คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
6
“คำสมาส เป็นลักษณะของการสร้างคำขึ้นใหม่ โดยดัดแปลงจากไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต เพื่อให้มีคำใช้มากขึ้นเช่นเดียวกับคำประสม ซึ่งหลักสังเกตคำสมาสมี...”
เสียงแหบๆของอาจารย์พอใจที่กำลังสอนภาษาไทยเรื่องคำสมาสในคาบแรกของวันจันทร์… เสียงของอาจารย์คือเพลงกล่อมเด็กให้นอนดีๆนี่เอง พูดไปเลยค่ะอาจารย์ หนูชอบ กำลังอยากนอนอยู่พอดี z Z Z
“พายๆ เธอเลือกชมรมยัง?”
คิม(คนสวย)ที่นั่งข้างหน้าโต๊ะของฉันหันหน้ามาถาม เออจริงสิชมรม ฉันยังไม่ได้เลือกเลยนี่หว่า
“ยังเลย นายแนะนำมาหน่อยสิ”
“เธอมาอยู่ชมรมเดียวกับพวกฉันสิ”J
ยิ้มอ่อยมากเหอะ เวลามองใกล้ๆยิ่งหน้าตาดี เอียงๆไปทางสวยมากกว่าหล่อซะอีก><
“นายอยู่ชมรมอะไร บอกไว้ก่อน ฉันไม่นิยมใช้แรงงานนะ”
“ไม่มีออกแรงแน่นอน เพราะชมรมของพวกเราคือชมรมแล้วแต่ฉัน”
อะไรนะ? ชมรมแล้วแต่ฉัน เกิดมาพึ่งเคยได้ยิน…มันเป็นชมรมจริงใช่ไหม?
“แล้วมันคือชมรมอะไร หมายถึงเวลาเข้าไปแล้วต้องทำอะไรบ้าง แบบถ้าเย็บปักก็เย็บผ้า แล้วชมรมนี้ล่ะทำอะไร?”
“ก็แล้วแต่ฉันไง ทำแต่สิ่งที่พวกฉันอยากทำ”
นี่ทางโรงเรียนให้ตั้งชมรมนี้ขึ้นมาได้ไงนี่=___= ชมรมบ้าไร ทำแต่สิ่งที่อยากทำ เหมือนเป็นข้ออ้างของพวกที่ไม่อยากเข้าชมรมมากกว่า
“ใครเป็นประธาน?”
“ธันเดอร์”
หมอนี่มันเคยคิดอะไรๆที่มันมีประโยชน์แก่คนอื่นบ้างไหม รู้สึกทุกเรื่องที่หมอนี่ทำ ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น ชมรมนี้ก็คงจะตั้งมาเพื่อไม่ให้ตัวเองไปทำอะไรที่มันไม่ได้ประโยชน์แถมยังยกตัวเองขึ้นเป็นประธานอีก ได้หน้าสุดๆ แล้วชมรมมันจะไปมีผลงานได้ไงฟร่ะ! แล้วที่สำคัญคือทางโรงเรียนยอมให้มีชมรมแบบนี้ได้ไง ไร้สาระสุดๆ=____=^
“ฉันว่าฉันไปหาชมรมอื่นดีกว่ามั้ง”
“แต่ฉันอยากให้เธอมาอยู่ด้วยกันนี่ นะๆอยู่ด้วยกันเยอะๆจะได้สนุก”
สนุกบ้าบออะไร ไปนั่งเฉยๆจะสนุกอะไร สู้ไปเย็บถักปักร้อยเหมือนวินเนอร์ยังดีกว่าอีก=0=
ตอนแรกฉันก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าวินเนอร์จะไปชมรมเย็บปักถักร้อย โคตรกุลสตรีเลย… แต่พอรู้ความจริงว่าหมอนั่นเข้าไปเพราะอะไรก็..เอิ่มม หมอนั่นเข้าไปเพราะผู้หญิงอยู่ชมรมนี้เยอะ น่ารักๆทั้งนั้น อยากจะถามเหลือเกินว่าชีวิตหมอนี่เคยขาดผู้หญิงบ้างไหม=___=;
“แล้วรมชมนายมีกี่คน”
“ถ้านับๆดูแล้วก็ หนึ่ง สอง สาม …สี่ มีสี่คน มีฉัน เรียว ธันเดอร์แล้วก็ฟราน”
มันจะนับทำไม? เดี๋ยวนะสี่คน! นี่มันรมชมไร้เพื่อนฝูงชัดๆ คบกันอยู่แค่สี่คน ตั้งชมรมก็มีแค่สี่คน เหอะ โรงเรียนนี้ก็ใจบุญเหลือเกินเห็นว่าพวกนี้ไม่มีเพื่อนคบใช่ไหม เลยยอมให้ตั้งชมรมนี้ขึ้น…
“ถึงจะมีแค่สี่คนแต่ชมรมเรามีเงินทุนเยอะที่สุด แล้วก็สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนมากที่สุดนะ”
“ขนาดนั้น โม้ป่าวเนี่ย แค่สี่คนจะทำได้ไง จริงๆพวกนายไม่มีคนคบใช่ไหม อยากจะชวนฉันไปร่วมวงคนไม่มีเพื่อนใช่ไหม?”
