คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1(*แก้ไขนิดหน่อยนะคะ)
1
“วันนี้ว่างไหมฟราน?”
“หืมมม….”
“พอดีวันนี้ฉันมีการบ้านแคลลูลัสอ่ะ มันยากไปฉันทำไม่ได้ นายมาสอนฉันหน่อยนะๆๆ” T0T
“โง่ตลอดจริงๆ เหอะๆ”
“นายว่าอะไรนะ??”
หมอนี่แอบด่าฉันแน่เลย ชั่งเถอะถือว่าไม่ได้ยิน =__=;
“อีกครึ่งชั่วโมงฉันไปหาละกัน ยุ่งจริงๆ”
“เย้ๆ รักนายที่สู๊วดเลยยยยยยยยยยยยย” >3<
‘ฟราน’ ผู้ชายที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ริมรั้วข้างๆฉัน ทุกวันเวลาเย็นๆฉันกับฟรานจะมีหน้าที่รดน้ำต้นไม้หน้าบ้านทุกวัน เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของพวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันจึงพากันมาสร้างบ้านติดกันหวังแก่ตายไปพร้อมๆกัน (เว่อร์ไปไหม?) ดังนั้นฉันกับฟรานจึงสนิทกันมากเรียกได้ว่าตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋อีก ประมาณว่าแค่มองตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่ แต่ทั้งๆที่เราสนิทกัน อยู่ด้วยกันตลอดทำไมความฉลาดจึงไม่ได้ใกล้เคียงกันเลย ฟรานฉลาดมาก เก่งเกือบทุกอย่าง
ส่วนฉัน….ตรงกันข้ามกับฟรานทุกอย่าง เห้อออ ยิ่งพูดแล้วยิ่งเศร้าTT0TT แต่ตอนนี้พวกเราก็เริ่มห่างกันบ้างแล้วเพราะฉันโง่สอบเข้ามอปลายโรงเรียนเดียวกับฟรานไม่ได้ ก็ไอ้โรงเรียนนั้นข้อสอบมันยากจะตาย สอบไม่ติดก็ไม่แปลกหรอกมีแต่พวกไม่ใช่คนที่สอบติด(โง่แล้วพาล) ฉันจึงอยู่โรงเรียนเดิมตั้งแต่มอต้นแล้ว นี่ก็ขึ้นมอห้าแล้วแต่ความฉลาดอยู่ที่เดิมส่วนความโง่เกินลิมิตแหละ เปิดเทอมวันแรกก็เริ่มเรียนแคลลูลัส ลัสบ้าลัสบอไรก็ไม่รู้ หนูงง? T^T
“พาย ฝากบอกน้าหญิงด้วยว่าวันนี้ฉันขอไปกินข้าวด้วย พ่อกับแม่ไม่อยู่”
“โอเคคคค งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ รีบๆมาด้วย อย่าช้า”
เป็นธรรมดาที่เวลาพ่อแม่หมอนี่ไม่อยู่ก็จะมาอาศัยกินข้าวที่บ้านฉันประจำ จำได้ว่าตอนเด็กๆพ่อแม่เขาไปต่างประเทศบ่อยมาก ไปทีก็เป็นเดือนๆเขาก็จะเก็บเสื้อผ้ามานอนที่บ้านฉันเลยแหละ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมานอนแล้วแค่มาขอกินข้าว ดูทีวี ฟังเพลง ตากแอร์ฟรีที่บ้านฉันเท่านั้น จริงๆนายคงกลัวเปลืองค่าไฟที่บ้านใช่ไหมห๊า?
