คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
3
-Winner talks-
อากาศยามเช้าแบบนี้ทำผมห้ามใจตัวเองไม่ได้สักที มองที่โต๊ะเรียนทีไรก็เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกว่า ‘หนุนฉันเถอะ’ ผมก็เป็นพวกปฏิเสธไม่เป็นซะด้วย J
หวังว่าวันนี้ผมจะฝันดีเพราะผมได้เจอ ‘เธอ’ อีกครั้ง ใช่!ผู้หญิงคนที่ผมชนเมื่อเช้าคือรักแรกของผม เธออาจจะจำผมไม่ได้ แต่ผมจำเธอได้ เห็นแค่เส้นผมของเธอผมก็จำได้แล้ว (เว่อร์ไปๆ) ครั้งแรกที่ผมเจอเธอผมอายุประมาณหกขวบได้มั้ง เธอมาทำงานกับพ่อของเธอ เพราะว่าพ่อของเธอทำงานที่โรงแรมของที่บ้านผมเอง ครั้งแรกที่ผมเห็นเด็กผู้หญิงมัดแกะสองข้าง ใส่เอี๊ยมกระโปรงสีขาวพองๆ ตาโตๆบวกกับปากแดงๆของเธอ ยิ่งทำให้เธอเหมือนตุ๊กตาเลย เธอน่ารักมาก><
‘นายทำของตกอ่ะ’
ผมเผลอมองเธอมากไปหน่อย เลยทำเครื่องบินบังคับตกพื้น (พังแล้วด้วยT0T) *0* ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งน่ารัก
‘เออ ขอบใจ’
‘โห้ นั่นมัน Air Earl แบบท่อ DutchFan 2 นิ พังซะแล้วน่าเสียดายจัง’
ตาของเธอเป็นประกายมากเมื่อมองซากเครื่องบินบังคับของผม เดี๋ยวนะ! เธอก็รู้จักเครื่องบินบังคับรุ่นนี้ด้วยหรอ สุดยอดดด ผมมองเธออย่างอึ้งๆ เห็นน่ารักเป็นตุ๊กตาแบบนี้ไม่คิดว่าจะรู้จักของเล่นแบบเด็กผู้ชายเล่นด้วย น่าสนใจจริงๆ
‘นี่ๆ มันพังแล้ว ถ้านายไม่เอา ฉันขอได้ไหม?’
‘ก็เอาไปซิ’
‘จริงนะ!! คราวนี้ฟรานต้องอึ้งแน่ๆที่ฉันก็มีไอ้นี่แล้วเหมือนกัน’ ><
ผมไม่ใช่คนขี้หวง ถึงมันไม่พังแล้วเธอขอ ผมก็จะให้ ผมเป็นพวกสปอร์ต ใจดี ไม่กทมนะ=___= ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอจะเอาไปทำไม ทั้งๆที่มันก็พังแล้วหรือว่าจะเอาไปซ่อม สงสัยบ้านเธอจนมาก โห้~ยังกับละคร!พระเอกรวยลุ้นฟ้านางเอกจนสุดดิน ผมเริ่มจะเพ้อเจ้อแหละ5555
‘ฉันมีของเล่นแบบนี้อีกเยอะเลย เธออยากได้ไหม?’
‘ว้าวววว จริงหรอ’ *0*
‘ลองไปดูไหม อยู่ที่ห้องทำงานของพ่อฉันเอง’
‘ไปๆๆๆ นายจะให้ฉันจริงๆหรอ’
‘จริงสิ แต่เธอต้องมาเล่นกับฉันทุกวันนะ’
‘ได้สิๆๆพ่อของฉันทำงานที่นี้ ฉันมาเล่นกับนายได้ทุกวันอยู่แล้ว’ J
‘สัญญานะ’
ตอนเย็นหลังเลิกเรียนทุกวัน ผมก็จะขอพ่อมาที่บริษัทเพื่อมาเล่นกับเธอทุกวัน การได้ใกล้ชิดเธอทุกวัน ทำให้ผมรู้ว่า เธอไม่ได้อ่อนหวานเหมือนหน้าตาเลยสักนิด เธอชอบเล่นของเล่นแบบผู้ชาย เธอชอบดูการ์ตูนต่อสู้ และบางวันผมก็เห็นที่ ขา แขน ไม่ก็ที่เข่า มีรอยซ้ำๆเต็มไปหมด แต่นั้นก็อาจจะทำให้ผมชอบเธอมากขึ้นอีก ><
แต่ทั้งๆผมเล่นเธอมาตั้งหลายวัน แต่ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย …
‘เธอชื่ออะไรหรอ?’