“ฮ่าๆ คิดได้เนอะ จริงๆมีคนอยากเข้าชมรมเราเกือบทั้งโรงเรียนนะ แต่ฟรานกับเรียวมันไม่ชอบคนเยอะๆ มันขี้รำคาญ”
“หยิ่งว่างั้นเถอะ”
“ก็คงไม่เชิง ฮ่าๆ ชมรมของพวกเราถึงชื่อจะบอกว่าแล้วแต่ฉันแต่ก็ทำแต่สิ่งดี มีประโยชน์ทั้งนั้น อย่างปีแรกที่ธันเดอร์มันตั้งชมรมขึ้น ก็จัดเป็นงานการกุศลทำอาหารกลางวัน ของเล่น ของใช้ไปบริจาคที่บ้านเด็กกำพร้า ปีที่สองฟรานให้ก็จัดติวพิเศษให้เด็กนักเรียนโรงเรียนเราทุกระดับชั้น แล้วก็ปีล่าสุดก็จัดคอนเสิร์ตการกุศลอันนี้เรียวแอบเอานักร้องในค่ายของพ่อมันมาเล่นให้ดูแบบฟรีๆนะ สุดยอดป่ะล่ะชมรมของพวกฉัน”
ไม่อยากจะเชื่อ โคตรยิ่งใหญ่อ่ะเว่อร์สุดไม่คิดว่าแค่นักเรียนมอปลายจะสามารถทำอะไรที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้จริงๆ ก็ถือว่าเป็นชมรมที่ดีเหมือนกัน แล้วเงินทุนล่ะ เห็นพูดแต่ละอย่างทำฟรีหมดนิ
“แล้วพวกนายไปเอาเงินทุนจากไหน? แต่ละงานใช้เงินไม่ใช้น้อยๆนะ”
“ก็นักเรียนที่อยากไปร่วมสนุกไง ใครอยากไปก็โอนเงินเข้าบัญชีของชมรม แต่อันนี้ไม่ได้บังคับพวกนั้นอยากช่วยจริงๆแล้วก็อยากให้จริงๆ แต่แหล่งเงินทุนจริงก็คงเป็นพ่อของธันเดอร์โน้น ขอเพียงบอกว่าจะไปทำอะไร แล้วทำเพื่ออะไร ท่านก็จะช่วยหาสปอนเซอร์แล้วก็ช่วยออกเงินให้”
ทั้งธันเดอร์ พ่อธันเดอร์ เจ๋งสุดๆ คงจะรวยน่าดูเลยแฮะ >0<
“พ่อของธันเดอร์นี่ท่าจะรวยมากสินะ แล้วทำแบบนี้ท่านจะได้อะไรล่ะ”
“ก็แบบไฮโซอ่ะ ทำอะไรก็เป็นข่าวแล้ว เพียงแค่นักข่าวรู้ว่าพ่อลูกคู่นี้จะจัดงานกุศลก็แห่กันมาทำข่าว เหล่าเพื่อนๆไฮโซรู้ก็พาบริจาคเงินเข้าชมรมแบบอื้อเลย ฉันบอกแล้วว่าชมรมเรารวยที่สุด ฮ่าๆ”
*0* ฉันว่าธันเดอร์คงนิสัยเหมือนพ่อแหง๋มๆ อะไรที่ไม่มีประโยชน์ ไม่ทำ…ฉันว่าอยู่ชมรมนี้ก็ไม่เลวนะ J
“ตกลง ฉันจะอยู่ชมรมนี้”
“เย้ๆ นี่เรียวๆ พายจะตกลงจะอยู่ชมรมเราแล้วน้า นายก็ดีใจใช่ไหม” >____<
คิมหันไปหาเรียวที่นั่งข้างๆ ดูจากหน้าหมอนั่นแล้ว ไม่น่าจะดีใจที่ฉันจะไปอยู่ร่วมชมรมเดียวกับนายใช่ไหม? แล้วคนอื่นๆล่ะ พวกนั้นดีใจที่ฉันจะไปอยู่ชมรมเดียวกับพวกเขาไหม?
