คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
8
ติ้ง ต่อง ติ่ง ต่อง~
ใครมากดออดหน้าบ้านแต่เช้าเนี่ยยยยย โอ๊ะ! ปวดหัวจัง ใครเอาหินมายัดใส่หัวฉันเนี่ยย หนักหัวมาก=___=
กว่าจะลากสังขารตัวเองลงมาชั้นล่างได้เล่นเอาหอบเลยแฮะ ต้องเข้าใจนะว่าเวลาไม่สบายแล้วต้องลุกมาเดินขึ้นๆลงๆบันไดนี่มันไม่ได้สนุกเอาซะเลยT0T
“อ้าววว ป้าทิพย์มาแต่เช้ามีอะไรหรอคะ”
ทันทีที่เปิดประตูป้าทิพย์ก็ปรี่เข้ามาประชิดตัวเลย จับหน้าฉันเอียงไปเอียงมา สงสัยจะสภาพแย่มากT0T
“ว้ายย หนูพายทำไมหน้าตาดูไม่ได้แบบนั้นล่ะ แล้วนี่ไม่ไปเรียนหรือไงลูก”
ชมแต่เช้าเลย เหอะๆ เมื่อกี้ก็ลืมล้างหน้าล้างตา หน้าฉันตอนนี้คงดูไม่ได้จริงๆแหละ เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบน้ำ เปลี่ยนแค่เสื้อผ้าอย่างเดียว…(อย่าบอกใครนะ แฮ่ๆๆ>0<) ฉันเอามือลูบๆคลำๆที่หน้าสักพัก หวังว่าขี้ตาจะออกนะ ><
“พายรู้สึกไม่ค่อยสบายนะคะ วันนี้ก็เลยหยุด แฮ่กๆ”
อ้าว กระแดะไอออกมาเฉยเลย=__= ก่อนหน้านี้ไม่เห็นไอแต่ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกเจ็บคอแล้วแหะ แฮ่กๆ
“ตายจริง แล้วพายกินข้าวหรือยังล่ะลูก”
“ยังเลยคร่า แฮ่กๆ แฮ่กๆ”
ไอได้ไอใหญ่เลยนะ เจ็บคอวุ้ย! แฮ่กๆ =0=
“งั้นเดี๋ยวป้าหาอะไรให้กินนะ ดูสิไอ้ลูกชายตัวดีของป้าก็ไม่ยอมบอกว่าพายป่วย ไหนว่าดูแลพายได้ไง ใช้ไม่ได้จริงๆ “
ตีมันเลยค่ะ! เพราะหมอนั่นคนเดียวหนูเลยต้องเดินตากฝนกลับบ้าน แล้วก็ต้องมาป่วยอยู่แบบนี้T0T
ปิ๊บๆๆ
“ฮาโหลค่ะ อ้อๆฉันกำลังออกไปค่ะ ….ค่า… ค่ะ”
ติ๊ด!
“อ่อ ถ้าป้าทิพย์มีธุระอะไรก็เชิญได้เลยนะคะ พายไม่ได้เป็นอะไรมากเดี๋ยวกินยาแล้วนอนสักพักก็หายแล้วค่ะ”
“แน่ใจหรอว่าจะอยู่คนเดียวได้ เห้ออ~นี่ถ้าไม่ได้นัดกับคุณหญิงไว้ ป้าไม่ไปหรอกนะ ป้าเป็นห่วงพาย”
ป้าทิพย์มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงปนๆเอนดู เพราะแบบนี้ฉันจึงรักป้าทิพย์เหมือนแม่แท้ๆอีกคนเลยแหละ แถมทั้งสวยแล้วก็ใจดีด้วย ><
“แน่ใจค่ะ”
“งั้นป้าต้มโจ๊กไว้แล้วอยู่ในหม้อนี้นะ อย่าลืมกินยาด้วยนะลูก ป้าไปแล้วนะ” >3<
