NO.MERCY l WAREHOUSE

ลำดับตอนที่ #2 : (yoonho.hyungwon) Quarrel.

Quarrel.

Yoonho x hyungwon

ไม่ชอบใจเลย

การเล่นแกล้งกันเป็นสิ่งที่สมาชิกโนเมอร์ซี่เคยชิน วัยของเด็กหนุ่มเหล่านี้กำลังอยู่ในช่วงที่สนุกกับการแกล้งเพื่อน และผนวกกับสาเหตุว่าการเล่นซ่อนกล้องเป็นสิ่งธรรมดาที่รายการทีวีมักทำกันทั่วไป

'เรามาแกล้งยุนโฮกันปะ'

เมื่อตอนที่กอนฮีหรือชาร์ปกอนเสนอแนะความคิดนี้ เขาเองจึงเป็นคนที่เห็นด้วยมากที่สุด ออกความคิดเห็นและเสนอตัวจะทำให้บรรยากาศลุกเป็นไฟ

ตอนนั้นคิดแค่จะแกล้งน้องคนเล็กของทีม เพราะยุนโฮดูหงอยลงไปเยอะตั้งแต่มีสมาชิกใหม่เพิ่มเข้ามา เด็กนั่นถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัวหลายครั้ง เขาเป็นห่วงแต่พูดไปก็เท่านั้น เพราะยุนโฮเอาแต่คิดว่าตัวเองทำได้ไม่ดี เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง

นั่นเป็นสิ่งที่แย่มาก ซึ่งเขาไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เมื่อยุนโฮไม่รับฟัง ดังนั้นเมื่อกอนฮีเสนออะไรสนุกๆเขาจึงยินดีที่จะทำ แต่ไม่คิดว่าพอเอาเข้าจริงๆมันจะไม่ดีอย่างที่คิด

โอเค มันก็ไม่ได้แย่ ..ยุนโฮไม่ได้จับได้หรือโกรธอะไร แน่ละเพราะน้องมันเป็นคนน่ารักเกินกว่าจะขุ่นเคืองใครง่ายๆ แต่ที่เขาคิดว่ามันไม่ดีก็คือบทสนทนาที่กำลังระอุอยู่ตอนนี้

'นายรู้ใช่มั้ยว่าแรปน่ะ ทำยังไง'

แน่นอนว่าการสบประมาทใครสักคน เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้การทะเลาะกันยิ่งรุนแรงขึ้น และเมื่อเหยื่อคือยุนโฮ กอนฮีจึงมุ่งเป้าไปที่เด็กคนนั้น

'นายมันก็ดีแค่เต้นนั่นแหละ'

แต่เขาไม่พอใจเอาเสียเลยกับวิธีการแบบนี้ ยุนโฮหน้าเสียและดูไร้ทางสู้ จริงอยู่ว่าการแรปของยุนโฮอาจจะไม่โฟลว์มากเท่าเพื่อนซี้94ไลน์ แต่การทำให้เด็กคนนั้นรู้สึกแย่ด้วยวิธีนี้ ..เขาไม่ชอบใจเอาเลย

'แล้วนายรู้วิธีเต้นที่แท้จริงมั้ย'

เพราะอย่างนั้นก็เลยตอกกลับแรปเปอร์คนเก่งไปในทันที เขาไม่จ้องหน้ากอนฮีตรงๆ ยอมรับว่ากำลังโมโหแทนยุนโฮ และคงจะเดือดมากขึ้นอีกหากพบว่ากอนฮีทำท่าทางกวนๆใส่

'ไม่รู้ไง ผมเลยมาแรป ไม่ใช่เต้น'

แต่เพียงแค่คำพูดก็ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวมากพอแล้ว เขานับหนึ่งถึงร้อยในใจเพื่อดับความคุกรุ่น ก่อนหน้านี้ก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนขี้โมโหมาก่อน แต่พอได้มาอยู่ในสถานการณ์จริงแล้วจึงรู้สึก