แต่ก็เหมือนกับฉันเวลาพ่อแม่ฉันไม่อยู่ ฉันก็จะไปอาศัยบ้านโน้นเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันไป กับข้าวที่ป้าทิพย์ทำอร่อยมากกกกก ที่บ้านนั้นเขาเลี้ยงฉันดีมาก อาหารการกินไม่ขาดปาก ฉันละชอบจริงๆ >0< หุหุหุหุหุหุหุ
“แม่คะ วันนี้ฟรานมากินข้าวด้วยนะ”
“จริงหรอ?? อุ๊ยตายแล้วงั้นแม่ทำกับข้าวเพิ่มอีกดีกว่า หุหุหุ”
แม่จะอารมณ์ดีมากเมื่อรู้ว่าฟรานจะมากินข้าวที่บ้าน บ้างทีฉันก็เริ่มสงสัยแหละนี่ฉันเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงใช่ไหมห๊าT0T แม่รักและเอ็นดูฟรานมาก ถ้าขอมาเป็นลูกได้แม่ฉันทำไปแล้ว
“แค่นี้ก็เต็มโต๊ะแล้วนะแม่”
ฉันไม่ได้โกหกนะ กับข้าวเต็มโต๊ะจริงๆแม่ฉันชอบทำอาหารมาก แล้วยิ่งรู้ว่าฟรานจะกินด้วยแบบนี้ แม่จะทำอาหารเพิ่มเหมือนจะเลี้ยงคนทั้งซอย มันเยอะมากจริงๆแต่สุดท้ายก็หมด เพราะฉันกับหมอนั่นเป็นปอบ!! กินทุกอย่างที่ขว้างหน้า กระเพราะทำด้วยหลุมดำ ใส่อะไรลงไปได้ไม่ยั้ง ใส่แล้วหายๆ ถึงฉันจะกินเยอะแต่ไม่อ้วนนะจ๊ะ โชคดีฟุดๆ ฮี่ฮี่ฮี่ๆๆ
“ไม่ได้หรอกเดี๋ยวฟรานไม่อิ่ม รายนั้นยิ่งกินจุๆอยู่ หุหุหุหุ “ ^0^
“เอ้าๆๆ ตามใจมาดามเลยคร่า งั้นเดี๋ยวพายขึ้นห้องไปเตรียมหนังสือก่อนนะคะ จะให้ฟรานสอนการบ้านให้”
ฉันเดินขึ้นบันได เลี้ยวซ้าย เจอประตูห้องที่มีประตูสีขาวมีป้ายรูปหัวกะโหลกเขียนคำว่า ”F” อยู่ งานสร้างสันๆแบบนี้(ประชดยะ)ใครจะไปเขียนติดที่หน้าห้องของตัวเองกันละ ฉันไม่เขียนแน่นอน ถามว่าใครเขียน?จะมีใครนอกจากไอ้บ้า ฟรานนะสิ ชื่อของฉันก็คือพายซึ่งมันคือตัวPนะ ฉันก็บอกหมอนั่นไปแล้วแต่รู้ไหมเขาตอบว่าอะไร ‘ชื่อพายดูดีเกินไป เธอมันโง่ น่าจะชื่อฟายอ่ะเหมาะสุดๆ’ โห่พูดแบบนี้โกรธมาก จำได้เลยว่าตอนนั้นต่อยหมอนี่ฟันกรามหักเลย สมน้ำหน้า55555555555
ตอนนั้นจะเอาออกก็ไม่ได้มันตอกตะปูติดไปกับประตูเลยอ่ะ บางทีอาจจะเป็นเพราะมีตัวFประดับประดาอยู่หน้าห้องมันเป็นเหมือนคำสาปที่ทำให้ฉันโง่จนมาถึงทุกวันนี้ หมดกันห้องของสาวน้อยที่แสนน่ารักอย่างฉ้านนT0T ฮึก!พูดถึงแล้วมันแค้น~
แต่ฉันก็แก้แค้นไปบ้างแหละ ฉันก็เขียนป้ายให้หมอนั่นเหมือนกันเปลี่ยนจากรูปหัวกะโหลกเป็นขี้แทน5555555555555 สมอยากมาแกล้งฉันดีนัก บอกได้คำเดียวรูปนั้นเจ๋งจริง งดงามจนเหมือนจริงมาก555555555555555555555
ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป ลมพัดเย็นๆจากหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้.......ทิ้งไว้? ห๊ะ! หน้าต่างเปิดทิ้งไว้ ใครเปิด?? ฉันจำได้ว่าปิดไปแล้ว....มั้ง(=0=)?
