คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ? ; Bubble tea { chapter 1 }
ψ?∪?ψ
ปาร์คชานยอล + ข้าวกล่อง = หนึ่งคะแนนให้ปาร์คชานยอล
{ บยอนพาร์ท }
หลังจากชะเง้อมองประตูร้านไอฮุนมาสักระยะนึง ก็ค้นพบว่า
.
.
.
.
ไอขาโก่งมันยังนั่งอยู่ที่เดิม !!
แล้วกูจะกลับบ้านยางง้ายยยยยยยยย T______T
ถ้ามันเกิดลากกูเข้าซอย
..หรือไถเงิน
..หรือจับทำเมีย
..หรือ %^@หดกหอนบไตเ กูล่ะ T_________________T
“ไอฮุน...” ผมเรียกไอฮุนที่กำลังนั่งดูดชานมไข่มุกอยู่ข้างๆด้วยเสียงอันแผ่วเบาเหมือนมดตด (ไม่รู้ว่ากูกลัวอะไร)
“วอทซาบแหม๋น?”
“ไปส่งกูบ้านหน่อยดิวะ” พร้อมส่งสายตาอันน่าสงสารไปให้
“ไมวะ มึงลืมทางกลับบ้านหรอ ยังไม่แก่ก็เป็นอัลไซเมอร์ซะร๊าวส์เพื่อนกู กูสงสารพ่อแม่มึงจริงจริ๊ง ลูกเป็นอัลไซเมอร์ตั้งแต่อายุสิบหก ท่านจะเสียใจขนาดไหนมึงรู้ปะ ตัวก็เตี้ยเสือ.กเป็นอัลไซเมอร์อีก กูจะบอกพวกท่านยังไงวะเนี่ย เห้อม” พูดพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววสงสารพ่อแม่ผมอย่างเห็นได้ชัด -_________-
“.......มึงฟังกูก่อนได้ไหมโอเซฮุน”
“อ่าวมึงยังไม่ลืมชื่อกูนิ ใช้ได้เลยเพื่อนเลิฟ”
“เออกูยังไม่ลืม แต่มึงฟังกูก่อน คืองี้ก่อนมาหามึงมีโรคจิตเดินตามกูมา ตอนนี้มัน
ยังนั่งแคะขี้มูกดีดเล่นอยู่หน้าร้านมึงอะ กูไม่กล้ากับคนเดียว”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะแบคฮยอน ปะ กลับบ้านๆ คั่มแบ๊คโฮม ”
มึงแรปยาวซะขนาดนั้นกูจะพูดตอนไหนละ ehere
ผมกับเซฮุนค่อยๆย่องออกมาจากหน้าร้าน เหมือนโคฟเวอร์เป็นขโมย ทั้งๆที่แค่อิฮุนแหกปากไล่มันก็(น่าจะ)ไปแล้ว
.
.
.
แกร็บ
.
.
ผมกับไอฮุนค่อยหันหน้ามองกันแบบสโลวโมชั่น เพื่ออะไรก็ไม่รู้
ผมส่งสายตาคำถามไปให้เซฮุน
เซฮุนพยักเพยิกไปที่ตี.นมัน
.
.
อีคุณชายโอเซฮุนแม่งเหยียบตีนไอโรคจิตครับ....
“ไอโรคจิตมันตื่นแร๊ว T_______T
ผมกับเซฮุนมองหน้ากัน นับหนึ่งสองสามในหัวใจของสองเรา ก่อนไอเซฮุนจะออกวิ่ง(พร้อมฉุดกระชากลากถูผม)เหมือนพ่อมันเป็นนักวิ่งโอลิมปิกเหรียญทอง
{สุดหล่อ (ปาร์ค) พาร์ท }
ไอตี๋ตาตี่หน้าจืดอดีตแฟน(เพราะคนปัจจุบันคือปาร์คเอง)ของน้องคนน่ารักมัน
เหยียบตีนผมครับ..