‘ฉันชื่อพาย แล้วนายล่ะ?’
‘ฉันชื่อวะ…’
‘พาย กลับบ้านได้แล้วลูกแม่โทรตามแล้ว’
พ่อของเธอตะโกนเรียกให้เธอกลับบ้านแล้ว แต่ทำไมต้องขัดตอนผมจะบอกชื่อด้วยล่ะT0T
‘งั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน บ๊ายบายย’
‘อือ แล้วเจอกัน’ J
ผมทำยิ้มไปงั้นแหละ ใจจริงผมอยากจะร้อง วันนี้ได้เล่นกับเธอแค่แปบเดียวเอง แถมชื่อของผมก็ยังไม่ได้บอกเธอเลยด้วยซ้ำT0T ไม่เป็นไรยังไงพรุ่งนี้ก็ได้เจอเธออีก ค่อยบอกก็ได้ T^T
หลายวันต่อมาผมก็ไม่เจอเธออีกเลย ส่วนพ่อของเธอก็ถูกย้ายไปประจำสาขาที่ต่างจังหวัด ผมเลยไม่มีโอกาสได้เจอเธอคนนั้นอีกเลย แล้วผมก็ไม่รู้จะไปเจอเธอที่ไหนด้วย ณ ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าเธอชื่อ ‘พาย’
ฟู่ ฟู่ๆ~
“ถ้านายไม่ตื่นฉันจะกินหูนายแล้วน้า~”
หือออ อะไรเนี่ย ลมพัดเข้าหูหรอ?? ขนลุก! ผมเอามือแคะหูเบาๆ เย็นหูยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูก=0= สักพักผมก็รู้สึกจั๊กจี้ที่หูมากๆ มันเหมือนมีขนไก่มาปั่นหูของผมเลย ฮ่าๆๆๆ พอๆๆ จั๊กจี้
“นี่แหนะๆๆ ไม่ตื่นใช่ไหม ปั่นๆๆหมุนๆ~ ปั่นให้ขี้หูกระจายไปเลย”
เสียงนี้คุ้นมากๆ เหมือนผมพึ่งจะได้ยินไปเมื่อเช้านี้เอง….เมื่อเช้า!
“0[]0”
โลกกลม!! ทฤษฎีนี้เป็นจริงไม่ต้องไปพิสูจน์เลย เพราะผมได้เจอกับพายอีกครั้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมานั่งอยู่ใกล้ๆผมขนาดนี้ เธอนั่งเอามือเท้าคาง ส่วนอีกมือก็จับขนไก่ปั่นหูของผมอยู่!!เธอพกขนไก่มาโรงเรียนทำไม?! (=0=)?
“เธอเล่นอะไรของเธอเนี่ย? พอๆฉันจั๊กจี้ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่หยุด! ฉันจะปั่นให้ขี้หูนายกระจายเต็มหูไปเลย อยากโกหกดีนัก!”