ฉันหันหลังไปมองธันเดอร์ที่ตอนนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตาจดที่อาจารย์พอใจสอนลงในสมุด ขยันสุดๆ หันมามองตัวเองแล้วเทียบไม่ติดเลย สมุดสักเล่มยังไม่มีบนโต๊ะเลยT^T ฉันคงมองธันเดอร์มากไป หมอนั่นจึงเงยหน้าจากสมุดอันล้ำค่านั่นมามองหน้าของฉันอย่างสงสัย ทำนองว่าจะมองทำไม ฉันไม่ให้เธอยืมลอกนะ
“มีอะไร”
“เปล่า นายนี่ตั้งใจเรียนดีนะ”
“รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีแล้วทำไมเธอไม่ทำล่ะ?”
ฉันจะไม่ชวนหมอนี่คุยอีก! T^T ฉันไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มแห้งๆ แล้วหันหน้ากลับที่เดิมก่อนที่ฉันจะโดนหมอนี่กัดอีก
แล้วฟรานล่ะ ตั้งแต่เข้าห้องเรียนฉันก็ยังไม่ได้คุยกับหมอนี่เลย เมื่อวานหมอนี่ก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาเลย พอฉันเข้าไปคุยด้วยก็แบบถามคำตอบคำ อย่าบอกว่าโกรธเรื่องวันนั้นที่ฉันหอมแก้มนะ เด็กน่าฟราน…
ฉันหันมาไปมองฟราน หมอนี่ไม่ได้ต่างอะไรกับธันเดอร์เลยสักนิด เอ้าตั้งใจเรียนกันเข้าไป ถ้าเข้าใจมาสอนฉันด้วย ฉันไม่ได้ฟังตั้งแต่ต้นแล้วT0T วันนี้ฟรานใส่หมวกมาด้วยแฮะ คิดว่าเท่หรอ? แต่ก็โกหกไม่ได้จริงๆ ว่าหมอนี่ใส่หมวกกลับปีกหมวกไปไว้ด้านหลังแบบนี้ยิ่งดูดีไปอีกแบบ ดูกวนๆ ทะเล้นๆ เฮ้อเบื่อพวกน่าตาดี หันซ้าย หันขวาก็มีแต่คนน่าตาดี>-<
ไหนขอดูหน่อยสินายเขียนอะไร เห็นเขียนยุกยิกๆอยู่ตั้งนาน… 0[]0
“นายเขียนชื่อฉันทำไม”
“ใครเขียน? ฉันเขียนยกตัวอย่างของขนมไทย”
“พายบ้านนายสิเป็นขนมไทย”
“ก็ฉันกินที่ไทย ก็ต้องเป็นของไทยสิ”
“อย่าเถียงข้างๆคูๆ”
“เรื่องของฉันน่า อย่ามากวน ฉันจดไม่ทันแล้วเห็นไหม?”