ผมนี่สะดุ้งตื่นแทบไม่ทัน เจ็บตีนชิบหาย
จะหันไปด่าแม่งก็วิ่งไปถึงทุ่งหญ้าสะวันน่าละ ผมเลยได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆเหมือนเห็บขึ้นหัว สงสัยตอนกูนอนอยู่มีหมามานอนข้างๆกูแน่ๆเลย งี้แหละคนหล่อใครๆก็อยากจะตีซี้ พลันนึกขึ้นได้ว่า อีตาตี่นั่นมันพาน้องคนน๊าก (น่า + ร๊าก) ของกูวิ่งไปไกลถึงบ้านอีปูลูกอีปิ่นที่ขายติ่มซำหน้าปากซอยแล้ว
.
.
.
.
กูก็ต้องวิ่งตามสินะ เป็นพระเอกทำไมเหนื่อยงี้วะ แม่ง เรื่องหน้ากูขอเป็นนางเอกนะ 555555555555555555555555
ต้องขอบคุณพระเจ้าจริงๆครับที่สร้างสรรค์ขายาวๆ (แต่โก่ง) มาให้พี่ปาร์คสุดหล่อคนนี้ พี่จึงวิ่งไปดักอีตาตี่กับน้องคนน๊ากทัน อะฮิ
“มึง..แฮ่ก จะพา..แฮ่ก น้องคนน่ารักของกูไปไหน อีตาตี่!” ผมนี่สวมบทพระเอก (ที่กำลังหอบ)เลยครับ ช่วยนางเอกจากตัวร้ายตาตี่
“ตาตี่พ่อมึงสิ.. อ่าวรุ่นพี่ชานยอล?” ใครวะชานยอล อ๋อกูเอง
“มึงรู้จักกูได้ไงอีตี๋ตี่ มึงจะพาคนน่ารักของกูไปไหน” ผมชี้หน้าอีเด็กตาตี่พร้อมส่งสายตาเคียดแค้นไปให้ กลัวขี้แตกแน่เมิงฮุฮิ
“ช่วยกรุณาเลิกตามผมกับแบคฮยอนเถอะครับพี่ พี่รู้ไหมว่ามันกลัวพี่จนขี้หดตดหายแล้ว” อีเด็กตี่พูดตอบผมแบบไพเราะเสนาะหูสุดๆ แต่หน้ามันกวนส้นteen มากครับ อ่า น้องเค้าชื่อแบคฮยูนแหละครับ ชื่อคล้ายๆพะยูนเลยแฮะ แต่มันเข้ากับนามสกุลกูดีนะ ปาร์ค แบคฮยูน (??+?)
หันกลับมาอีกทีอีตาตี่ก็พาน้องแบคฮยูนของผมวิ่งไป(อีกรอบ)แล้ว
กูก็ต้องวิ่งตามสิวะ มันพาแฟนกูไปอะ เป็นแค่แฟนเก่าแท้ๆ แม่งเง้ย !
แต่สมองของปาร์คนั้นบอกว่า วิ่งตามไปเดี๋ยวเค้าก็วิ่งหนีมึงสิ สะกดรอยตามดีกว่า
ไหมอีปาร์ค ผมคิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดี เลยปฏิบัติตาม ใครเอ่ยฉลาดจัง ปาร์ค ชานยอลเองจร้า
“ขอวิญญาณแห่งนินจาฮัตโตริจงมาสถิตกับกูด้วยเถิด เพี้ยง” ประนมมือแล้วลูบหัวตัวเอง อืม รู้สึกเลือดนินจาในกายกูจะถูกปลุกแล้ว ลุยโลด
ผมค่อยๆสะกดรอยตามเด็กตี่กับแบคฮยูนสุดที่รักของผมไปเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านน้องเค้า บ้านอยู่ห่างจากผมไปสามซอยเองครับ ไม่รู้ทำไมไม่เคยเจอกัน สงสัยฟ้าจะกลั่นแกล้ง
อ่า อีเด็กตี่นั่นมันส่งน้องแบคฮยูนเข้าบ้านไปแล้วครับ ผมจะจำทางไปบ้านน้องเค้าไว้ เผื่อจะมาสู่ขอให้เป็นพิธีรีตอง