“โกหกอะไร ฮ่าๆๆ หยุดปั่นก่อนๆๆฮ่าๆๆ”
“ก็เมื่อเช้านายบอกจะรอฉันไง”
“อ่อๆ ก็เมื่อเช้าไอ้บึ้กพวกนั้นมันวิ่งมาเจอฉันเข้า ฉันก็ต้องวิ่งหนีซิจะอยู่ให้มันกระทืบหรือไง ฮ่าๆๆ พอก่อนๆ ฮ่าๆๆ”
จริงๆเมื่อเช้าผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอก หรือโกหกเธอเลย พวกไอ้นีโอมันวิ่งมาเจอผมที่หน้าห้องปกครองพอดี ตอนนั้นผมก็ตัวคนเดียวจะสู้ก็ไม่คุ้ม ตายแน่ๆ พวกไอ้นีโอตัวอย่างกับควายใครจะไปสู้ ผมไม่ใช่พวกนักเลงหรือพวกชอบใช้กำลังอะไร แต่เมื่อเช้ามันแค่บังเอิญ…บังเอิญว่าผมแอบชวนผู้หญิงหน้าตาน่ารักๆจิ้มลิ้มคนหนึ่งไปอยู่หนังรอบดึก
ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กไอ้นีโอตัวอย่างควายนั้น! พอมันเห็นผมเดินจับมือกับผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นแหละ ลูกสมุนมันอีกเป็นสิบก็วิ่งไล่กระทืบผมเลย ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมผู้หญิงน่ารักๆต้องไปคบกับหมีควายอย่างไอ้นีโอด้วย เสียดายT0T
“หยุดก็ได้ หูนายแดงมากอ่ะ ฮ่าๆๆนายเป็นหนูน้อยหูแดงหรอ??ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตลกหรอ”
ผมทำหน้าขรึมๆ ไม่ตลกเลยนะ เริ่มเข้าโหมดจริงจัง ตลกมากหรอ?ที่หูของผมแดง….แดงเพราะขนไก่แล้วก็แดงเพราะอยู่ใกล้ๆเธอด้วย >///<
-End talk-
“ตลกหรอ”
หน้าตาหมอนี่เริ่มจะไม่น่าเล่นด้วยแหละ โหมดจะดุก็ดุอ่ะ โห้ๆๆแค่แกล้งนิดเดียวเอง ทำจริงจังไปได้ เนอะๆ
“ไม่แกล้งแล้วไง อย่าทำหน้าดุแบบนั้นสิ” J
ยิ้มสู้เข้าไว้ ถ้านับหนึ่งถึงสิบหมอนี่ไม่ยิ้มฉันจะร้องแล้วนะ แง้ๆ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ห้าแล้วนะ หมอนี่หน้ายังตึงปากยังเป็นเส้นตรงอยู่เลยอ่ะ T0T หก หกนิด หกหน่อยๆ เจ๊ะ..
“ฮ่าๆ หน้าเธอตลกจัง ทำยังกับจะร้องไห้ ฮ่าๆๆ” J
ก็จะร้องนะสิ! แต่หมอนี่ก็ยิ้มแล้ว เขายิ้มแล้ว ฮุเล่ ฮุล่า~ ยิ้มแล้วดูดีชะมัดแอบอิจฉาเบาๆ
“นายชื่อวินเนอร์ใช่ไหม?”
“อือ เธอรู้ได้ไง…”
กับอีแค่รู้ชื่อหมอนี่มันยากมากเลยหรอ ดูทำหน้าเข้า ขมวดคิ้วซะ จะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว หรือว่าหมอนี่ไม่ชอบให้คนอื่นรู้จักชื่อตัวเอง? ไม่หรอกมั้งฉันคงดูหนังมากไป=0=
“ก็อาจารย์แอนนี่บอกอ่ะ ทำไมนายมีปัญหาอะไร?”
“นี่เพื่อนๆคิดออกรึยังว่าจะแสดงละครเรื่องอะไรดี เร็วๆอีกสิบนาทีเราจะต้องไปประชุมรวมกับห้องหนึ่งแล้วนะ”
เสียงเจนนิเฟอร์ตะโกนบอกเพื่อนๆในห้องอีกครั้ง เออใช่ ฉันถามเรื่องห้องหนึ่งจากนายวินเนอร์ก็ได้นี่หว่า หวังว่านายจะรู้อะไรดีๆบ้างนะ
“นี่ๆ นายรู้ไหมว่าทำไมห้องเราถึงเกียดห้องหนึ่งล่ะ? เด็กห้องหนึ่งไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ?”
“ห้องเรา? เธออยู่ห้องนี้ด้วยหรอ?”