'ถ้างั้นนายก็ออกจากการแข่งขันนี้ไปสิ ไปแรปใต้ดินที่ไหนสักที่ไป'

เสียงของเขาถูกกดให้ต่ำ เช่นเดียวกับกับอุณหภูมิทางอารมณ์ที่ไม่ควรจะสูงไปกว่านี้ ก่อนที่เขาจะยับยั้งตัวเองไม่ได้ และลงไม้ลงมือจนเลยเถิดไป

'ทำไมถึงพยายามมาเป็นบอยกรุ๊ปล่ะ'

พูดกับกอนฮีแต่สายตาของเขาไม่ได้มองที่คู่สนทนา ยิ่งมองเห็นเด็กนั่นทำตัวไม่ถูก หันซ้ายขวาเหมือนหาคนช่วยพยุงสถานการณ์ให้ดีขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกโกรธทั้งกอนฮีและตัวเอง ที่ทำให้ยุนโฮต้องรู้สึกไม่ดีแบบนี้

'ยุนโฮเหมาะที่จะเข้ามาอยู่ในบอยกรุ๊ปมากกว่านายซะอีก'

จริงๆแล้วเขาน่าจะสนุกที่ทำให้น้องหน้าซีดเผือดแบบนั้นได้ แต่กลับขุ่นเคืองจนอยากจะต่อยปากกอนฮีเสียทีหนึ่ง ทั้งๆที่เป้าหมายคือยุนโฮแต่เขากลับเป็นเดือดเป็นร้อนยิ่งกว่าถูกโจมตีเสียเอง จนท้ายที่สุดต้องออกโรงปกป้องน้องจนแทบจะเป็นบ้าแบบนี้

'หยุดวิจารณ์ยุนโฮแล้วเอาเวลาไปห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย'

หรืออาจเพราะเป็นยุนโฮ มันจึงทำให้เขาหงุดหงิดได้ขนาดนี้

X

ไม่ชอบใจเลย

ในสถานการณ์แบบนี้ต้องไม่มีใครชอบใจแน่ๆล่ะ มีเด็กใหม่มาเพิ่มทั้งที่เพิ่งเสียเพื่อนที่น่ารักอย่างมินกยุนไป สมาชิกที่ถูกจับรวมอยู่ในทีมของรุ่นพี่โนชังมีแต่คนที่มีหมายเลขลำดับรั้งท้ายติดหน้าอก แถมเหตุการณ์ที่เกิดคือในการประชุมทีมครั้งแรก สมาชิกทะเลาะกันเอง

'งั้นก็ออกจากที่นี่ไปซะสิ'

ไม่น่าเชื่อว่าพี่กอนจะกล้าพูดแบบนี้กับพี่ฮยองวอน ถึงจะอารมณ์ร้อนก็เถอะ แต่เขาคลุกคลีกับพี่กอนมาพอสมควร พี่ชายแรปเปอร์คนนี้โดยปกติแล้วจะรู้จักกาลเทศะมากพอ

'พูดอีกครั้งสิ เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ'

แน่นอนว่าพี่ฮยองวอนต้องโกรธ ขนาดเขาเองยังโกรธเลย เรื่องมันตลกตรงที่ตอนพี่กอนพยายามจะว่าเขาว่าแรปไม่ได้เรื่อง เขากลับไม่โกรธสักนิดเดียว แต่พอ

'เมื่อกี้นายพูดมันว่ายังไงนะ'

แต่พอพี่กอนสบประมาทพี่ฮยองวอนเข้าให้ สาบานว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่มีแวบหนึ่งที่รู้สึกโกรธแทนพี่ชายคนสนิท พี่กอนไม่มีสิทธิ์ไล่พี่ฮยองวอนไปไหนทั้งนั้น