แต่กูก้ยังสงสัยว่า ทำไมอีเด็กตาตี่มันเรียกกูว่ารุ่นพี่ แถมยังรู้จักกูอีก เลยควักไอโฟนห้าเอสสีดำความจุ 32 กิ๊กกะไบท์ ขึ้นมาถ่ายรูปอีตี๋ตาตี่นั่นไว้ และเปิดแอพพลิเคชั่น line ขึ้นมาทันที ท่าดามม
-โปรดมโนว่ารูปเป็นตอนกลางคืนและใส่ชุดเดียวกัน จนปัญญาจะหาจริงๆครับ-
PCY Sudlhor :
นี่ไค
กูคือไค :
จงอิน
PCY Sudlhor :
แล้วกูจะเรียกไค
กูคือไค :
เอาแบบที่สบายใจเลย กูปลงกับมึงแล้ว
PCY Sudlhor :
อย่าเพิ่งงอนกู กูมีเรื่องให้ช่วย
กูคือไค :
ว่ามา
PCY Sudlhor :
มึงรู้จักไอเด็กนี่ไหม
กูคือไค :
ดูจากข้างหลังกูจะไปรู้ไหม อีเหวิ่ง
PCY Sudlhor :
เออวะ เอาใหม่ๆ
กูคือไค :
อ๋อ รู้สึกเหมือนจะชื่อโอซุนๆไรเนี่ยแหละ โรงเรียนเดียวกันแต่คนละปี ดังชิบหาย
เลยคนนี้
PCY Sudlhor :
เออเค thank you three times นะจ๊ะสุดหล่อ
ผมยัดไอโฟนห้าเอสสีดำความจุ 32 กิ๊กกะไบท์ ของผมลงกางเกงและเดินกลับบ้านพร้อมคิดแผนทำคะแนนให้น้องแบคฮยูนชอบผมแทนอีตี่โอซุนนั่น ?(´∀`?)
.
.
.
“หม่าม๊า พี่ปาร์คอยากทำปิ่นโตง่ะ สอนพี่ปาร์คทำหน่อยน้า” ผมวิ่งเข้าไปกอดขาผู้เป็นแม่พร้อมเอาหน้าไถน่องท่าน อื้อหือ คนหน้าแข้งจิ้มหน้าด้วย T_________T
“นึกคึกอะไรอีกล่ะ นี่ดึกแล้วนะยอล ม๊าง่วงแล้ว” แม่มองหน้าผมอย่างเอือมๆแล้วออกปากไล่เหมือนผมเป็นหมูหมากาไก่
“ม๊าไม่รักพี่ปาร์คแล้วใช่ปะ ใช่สิ ปาร์คมันโดนเก็บมาเลี้ยง ไม่เหมือนพี่ยูรา” ผมคลายมือที่กอดขาแม่ออก แล้วเบะปากสุดชีวิต สกิลตอแหลขั้นmax เริ่มทำงาน
“เห้อ ทุกทีเลยนะแกเนี่ย ปะๆ เดี๋ยวม๊าสอนแกเอง” แม่ดึงหูผมพร้อมลากเข้าไปในครัว ทำเหมือนเอือม จริงๆละแม่ตามใจผมจะตาย ..
พี่ปาร์ครักหม่าม๊าจังเลยฮะ ?
.
.
.
.
รุ่งเช้าตื่นมาไก่ยังไม่ทันขัน พี่ปาร์ครีบบึ่งจักรยานตราชะนีขี่ตอร์บิโด ออกจากบ้านทรายทองทันที แต่ไม่ลืมหยิบกล่องข้าวแห่งใจติดมือไปด้วย
ซิ่งมาเรื่อยๆจนถึงหน้าบ้านน้องแบคฮยูน อ่าเหมือนน้องเค้ายังไม่ไปเรียนแฮะ รองเท้ายังถอดอยู่หน้าบ้านอยู่เลยอะ
ผมค่อยๆแขวนข้าวกล่องแห่งใจไว้ที่รั้วบ้านน้องเค้า (กลัวหมาจรจัดแย่งกิน) พร้อมแปะสติ๊กโน้ตไว้ เนื้อความมีดังนี้ อะแฮ่มๆ
‘ แบคฮยูนยอดยาหยีที่รักของพี่
โปรดรับข้าวกล่องแห่งใจของพี่ไปด้วยเถิด
ถึงมันจะไม่อร่อยแบบที่แม่น้องทำ
แต่พี่ใส่เครื่องไปหลายอย่างเลยนะ
แต่ที่ใส่ลงไปมากที่สุดคงเป็น
ใส่ใจ ?