“นายโง่กว่าฉันอีกนะ วินเนอร์” =_____=
“เผื่อเธอมาผิดห้องไง ฮ่าๆๆ”
“อาจารย์แอนนี่พาฉันเดินเข้ามาเอง ไม่มีทางที่ฉันจะหลงไปนั่งห้องผิดหรอกย่ะ เล่าเรื่องห้องหนึ่งมาได้แล้วๆ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
กรรม! นี่ฉันมานั่งคุยกับหมอนี่เพื่ออะไรกันเนี่ย เขาไม่รู้อะไรสักอย่าง เหอะ เสียเวลาจริงๆ หมอนี่อยู่ห้องนี้จริงๆหรอเนี่ย=___=
แอบเซ็งหมอนี่เบาๆ ไม่รู้จัก ส.ใส่เกือกเรื่องชาวบ้านบ้างเลยยย เห้อออ หันหน้าไปอีกทาง ฉึกๆๆ สายตาปะทะเข้ากับนายฟรานพอดีเลย หมอนั้นเลิกมองกางเกงในนางฟ้าแล้วหรอ? ฟรานมองมาที่ฉันนานมาก ฉันพยายามส่งสายตาไปถามว่าอะไร แต่หมอนั่นก็ยังคงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่แค่มองมาทางฉันเฉยๆ
ปกตินายไม่เคยมองฉันนานขนาดนี้นะ หรือว่า….!!0[]0 ฉันหันไปมองวินเนอร์ โอ้วแม่เจ้า สองคนนี้เขามองตากันจ้า นี่ฉันจะได้เพื่อนสะใภ้เป็นนายวินเนอร์หน้าหวานนี่หรอเนี่ย? จริงๆฉันไม่ได้รังเกียจหรือว่ารับไม่ได้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แต่หวังว่าลุงจอห์นกับป้าทิพย์จะรับได้ อาเมน~
“เพื่อนๆได้เวลาไปประชุมรวมกับห้องหนึ่งที่ห้องประชุมเล็กแล้ว ไปๆใครไม่ไปฉันจะบอกให้อาจารย์แอนนี่ตัดคะแนน!”
เสียงของเจนนิเฟอร์เป็นเสียงสวรรค์ชัดๆ ขืนปล่อยให้สองคนนี้จ้องกันต่อไปมีหวังท้องแน่ๆ =0=
#ห้องประชุมเล็ก
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เด็กห้องหนึ่งคงสะกดคำว่าขี้เหร่ไม่เป็นแหงๆ เดินเข้ามาแต่ละคน ออร่าจับมาก ดารา นักร้อง นางแบบ นายแบบก็เพียบ นี่มันอาหารตาของฉันชัดๆ=.,=
แต่ก็มีพวกที่หน้าตาไปวัดไปวาไม่ค่อยได้ปะปนอยู่บ้าง เจนนิเฟอร์บอกว่าถึงพวกนั้นจะหน้าตาไม่ดีแต่ก็รวยเว่อร์ รวยจนกลบความขี้เหร่ของตัวเองมิดเลย=0=
“มากันครบแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกว่าห้องหนึ่งได้ลงมติแล้วว่าพวกเราจะแสดงละครเรื่องโรมิโอแอนด์จูเลียตตกลงตามนี้นะ แล้ว..”
“เดี๋ยวก่อนโรส พวกฉันยังไม่ได้เสนออะไรเลยนะ อย่ามาตัดสินเอาเองสิ”
“แล้วนายจะเอาไงล่ะธันเดอร์ ยังไงๆห้องหนึ่งของฉันก็มีความคิดที่ดีกว่าอยู่แล้ว คงไม่ต้องถามห้องห้าของนายหรอกมั้ง หึหึหึ”
ดูถูกมาก! นังชะนีหน้าวอกเอ๊ย หน้าขาวกว่าฉันแค่นิดเดียวอย่าทำมาดูถูกกันสิ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนในห้องถึงไม่ชอบเด็กคนหนึ่ง ก็ดูสายตาของพวกคุณเธอทั้งหลายที่มองมายังพวกเราสิ มองด้วยสายตาเหยียดๆมาก บางคนก็มองด้วยหางตา ชิ!เดี๋ยวแม่จะควักลูกกะตามาโยนทิ้งเลยนิ !