“ห้องหรือรังหนูเนี่ย อี๋สกปรก”
ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใคร เสียงแบบนี้ ถ้อยคำอันแสนไพเราะนี่อีกด้วย
“ฟราน! นายจะเดินเข้ามาทางประตูบ้านฉันดีๆไม่ได้หรือไงห๊า งัดหน้าต่างเข้ามามันเหมือนโจรนะรู้ไหม วู้ววว~ ฉันตกใจหมด”
“ก็เธอสะเพร่าเปิดหน้าต่างทิ้งไว้เองนิ ยัยฟาย5555555555555”
กรรมฉันลืมปิดหน้าต่างอีกแล้วหรอนี่ ถ้าบ้านฉันถูกโจรปล้นบ้านนี่ไม่ต้องสงสัยเลย....แต่หมอนี่ก็ประสาทมาบ้านฉันทีไรปีนหน้าต่างเข้ามาตลอด นายเข้าใจอะไรผิดหรือป่าว นี่หน้าต่างนะไม่ใช่ประตู ว่าให้ก็ทำมาอ้างว่ามาทางนี้ใกล้ดี ขี้เกียจเดิน เจริญเถอะพ่อคุณ
ลืมบอกไปว่าห้องของฉันกับฟรานอยู่ติดกันมากๆ เวลาจะคุยกันก็แค่เปิดหน้าต่าง ไม่ก็ปีนไปหากันได้สบายๆ ตอนเด็กๆฉันจะชอบปีนไปหาฟรานบ่อยมาก แต่หลังจากพลาดตกลงมาขาหักก็โดนสั่งห้ามไม่ให้ปีนอีกเลย ก็มีแต่หมอนี่แหละที่ยังปีนมาหาฉันอยู่บ่อยๆโดยไม่ถูกห้าม แง้ๆไม่ยุติธรรมเลย เนอะๆ
“ไหนเอาการบ้านมาดูสิข้อไหน”
พูดเสร็จก็เดินไปนั่งบนเตียงของฉัน ไม่ได้มีความเกรงใจเอาซะเลยหมอนนี่นิ ห้องฉันนะไม่ใช่ห้องนาย
“เฮ้ยยย นายลงมานั่งข้างล่างเลย เดี๋ยวที่นอนเปื้อน เท้านายยิ่งสกปรกๆอยู่ ลงมาเลยฟราน~”
ฉันไม่ได้โกหกนะ หน้าตาแอบดูดีนิดๆแบบหมอนนี่เนี่ย มีอาวุธร้ายแรงซ่อนอยู่นั่นก็คือ...เท้าหมอนี่ไง!! เหม็นมากจริงๆนะ หมาเน่าตายชัดๆ แถมหมอนี่ชอบเดินเท้าเปล่ามาบ้านฉันตลอด ไม่รู้ไปเหยียบขี้หมามามั่งป่าว แหวะคนสวยรับไม่ได้ แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้กลิ่นแหละ สงสัยไปทำดีท็อกมา(มีด้วยหรอ?)
“เว่อร์ไป นั่งบนนี่แหละสบายดี ไหนเอาการบ้านมาดูสิ หรือจะทำเองห๊ะ?”
แห๋มๆๆถ้าฉันฉลาดนะ จะไม่ง้อหมอนี่เลยคอยดู ฮึ่ยๆ
“อะนี่ข้อสามอ่ะ ไม่เข้าใจอ่ะอะไรก็ไม่รู้ จริงๆฉันแอบไม่เข้าใจตั้งแต่ข้อแรกเลยแหละ แฮะๆ”
ฉันยื่นสมุดการบ้านให้ฟรานดู เขามองหน้าฉันพลางส่ายหัวไปมา มันยากจริงๆนะฉันไม่ได้โกหก เช็คลิมิต ดิฟหน้า ดิฟหลัง แล้วก็ดิฟล่างอีก หนูงงT0T ไม่รู้สินะเรื่องแบบนี้คุณต้องลองเอง...
