขตอุทยานแห่งชาติ ดอยอินทนนท์ แต่พวกเราไม่ได้ขึ้นไปดอยอินทนนท์หรอกมันอยู่ก่อนถึงดอยอินทนนท์ แถวน้ำตกแม่ยะ

มันเป็นหมู่บ้านเล็กๆของชาวปกา กะ ญอ มีเจ็ดหมู่บ้าน คือ ม.แม่ยะน้อย ม.ใหม่สวรรค์ ม.ตีนตก ม.เด่น

ม.สัน ม.ป่ากล้วย และ ม.ห้าเกี๊ยะ ซึ่งมีแค่สองหมู่บ้านเท่านั้นที่เป็นพุทธที่เหลือเป็นหมู่บ้านคริสต์

แต่ละหมู่บ้านก็มีเสน่ห์ของแต่ละหมู่บ้าน พิธีกรนำรูปจากหมู่บ้านต่างๆมาให้ดู

“รายชื่อนะครับ อยู่ที่กระดาษด้านหน้าโรงอาหารแล้วใครที่ได้ไปดูแล้วคงจะรู้นะครับว่าอยู่หมู่บ้านไหน ขอบคุณครับ”พิธีกรเอ่ยขึ้นก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้วเดินลงเวทีไป

“ต่อไปนะครับ จะให้แยกไปตามหมู่บ้านพูดคุยแนะนำตัวกัน ประมาณห้าโมงเย็นให้ทุกคนมาร่วมกันที่หลังโรงเรียนเพื่อขึ้นไปยังถนนคนเดินนะครับ ขอให้ตรงเวลาด้วย”อาจารย์หัวหน้าค่ายขึ้นเอ่ยชี้แจงก่อนจะปล่อยนักเรียนลงไป

“หมู น้องพีลงไปช่วยงานหน่อย”ฟลุ๊กเดินขึ้นมาตามหมูกับน้องพีพีเพื่อให้ไปช่วยงานหลังโรงเรียน

หมูกับน้องพีพีเดินลงไปที่หลังโรงเรียน มีรถสี่ล้อแดงสัญลักษณ์ของเชียงใหม่มาจอดรออยู่หลายสิบคัน

“พี่ ม่อนรถมากี่คันแล้ว อาจารย์โอถามมา”หมูเดินเข้าไปถาม

“มาได้สิบกว่าคันแล้วเดี๋ยวก็ครบแล้วละ”ม่อนบอก

“ขอบใจมากพี่”หมูขอบคุณสำหรับข้อมูล แล้วก็ชวนน้องพีพีไปหาหมู่บ้านของตนพลางโทรบอกอาจารย์โอถึงความคืบหน้า

ระหว่างทางที่จะไปหาหมู่บ้านของตน ก็มีหมู่บ้านต่างๆที่นั่งนัดแนะกันอยู่

หมูกับน้องพีพีเดินหาอยู่หลายรอบแต่ไม่เจอจนในที่สุดก็มาเจอเจเจนั่งอยู่

“มานี่เร็วปังปอนออกไปตามหาทั้งสองคนอยู่”เจเจบอก

หมูกับน้องพีพีนั่งลง

“อะ มีสมาชิกใหม่มา พอดีเลย”อาจารย์หนุ่มซึ่งยืนอยู่ด้านหน้ากล่าวต้อนรับทั้งคู่ ก่อนจะมีครูนำเอาป้ายชื่อและสายคล้องคอมาให้ หมูหาปากกาเมจิกมาเขียนชื่อก่อนจะยื่นปากกาให้น้องพีพีเขียนชื่อต่อ

หลังจากนั้นก็มีการแนะนำตัวเองของแต่ละคนรวมทั้งอาจารย์และครูด้วย

โดยมี อาจารย์กันจากกรุงเทพเป็นแกนหลัก อาจารย์ไก่จากลำปาง ครูปุ๊ก ครูเมล์ เป็นผู้ดูแล และยังมีรองผู้นำจากหนุ่มมาคุ้มด้วย

หลังจากนั้น อาจารย์ก็ปล่อยนักเรียนกลับไปร่วมตามโรงเรียนเรียนของตนเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปยังถนนคนเดิน

โรงเรียนต่างๆพากันเดินไปที่รถแดงที่มีป้ายของแต่ละโรงเรียนติดอยู่ ทางเจ้าภาพเองก็มีรถแต่ยังไงก็ต้องรอเพื่อให้รถโรงเรียนอื่นไปก่อน