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาไม่ทันตั้งตัว อารมณ์คุกรุ่นในใจยังไม่ทันถูกดับลง เขาชันเข่าเตรียมจะลุกขึ้นเพื่อจัดการกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้น ซึ่งวิธีการนั้นไม่ใช่อะไรที่พวกพี่ๆคาดเดาได้ ยุนโฮไม่ได้มีแต่ด้านขาวสะอาดอย่างที่ใครๆเข้าใจ

แต่โชคดีที่ยังไม่ทันทำอะไรรุนแรงอย่างที่คิด พี่ฮยองวอนกลับชิงลุกขึ้นดึงคอเสื้อของคู่กรณี แล้วลากให้เดินตามไปด้วยกัน ใบหน้าน่ารักที่ปกติจะมอบรอยยิ้มส่งมาให้เขากลับแดงจัดด้วยอารมณ์โกรธ

'มา'

มือพี่ฮยองวอนดึงคอเสื้อพี่กอนแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายไม่ทำตามที่สั ท่าทีหัวเสียสุดๆนั่นทำให้คนที่เหลือต้องลุกขึ้นห้ามปราม

'ตามฉันมา'

แต่อะไรก็ดูจะช้าเกินไปเมื่อเทียบกับความขุ่นข้องในใจพี่คนกลางของทีม พี่ฮยองวอนลากพี่กอนออกไปแล้ว โดยมีพี่มินฮยอกตามออกไปติดๆ ทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้าตามไป และรั้งท้ายด้วยพี่ชยอนู พี่คนโตที่ดูจะใจเย็นที่สุด

เหตุการณ์ทังหมดชุลมุนวุ่นวายจนเขาเริ่มจะไม่เข้าใจ เสียงโหวกเหวกโวยวายของใครก็ไม่รู้ตีกันมั่วไปหมด เขาคิดว่าตัวเองิกือบจะหูดับชั่วคราวไปด้วยซ้ำ ยุนโฮยืนนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจบอกคุณน้าตากล้องที่ยังตามมาถ่ายทำอย่างใกล้ชิด

'หยุดถ่ายก่อนได้ไหมครับ ..ขอร้องเถอะ หยุดถ่ายก่อนนะ'

แต่เหมือนจะไม่มีใครสนใจ ทุกคนมุ่งเข้าไปหาเหตุการณ์ชุลมุนในห้องซ้อมร้องเพลงเล็กๆ เขารู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังเครียดหนักจนคิดอะไรไม่ออก

'ช่วยหยุดถ่ายช่วงนี้ก่อนได้มั้ยครับ'

ขอร้องออกไปทั้งที่ไม่มีใครฟัง เขารู้สึกเหนื่อยเกินไป หัวใจเต้นแรงมากจนควบคุมไม่ได้ สิ่งที่ต้องการที่สุดตอนนี้มีเพียงแค่ให้พี่ๆหยุดทะเลาะกัน

ขณะที่รู้สึกคล้ายสมองจะระเบิดเต็มที พี่ฮยองวอนก็เดินกลับออกมา ดวงตาเรียวสวยนั้นหยุดมองเขาเพียงวินาที แล้วกลับเดินผ่านไปพลางถอนหายใจแรง

ยุนโฮทำอะไรไม่ได้มากกว่าเดินตามเข้าไป เขาหยุดยืนนิ่งๆมองหน้าพี่ฮยองวอนอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรเข้าไปใกล้แค่ไหน เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ต้องการให้ใครยุ่มย่ามวุ่นวาย

ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย ..ไม่ใช่ว่าไม่รู้สถานการณ์ แต่เขาแค่อยากให้ตัวเองเป็นคนที่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้ในเวลาที่เครียดที่สุดอย่างตอนนี้ เขาก์แค่ไม่อยากให่พี่ฮยองวอนอารมณ์ไม่ดีแบบนี้