“ชิ ไม่คุยด้วยแล้ว”
ฉันก้มลงฟุบกับโต๊ะ ไม่รู้จะทำอะไรแล้วนี่ เรียนก็ไม่ทัน จดก็ไม่ได้จด จะคุยกับคิมก็ไม่ได้ เรียวกำลังอธิบายเรื่องที่อาจารย์สอนให้คิมฟังอยู่ หันไปมองฟราน หมอนี่ก็ไม่ได้สนใจฉันเลย ธันเดอร์ยิ่งแล้วใหญ่หันไปหมอนั่นต้องด่าฉันแน่ๆ
สุดท้ายฉันก็หันไปมองฟราน มองหมอนี่เรียนก็ได้ฟะ มันก็เพลินดีๆ หาววว~ แอบง่วงแล้วนะเนี่ย = =
“ฟรานทำไมนายขาวจัง”
ฉันนอนฟุบกับโต๊ะแล้วก็เอามือไปลูบๆที่แขนฟราน ผิวหมอนี่ดีจริงๆ ข๊าวขาว ขนก็ไม่ค่อยมีหรือนายแอบไปแว็กมาใช่ไหม=0=
“พ่อแม่ขาว”
“ทำไมไม่มีขนเลยล่ะ”
“ไม่รู้”
“ฟรานนน เกามือให้หน่อยๆๆๆ”
ถ้าเกามือฉันเมื่อไหร่นะ ฉันจะสามารถหลับได้เร็วกว่าปกติสิบเท่า เว่อร์ไปๆฮ่าๆ แบบว่ามันเพลินๆดี>0<
“เห้อ~ยุ่งจริงๆบอกว่าอย่ากวนๆ”
ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าฟรานแต่เห็นว่าหมอนั่นวางปากกา แล้วก็เอามือของฉันไปเกาเบา อื้อ เพลินมากๆ เคลิ้มจ้า เคลิ้มๆ~ z Z Z
“พายๆ ตื่นๆ ไปกินข้าวกันๆ”
“อื้ออ”
ยังนอนไม่เต็มที่เลยนะ ปลุกทำมายยย ~
“เลิกเรียนแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”
“อ้าวคิม นายเองหรอ แล้วฟรานล่ะ?”
ก็ฉันจำได้ว่าก่อนนอนฟรานยังนั่งเกามือให้ฉันอยู่ข้างๆเลยนิ แล้วตอนนี้หายไปไหนแล้ว- __ -?
“ไม่รู้เหมือนกัน มันหายไปตั้งแต่ยังไม่หมดคาบภาษาไทยเลย”
“ไอ้นี่โดดไม่เลยชวน”
นายจะยอมโดดด้วยหรอธันเดอร์ ?
“ชั่งมันเถอะ ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“ไปกินข้าวกับพวกเราไหมพาย” >0<
“>0<”
คิมนายสวยและใจดีมาก ><
#โรงอาหาร
“คิมนายกินเลอะอีกแล้วนะ” -__-
ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนกินได้เลอะปากเท่ากับคิมเลย เขาไม่ได้กินมูมมามนะ แต่ข้าวก็ยังติดปาก แต่ยังไม่อึ้งเท่ากับเรียวที่ทำตัวเหมือนพ่อคนที่สองของคิม คอยเช็ดปากให้ หยิบโน้น หยิบนี่ให้ตลอดทั้งๆที่ปากก็บ่นๆแต่ก็ยอมทำให้ตลอด ดูแล้วแอบอิจฉาเลย อย่าบอกนะว่าสองคนนี้มีซัมซิงซัมรองกันนะ>0< แล้วถ้าฉันเอาข้าวมาติดปากตัวเองจะมีคนคอยเช็ดให้ไหมน้า~
“อย่าคิดจะเอาไปติดปากเหมือนคิมเลย มันดูน่าเกียด”
นายสิน่าเกียดธันเดอร์! ทีคิมทำแล้วดูน่ารักแต่ทำไมฉันทำแล้วดูน่าเกียดล่ะ ไอ้คนไม่มีความโรแมนติกเอ้ยย
“กินข้าวเงียบๆ ไปเลย”
“เธอก็เลิกนั่งมโนเพ้อเจอสักที เห็นแล้วรำคาญลูกกะตา”
ปากนายเน้อธันเดอร์ นี่ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลยนะ กินข้าวเงียบๆไปเลยไป ยังไงๆธันเดอร์ก็ยังเป็นบุคคลที่ฉันไม่อยากเข้าไปคุยด้วยจริงๆ คุยด้วยแล้วปวดประสาท=___=
“นี่ธันเดอร์ พายตกลงจะอยู่ชมรมเดียวกับเราแล้วนะ”
“ก็ดี อะไรๆมันจะได้ง่ายขึ้น”
อะไรมันจะง่ายขึ้น? พูดอะไรกัน เกี่ยวกับฉันใช่ไหมแต่ทำไมฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“ฉันก็ว่าดี มันจะได้ทำอะไรบ้าง ไม่ใช่นั่งเฉยๆไปวันๆ”
“เห็นไหมๆ ความคิดของฉันเจ๋งสุด ฮ่าๆ”
พวกนายคุยอะไรกัน มันเกี่ยวกับฉันหรือป่าวห๊ะ? - -?