“อย่าไปยอมนะเจนนิเฟอร์ โชว์ให้พวกนั้นเห็นหน่อยสิว่าห้องห้าของเราก็มีดีเหมือนกัน” J
ฉันแอบกระซิบบอกเจนนิเฟอร์เบาๆ พูดดังไม่ได้เพราะฉันนั่งอยู่ในดงเด็กห้องหนึ่งนะสิ ไม่น่ามานั่งตามยัยเจนนิเฟอร์เลย นินทาลำบ๊ากลำบาก=___=
“ฉันคิดว่าโรมิโอแอนด์จูเลียตเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีนักนะ มันซ้ำไปป่ะ? ฉันจำได้ว่างานโอเพ่นโรงเรียนปีที่แล้วพวกเธอก็แสดงเรื่องนี้กันนะ นี่คือความคิดที่ดีแล้ว?”
เธอเยี่ยมมากเจนนิเฟอร์จ่าฝูงของพวกเรา…. ดูหน้าพวกนั้นสิ หึหึหึ
“แล้วพวกเธอจะเอาเรื่องอะไร?”
“ฉันอยากให้แสดงเรื่องสโนว์ไวท์ มันอาจจะเก่า แต่ฉันคิดว่ามันเป็นน่าสนใจดีนะ “ J
เสียงหวานๆของผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง ….. 0[]0 นั่น! นั่นมันอลิซนี่!! ไม่น่าเชื่อเลยว่าชาตินี้ฉันจะได้เจออลิซตัวเป็นๆ อลิซเป็นนักแสดงวัยรุ่นที่ตอนนี้กำลังดังมาก เธอมีผลงานเยอะที่สุดในตอนนี้ทั้งงานละคร นางแบบ พรีเซนเตอร์ แล้วก็อีกบลาๆๆ เชื่อไหมละครตั้งแต่จันทร์ถึงอาทิตย์ อลิซเล่นเกือบหมด ขนาดช่วงพักเบรกโฆษณา ยังเจอเธอเลย เรียกว่าทุกวันนี้ไม่มีใครไม่รู้จักอลิซ ตัวจริงสวยกว่าในทีวีอีก หือออน่ารักไปแล้ว ~ ><
“อ้าว อลิซมาแล้วหรอ นึกว่าจะไม่มาเรียนซะแล้ว”
“มาสิ ฉันอยากมาเรียนจะตายไปโรส”
อยากมาเรียน? ให้พูดใหม่ก็ได้นะอลิซ ฉันคนหนึ่งละที่ไม่อยากมาเรียนนนนน~T0T
“ฉันว่าสโนว์ไวท์ก็เข้าท่าดีเหมือนกัน คนอื่นว่าไง?”
โธ่ๆ ไอ้ดำ…เห็นคนสวยหน่อยไม่ได้ อะไรๆก็ยอมหมด แต่ฉันก็คิดว่าดีเหมือนกัน ไม่ได้ดูมานานแหละ =..=
“โอเคเราจะแสดงเรื่องสโนว์ไวท์ ต่อไปเลือกนักแสดง… ฉันคิดว่าให้อลิซเล่นเป็นสโนว์ไวท์ ฟรานเล่นเป็นเจ้าชาย ธันเดอร์เป็นนายพราน และฉันจะเล่นเป็นแม่มดเอง”
ยัยโรสหน้าวอกยังทำตัวเป็นแม่งานเหมือนเดิม …. ถ้าจะคิดเองแบบนี้ไปเล่นคนเดียวเลยไป๊ เฮ้ๆๆเดี๋ยวนะ ฟราน? ฟรานเดียวกับที่ฉันรู้จักไหม?
ฉันหันไปมองฟรานที่นั่งหลังห้องริมประตู นายนั่นหลับไม่ได้สนใจเพื่อนในห้องเลย ให้ตายเถอะ คงจะไม่ใช่ฟรานนี้แน่= =
“ฉันไม่เล่น!”