“ข้อสามนี่อะนะ โห่ๆข้อนี่ง่ายสุดแล้วข้อห้าโน้นยากจริง”
นี่ง่ายสุดแล้ว? คุณพระ!ถ้าง่ายหนูก็ต้องทำได้สิ แต่นี่อะไรแค่อ่านโจทย์หนูยังมึนเลย(@__@) แต่เอ๊ะโรงเรียนหมอนี่คงสอนเรื่องนี้จบไปแล้วแห๋งๆ ก็โรงเรียนนี้เคร่งเรื่องเรียนมากๆมีแต่เด็กเก่งๆ เรื่องแรกๆแบบนี้คงสอนไปแล้วและหมอนี่ก็ต้องได้ทำการบ้านแล้วฮึๆๆๆ
“นายทำแล้วใช่มั้ย? ฉันขอลอกหน่อยนะๆๆๆๆ”
ทำหน้าตาน่ารัก(คิดว่าอ่านะ)อ้อนวอนสุดชีวิต=..=
“ไม่!”
ปฏิเสธแบบนี้นายคงไม่เห็นความน่ารักของฉันสินะT^T
“ใจร้าย~ นายมันขี้งกมากเลยฟราน แค่การบ้านยังหวงเลยอย่ามาขอลอกของฉันละกัน กราบอ้อนวอนฉันก็จะเมิน ฮือออออออT0T”
“เมาขี้หมาหรือไง ฉันเนี่ยนะจะมากราบอ้อนวอนขอลอกการบ้านเธอ ไปนอนให้หมาดมตูดเล่นไป๊”
ไอ้ฟรานบ้า ปากหมา ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะเฟ้ยของแบบนี้ มันต้องมีสักวันแหละที่นายจะโง่กว่าฉัน ถ้าวันนั้นมาถึงนะ หึหึหึหึ ไม่อยากจะคิด นายได้ร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดแน่ หึหึหึ
“ขอดูนิดหนึ่งก็ได้อ่ะ แบบแว็บๆก็ได้ น้าาา”
อ้อนวอนอีกรอบเผื่อหมอนี่จะมีความเมตตากับฉันบ้าง ถึงจะมีความหวังแค่0.1%ก็ตาม จุดหมายมีไว้พุ่งชนอ๊ากกกก (เกี่ยวอะไร?=____=)
“ฝันไปเถอะ ทำเองสิยัยฟาย เดี๋ยวตอนสอบก็ตกอีกหรอก”
ฮึก! พูดแทงใจดำมาก รู้น่าว่าฉันสอบตกบ่อยแต่อย่าย้ำได้ไหมมม~ อ่อนไหวในเรื่องแบบนี้จริงๆT0T นายมันใจร้ายเกินไปแล้ววว ไม่เห็นใจฉันมั่งเลย ฉันจะไม่ทนแล้ววว
“นายตายแน่ อ๊ากกกกกกกกกกกก”
ฉันกระโดนพุ่งตรงไปยังฟรานที่นอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงเสียงดัง ‘ตุ๊บ’ร่างอันบางๆของฉันทับหมอนี่ได้พอดีมาก หึหึหึนายได้กลายเป็นกล้วยทับแน่ๆ
“เห้ยๆ ทำบ้าไรของเธอเนี่ย หนักนะ อ้วนแล้วยังไม่เจียมอีกลงไปเลยยัยฟาย!!”
โห่~แทงใจดำอีกสิบกว่าที ย้ำเรื่องสอบตก ด่าว่าฟาย นี่ยังด่าว่าอ้วนอีก นายได้แบนสลิมโซฟียังอายแน่ ฉันออกแรงกดทับเข้าไปอีกเต็มกำลัง แถมบีบคอให้ฟรีด้วย อยากปากดีดีนักมันต้องเจอแบบนี้ หึหึหึ
“ฝันไปเถอะไอ้บ้า!”
“ลงไปนะ ยัยฟะฟา…แอ็กๆๆ”
หน้าแดง ตาเหลือกไปเลย หึหึหึ (อินี่โรคจิต0 [] 0)
“พายยยยย ลงมากินข้าวได้แล้วลูก ไปเรียกฟรานมาด้วยน้า”
แม่ช่วยชีวิตนายไว้เลยนะเนี่ย ไม่งั้นเจอหนักกว่านี้แน่
“ฟรานมันไม่กินแล้วแม่~”
“เห้ยยย พูดอะไรของเธอ ลงไปได้แล้ว แอ็กๆ อย่าบีบคอสิ อะอ่าแอ๊กๆ ยอมๆยอมแพ้แล้ว”
“หึ ก็แค่นี้ กินข้าวเสร็จเอาการบ้านมาให้ลอกด้วย”
“เดี๋ยวสอนให้” นี่ก็ดื้อจริงๆ
“ไม่เอา วันนี้ขี้เกียจไว้วันหลังละกัน นะๆ”
“โง่แล้วยังไม่เจียมจริงๆ เฮ้อออ”
“อยากโดนอีกหรอห๊า”
“….”