“แล้วฟรานมันหายหัวไปไหน หาโอกาสให้แล้วแท้ๆ”
“นี่ธันเดอร์ วันนี้ตอนเย็นนายต้องไปซ้อมละครใช่ไหม?”
“อ้ออื้อ นายมีไรป่าวคิม”
“จะบอกว่าวันนี้พวกฉันไม่ไปดูนายซ้อมนะ จะไปดูหนังกับเรียว”><
“ไปเถอะ พวกนายไปดูฉันซ้อมก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก สู้ไป…”
“เฮ้ยย มากินข้าวไม่รอเลยน้า”
ฟรานโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วก็เดินมานั่งข้างๆฉัน แล้วจู่ๆหมอนี่ก็แย่งช้อนแย่งจากมือตักข้าวกินเองเฉยเลย นั่นมันข้าวของฉันนะ!
“แกไปไหนมาฟราน!”
“ฟรานนั่นมันข้าวของฉันนะ นายไปซื้อกินเองเซ่ จะมาแย่งฉันทำไม”
“ทำมาหวงทีเมื่อเช้า เธอยังกินลูกชิ้นที่ฉันอมแล้วเลย”
ห๊ะ!! ถึงว่าตอนที่แย่งมาหมอนี่ถึงไม่ว่าอะไรสักคำ ที่แท้นายอมแล้วใช่ไหม แหวะ!T0T
“อย่าทำหน้าจะร้องแบบนั้น ฉันล้อเล่นๆ แค่เลียนิดๆเอง” J
ไอ้บ้า มันไม่ต่างกันเลยนะ!!! TT0TT
“นี่แกสองคนเลิกกัดกันซักที แกไปไหนมาฟราน”
ฉันไม่ใช่หมานะธันเดอร์T0T
“ไปดูหนังมา” งั่มๆ(-o-))-o-(
โดนเรียนไปดูหนังเนี่ยนะ ติสมากพ่อคุณ ไปแล้วก็ไม่เคยชวน
“ไปคนเดียว?”
“ไปกับอลิซ”
พูดไปกินไป ไม่ได้สนใจเลยว่านั่นนะข้าวของฉัน… อลิซ? นี่ตกลงนายกับอลิซนี่คบกันจริงๆใช่ไหม
“แกบ้าไปแล้วหรอฟราน ไปกับยัยนั่นทำไม”
“มีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อยนะ”
“แกไม่ทันยัยนั่นหรอกฟราน”
“ใช่ๆ ถ้านายไปเรื่องไม่จบแน่ฟราน”
นี่ฉันยังจำเป็นอยู่ไหม? นั่งมาตั้งนานไม่เห็นจะเข้าใจที่พวกนี้พูดกันเลย
“นี่พวกนายคุยอะไรกันห๊ะ”
“เธอไม่เกี่ยว”
เรียวหันมาตอบฉันหน้านิ่งๆ หมอนี่คุยกับฉันแถบจะนับประโยคได้เลย ตั้งแต่นั่งมานี่ ก็ไม่เห็นหมอนี่เปิดปากสักเท่าไร กลัวดอกพิกุลล่วงออกจากปากรึไงพ่อคุณ คงมีแต่คิมคนเดียวที่ได้ยินเสียงเรียวมากที่สุดสินะ
“ก็ฉันไม่เข้าใจนี่”
“แล้วใครให้เธอเข้าใจ”
ฉันไม่ได้ถามนายธันเดอร์ หุบปากไปซะ!
“ฟรานนายกล้ามีความลับกับฉันหรอ”
ฉันหันมากระชิบเบาๆกับฟราน พูดดังไม่ได้เดี๋ยวธันเดอร์มันใส่เกือกตอบแทน
“มันไม่มีอะไรหรอกน่า เธอไม่ต้องสนใจหรอก เอานี่กินข้าวเข้าไปๆ”
เบี่ยงเบนประเด็ดชัดๆ แล้วนี่นายจะยัดข้าวให้ฉันอีกนานไหม ยังไม่ได้เคี้ยวคำแรกเลยนะ งั่มๆๆ
“ออ อ่อน อาน(พอก่อนฟราน) งั่มๆ”
“เอาลูกชิ้นอีกหรอ อ้ามมม”
“ออ อ่อนๆ(พอก่อนๆ) ฮะแฮ่กๆๆ”
“เห้ยย เอาน้ำๆ เวรน้ำหมด! ค่อยๆเคี้ยวสิ ธันเดอร์แกไปซื้อน้ำมาให้ยัยนี่หน่อยสิ”
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยวะ”
“ไปเหอะน่า เร็วๆสิ!”