ป้าทิพย์ปิดเตาแก๊สแล้วก็เดินมาหอมแก้มของฉัน ฉันชินแล้วแหละเพราะป้าทิพย์จะชอบหอมแก้มบ่อยๆ ไม่ใช่แค่ป้าทิพย์นะลุงจอห์นก็ด้วย ท่านบอกว่าฉันเหมือนตุ๊กตา(ตอนเด็กๆนะ แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่เห็นว่าท่านก็พูดอีกเลย) ฉันว่าอบอุ่นดีนะ >///<
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อป้าทิพย์เดินพ้นประตูบ้าน ฉันก็เริ่มปวดหนักกว่าเดิมอีก มันมึนๆ ตัวเบาๆ แค่ยืนยังจะยืนไม่ไหวเลย อนาถชีวิต สงสัยเดินขึ้นห้องไม่ไหวแน่ๆ คลานไปก็ไม่น่ารอดนอนมันตรงโซฟานี่แหละTT0TT
-Fran talks-
ผมไม่เข้าใจยัยนั่นจริงๆ ทำไมบอกแล้วไม่เคยจะฟัง เรื่องอื่นผมยอมได้แต่เรื่องไอ้วินเนอร์ผมไม่ยอมเด็ดขาด คนทั้งโรงเรียนก็รู้หมดแหละว่าไอ้นี่มันเป็นเสือผู้หญิงคบได้ไม่กี่วันก็ทิ้ง และตั้งแต่วันแรกที่ผมเห็นไอ้นี่คุยกับพายผมก็รู้ทันทีว่าเป้าหมายต่อไปของมันคือพายแน่นอน ผมจะไม่ว่าเลยถ้ายัยนั่นชอบใครสักคนที่รักยัยนั่นจริงๆ ไม่ได้หวังแค่ตัวเหมือนไอ้วินเนอร์นั้น
เรื่องเมื่อวานทำผมปวดหัวมาก ทั้งแต่เช้ายันเย็น ตอนเช้าก็ต้องไปเคลียร์กับอลิซ เคลียร์ทำไมนะหรอก็เพราะเมื่อตอนเช้าผมแอบได้ยินอลิซคุยกับเพื่อนว่าจะมาคุยกับพายเย็นนี้ คุยในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าคุยกันอย่างเดียวนะ เดี๋ยวนี้พวกผู้หญิงเขาแรง…มีตบเลือดสาดแน่ๆ ใครจะยอมล่ะ! ผมหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อพายแล้วก็เดินเข้าไปบอกให้หยุดเรื่องนี้ซะ ถ้าไม่เจอดีแน่ แต่อลิซเหมือนจะไม่กลัวเลยแถมเสนอว่าถ้าผมยอมไปดูหนังด้วยจะไม่ยุ่งกับพายอีก ผมก็เลยยอมไปดูหนังด้วย มันก็ง่ายดีนะไม่ได้เสียหายมากมายอะไร แค่ดูหนังเอง
แล้วเรื่องที่ทำให้ผมหัวเสียมากก็เมื่อตอนบ่าย ผมเห็นพายกับไอ้วินเนอร์ขี้เปียกนั้นกำลังคุยกันหัวเราะคิกคักๆ ดูสนุกทีเดียว แต่เผลอแป็บเดียวไอ้ขี้เปียกนั้นก็จะจูบพายซะงั้น ตอนนั้นมือผมไวมากเขวี้ยงหมวกไปที่หัวไอ้วินทันที โล่งอกที่สกัดได้ทัน แต่ที่น่าโมโหกว่านั้นก็คือทำไมยัยฉันจะต้องหลับตาด้วย! เต็มใจใช่ไหม?!! พูดแล้วของขึ้นเลย ฮึ่ย!