เสียงประสานกันของทั้งสองหนุ่ม ชัวร์เลยฟรานเดียวกับที่ฉันคิดนี่แหละ0[]0 ยัยโรสหน้าวอกนั้นคิดอะไรอยู่ห๊ะ ไปเลือกนายฟรานหน้าตายนั้นอะนะ ไม่ไหวๆๆ แถมยังจะคู่กับอลิซอีก เจ้รับไม่ได้~
แต่ธันเดอร์ก็เหมาะอยู่นะ ลองนึกภาพหมอนั่นใส่ชุดเป็นนายพราน โชว์กล้ามล่ำๆ ผิวออกแทนๆ โอ้วแม่เจ้า ฟินค่ะ=.,=
“ทำไมล่ะ? พวกนายเหมาะที่สุดแล้วนะ”
“ฟรานเล่นเถอะนะ ถ้านายไม่เล่นฉันก็จะไม่เล่นนะ”
เห็นแล้วขัดลูกกะตาชะมัด เล่นตัวจริงๆ แล้วดูสิทำไมต้องให้อลิซไปอ้อนวอนขนาดนั้นด้วย เปลี่ยนคนเล่นง่ายกว่าไหม มีคนหน้าตาดีกว่าฟรานอีกตั้งเยอะ เชอะ!
“ไม่ได้นะ บทสโนว์ไวท์เนี่ยเหมาะกับอลิซที่สุดแล้ว เธอไม่เล่นไม่ได้นะ”
“เอ้าๆ ซวยกันไปหมด โอ้ยๆนี่มันอะไรกันเนี่ย ยกเลิกงานนี้ไปเลยไหม?”
เอาเข้าไปเสียงเซ็งของแต่ละคนเริ่มดังหึ่มๆ ไม่เว้นแต่เจนนิเฟอร์ ฉันแอบได้ยินนางบ่นเป็นหมีกินผึ้งเลย
ฉันหันไปมองหน้าฟราน โชคดีที่หมอนั่นหันมาพอดี ฉันจึงพูดแบบไม่ออกเสียงให้หมอนั่นอ่านปากแทน
‘ป๊อดหรอ?แค่นี้ก็เล่นไม่ได้ หึหึหึ’
ยังไม่ทันจะพูดประโยคสุดท้ายจบ หมอนั่นก็แถบจะพุ่งมาถีบฉันเลยแหละ แต่ดีนะที่ อลิซคนงามยังยืนขวางทางหมอนั่นอยู่ นับหนึ่งถึงสิบรอได้เลย ไม่เกินสิบหมอนั่นตกลงเล่นแน่ ฟรานนะไม่ชอบให้คนไปดูถูกหรือท้าทาย เป็นไงล่ะวิธีของฉันเจ๋งกว่าไปกราบอ้อนวอนนายนั่นอีก 55555555555
“ตกลง ฉันจะเล่น”
“ต้องให้อลิซไปอ้อนสินะ นายถึงจะยอมเล่น ร้ายนะโว้ยๆ”
ฝีมืออลิซที่ไหนล่ะ ฉันต่างหาก วู้ว~ไอ้พวกหลังห้องนี่แซวอะไรก็ไม่รู้ ดูสิอลิซหน้าแดงหมดแล้ว เอ๊ะหรือว่าจะเป็นเพราะอลิซ?
“แล้วนายล่ะ ธันเดอร์?”
“ฉันคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะเล่นบทนี้”
เล่นละครนะไม่ได้กินผัก กินนมจะได้มีประโยชน์ทำให้ร่างกายแข็งแรง ประสาทจริงๆผู้ชายคนนี้= =^
“นายแน่ใจว่าไม่มีประโยชน์กับนาย?”