“ติดคอตายไปเลย ยัยตะกละ”
ฉันได้ยินนะเฟ้ยธันเดอร์ แฮ่กๆ เดี๋ยวกลับมาก่อนเถอะ แฮ่กๆ
สักพักธันเดอร์ก็มาพร้อมกับน้ำเย็นเจี๊ยบแถบจะเป็นน้ำแข็งแต่ไม่มีหลอด! นายอยากตายใช่ไหมธันเดอร์ ผู้ชายคนนี้ไม่น่าคบเลยจริงๆ=____= แต่ก็ยังดีนะที่ยังมีน้ำจิตน้ำใจซื้อน้ำมาให้
“พายกินน้ำก่อน ค่อยๆกินเซ่!”
“ก็มันติดคอนี่ อ้า~ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะตายเสียแล้ว”
“หันหน้ามาสิ นี่ปากหรือโถส้วมเลอะได้อีกนะ”
เพราะธันเดอร์คนเดียวเลย ไม่ยอมหยิบหลอดมาให้ฉันนี่ ฉันเลยต้องกระดกน้ำ ดูดิ๊ปากเลอะเลยแต่ก็ไม่น่าจะเลอะเท่าโถส้วมนะฟราน =0=
เอื๊อก! จู่ๆฟรานก็เอามือมาเช็ดปากฉันเบาๆ ให้ตายหน้าของหมอนี่อยู่ใกล้หน้าของฉันมากๆ ฉันมากมันใกล้ไปแล้วนะฟราน…ฟรานเช็ดไปก็บ่นไป แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ยินอะไรแล้วได้ยินแต่เสียง ตึกๆๆ จากหน้าอกข้างซ้าย…
“โตเป็นควายแล้วยังจะกินเลอะเทอะเหมือนเด็กอีก”
นายสิตัวใหญ่อย่างกับความ ฉันตัวเล็กกว่าควายตั้งเยอะ โด่ววว
“โว๊ะ! มีแต่ฉันเท่านั้นใช่ไหมที่ไม่คู่ เซ็งจริงๆ”
นายบ่นอะไรธันเดอร์ ฉันได้ยินไม่ถนัด=__=
“ก็หาสิ”
“ถ้าหาง่ายขนาดนั้น ฉันไม่มีนั่งแง่วอยู่นี่หรอกเรียว”
“นายเลือกมากเองมากกว่า”
“คนอย่างฉันก็ต้องเลือกมั่งสิ ใครจะเหมือนไอ้วินเนอร์จะเป็นใครก็ได้ เหอะ”
ที่แท้พวกนายก็นินทาวินเนอร์นี่เอง เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องวินเนอร์~ แบร่:P
“เอ้า เกลี้ยงแล้ว”
ปากก็บอกเกลี้ยงแล้วแต่นิ้วของฟรานก็ยังแตะอยู่ที่ปากของฉัน เราสบตากันสักพัก ฉันไม่รู้ว่าฟรานคิดอะไรแต่ที่รู้ๆฉันรู้สึกได้ว่าสายตาที่หมอนั่นมองมามันชั่งอ่อนโยนเหลือเกิน มันเป็นสายตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วทำไมฉันรู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาล่ะ แล้วหัวใจบ้านี่ก็จะเต้นอะไรนักหนา เต้นจนจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอกแล้ว…ตึกๆๆ
คาบบ่ายอาจารย์มีประชุมกันทั้งโรงเรียนอีกแล้ว รู้สึกโรงเรียนนี่จะมีประชุมกันบ่อยไปไหม แล้วทำไมนักเรียนโรงเรียนนี้ถึงเก่งล่ะ?เรียนก็ไม่ค่อยได้เรียน…