เวลาผมถามทีไรยัยนั้นก็ตอบได้กวนประสาทผมมาก ไม่เข้าหูเอาซะเลย แถมยังบอกว่ารำคาญอีก! ผมเป็นห่วงเธอจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว แต่เธอกับมาขึ้นเสียงแล้วก็บอกว่ารำคาญเนี่ยนะ! ตอนนั้นผมคิดว่าไม่ไหวแล้วถ้านั่งข้างๆยัยนี่ต่อไปผมจะคุมสติไม่อยู่ ตบยัยนี่แน่นอน (อ่าล้อเล่นครับ ใครจะไปกล้าตบผู้หญิงจริงไหม ฮ่าๆๆ) ออกไปสูบบุหรี่ที่ชมรมดีกว่า ผมออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียงชมรม วิวบนนี้มันสบายจริงๆ เหมือนอยู่บนด่านฟ้าเลย~ ค่อยผ่อนคลายหน่อย แต่จู่ๆพายก็เดินมาเห็นผมสูบบุหรี่พอดีเลย ยัยนั่นโกรธหน้าดำหน้าแดงเลย ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบให้คนรอบตัวสูบบุหรี่เพราะเธอไม่อยากให้พวกเราตายเพราะเคยมีญาติของเธอเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งปอดเพราะว่าสูบบุหรี่มากเกินไป แต่ทำไงได้ก็ผมเครียดนี่ นานๆจะสูบคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง=0= พอยิ่งคุยแล้วยิ่งโมโห ทำไมยัยนั้นจะต้องแก้ตัวให้ไอ้วินตลอด ผมไม่เข้าใจ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดกับผม ยิ่งผมใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ สติสตังค์ของผมเริ่มเลือนราง กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กจากแก้มยัยนี่ทำผมสลึมสลือ และแล้วผมก็ทนไม่ไหวจูบยัยนี่เฉยเลย ตอนนั้นใจผมเต้นแรงมาก ใจหนึ่งก็อยากจะไปต่ออีกใจก็อยากจะหยุดแต่ผมเป็นคนชอบเดินหน้าซะด้วยซิ หึหึหึ กำลังจะไปได้สวยแล้วแท้ๆ จู่ๆไอ้ธันเดอร์ก็เข้ามาเจือกซะงั้น อดเลย =_____= แต่ก็ยังดีที่มันยังปล่อยให้ผมอยู่กับพายต่อ ไม่งั้นแกโดนต่อยแน่ไอ้ธันเดอร์!
ผมคิดว่าเราปรับความเข้าใจกันได้แล้วซะอีก สัญญาว่าซ้อมเสร็จแล้วจะกลับบ้านพร้อมกันแต่ไหนออกไปกับไอ้วินเนอร์ล่ะ? นี่ถ้าอลิซไม่มาบอกผมก็คงจะโง่รอต่อไปสินะ ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะเชื่ออลิซหรอก แต่อลิซบอกว่าพายกับวินออกไปทางประตูด้านหลัง พอผมไปดูก็จริงเพราะประตูเปิดอยู่ ผมวิ่งไปที่โรงรถสุดชีวิตหวังว่าจะทันนะ พอถึงโรงรถ..ว่างเปล่ารถไอ้วินเนอร์ไม่อยู่แล้ว ชิท!!ผมทั้งโกรธ แล้วก็โมโหยัยนั้นด้วย แต่ก็เป็นห่วงมากกว่า ไม่รู้ว่าไอ้ชั่ววินเนอร์นั่นจะพาไปไหน ถ้ามันพากลับบ้านก็ดีไปแต่ถ้ามันพาไปที่อื่นผมไม่ให้อภัยมันแน่!
“เฮ้ยฟราน พายไม่มาเรียนหรอ?”
คิมหันมาถาม เออจริงด้วย นี่ก็จะเริ่มเรียนแล้วด้วย เมื่อคืนยัยนี่ก็ไม่ได้มานอนที่บ้านผมสงสัยจะนอนที่บ้านอยู่เอง เหอะ!ผมไม่สนใจหรอก
“เมื่อวานคุยกันหนักล่ะสิ หึหึหึ”
“อย่ามาพูดบ้าๆไอ้ธัน”
ไอ้นี่ปากชิงหมาเกิดมากๆ=_= ไม่รู้มันได้รางวัลนักเรียนดีเด่นได้ไง สงสัยพวกอาจารย์ยังไม่เคยฟังที่มันพูด แต่ละคำหมาเรียกพี่…