“แน่นอน ฉันนั่งคิด นอนคิดแล้ว มันไม่มีประโยชน์กับฉันจริงๆ”
“แต่นายยังไม่มีผลงานด้านการแสดงนี่ ถ้าขาดด้านนี้ไป นายจะเป็นนักเรียนดีเด่นที่เก่งรอบด้านได้ไง รางวัลนักเรียนดีเด่นปีนี้คงไม่ใช่ของนายแน่ๆ หึหึหึ”
เธอแน่มากเจนนอเฟอร์! ธันเดอร์ทำหน้าวิตกไปเลย คงคิดไม่ถึงสินะ แต่เจนนิเฟอร์เก่งจริงๆที่จับจุดอ่อนนายนี่ได้
“ก็ได้ ฉันตกลงแต่ปีนี้ฉันจะได้รางวัลดีเด่นใช่ไหม?”
โห้ หน้าธันเดอร์วิตกเข้าขั้นวิกฤตอ่ะ เห็นแล้วก็สงสารปนตลก ไม่น่าเชื่อว่าหมอนี่จะเป็นคนชักจูงง่ายขนาดนี้ ดูภายนอกนี่เหมือนจะไม่กลัวอะไร
“ดีมาก งั้นต่อไปก็คนแคระก็นาย บลาๆๆ เล่นละกัน ตกลงเอาตามนี้นะ “
นี่เธอหลับตาเลือกใช่ไหม??? คนแคระแต่ละคน…ไม่แคระเลย! ตัวแต่ละคนเหมาะแก่การเป็นยักษ์มากกว่าคนแคระอีก เธอเลือกคนแคระที่ขนาดตัวสิไม่ใช่หน้าตา… ฉันเพลียจริงๆ มีหวังได้เปลี่ยนชื่อจาก สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดกลายเป็นสโนว์ไวท์กับยักษ์ทั้งเจ็ดชัวร์=0=
ส่วนมากนักแสดงที่คุณเธอเลือกก็จะเป็นเด็กจากห้องหนึ่ง จะมีก็แต่ฟรานกับธันเดอร์จากห้องห้าเท่านั้นที่ได้ไปแสดง
“แล้วใครจะกำกับ ใครจะเขียนบท?”
“ถ้าเธอเลือกนักแสดง งั้นฉันจะให้คิมเขียนบท ส่วนฉันจะกำกับเอง”
“เฮ้ยย ไม่เอานะเจนนิเฟอร์ ฉันเขียนไม่เป็น”
คิมเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับฟราน คิมเป็นผู้ชายร่างเล็ก สูงกว่าฉันไม่กี่เซนเอง ผมสี่ดำ ตาโตๆ จมูกโด่งโคตร ปากแดงมันวาวเหมือนทาลิปอยู่ตลอดเวลา>3< มองรวมๆแล้วก็ถือว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดี หล่อ? ฉันว่าติดจะสวยมากกว่านะ >..<
“นายเขียนนั่นแหละดีแล้วคิม! อย่าให้ฉันใช้กำลัง…”
“ก็ได้ แต่ถ้าไม่ดีก็อย่ามาโทษฉันละกัน”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะบอกนายเองว่าให้เขียนยังไงดี หึหึ”
“เธอหัวเราะน่ากลัวมากเจนนิเฟอร์”
“คอยดูนะพาย แม่มดในเวอร์ชันนี้อาจจะโดนนายพรานถีบตกเหวก็ได้ใครจะรู้ หึหึหึหึ”
ฉันอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าเธอจะเล่นแบบนี้เห็นนั่งเงียบๆไม่เถียงอะไร ที่แท้ก็เก็บเปรี้ยวไว้กินหวานนี่หว่า เขียนบทเอง กำกับเอง หึหึหึ พวกห้องหนึ่งตายแหงมๆ
“แล้วซุ้มขายของล่ะ? เราจะทำอะไรกันดี??”