Real PCY ‘
อ๊ายยยยยยยยย เขียนเองก็เขินเองว่ะ น้องแบคฮยูนอ่านแล้วต้องม้วนเป็นเกลียวโปเต้แน่ๆ ปาร์คมั่นใจ ψ?∪?ψ
หลังจากยืนเขินข้อความที่ตัวเองเขียนไปสักพักแล้ว ก็รีบบึ่งจักรยานไปโรงเรียน ทันที เพราะวันนี้ต้องลอกการบ้านชีวะไอโด้มัน
{จบพาร์ทของสุดหล่อ}
ปาร์คชานยอลไม่รู้เลยว่า มีตาตี่ๆคู่นึงแอบมองอยู่
“แม่ฮะวันนี้แบคไม่เอาข้าวเช้านะครับ ...จะซื้อข้าวกินที่โรงอาหาร”
{สุดหล่อพาร์ทagain} 5555555555555555555555555555555555555555
หลังที่กูจากเอาจักรยานไปจอดแล้วก็รีบเบิ่งมาหาเดอะแก๊งค์ที่โรงอาหารทันที เชี่ยเอ้ย มัวแต่เขิน สายเลยแม่ง T__T
“ฮาย เพิ่ลๆสุดที่รั๊กของปาร์ค” เอ่ยทักทายเดอะแก๊งค์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนคนปัญญาอ่อน
“อะมึง เอาไป” ไอโด้ยื่นสมุดชีวะของมันมาให้ นี่แหละแค่มองตาก็รู้ใจ ฮัดช่า
“กลุ่มผมมีกันสี่คนครับ ไม่ใช่โลกแคบหรืออะไร ไม่มีคนคบครับ นั่นไอโด้ *กล้องแพนไปที่ดีโอที่กำลังจ้วงเฟรนช์ฟราย์อยู่* แม่งเรียนโคตรเก่งเลยครับ ส่วนนั่นอีเทา *กล้องย้ายมาซูมหน้าเขียวๆของจื่อเทา* มันเก่งวูซูครับ เคยเตะก้านคอกู คอกูเคล็ดไปหลายวันเหมือนกัน แม่งพูดไม่ชัดครับ มันเป็นกะเหรี่ยง เพิ่งลงมาจากดอย ส่วนอีดำนั่นชื่อจงอิน *ย้ายกล้องไปที่จงอินที่กำลังฟุบหน้าหลับ* แต่พวกผมเรียกกันว่าไค กัมจง จงอินนี่ อินนี่ แล้วแต่อารมณ์ครับ ไอดำนี่เก่งกีฬาทุกอย่างตั้งแต่บาสยันเปตอง ส่วนผม *สลับกล้องเป็น self-camera ง่ายๆคือถ่ายเบ้าหน้าตัวเอง* ปาร์คชานยอลเองฮะ รูปหล่อ พ่อรวย เล่นกีตาร์ระดับเทพตีดอทเก่ง รวมๆแล้วนี่คือกลุ่มปาร์คเองฮะ คนอื่นเรียกกันว่ากลุ่ม สี่หนุ่มจุฑาเทพเทเลทับบี้ ชื่อโคตรปัญญาอ่อนเลย คนตั้งแม่งควรเข้าโรงบาลบ้าได้แล้ว”
“ผั๊กชั่นโยน เมิงบ่งอะไรของเมิงว๊ะ” เสียงอีกะเหรี่ยงเทาดังขึ้นขัดมโนของผม
“ผักพ่อมึงสิ” กูว่ากูคิดอยู่ในใจนะ ทำไมมันได้ยินวะ สงสัยมันอ่านใจผมออก
“เมิงเล่งพ่องกูเยยหยอ ไอขังโก่ง” เชี่ยไอเทามันขึ้นแล้วครับ กูนี่หดคอโดยอัตโนมัติเลย กลัวแม่งเตะก้านคอ
“กูสู้นะ กูสู้” ผมตั้งการ์ดในขณะที่คอยังหดอยู่นั่นแหละ ถึงจะเป็นคน hardcore ขนาดไหนเจอโดนเตะไปคอก็พับได้อะฮะ
“พวกมึงเงียบๆกันได้ปะวะ กูจะนอน” เสียงไอจงอินที่กำลังหลับอยู่ดังขึ้น พี่ปาร์คกับอีกะเหรี่ยงดอยมูเซอเลยพบรัก เอ้ย พักรบก่อน เดี๋ยวแม่งโวยวายละจะไม่ได้ลอกการบ้าน
.