“ห๊ะ เมื่อวานอะไรบอกมานะฟราน เมื่อวานนายกับพายจุดๆกันหรอออ อึ้ยๆขนลุกเนอะเรียว อิอิอิ”
ไอ้พวกนี้ก็เป็นลูกคู่กันดีจริงๆ =__=
“ไม่มีอะไร ไอ้ธันมันก็พูดเรื่อยเปื่อย ไร้สาระ”
ถ้าจริงคงมีแต่ผมที่ดีใจแต่พายคงไม่ ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ผมเอาแต่มองยัยนี่ทั้งๆที่ยัยนี่ก็ไม่ได้สวย หุ่นก็ไม่ดี นิสัยก็ไม่ได้ดีเลิศเลออะไร ออกจะเอาแต่ใจ ชอบใช้กำลัง (เท่าที่สังเกตเป็นกับผมคนเดียว) ขี้เหวียง ขี้วีนบ้าง แต่เพราะเธอที่เป็นแบบนี้มั้ง ผมจึงชอบแล้วก็แอบมองเธอมาตลอด ผมไม่ได้บอกเธอหรอกว่าผมชอบ ใครจะกล้าพูด…พายเคยมาเล่าให้ผมฟังว่ามีเพื่อนในห้องมาบอกว่าชอบ เธอนี่เลิกคบไปเลยแล้วก็บอกว่าเพื่อนกันไม่มีทางที่จะเป็นแฟนกันได้หรอก และอีกอย่างเธอก็ไม่ชอบด้วย… ผมฟังแล้วสะอึกเลย อกหักรักคุดแต่เด็กเลย หลังจากนั้นผมก็พยายามยอมรับแล้วก็แอบมองยัยนี่ต่อไป ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครอง ไม่จำเป็นที่จะต้องสมหวังเสมอไปนี่ เพียงแค่เห็นเธอยังยิ้ม ยังมีความสุขผมก็มีความสุขแล้ว… โคตรพระเอกเลยเรา หึหึหึ
และแน่นอนไอ้สามตัวนี้ก็รู้ว่าผมชอบพาย เพราะผมชอบไปบ่นๆเรื่องยัยนั่นให้ฟังบ่อยๆ พวกมันก็เลยรู้…และตั้งแต่พายย้ายมาเรียนที่นี้ความลับของผมก็เริ่มจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปเพราะไอ้บ้าพวกนี้ชอบแซว ชอบบอกใบ้ให้ยัยนั่นรู้ตลอด ดีนะที่ยัยนั่นซื่อบื้อ ก็เลยไม่รู้ เห้อออ~
“จริงหร๊า” *0*
อย่ามาทำตาบลิ้งๆนะคิม! ผมเป็นโรคประหลาดอย่างหนึ่งคือเป็นโรคแพ้คนมาอ้อนแต่จริงๆผมจะเป็นเฉพาะกับพายแล้วก็คิม ซึ่งไอ้คนหลังนี้ผมก็งงเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นมันด้วย แต่ว่าเวลามันอ้อนทีไรผมก็ไม่เคยปฎิเสธได้เลยสักครั้ง ก็มันน่ารักมากอ่ะไม่แปลกใจเลยทำไมไอ้เรียวมันถึงยอมไอ้คิมตลอดก็ดูหมอนี่ทำดิ่ เดี๋ยวก็จับไปเลี้ยงที่บ้านเลยนิ ไอ้แมวน้อย=.,=
ปิ๊ดๆๆๆ
ใครโทรมาฟระ? อ้าวแม่หรอมีอะไรกันโทรมาแต่เช้าเชียว
“ครับ”
“ทำไมแกไม่ดูแลหนูพายดีๆห๊ะ!! รู้ไหมถ้าน้าหญิงรู้ เขาจะว่าบ้านเราได้นะ”
อะไรนะ? ผมงงเลย ผมก็ดูแลยัยนั่นดีนะ ก็ไม่เคยขัดใจเลยนี่=__=?
“อุตส่าห์รับปากบ้านนั้นไว้ดิบดีว่าจะดูแลลูกสาวให้แต่นี่… เป็นเพราะแกคนเดียวเลยปล่อยให้พายไม่สบายได้ไงห๊ะ! เมื่อวานแกปล่อยให้พายเดินตากฝนหรือไง?”
“ยัยนั่นไม่สบายหรอครับ?”
“ก็เออนะสิ แกนะแกเดี๋ยวกลับบ้านเมื่อไหร่แม่จะจับแกตีก้นซะให้เข็ด!”
“แม่อ่า ผมโตแล้วนะ”
“ไม่รู้แหละ ตอนเย็นเลิกเรียนแล้วรีบกลับไปดูพายด้วย วันนี้แม่มีสัมมนากับคุณหญิงกลับดึก อย่าลืมหาข้าวให้พายกินด้วยนะ”
“ครับ…”
“เออ แล้วก็หายาให้พายกินด้วยนะลูก แม่วางก่อนนะ จุ๊บๆ” >3<
ยัยนั่นไม่สบาย? ตากฝน? รถไอ้วินเนอร์หลังคาก็ไม่ได้รั่วนี่หว่า แล้วยัยนั่นไปตากฝนที่ไหนมา?