ว่างทั้งทีฉันก็เลยไปนั่งเม้ามอยอยู่กับเจน จริงๆเจนเป็นคนมีเสน่ห์มากเลยนะ เวลามาคุยกับเธอทีไรฉันรู้สึกว่าเจนก็สวยนะ ถึงภายนอกของเธอถ้ามองผ่านจะธรรมดาก็เถอะ
“วันนี้เธอคอยดูยัยโรสไว้นะ วันนี้ถึงฉากถีบแล้ว ฮ่าๆฉันรอให้ถึงฉากนี้เป็นชาติเลยแหละ คราวนี้ฉันจะให้ธันเดอร์ถีบจริงโนสแตนอิน ฮ่าๆ”
“ทำไมเธอถึงไม่ชอบโรสขนาดนั้นล่ะ”
“ก็แค่หมั่นไส้ส่วนตัว ยัยนี่มันชอบคิดว่าดีเลิศประเสริฐศรีกว่าคนอื่นนะ เห็นแล้วมันน่าตบ”
“ก็จริงๆแฮะ เมื่อกี้ก่อนขึ้นมาที่ห้องฉันก็เจอยัยโรสมา มองจิกมากเถอะ แล้วฉันแอบเห็นยัยนั่นส่งสายตาวิ้งๆมาให้เรียวอีกด้วย อี๋เห็นแล้วขนลุก ฮ่าๆ”
“ว่าแหละว่ายัยนี่ต้องชอบเรียวชัวร์ ฝันไปเถอะชะนี”
“ฉันก็ว่างั้นแหละ ฉันไม่เห็นเรียวจะมองยัยนั่นสักนิด”
เวลาว่างๆของผู้หญิงก็แบบนี้แหละ จะมีอะไรถ้าไม่คุยเรื่องความสวยความงามก็ต้องเม้ามอยนินทาชาวบ้านไปเรื่อยเปื่อย…
“จริง! ยิ่งใครหน้ามืดมาหลงชอบไอ้พวกสี่คนนี้นะ บอกคำเดียวฝันไปเหอะ ตั้งแต่ฉันรู้จักพวกนั้นมายังไม่เคยเห็นพวกนั้นจะสนใจผู้หญิงที่เข้ามาหาเลยสักคน พวกนั้นมันรักมั่นคง เลือกยากแล้วก็…”
“เฮ้ๆ คุยไรกันสาวๆ”
“อ้าววินนายมาพอดีเลย ฉันอยากจะให้นายเล่นเป็นองครักษ์ได้ไหม”
“ค่าตัวฉันแพงนะ” J
“อย่ามาทำเป็นเล่นน้า เดี๋ยวฉันพาไปเลี้ยงเอาไหม นายอยากกินอะไรว่ามาเลย”
“เดี๋ยวขอคิดก่อน…อืออ กินอะไรดีน้า ~ “
คิดว่าทำท่ากอดอก ทำตาบ๊องแบ๊ว แก้มป่อง แล้วน่ารักใช่ไหม? เออ!นายน่ารักมากเหมือนเด็กๆเลย ฮ่าๆ ไม่สงสัยเลยทำไมหมอนี่ถึงฮอต มีผู้หญิงแวะเวียนมาขายขนมจีบบ่อยๆ ก็หมอนี่ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด เทคแคร์ก็ดี เฟอร์เฟคแบบนี้ไม่น่าโสดเลย จะเรียกว่าโสดได้รึป่าวนะ..รึว่าโสดชั่วครั้งชั่วคราว?
“เธออยากกินอะไรไหมพาย”J
“มาถามอะไรฉันเล่า เจนจะเลี้ยงนายนะไม่ใช่ฉัน”
“ก็ฉันอยากให้เธอไปด้วยนี่ กินเค้กไหม ร้านนั่นนะที่เราไปกินกันไง ไปไหม?”
เค้กร้านนั้นหรออ~!*o* พูดถึงแล้วน้ำลายไหล รสชาติยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นอยู่เลย ฮ่าๆ เวอร์ไปๆ
“ไปๆๆ เค้กร้านนั้นอร่อยมากเลยเจน เธอต้องลองๆ”
“งั้นตกลงนายเล่นใช่ไหมวิน”
“พายเธออยากให้ฉันเล่นไหม?”
นายจะมาถามฉันทำไม? นายเล่นนะไม่ใช่ฉันเล่น
“ถ้านายอยากเล่นก็เล่นไปสิ”
“แต่ฉันไม่อยากเล่นนี่”
“วินนายอย่ากวนประสาทฉันนะ!”