หึหึหึ หงอยไปเลย จริงๆดูจากหน้าหมอนี่แล้วน่าจะเอือมระอามากกว่าแต่ชั่งเถอะเดี๋ยวใกล้ๆสอบค่อยให้หมอนี่ติวให้ กินอาหารร้อนๆย่อมดีกว่าอยู่แล้ว ความรู้ก็เหมือนกัน ร้อนๆย่อมดีกว่าใช่ไหม?5555555555555555555555
#โต๊ะอาหาร
ไม่น่าเชื่อบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารเกือบสิบอย่าง โอ้วววว เยอะมากจริงๆ0[]0 โต๊ะอาหารบ้านฉันสำหรับ7คนนะ ยังเกือบไม่พอ ทำไมแม่ทำเยอะแบบนี้ ใครจะกินหมดเนี่ยยยยTT^TT พ่อนั่งอยู่หัวโต๊ะ แม่นั่งข้างๆพ่อ ฉันนั่งตรงข้ามกับแม่ ฟรานนั่งข้างๆฉัน
“เรียนเป็นไงมั่งพาย ฟราน?”
“ก็ดีครับ”
กับข้าววันนี้อร่อยมากๆเลย ไก่ผัดเปรี้ยวหวานวันนี้อร่อยกว่าทุกทีเลย ใครแย่งจะกัดมือให้ขาดเลยจริงๆ งั่มๆๆ เฮ้ยๆๆๆ นั่นมือใคร~อย่ามาแตะไก่ผัดเปรี้ยวหวานของฉ้านนนน
“นี่เลิกก้มหน้าก้มตากินได้แล้ว ยัยตะกละ”
ฟราน!หมอนี่ด่าฉันอีกแล้ว จะมีสักเวลาไหมที่ไม่ด่าฉันนี่ ไม่ด่าสักนาทีจะตายไหมห๊ะ=____= และแน่นอนไอคำว่าตะกละหมอนนี่พูดเบาๆแต่ฉันนั่งข้างหมอนี่ได้ยินเต็มสองรูหูเลย พ่อแม่ก็ไม่ได้รู้เลยว่าไอ้นี่มันด่าลูกสาวพ่อแม่อยู่นะคะ ยังจะไปตักกับข้าวให้มันอีกT0T
“ไอ้…”
หันไปเจอสายตาของพ่อบังเกิดเกล้า…….ฝากไว้ก่อนเถอะ เห็นว่าพ่อแม่นั่งอยู่นะไม่งั้นเจอกระชากหัวแหละ ฮึ่ยๆๆ
“ว่าไงลูก เรียนเป็นไงบ้าง?”