“นี่วินเนอร์ เมื่อคืนนายลืมของไว้ที่บ้านของฉัน วันนี้นายไปส่งฉันที่บ้านหน่อยนะ…”
เข้าหูได้พอดิบพอดีมาก เมื่อคืนไอ้วินไปนอนบ้านผู้หญิงคนนั้น งั้นก็แสดงว่าพายไม่ได้กลับไปกับมันนะสิ?!! วู้ววววววววว ปิดซอยเลี้ยงดีไหม ฮ่าๆๆ>0<
“แกยิ้มไรไอ้ฟราน มีพิรุธนะเนี่ย”
ผมไม่ตอบเพียงแค่ยักไหล่ขึ้นเบาๆ หึหึหึ ไอ้ธันเดอร์มองผมอย่างสงสัย ฉันไม่บอกแกหรอกเว้ยยยย เชิญทำหน้าหมางงต่อไปเลย หึหึหึ
“อ้าวเด็กๆ นั่งที่ๆ”
“เห้ยย แกจะไปไหนฟราน!”
“ฟรานเธอจะไปหนายย”
“ไปทำธุระครับ”
แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องเรียน โดยที่ไม่สนใจสายตาของเพื่อนๆแล้วก็อาจารย์แอนนี่ด้วย ขอโทษอาจารย์แอนนี่ด้วยนะครับถึงผมจะชอบเรียนมากแค่ไหนแต่ตอนนี้ผมเริ่มจะรู้สึกเป็นห่วงยัยนั่นมากกว่าแล้วนะสิ ร้อยวันพันปียัยนั่นป่วยซะที่ไหน แต่เวลาไม่สบายทีไรจะเป็นหนักมาก ครั้งก่อนที่เป็นผมเห็นกับตาเลยว่าเธอเป็นลมล้มลงกับพื้นเลยดีนะที่ลุงยุทธิ์อยู่จึงรีบพาไปหาหมอทัน แล้วตอนนี้ยัยนั่นอยู่คนเดียวซะด้วยจะเป็นอะไรรึเปล่านะ?
-End talk-
ติ้ง ต่อง ติ่ง ต่อง~
อะไรฟร่ะ! ทำไมตอนฉันไม่สบายนี่ก็มาหากันจัง ทีตอนฉันสบายดีกลับไม่มีใครมาสักคนT0T เมื่อเช้าก็ป้าทิพย์ คนส่งแก๊ส (ฉันไปสั่งตอนไหน!??) เมื่อกี้ก็บุรุษไปรษณีย์คราวนนี้จะเป็นใครอีกกกก อย่ามาแกล้งคนป่วยได้ไหมT0T
“นะ…นายมาทำไม”
“แม่ให้มาดู”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร นายกลับไปเถอะ”
เชอะ! ถ้าป้าทิพย์ไม่ใช้นายมา นายก็จะไม่มาใช่ไหม! ที่ฉันป่วยก็เพราะนายนะ ไอ้คนใจดำ! ฉันกำลังจะปิดประตู จู่ๆฟรานก็เอามือมาขวางประตูเอาไว้ คิดว่าเท่หรอก เดี๋ยวฉันจะหนีบมือให้ขาดเลย ฮึ่ย แค้น!
แต่แรงหมอนี่เยอะจัง นี่ขนาดหมอนั้นใช้แค่มือเดียวแต่ฉันดันประตูสองมือนะ สงสัยเป็นเพราะฉันไม่สบายแหงๆ ปกติฉันแรงควายจะตาย…
“เอามือออกไป ฉันจะไปนอนพักแล้ว”
“เธอนั่นแหละ เอามือออกไป”
“เอามือออก นายก็เข้ามานะสิ…”
“แล้วทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้”
“ก็ฉันไม่อยากให้นายเข้ามา มีไรไหมไอ้คนใจดำ”
ใครจะให้นายเข้ามาบ้าป่าว ฉันใส่ชุดนอนอยู่แล้วก็โนบราด้วย เวรกำ… ฉันไม่น่าถอดออกเลย นอนหายใจไม่ออกตายก็ยังดีกว่าให้หมอนี่เห็นอีก…T0T
“ใจดำ? อะไรของเธอ”
“ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย นายมันคนโกหก หลอกลวง ใจดำ!!”