.
.
“ไอเหี้ยเสร็จแล้ววว !! TvT” ประกาศให้โลกกูลอกการบ้านชีวะเสร็จแล้ว อาจารย์นี่สั่งไรมากมายไม่รู้ ไม่รู้เก็บกดมาจากบ้านหรือเปล่า ถ้าอาจาร์ยทะเลาะกับสามีปาร์คก็ขออวยพรให้คืนดีกันเร็วๆเถอะ ทะเลาะกันแล้วเอามาลงที่นักเรียนแบบนี้ปาร์คไม่โอเค ลำบากพวกกูมากเลย ehere
“..” เพื่อนทั้งสองบวกหนึ่งกะเหรี่ยงมองหน้าผมอย่างเอือมๆแล้วทำกิจธุระของตัวเองต่อ เอ้อใช่สิ๊ กูขอโทษที่กูหน้าตาดีเกินหน้าเกินตาพวกมึง (?°?°)?
นั่งบ่นงุ้งงิ้งกับตัวเองสักพัก ตาโตเท่าไข่ห่านของพี่ปาร์คก็หันไปพบน้องแบคฮยูนกับอีตี่โอซุนกำลังเดินเคียงค้างกันเข้ามาในโรงอาหารถิ่นของปาร์ค หยามกันเกินไปร๊าวส์ ต้องจัดการให้สิ้นซาก!!
กำลังจะถอนตูดออกจากเก้าอี้ สายตาพลันเหลือบไปเห็นของที่อยู่ในมือของน้องแบคฮยูนคนน่ารักของพี่ปาร์ค
นั่น..
มัน..
ข้าว..
กล่อง..
แห่ง..
รัก..
ของ..
ปาร์ค..
นี่..
.
.
.
.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฉับพลันน้ำตาแห่งความปิติยินดีของปาร์คก็ไหลออกมา เพื่อนทั้งสองและหนึ่งกะเหรี่ยงนี่แสดงออกว่าตกใจอย่างยิ่งใหญ่ ทีนี้ละเพิ่งสนใจกู เหอะ
“ไอยอลมึงเป็นไรวะ” ไอไค
“ฝุ่งข้าวตาเมิงหรอว๊า มาเดี๋ยวกูดูห้าย” ไอเทา
“มึงรีบไปเอาฝุ่นออกเลยนะเว้ย เดี๋ยวตาบอด!!” ศรีโด้
ตอนนี้กูกระซิบได้แค่ว่า
“ปาร์คจะเป็นลม ขอยาดมให้ปาร์คที”
T________________________________T
Talk : ฮายเหล่าชะนีที่รักยิ่ง555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 ไม่มีไรมาก คิดถึงอู๋ฟานอะ T______T นี่ไม่ได้ไม่ชอบน้องเทาหรืออะไรนะ ฟิลลิ่งล้วนๆเลย จริงๆก็เมนจื่อเทานี่แหละ 5555555555555555555555555555555555555555555555555 ส่วนรูปน้องฮุนอะคิดว่าเป็นชุดเดียวกันแล้วก็เป็นตอนดึกๆเย็นๆละกันน้า จนปัญญาจะหาแล้ว หามาทั้งวัน T________________T ขอบคุณที่เข้ามาอ่านงับ รักน้า~
ปอลอ * ที่ตั้งชื่อว่าชานแบคชานม หรือ bubble tea เนี่ย เพราะว่าพรหมลิขิตให้ปาร์คมานั่งรอแบคที่ร้านชานมฮะ (แถไปงั้น ความจริงชุ้นนึกชื่อไม่ออก แฮ่)
ปอลอสอง * เค้าเปลี่ยนแท็กเป็น #สมการปาร์คชานยอล นะฮะ เพราะอันเก่ามัน
จำยาก ตัวชุ้นเองก็จำไม่ได้ 55555555555555555555555555555555
เม้นให้กำลังใจข้อยด้วยเน้อ
หรือไม่ก็ฝากติดแท็ก #สมการปาร์คชานยอล ฮะ
??????
ความคิดเห็น