นางกรรณิการ์

  โว้ว่าตะวันลับ จันทร์สลับโชยกลิ่นหอม

   ภมรแย่งดมดอม กลีบสีขาวเย้ายวนใจ

แต่ในใครอาจรู้ แสนหดหู่ทุกข์ร่ำไห้
 

รุ่งเช้าภมรไป กรรณิการ์ร่วงโรยดิน

กลีบบางแสนไร้ค่า ตีราคาศักดิ์ศรีสิ้น

ได้แล้วก็โบยบิน กรรณิการ์ร้องรำพัน

เรือนร่างให้ชื่นชม แม้ขื่นขมไร้สุขสันต์
 

สวรรค์สั่งลงทัณฑ์ ภมรชมแลกเงินตรา