“พูดเรื่องอะไรของเธอ ฉันเนี่ยนะใจดำ? ถอยไปนะพาย แล้วก็มาพูดกันให้รู้เรื่องเลย”
“ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับนาย ออกปะ… แฮ่กๆ”
“พาย! เธอไม่เป็นไรนะ ดูดิ๊หน้าตาอย่างกะศพ แล้วบอกไม่เป็นไร”
ทำไมจะต้องมาไอตอนนี้ด้วยนะเนี่ยT0T หมอนั่นอาศัยจังหวะตอนที่ฉันไอพุงพรวดเข้ามา แล้วดูหมอนั่นวิจารณ์หน้าฉัน ศพหรอ? ศพบ้านนายสิสวยขนาดนี้ ฉันว่ามันไม่แย่ขนาดนั้นนะ=____=
“นายจะเข้ามาทำบ้าไรเนี่ย”
“ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ บ้านเธอเป็นเขตหวงห้ามหรือไง”
หมอพูดไปแล้วก็เอามือมาอังที่หน้าผากของฉัน ฉันจะปัดออกก็ไม่ได้เพราะต้องเอามือกอดหน้าอกไว้ ถึงชุดนอนจะหนาแต่ก็วางใจไม่ได้…
“อืมม ตัวร้อนมากเลยนะเนี่ย กินยายัง”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
ฉันเบี่ยงตัวออกไปข้างหลัง ทำให้หมอนี่มองแบบไม่พอใจ
“ไม่ยุ่งไม่ได้ เกิดเธอมาตายข้างๆบ้านฉันจะทำไง แล้วอีกอย่างฉันก็สงสารคนเก็บศพ…ที่ต้องมาเจอศพแบบเธอ อุบาทว์”
หมอนั่นมองหน้าฉันแล้วก็ส่ายหัวไปมา นายอยากตายหรอ!! ฉันแค่ไม่สบายเฉยๆไม่ถึงกับตายหรอกย่ะ แฮ่กๆ อะไรกันทั้งๆที่ฉันกินยาไปแล้วนะเนี่ยแต่ทำไมยังไอไม่หยุดเลยล่ะ แล้วก็ไม่เห็นจะรู้สึกดีขึ้นเลย รู้สึกหนักหัวมากกว่าเดิมอีก แฮ่กๆๆ
“นายจะอยู่ในนี้ก็ตามใจ แต่ฉันขอไปพักก่อน ไม่ไหวๆปวดหัวมาก แฮ่กๆๆ”
“กินยาแล้วค่อยไปนอน”
“ฉันกินแล้ว แฮ่กๆๆ “
“แน่ใจว่ากินแล้ว? ท่าทางเธอใกล้ตายมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ”
“ฉันเป็นคนกินเองทำไมจะจำไม่ได้ นี่ไงๆกระปุกยายังอยู่นี่อยู่เลย”
ฉันชูกระปุกยาที่วางบนโต๊ะขึ้น ฉันไม่ได้ความจำสั้นสักหน่อย นี่ไงๆเห็นไหมกินหลายเม็ดแล้วด้วย แต่ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย คราวหลังจะไม่ซื้อยายี่ห้อนี้แล้ว รู้สึกยิ่งกินจะยิ่งเป็นหนักกว่าเดิมซะอีก @_@
“เธอปัญญาอ่อนหรือไงห๊า!! ฉันไม่คิดว่าเธอจะโง่ขนาดนี่นะเนี่ย”
“นายมาด่าฉันทำด๋อยอะไร!!”
นายมันบ้า อยู่ๆจะมาด่าฉันทำไม กินยาหลายเม็ดมันผิดหรอ? ก็กินเม็ดเดียวมันไม่หายนี่ ขนาดกินสามเม็ดแล้วยังไม่หายเลย แฮ่กๆ ยืนนานๆแล้วมึนหัวจัง @__@
“นี่มันยาแก้ปวดท้องต่างหากยัยโง่!!”
ห๊ะ?? ยาแก้ปวดท้อง? ไม่จริงอ่ะ ฉันรีบหมุนกระปุกยาดูฉลากทั้งที ‘ยาเม็ดลดกรด อะลูมินา-แมกนีเซียม…’ 0[]0 แล้วฉันจะตายไหมมมมT0T ก็ว่ากินตั้งหลายเม็ดยังไม่ดีขึ้นที่แท้กินยาผิด ใครจะไปรู้เห็นกระปุกมันเหมือนๆกันนี่ แล้วมันก็แก้ปวดเหมือนกันใครจะคิด... เอ๊ะ รู้สึกตาจะปิดแหะ พื้นก็โคตรเอียงเลย @__@
หุบ!