“ดีมากๆเลยคร่า เรียนสนุก ลุกนั่งสบาย สอบสบาย เพราะตกทุกวิชา~”
“ดีแล้วแหละ55555555 เออจริงสิ พ่อมีข่าวดีจะบอกทุกคนด้วยย” >0<
“พ่อถูกหวยหรอ”
“(-_- )( -_-)(-_- )( -_-)”
“คุณได้เลื่อนตำแหน่งหรอคะ”
“โอ๊ะ ที่ร๊ากกกคุณนี่ชั่งเก่งจังเลย สมแล้วที่ผมรักคุณ *3*”
ไม่ต้องอ้วกนะ มันเป็นเรื่องปกติม้ากมากสำหรับบ้านฉัน ถึงพ่อแม่จะแต่งงานกันมาเกือบยี่สิบปีแต่ทั้งคู่ก็ทำตัวเหมือนคู่รักพึ่งแต่งงานใหม่ๆ ทำแบบไม่นึกถึงลูกสาวหัวดำๆที่นั่งอยู่ข้างๆเลย ขนาดลูกสาวท่านยังหวานไม่แคร์คนอื่นๆท่านก็ไม่สนเหมือนกัน เหมือนโลกนี้มีแค่ฉันและเธอเพียงเราสองคน555555555555555555555
แต่ก็ดีมันทำให้ฉันรู้ว่าพ่อแม่รักกันมากไม่มีทางไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยที่จะก่อให้เกิดปัญหาครอบครัวตามมาและที่สำคัญพ่อแม่ก็รักฉันด้วย เป็นไงครอบครัวฉันน่ารักไหม ฮี่ๆๆ >////<
“จริงหรอคะ? พ่อของหนูเก่งมว้ากมาก” *0*
“ดีใจด้วยนะครับ”
“นี่นายยังนั่งอยู่หรอ นึกว่ากลับบ้านไปแล้วซะอีก รีบกลับบ้านไปได้แล้วไป๊~”
ฟรานมองฉันตาเขียวเลยคงอยากจะลุกมาตบหัวฉันแน่ๆ มองได้มองไป ก็ได้แค่มองแหละนายฟราน55555555555555 พ่อแม่ฉันนั่งอยู่แบบนี้นายไม่มีทางทำอะไรฉันได้แน่ๆ J
“โอ้ย.. พ่ออ่ะ ตีพายทำไมอ่า” T^T
“ก็เราไปพูดแบบนั้นกับฟรานได้ไงละ ฟรานอุตส่าห์มาสอนการบ้านให้แท้ๆ ขอโทษฟรานเลยนะพาย”
“พ่ออ่า TT^TT” นายใส่พระมาดีใช่ไหม ทำไมวันนี้ใครๆก็เข้าข้างนายห๊า~
“พาย!” พ่อเริ่มเข้าสู่โหมดโหดอีกแล้ว กลับไปหวานกับแม่เดี๋ยวนี้เลยน้า
“ฉันขอโทษ”
“ไม่เป็นไร…. ผมไม่ถือหรอกครับน้ายุทธิ์”J
“ชิ เอาหน้า!”
ฉันพูดเบาๆให้หมอนั่นได้ยิน ขืนพูดดังพ่อเตะฉันกลับดาวพลูโตแน่ๆ
“แต่เลื่อนตำแหน่งคราวนี่พ่อต้องไปประจำสาขาอยู่ที่ญี่ปุ่นสองปีนะสิ เห้ออ”
“ญี่ปุ่น!! เลิศมากเลยยย*0* แต่ถ้าพ่อไปอยู่โน้นคนเดียวคงลำบากมากๆเลยนะคะ”
“ใช่ พ่อก็เลยจะชวนแม่หรือไม่ก็พายไปอยู่ด้วย เอาไงใครจะไปอยู่กับพ่อหือ?”
“ทำไมต้องเลือกล่ะคะคุณ” T0T
ใช่ทำไมต้องเลือกอ่ะ ก็ไปทั้งหมดนี่ไม่ได้หรอ? หนูอยากไปเป็นเด็กญี่ปุ่น ใส่กระโปรงสั้นๆลาย สก๊อต ถุงเท้ายาวยันเข่า อาการหนาวๆ ขิคุอาโนเนะเนอะๆ><
“ทางบริษัทเขาให้มีคนไปอยู่ด้วยแค่คนเดียวอ่ะ ไม่งั้นเขาจะไม่ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้”
เวรกรรมจริงๆ ไอบริษัทกิ๊กก๊อกเอ๊ยยย ขี้เหนียว หนังเหนียวแค่เพิ่มให้ไปอีกคนก็ไม่ได้ แล้วสรุปใครจะไปล่ะ?แม่หรือฉัน? ถ้าฉันไปก็ต้องทำเรื่องย้ายโรงเรียนเพราะฉันยังเป็นนักเรียนอยู่ แล้วถ้าฉันไป …. รีดผ้า-ไม่ได้ ทำอาหาร-ไม่เป็น ภาษา-แค่ภาษาไทยยังสื่อสารไม่ค่อยถูก T0T แถมต้องทิ้งให้แม่อยู่บ้านคนเดียว ไม่มีพ่อ ไม่มีฉันแล้วแม่จะไปคุยกับใครอ่ะT^T
แต่ถ้าแม่ไป… รีดผ้า-ได้ ทำอาหาร-เลิศ ภาษา-แม่เรียนจบเอกญี่ปุ่นมานะ (แม่หนูคร่าๆ>3<) แถมไปก็ไม่ต้องทำเรื่องย้ายโรงเรียน แต่ฉันก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว….เอาวะเพื่อครอบครัว!!