เอาแล้วไง เจนเริ่มองลงอีกแล้ว เวลายัยนี่องลงทีไรน่ากลัวมาก เหมือนปีศาจนักรบเข้าสิงร่างยังไงยังงั้นแหละ ยิ่งวันนี้มีซ้อมละครด้วยมีหวังมีซ้อมจนถึงเช้าแน่ๆ เพราะอารมณ์ของผู้กำกับกำลังไม่ดีมันจะพาลทำให้พวกที่แสดงเดือดร้อน ให้แสดงดีแค่ไหนแต่ในสายตาเจนมันก็ห่วย…แล้วถ้าพวกนั้นไม่ได้กลับบ้านแล้วคนเก็บฉาก เก็บชุดอย่างฉันก็ต้องซวยไปด้วยแน่ๆT0T
“นายเล่นๆไปเถอะ วิน นายเหมาะกับบทนี้มากๆฉันรู้สึกได้”
“เธออยากให้ฉันเล่นหรอ งั้นโอเคฉันจะเล่น” J
“ถ้านายคืนคำ ฉันเอานายตายแน่วินเนอร์”
คำขู่เย็นๆของเจนทำเอาวินแอบกลัวนิดๆ ฉันแอบเห็นหน้าวินเหวอไปสักพัก สงสัยหมอนี่คิดจะซิ่งแน่ๆเลย
“ฉันไม่ชิ่งหรอกน้า เชื่อใจฉันได้เลยเจน ฮ่าๆ”
“ฉันรู้จักนายดี นายมันกะล่อนเชื่อถือไม่ได้หรอกวิน”
เรื่องนี้ฉันเห็นด้วยเลยเจน หมอนี่มันจอมกะล่อนสุดๆ
“เธอก็พูดเกินไป ฉันเสียหายนะเนี่ย”
“น้อยไปสิ”
“พายๆดูสิ เจนแกล้งเค้าอ่า”
จู่ๆวินก็เอาหัวมาซับที่ไหล่ของฉัน พลางทำเสียงอ้อนๆ นี่นายอายุแปดขวบหรือไง=___=
“ปัญญาอ่อนนะวินฮ่าๆ เอาหัวออกไปเลย”
“อ้าวไม่น่ารักหรอ ว้า~อุตส่าห์คิดว่าน่ารักแล้วนะเนี่ย” J
ใครบอกไม่น่ารัก มันน่ารักมากต่างหาก>< เมื่อกี้ฉันยังแอบได้ยินเสียงกรี๊ดพวกผู้หญิงที่นั่งข้างประตูกรี๊ดเบาๆเลย
“เจน อาจารย์แอนนี่ให้ไปหา”
“ตอนนี้เลยหรอธันเดอร์”
“อื้อ รีบมาสิ”
ธันเดอร์เดินมาบอกเจน แต่ฉันแอบเห็นว่านายเดินมาจากหลังห้องนะ นายไปเจออาจารย์แอนนี่มาตอนไหน= =? หมอนี่ทำตัวน่าสงสัยแฮะ
“นี่พาย”
“มีอะไร”
“เธอไม่ได้คบกับฟรานจริงๆใช่ไหม”
“ก็จริงสิ นายถามทำไม”
“ฉันก็แค่อยากจะแน่ใจ”J
“อะไรของนาย พักนี้นายทำตัวแปลกๆนะ”
“นั่นอะไรติดตาเธออ่ะ”
“ไหนๆ ตรงไหนๆ”
ฉันเอามือขยี้ตาทั้งสองข้างไปมา ออกยังเนี่ย อย่าบอกนะว่าเป็นขี้ตา บ้าจริงอยู่กับหมอนี่ทีไรฉันมีแต่เรื่องน่าอาย
“ออกยัง?”
“ยังเลย มาเดี๋ยวฉันเอาออกให้”
แล้ววินก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ เดี๋ยวนะวินมันใกล้ไปป่าว? หน้าของฉันกับวินอยู่ห่างกันไม่กี่เซน จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจเย็นๆของหมอนี่เลยแหละ ฉันไม่กล้าสบตาของวินก็เลยก้มมองต่ำๆ แต่แล้วหมอนี่ก็เรียกชื่อของฉันทำให้ฉันกรอกตาขึ้นมาสบตากับหมอนี่พอดี
“พาย ฉัน….”
ฉันเหมือนโดนสะกดที่ไม่สามารถหันไปมองที่อื่นได้ ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองรึเปล่าแต่รู้สึกหน้าของวินกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ม่ายน้า แล้วนี่ฉันจะหลับตาทำไมเนี่ย!><
ความคิดเห็น