“เฮ้ยยยย!! พาย!!”
-Fran talks- (อีกรอบ อย่าเบื่อกันนะ) J
บ้าเอ้ยย!! จู่ๆ ยัยนี่ก็เป็นลม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แล้วผมจะทำยังไงดีเนี่ย พาไปหาหมอไหม? หรือว่าต้องเอาเชือกลัดขาให้เลือดหยุดไหลไปเลี้ยงสมองแล้วเธอจะสำลักอากาศแล้วฟื้น? หรือว่าต้องเอายัยนี่ไปแช่น้ำ?? (ฉลาดแค่ไหนก็ย่อมมีโง่มั้งแหละ=___= คนเขียนเพลีย) ลนเว้ยยยย!!=0=
ผมอุ้มพายขึ้นมาบนห้องนอนของยัยนั่น แล้วก็หายาดมอัดจมูกยัยนี่ไว้ อุดไปทั้งสองรูเลย จะได้ฟื้นเร็วๆ เดี๋ยวนะผมเคยเห็นในหนังเวลาพระเอกไม่สบายนางเอกก็จะเช็ดตัวให้พระเอก ใช่ๆ ผมต้องเช็ดตัวให้ยัยนี่ ผ้าๆผ้าอยู่ไหน?? (<<ลนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว=___=)
ผมเอาผ้าชุบน้ำแล้วก็เริ่มเช็ดตัวให้ยัยนี่ เริ่มจากหน้าผาก โห้~ ตัวยัยนี่ร้อนยังกับไฟเลย ก็ยังไม่ได้กินยาเลยนิ ยัยนี่ก็โง่จริงๆ กินยาโดยที่ไม่อ่านฉลากให้ดีก่อน ดีนะที่เป็นยาแก้ปวดท้องถ้าเป็นยาที่กินแล้วตายเลย แล้วผมจะทำยังไง…T^T
“อื้ออ นะ หนาววว~”
“ห๊ะ เธอว่าไงนะ?”
จู่ๆยัยนั่นก็ละเมอพูดว่าหนาวๆ ปากงี้สั่นมากเลย ผมรีบเอาผ้าห่มห่มให้ยัยนี่แต่ยัยนี่ก็ยังบอกว่าหนาวๆๆ นี่จะหนาวอะไรขนาดนั้น ที่นี่เมื่องไทยนะ ไม่ใช่ขั้วโลกเหนือ! หนาวมากใช่ไหม นี่ๆ ผมไปรื้อๆผ้าห่มในตู้มาห่มให้ทันที ห่มไปเลยห้าผืน! หวังว่าจะอุ่นได้แล้วนะ ผมหันไปมองยัยนั่น
…เงียบ…
ดีมากสงสัยจะอุ่นแล้ว แล้วผมก็เริ่มเช็ดตัวเธอต่อ หน้า คอ มือ…
“ระ ร้อนๆๆ “
“เธอร้อนหรอ แปปนะๆ”
ผมค่อยๆเอาผ้าห่มออกทีละผืนๆ ให้เหลือสองผืนก็พอมั้ง แล้วก็เช็ดตัวต่อ
“นะ หนาวว…”
“ห๊ะ หนาวอีกแล้วหรอ ??”
จะบ้าตาย!!นี่ยัยนี่สลบจริงๆหรือว่าแกล้งผมกันแน่ ? เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน ผมเหนื่อยนะ!!
“ร้อน…หนาว…”
ผมยังไม่ทันจะห่มผ้าให้ดีเลย ยัยนั่นก็บอกว่าหนาวอีก นี่เธออยากตายใช่ไหม!=____=
“โว้ยยยย หนาวมากใช่ไหม”
ผมลงไปนอนกอดยัยนี่เลย ดูสิจะหนาวจะร้อนอีกไหม ถ้าร้อนผมจะกอดหลวมๆ แต่ถ้าหนาวอีกผมจะกอดแน่นๆ…แน่นๆ เอ๊ะ รู้สึกว่าหน้าอกยัยนี่มัน…0[]0 ยัยบ้าอยู่บ้านยังไงถึงไม่ใส่…ชั้นใน!!!!!
-End talk-
ความคิดเห็น