“แม่ไปเถอะคะ ไปดูแลพ่อที่โน้น พายอยู่บ้านคนเดียวได้สบายมากกกกกกก”
“ไม่เอาหรอกลูก พายไปเถอะเดี๋ยวแม่อยู่บ้านเอง”
“แม่นั่นแหละไปน้า นะคะๆ พายอยู่ได้ นี่ไงฟรานก็อยู่สบายมากๆใช่ไหมฟราน”
“เอ่อ..ผมว่าน้าหญิงไปก็ดีนะครับ ขืนยัยนี่ไปจะเป็นภาระป่าวๆ”
หมอนี่ต้องการอะไรจากฉัน กัดทุกๆสิบนาที =_=
“เอางั้นหรอลูก โอเคงั้นเดี๋ยวผมโทรไปฝากพายไว้กับทิพย์แล้วก็จอห์นนะ”
นั่นชื่อพ่อแม่นายฟราน ฉันจำได้แม่นกว่าท่องสูตรคูณอีก ตอนเด็กๆฉันกับฟรานชอบล้อชื่อพ่อแม่กันบ่อยๆ ตอนเด็กๆเขาก็เล่นกันแบบนี้แหละใครไม่เคยนี่เชยมาก บอกเลย55555555555555555(มันไม่ดีนะ เดี๋ยวโดนเพื่อนต่อยเอา) พ่อของฟรานเป็นลูกครึ่งหน้าหมอนี่ก็เลยออกจะติดฝรั่งๆหน่อย
“งั้นน้าฝากดูแลพายด้วยนะฟราน ถ้าพายดื้อก็ตีได้เลยนะหุหุหุ”
“แม่อ่ะ พายไม่ใช่เด็กๆแล้วนะจะได้ให้นายนี่มาตีก้นอ่ะ”
“แล้วน้ายุทธิ์จะไปวันไหนหรอครับ?”
“อีกสองวัน งานมันค่อนข้างด่วนนะ น้าก็เลยต้องรีบไป”
อีกสองวัน!!!ทำไมพ่อพึ่งมาบอกเนี่ยยยย อีกสองวันฉันก็จะไม่ได้เจอพ่อ ไม่ได้เจอแม่ ไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่ ไม่ได้กอดพ่อ ไม่ได้กอดแม่TTTT0TTTT
“พ่อขอโทษนะพาย นี่พ่อก็พึ่งได้รับคำสั่งมาวันนี้เอง ไม่ได้ปิดลูกนะ อย่าทำหน้าจะร้องแบบนั้นสิลูกมาๆ มาหาพ่อแล้ว”
“ฮือๆๆๆๆ พ่อจ้า แม่จ้า” TTT0TTT
ฉันเดินไปหาพ่อ ท่านก็ดึงให้ฉันนั่งตัก(ฉันตัวเล็กนิดเดียวเองนั่งได้)กอด แล้วก็ลูบหัวของฉันอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ ลูกของพ่อเข้มแข็งอยู่แล้ว พ่อกับแม่แค่ไม่อยู่ด้วยแป็บเดียวเอง ไม่ต้องร้องนะลูก โอ๋ๆๆ”
“พ่อกับแม่ต้องกลับมาหาหนูบ่อยๆด้วยนะค่ะ ฮืออออ” TTT0TTT
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่จะซื้อขนมมาฝากด้วยเยอะๆเลย ไม่ต้องร้องน้าคนเก่งของแม่”
แม่เดิมมากอดฉันแล้วลูบหัวเบาๆ ความอบอุ่นที่เราพ่อแม่ลูกได้กอดกันมันชั่งอบอุ่นเสียจริงๆ T0T แค่สองปีเองฉันต้องอยู่ให้ได้ อย่าร้องนะพาย!
ความคิดเห็น