รถของแต่ละโรงเรียนแล่นออกไปทีละคันทีมงานเจ้าภาพก็ทยอยขึ้นรถเพื่อไปยังถนนคนเดิน

ก็มีการเสวนากันถึงเรื่องผู้หญิงแน่ๆโดยที่เป้าหมายบนรถคือปังปอนแน่แท้ รถพาอ้อมโลกกว่าจะถึงถนนคนเดินได้ก็ค่ำแล้ว พวกเรามาถึงแล้วก่อนรีบไปหาของฝากและของกิน ตอนแรกพวกเราก็มาเป็นกลุ่มนั้นแหละ แต่ไปๆมาๆก็กลับแยกออกไปเป็นกลุ่มย่อยๆ หมูแตกกลุ่มออกมาเดินคู่กับเบสหาของฝากและของกินกัน

หมูกับเบสเดินเล่นๆไปตามทางที่มีร้านค้าของเต็มไปหมด

“หมูแวะซื้อยาก่อน”เบสผ่านร้านยาก่อนจะเรียกหมูให้แวะร้านขายยา

“ก็ได้ๆ”หมูเดินตามเข้าไปในร้าน

เบสจัดการซื้อยาของตนเองเรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินกันต่อเพื่อหาของฝากและของกินกันต่อจนกระทั่งจนสุดถนนก็ไปเจอร้านขนมจีน เลยแวะกินก่อนที่หมูจะเห็นถุงผ้าขนาดใหญ่เหมาะที่จะซื้อใช้สอย

หมูเลยเดินออกไปซื้อถุงนั้นเพื่อนำไปให้ชาวเขา

“หมูได้ของฝากแล้วหรือ”เบสถาม

“ใช่ ถุงผ้าไว้ใส่พวกกล้วยพวกกะหล่ำ”หมูบอก

“ดีละ ตอนนี้ข้ายังไม่ได้เลย”เบสบอก

ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งกินขนมจีนของตน

ก่อนที่ทั้งคู่กันเดินกลับมาทางเดิม ทันใดนั้นหมูก็ไปเห็นกำไลที่ว่างขายอยู่ หมูเดินเข้าไปเลือก

“แกจะเลือกไปทำไมวะ”เบสถาม

“ซื้อไปงั้นละ”หมูบอกก่อนจะก้มลงไปเลือกกำไลข้อมือ

จนกระทั่งได้มาวงหนึ่งสีเขียว

ก่อนที่เบสจะหยุดดูของใช้ไม้ เพื่อเป็นของฝากให้ชาวเขาที่เบสจะไปพักอาศัย

กว่าจะได้ก็เกือบทุ่มครึ่ง เสียงโทรศัพท์มือถือของเบสดังขึ้น

พี่เอิร์ทโทรตามเพื่อจะได้กลับโรงเรียนเพื่อพักผ่อนในคืนนี้ หลังจากใช้เวลาอยู่นานหมูกับเบสก็มาถึงรถ

“ไปเลยลุง”ปังปอนที่โหนอยู่  นอกรถตะโกนบอกลุงคนขับ

รถแล่นออกจากถนนคนเดินที่แสนจะติดขัดจนมาถึงโรงเรียนในเวลาสองทุ่ม

หลังจากที่ทีมงานมาถึง ทีมงานก็จัดการแยกกลุ่มกันทำงานเพื่อให้นักเรียนได้อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเล็กน้อยก่อนที่จะเข้านอนท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างผิดฤดู

“เฮ้ยถามจริงเถอะพี่ ถ้าพรุ่งนี้ฝนตกจะทำไงดีละ”น้องพีพีเอ่ยถามขึ้นมา

“ถ้าฝนตกจริงๆพรุ่งนี้เราก็ขึ้นค่ายไม่ได้”หมูตอบ

“เสียเวลานะสิ”น้องพีพีทำหน้าไม่พอใจ

“ก็ใช่สิ”หมูบอกด้วยความไม่พอใจในธรรมชาติ

“ไม่หรอกพรุ่งนี้ฝนไม่ตกแน่”ปังปอนเข้าร่วมวงสนทนา

“ไม่นอนกันหรือวะ พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้านะ”ก้องเดินเข้ามาเตือนเพื่อที่นั่งคุยกันอยู่

ทั้งหมดต่างแยกย้ายกันไปนอนตามที่ของตนเพื่อเตรียมตัวที่จะเดินทางขึ้นดอยในพรุ่งนี้ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง