NO.MERCY l WAREHOUSE

ลำดับตอนที่ #1 : (shownu.kihyun) BANGBANG

BANG BANG

shownu x kihyun

ผมมาทำอะไรตรงนี้

คำถามที่เฝ้าถามตัวเองมามากกว่าสามปี แต่ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้สิ ..สิ่งที่ผมเรียกมันว่าความฝันแท้จริงแล้วคืออะไรกันนะ อาจจะเป็นภาพมายาที่สร้างขึ้นมาลวงตาตัวเองก็ได้

ภาพของจินยองกับแจบอมผุดขึ้นมาในหัว ถัดจากนั้นคือมาร์ค แจ็คสัน แบมแบม ยูคยอม

เจเจโปรเจ็คก็แล้ว ก็อทเซเว่นก็แล้ว ผู้คนที่แวดล้อมค่อยๆเป็นที่รู้จัก ก้าวเข้าไปแตะความฝันทีละคนสองคน

แล้วผมมาทำอะไรอยู่ที่นี่

ไม่รู้เลย..

x

'พี่'

เป็นเสียงแหบคล้ายลูกเป็ดที่แอบนึกแซวในใจบ่อยๆ คู่แข่งในรอบแบทเทิลของเขาจ้องหน้าตรงๆด้วยสายตาที่เหมือนกำลังถามว่าโอเคหรือเปล่า

'อืม'

ไม่รู้จะตอบอะไรได้มากกว่านี้ เขากำลังหดหู่มากรู้ตัวดี แต่ได้รับคำสอนจนฝังหัวว่าเขาไม่ควรแสดงให้ใครเห็นว่ากำลังอ่อนแอ เพราะนั่นคือสัญญาณของความพ่ายแพ้

'ขอโทษ'

เสียงกระซิบเบาๆทำให้ริมฝีปากของเขาเหยียดเป็นรอยยิ้มหยัน ไม่ใช่ว่าโทษกีฮยอนเสียทั้งหมด เด็กนั่นไม่ผิดหรอกที่เก่ง และแน่นอนว่าในรายการเซอไววัลทุกคนก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนให้ตัวเองอยู่รอดทั้งนั้น

เป็นเขาเองที่อ่อนแอและพ่ายแพ้อยู่เสมอ

มันน่าตลกที่นึกดีใจว่าได้รับชัยชนะในการแข่งขันเพื่อจัดลำดับครั้งแรก หลังจากสิ่งที่เขาพบเจอเสมอมาคือความพ่ายแพ้ แต่หลังจากนั้นพระเจ้ากลับล้อเล่นกับเขาได้เจ็บแสบ หลอกล่อให้เขาอยู่ในฝันดีแค่ไม่กี่คืน แต่หลังจากนั้นกลับฉุดเขาให้ตกต่ำลงเรื่อยๆ

แต่ก็นั่นล่ะ เป็นความสมัครใจของเขาเองที่จะเข้าร่วมรายการ จะโทษใครก็ไม่ได้นอกจากตัวเองที่ต้องเจ็บปวดอยู่แบบนี้

เขาไม่เคยคิดว่าชีวิตมันง่าย

แต่ไม่เคยรู้สึกว่ายากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

ตอนนี้ก็ยังไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แต่แค่ว่างเปล่า มันว่างเปล่าไปหมดที่ตกกระแทกซ้ำๆ เขาไม่เคยยอมแพ้แต่ดูเหมือนชัยชนะไม่เคยเป็นของเขาจริงๆสักที ซนฮยอนอูแค่กำลังเหนื่อยมากเกินไป

ลำพังร่างกายน่ะไม่เท่าไร เขาไม่ได้เจ็บป่วย แค่พักผ่อนไม่นานก็จะกลับมาดีได้เหมือนเดิม แต่เพราะส่วนที่อ่อนล้าเต็มทีคือหัวใจ มันเปราะบางและรู้สึกเหมือนพร้อมจะฉีกขาดได้ทุกเมื่อ

ขออย่าให้มีอะไรมากระทบมันอีกเลย

'พี่'

ทันทีที่กล้องตัวสุดท้ายถูกถอนออกจากห้องพัก ชยอนูถอนหายใจยาวและหลับตานิ่ง เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงจูฮอน แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ถึงสายตาเป็นห่วงของกอนฮี และแรงบีบเบาๆที่ท้องแขนจากกวังจี

'พี่ ไม่เอาดิ'

จูฮอนครางเรียกชื่อเขาซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นท่าทางคล้ายสิ้นหวังของพี่ชายที่นับถือ

'พี่ ออกไปข้างนอกกับผมหน่อย'

อึดใจถัดมากลับเป็นเสียงที่เขาได้ยินซ้ำนับพัครั้งในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา กีฮยอนคว้าข้อมือของเขาแล้วบีบแรงๆทีหนึ่ง ทำให้คนที่ตั้งใจจมอยู่กับตัวเองต้องลุกตามออกไป

แต่ดูเหมือนว่าเมื่อออกไปพ้นจากห้องพักแล้ว ความเงียบก็ยังคงปกคลุมรอบๆกาย มีเพียงเสียงดนตรีแว่วมากจากเวทีใหญ่ที่ตั้งอยู่ไกลๆเท่านั้น

ชยอนูมองหน้าคนตัวเล็กกว่าที่จ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว และก็ไม่ต่างจากปกติที่กีฮยอนมักจะไม่แสดงสีหน้าอะไรเลยเวลาที่อยู่กับเขา ใบหน้าน่ารักถูกปั้นให้นิ่งเฉย ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากัน และแววตาว่างเปล่าจ้องเขม็ง

กีฮยอนกอดอก ยืนมองอยู่เฉยๆเกือบห้านาที สายตาที่ส่งผ่านแรงกดดันนั้นทำให้รู้สึกหมือนเขาทำอะไรผิด

'มีอ..'

ยังพูดไม่ถึงครึ่งประโยคก็ต้องหุบปากฉับ เมื่อริมฝีปากแดงจัดตรงหน้าเหยียดเป็นเส้นตรง แววตาดุดันกว่าปกติจ้องเขม็งมาทางเขานิ่ง

'ยังต้องถามอีกหรอว่ามีอะไร ..ทำไมผมต้องลากพี่ออกมานี่ ยังต้องถามอีกหรอว่าทำไมผมรู้สึกแย่จนทนมองพี่ต่อไปแบบนี้ไม่ได้ ยังต้องถามอีกหรอว่าทำไม..'

'..'

คนเป็นพี่อ้าปากค้างเล็กๆ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่เข้าใจว่ากีฮยอนอารมณ์เสียแล้วโกรธเขาเรื่องอะไร เพราะปกติอีกฝ่ายไม่เคยสนใจความเป็นไปของเขา เราต่างอึดอัดเมื่อต้องถูกจับมาอยู่ใกล้ๆกัน

ยิ่งเขาทำท่างงเป็นไก่ตาแตกเท่าไร อีกฝ่ายก็ยิ่งดูหงุดหงิดมากเท่านั้น กีฮยอนเคี้ยวลิ้นตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ และท้ายที่สุดจึงถอนหายใจออกมาเหยียดยาว

'เอางี้.. ถ้าพี่ไม่เคยสังเกตอะไรเลยผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ ว่าผมนับถือพี่มาก ถึงเราจะไม่สนิทกันเพราะผมไม่กล้าคุยกับพี่บ่อยๆ แต่ผมมองพี่เป็นทั้งไอดอลและคู่แข่งมาตลอด'

ซนฮยอนอูยืนกอดอกนิ่งมองอีกฝ่ายเล่าความในใจ น้องชายเป่าลมออกจากปากไล่อาการอะไรสักอย่างที่ทำให้ก้อนสะอื้นจุกขึ้นมาที่ลำคอ ก่อนจะพูดต่อ

'ทุกครั้งที่พี่ได้รับคำชม ผมกัดฟันซ้อมมากขึ้น เพื่อไปสู่เป้าหมายคือเอาชนะพี่ให้ได้ เพราะผมเชื่อว่าพี่จะเป็นคู่ต่อสู้ที่ดีที่สุดของผม'

กีฮยอนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ น้ำใสๆคลอในหน่วยตา ขณะที่คนตัวโตกว่าแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างประหม่า เขาคิดว่าเขากำลังกลัวเด็กคนนี้

'แล้วพอผมถีบตัวเองขึ้นมาสู้กับพี่ ..พี่ก็ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้น่ะนะ พี่ท้อเพราะแพ้ผมแค่ครั้งเดียว ทั้งที่ผมไม่เคยท้อแม้จะแพ้พี่มาเป็นสิบๆครั้ง'

ผิวขาวเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดขึ้นท่ามกลางอากาศเย็น เครื่องปรับอากาศยังทำงานได้ดี แต่อารมณ์ร้อนๆของกีฮยอนกำลังพุ่งสูงจนหยุดไม่ได้ เขาพูดเสียงดังแทบจะเป็นตะโกนใส่หน้าคู่สนทนา

'รู้ปะผมโคตรผิดหวังในตัวพี่ นี่หรอคนที่ผมนับถือมาตั้งนาน ..เฮงซวยเอ๊ย!'

น้ำตาหยดแรกร่วงเผาะลงจากหน่วยตาเรียวรี กีฮยอนปาดมันลวกๆแล้วหันหลังเดินหนีคนเป็นพี่ไป ขาเล็กใต้กางเกงเนื้อนิ่มก้าวฉับๆไปทางประตูอย่างรวดเร็ว แต่ชยอนูไวกว่าด้วยช่วงแขนยาว เขาคว้าข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ทัน ก่อนที่กีฮยอนจะถึงบานประตูห้องพักแค่นิดเดียว

'เดี๋ยว รอก่อน'

พูดได้แค่นั้น แล้วเมื่อเรียวตาคู่สวยตวัดมามองชยอนูกลับยืนนิ่ง มืกำรอบข้อมืออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย แต่ปากก็ไม่ขยับพูดอะไรเช่นกัน เขายืนนิ่งจนกีฮยอนพยายามจะบิดข้อมือออก

'ขอโทษ ฉันแค่.. แค่..'