“ฉันคิดว่าจัดเป็นซุ้มให้ถ่ายรูปแจกรายเซ็น แล้วเก็บเงินรูปละร้อยห้าสิบดีไหม? ไหนๆทีมเราก็มีพวกดารา นักแสดง นายแบบ นางแบบเยอะอยู่แล้วนี่” J
“ความคิดดีนี่วิน”
ถือว่านายวินเนอร์ก็ยังมีไอเดียเจ๋งๆเหมือนกัน แต่ว่ารูปละร้อยห้าสิบมันแพงไปไหม?? แต่ชั่งเถอะถือว่าเป็นกำไรของพวกเรา หุหุหุ $_$
หันไปมองนายวินเนอร์ หึ! ว่างไม่ได้ ว่างเป็นหลีหญิง ชีวิตหมอนี่นี้ดีจริงๆ มีแต่ผู้หญิงเข้าหาตลอดๆ เออนายมันหล่อ =_=
“ฉันไม่ทำงานให้ใครฟรีๆหลอกนะ โรส”
“แค่นี้นายทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำแจ็ค ปล่อยให้คนอื่นที่เขามีความสามารถเขาทำกันเถอะ”
“นี่ยัยแว่น!!เธอกล้าว่าฉันว่าไม่มีความสามารถหรอ!!”
แจ็คเป็นนายแบบที่ตอนนี้กำลังมาแรงแซงทางโค้งรุ่นพี่ในวงการ เพราะหน้าตา บุคลิก ฐานะทางบ้าน ถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมากๆคนหนึ่ง
แต่ทำไมนิสัยป่าเถื่อนแบบนี้ล่ะ? นายนั่นเดินเข้ามากระชากคอเสื้อเจนนิเฟอร์ หน้าตา ท่าทางหาเรื่องมากๆ นี่เจนนิเฟอร์เป็นผู้หญิงนะ!!
“ปล่อยเจนเดี๋ยวนี้นะแจ็ค ไม่งั้นนายเจอฉันแน่!”
“ระ เรียว…”
“อะแฮ่กๆๆ “
ไม่น่าเชื่อเพียงแค่นายเรียวตะโกนบอกให้แจ็คปล่อย หมอนั่นก็ปล่อยเจนนิเฟอร์จริงๆ แถมดูจะกลัวนายเรียวมากซะด้วย นายเรียวเป็นยากูซ่าหรอ?
ฉันรู้แค่ว่านายเรียวเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับฟราน ชอบอยู่กับคิม เขามีผมสีน้ำตาลเข้มๆ ตาเฉียวๆ ผิวขาวมาก แถมตัวสูงอีกอย่างหาก แต่เท่าที่เห็นจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ ชอบทำหน้าเหมือนโมโหอยู่ตลอดเวลา ฉันเลยไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยหรอก เดี๋ยวมันกัดเอา=0=
“ฉันว่าเราอย่ามีเรื่องกันเลย แจ็คนายก็ใจเย็นหน่อยสิ เจนเธอไม่เป็นไรนะ”
นางฟ้ามากอ่ะอลิซ ยิ่งมองใกล้ๆแล้วยิ่งละลาย สวยเกินไปแล้ววว~>w< แล้วเธอจะเดินควงนายฟรานมายืนหน้าห้องทำไมฟ่ะ? ทำไมต้องควง หงุดหงิดๆ=*=
“เอาเป็นว่าวันนี้พอแค่นี้นะ สรุปก็คือพวกเราจะแสดงละครเรื่องสโนว์ไวท์ แล้วก็ทำซุ้มถ่ายรูปพร้อมแลกรายเซ็นต์ งานนี้แล้วแต่ความสมัครใจ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ โอเคนะ ใครมีปัญหาอะไรไหม?”
เงียบเหมือนป่าช้า~
“งั้นเอาตามนี้ ทุกคนแยกย้ายไปเรียนคาบบ่ายได้แล้ว แล้วจะนัดมาซ้อมบทอีกทีนะ”J
อลิซพูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง มั่วแต่มองหน้าของเธออยู่ งามแบบสรรค์สร้างมาก ไร้ที่ติ สิวสักเม็ดยังไม่มีเลย>-<
เหลือบลงไปมองที่มือของเธอยังควงอยู่กับแขนของฟรานนายอยู่เลย ฉันมองหน้าฟรานแบบสงสัยนิดหน่อย อยากดังหรือไง เดินควงอลิซทำไมห๊า? เดี๋ยวกลับบ้านเจอซักฟอกยาวแน่!
ความคิดเห็น