และคงจะดีถ้าเขาทำให้มันเป็นแบบนั้นได้

X

ไม่ชอบใจเลย

มันอาจจะยืดเยื้อเกินไปแล้ว เรื่องราวบานปลายจนหาจุดจบได้ยาก เหตุการณ์ยังคงคุกรุ่น และการถกเถียงกันดูเหมือนจะไม่จบสิ้นลงง่ายๆ เขาเห็นเด็กนั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่หลายครั้ง แต่ก็ซ่อนความอ่อนแอเอาไว้โดยทำทีเป็นเสมองทางอื่นบ้าง ก้มหน้าลงจัดการกับแลปทอปบ้าง

ฮยองวอนคิดว่าเขาควรจบมันด้วยตัวเอง ก่อนที่ยุนโฮจะเครียดจนไมเกรนขึ้นหรือร้องไห้ไปเสียก่อน เขารู้ดีว่ายุนโฮจะทนกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้นานนัก และหากยืดเยื้อไปกว่านี้ก็อาจเป็นเขาเองที่ระเบิดออกมา

แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไป กอนฮีก็ทำในสิ่งที่เขาและใครๆไม่คาดคิดมาก่อน อย่างการปาสแนปแบ็คที่สวมอยู่ไปทางน้องเล็กของทีม มันชนเข้ากับหัวไหล่มน และเฉียดหัวทุยของเด็กคนนั้นไปแค่นิดเดียว

แต่แค่นี้ก็เกินไปแล้ว..

ตอนนั้นเขาลุกขึ้นในแทบจะทันที ฮยองวอนเกือบจะได้กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายออกไปเคลียร์กันจริงๆจังๆ ถ้าหากว่าตอนนั้นพี่มินฮยอกไม่ได้ไวกว่า จนหยิบเอาเนื้อเพลงมาฟาดหัวคนที่กล้าทำร้ายยุนโฮเข้าให้

แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ทุกอย่างได้รับการคลี่คลาย พวกเขาหัวเราะกันจนท้องแข็งไปหมด ฮยองวอนก็เช่นกัน เขาทำทีเป็นหัวเราะในเวลาที่น้องเล็กโวยวายว่าพี่ๆรวมหัวกันกลั่นแกล้ง

ให้คนอื่นเข้าใจไปแบบนั้นก็ดี

ให้ยุนโฮเข้าใจไปแบบนั้น

ฮยองวอนยังไม่พร้อมให้ใครรู้ตอนนี้ ว่าความรู้สึกในใจของเขาที่มีต่อเด็กคนนั้นไม่ใช่แค่พี่น้องธรรมดาอีกต่อไป

ไม่ใช่แค่ที่รู้สึกกับคนอื่นๆ แต่เขาต้องการจะปกป้องเด็กคนนี้ ฮยองวอนมีความสุขกับการได้เห็นยุนโฮยิ้ม หัวเราะ และเขาไม่ต้องการให้ใครหรืออะไรมาทำร้ายยุนโฮได้ทั้งร่างกายและจิตใจ แน่นอนว่าถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกเขาจะไม่ยอมปล่อยไว้

แต่ตอนนี้ต้องรอก่อน รอให้เขามั่นใจว่ายุนโฮเองก็คิดตรงกัน

แล้วเมื่อนั้นเขาจะบอกใครต่อใครเอง ว่าเขารักน้องคนนี้มากแค่ไหน
 

:)





ทอล์ค.
มีรีเควสมาพร้อมๆกับโมเม้นพอดี
ก็เลยลองเขียนดู
รู้สึกว่ายังเข้าไม่ถึงคู่นี้เท่าไหร่
ถ้าผิดพลาดขอน้อมรับไว้แต่ผู้เดียว
เนื้อหาอิงรายการอีพีที่แล้วนะคะ
ถ้าดูมาก่อนก็จะเข้าถึงมากขึ้น(มั้ง)นะ
ขอบคุณที่สนใจอ่าน
ขอบคุณคอมเม้นและแฟนคลับด้วยค่ะ
ปล. ถามหน่อยว่าอยากติดแท็กกันไหม? '-'