นึกคำไม่ออกว่าควรอธิบายกับอีกฝ่ายว่าเขาเป็นอะไร มันตื้อๆในหัวไปหมด จากตอนแรกที่รู้สึกเหนื่อยที่ตั้งใจเต็มที่แล้วผลออกมาไม่ดี แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นกลับหายไป เขาเป็นอะไรสักอย่างที่อธิบายไม่ได้ รู้สึกราวกับถูกกดทับมากกว่าเดิมเมื่อรับรู้สิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งระเบิดใส่

'ช่างเหอะ พี่ยอมแพ้ไปก็ดี ผมจะได้เป็นที่หนึ่งสักที'

รอยยิ้มหยันถูกส่งมาจากริมฝีปากสวย ทำให้หัวใจของเขาหล่นวูบ ทั้งที่ปกติไม่ได้แคร์อะไรกันมากสักเท่าไร แต่เพราะความในใจเมื่อครู่ เขาจึงเริ่มรู้สึกว่าควรสนใจความคิดของน้องๆให้มากขึ้นหน่อย

อย่างน้อยก็ในฐานะที่เป็นพี่คนโต

'ฉันขอโทษ แค่เหนื่อยๆ แต่ไม่ได้ยอมแพ้หรอก'

เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พลางพยักหน้าย้ำๆประกอบคำพูดให้ดูน่าเชื่อถือ แม้อีกฝ่ายจะก้มหน้านิ่ง และไม่มีท่าทีจะเหลือบตาขึ้นมองสักวินาทีเสียด้วยซ้ำ

'เออ แค่นี้ก็จบ ..เหนื่อยก็บอก อยากได้กำลังใจก็บอก คราวหลังอย่าทำตัวขี้แพ้แบบนี้อีก เข้าใจปะ'

คนมีฐานะเป็นน้องด้วยวัยวุฒิยกนิ้วขึ้นชี้หน้าคาดโทษ แต่มันก็โอเคเพราะริมฝีปากเรียวสวยนั้นวาดยิ้มออกมาได้บ้าง สิ่งเหล่านี้ทำให้พี่ใหญ่ของรายการยิ้มกว้างออกมาเช่นกัน ความเสียใจที่พ่ายแพ้ไม่ได้หายไป แต่มันถูกถมให้เต็มด้วยกำลังใจที่น้องๆพยายามมอบให้ทดแทน

และยิ่งไปกว่านั้นคือสิ่งที่ทำให้ต้องเบิกตากว้างในวินาทีต่อมา..

กีฮยอนโถมแรงเข้าหาเขาทั้งหมด แขนเล็กทั้งสองข้างกอดรัดเข้าบริเวณเหนือเอวเล็กน้อย ชยอนูยอมรับว่าตกใจมาก รู้สึกแปลกๆด้วย กับการที่จู่ๆน้องซึ่งไม่ได้สนิทกันมากอย่างกีฮยอนโถมกอดเข้าเต็มแรงแบบนี้

'อ่ะ กำลังใจ วันหลังอยากได้อีกก็บอกนะ..'

เสียงพึมพำงุ้งงิ้งไม่เหมือนตอนด่าเขาฉอดๆเมื่อครู่ แต่ก็เรียกรอยยิ้มที่ซ่อนเอาไว้ให้ฉายออกมาบนสองข้างแก้มได้ ตอนนี้ซนฮยอนอูยิ้มทั้งปากทั้งตา เขาเผลอหัวเราะออกมาเล็กๆด้วยซ้ำแม้คนน้องจะเดินเข้าประตูไปแล้วพร้อมแก้มแดงๆนั่น

แต่โอเค ..กำลังใจจากกีฮยอนถือว่าโอเค

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขามาทำอะไรที่นี่ ความฝันจะเป็นศิลปินของเขาและเด็กอีกสิบเอ็ดคนไม่ได้เล็กน้อยไปกว่าใครๆ แม้การก้าวเท้าเข้าไปอยู่ในแสงไฟจะยากแค่ไหน แต่เมื่อยังมีแรงจะสู้ต่อไหว พวกเขาก็ไม่ควรยอมแพ้ง่ายๆอย่างที่กีฮยอนบอกนั่นล่ะ

แล้วสัญญาจะแวะไปใช้บริการกำลังใจจากอีกคนบ่อยๆก็แล้วกัน

:)






ทอล์ค.
เขียนทิ้งไว้สักพักแล้ว แต่เพิ่งมาต่อจนจบ
มันเลยอาจจะติดขัดนิดหน่อย แต่พยายามเกลาแล้ว
เนื้อหาอิงรายการหลังแบทเทิลรอบแรกนะคะ
หาเพลงแบงแบงมาฟังด้วยน่าจะได้อรรถรสหน่อยนึง
ขอบคุณที่สนใจอ่าน
ผิดพลาดยังไงน้อมรับไว้ผู้เดียว
ขอบคุณค่ะ