[SF] Love like Banana (?) เลิฟอิส กล้วยแขก ? (FTIsland)

เนื้อเรื่อง

[SF] Love like Banana (?) เลิฟอิส กล้วยแขก ?

Writter: @quinttpp_ + @_taien_

Date: 12/10/20 23:10

Note: เกรียนก่อนอ่าน จะทำให้เข้าใจถึงเนื้องเรื่องมากขึ้น

 

--------------------------------------------------------------------------------------------

 

.

.

 

.

 

"แฮก.."

 

.

 

"แฮ่กๆๆ"

 

เสียหอบเหนื่อยของชายหนุ่มในชุดนักศึกษามหาลัยที่กำลังวิ่งหนีบางสิ่งบางอย่างเเบบไม่คิดชีวิต

เส้นทางตรงหน้าของเขาเเทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย มีเพียงเเสงไฟนีออนที่เหมือนหลอดจะเสียอยู่รำไร

 

"..ชะ ..ช่วยผมด้วย.."

 

ลำพังแค่วิ่งก็จะแย่ ยังต้องมาตะโกนขอความช่วยเหลือ ทั้งๆที่ตรงนี้ไม่มีใคร 

...ในซอยที่วังเวงมืดๆดึกๆแบบนี้ !

 

'ไม่น่าขายกล้วยแขกดึกเล๊ยย ไอ้ซึง !'

 

ชายหนุ่มสบถกับตัวเองก่อนจะขยี้ผมสีน้ำตาลเเดงของตัวเองจนไม่เป็นทรง

 

"น้องซึงฮยอนนน รอพี่ก่อนสิจ๊ะ มามะ มามะ ~ -3-"

"น้องบ๊อบน้อยกลอยใจของพี่ ไปในเเบ้ววว *0*"

 

 

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองไปตามต้นเสียง

'ยังจะตามมาอีกเหรอวะะะ !'

 

ร่างโปร่งกำลังจะก้าวเท้าวิ่งอีกครั้ง

 

แต่ว่า...

 

หมับบ !

พรึ่บบบ บ!

 

"น้องบ๊อบจะหนีไปไหนนนนน"

"ซึงฮยอนหนีแกล่ะสิไม่ว่า -0- น้องเขาไม่หนีฉันหรอก"

 

ซึงฮยอน.. ซง ซึงฮยอน นักศึกษาชายปีสามของมหาลัยชื่อดัง

ด้วยแววตาขี้เล่นเเละรอยยิ้มสุดสวาทขาดใจทำเอาผู้หญิงผู้ชายละลายต่อหน้าต่อตา (?)

รวมถึงคนสองคนนี้ด้วย !

 

"....อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมขอร้อง ;__;" 

ชายหนุ่มคุกเข่าลงกับพื้น สองมือประกบกันชูเหนือหัวเพื่อขอความเห็นใจจากสองคนตรงหน้า

 

"โอ๋ พี่ไม่ทำอะไรน้องหรอกน้า บอบบางเเบบเนี๊ยะ >_<~"

"ช่าย พวกฉันพร้อมปกป้องนายได้เต็มที่ มาอยู่กับพวกพี่เเล้วจะเจอเเต่ความสุขนะจ้ะ"

 

บุคคลนิรนามผู้คลั่งใคล้(?)ในตัวซึงฮยอน ช่วยกันคว้าเเขนของร่างโปร่งผู้น่าสงสารคนนี้  ซึ่งคนที่ถูกรุมก็ได้เเต่หนีมือสี่มือที่พยายามจะจับตัวเขาเต็มที่

เอ... จะมีคนช่วยเด็กชายที่น่าสงสารมั้ยนะ..

หรือว่าเขาจะต้องตกอยู่ในเงื้อมือของสองคนนี้ที่มองไปมองมาก็เหมือนจะเป็นผู้ชายเเต่ก็คล้ายผู้หญิง

 

ทางสุดท้าย และทางเดียว..

 

"ใครก็ได้ช่วยผมด้วย !! มีใครได้ยินผมม๊ายยยยย ~~ ;A;"

"ตะโกนไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอกน้องชาย"

"เก็บเสียงกรี๊ดไว้ให้พวกพี่ฟังที่บ้านเรากันดีกว่านะ อิอิ"

 

เเขนยาวที่ดูไร้เรี่ยวเเรงเพราะเหนื่อยเต็มทีเเล้ว เพราะวันนี้ไหนจะเรียน ไหนจะต้องถือถาดกล้วยเเขกขาย ไหนจะต้องมาวิ่งหนีสองคนนี้ ไหนจะ อ๊ากกก

ไม่มีคนมาช่วยซงซึงฮยอนคนนี้จริงๆใช่ไหม...

 

.

.

 

 

 

"เฮ้ย ! พวกนั้นน่ะ ทำอะไรกันวะ พวกแกรุมทำร้ายเด็กไม่มีทางสู้กันได้ยังไง!"

 

ว่าแล้วก็มีเสียงสวรรค์มาช่วย ซึงฮยอนหันไปมองต้นเสียง

..ใครกันนะ สูงๆ อ่า ใส่หมวกด้วย ตัวใหญ่จัง... 

 

"ใครวะแก !" 

"ถามฉันเเล้วจะรู้มั้ยวะ --"

 

ดูเหมือนกลุ่มบุคคลนิรนามต่างก็สงสัยในตัวผู้มาใหม่ ?

 

"อย่ารู้เลยว่าฉันคือใคร ! ถึงยังงั้น พวกแกส่งเด็กคนนั้นมา เดี๋ยวนี้"

 

"เรื่องไรจะส่งให้อ้ะ -0-"

"นั่นดิ ลุงเกี่ยวไรด้วยอ่ะ นี่เรื่องของพวกเรานะ"

 

"แต่เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวกับพวกแก ฉันรู้ว่าพวกแกกำลังทำร้ายเด็กคนนั้น !"

 

"ชิ ตาลุงนี่รู้ดีเกินไปละ"

"ถ้าลุงสู้พวกเราได้เราจะปล่อยน้องซึงสุดสวาทขาดใจไป -0-"

 

"ฉันมีปีน -_-"

 

.......

......

.......

 

 

ว่าแล้วความเงียบก็ครอบคลุมทั้งซอย

 

"หล่ะ... ลุง อยากช่วยน้องซึงก็พูดดีๆก็ได้ -3-"

"ใช้ปีนนี่มันไม่ถูกนะลุงนะ "

 

"ฉันจะไม่ใช้ก็ต่อเมื่อพวกแกส่งเด็กคนนั้นมา"

เเขนยาวของเจ้าของคำพูดเอื้อมไปด้านหลังเหมือนจะคว้าปีน

 

"O_o"

"OAO"

 

"ไปก็ได้จ้าาาา ~~"

 

สุดท้ายสองบุคคลนั้นก็วิ่งหนีไปอย่างไร้ฝุ่น ทิ้งเด็กชายที่ถูกรุม กับชายหนุ่มร่างใหญ่ไว้

 

"ว่าไง เจ็บตรงไหนมั้ย.." ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาซึงฮยอน

"เอ่อ.. คุณ.."

"ตกใจสินะ ฉันเป็นรปภ.ของตึกข้างๆนี่เอง พอได้ยินเสียงก็เลยเข้ามาดู"

"...อ่า"

"นายก็ดูหน่วยก้านใช้ได้นี่นา ไหงมาโดนรุมเเบบนี้ล่ะเนี่ย เสื้อผ้าก็ขาดหมดเเล้ว"

".____."

"บ้านอยู่ไหน ?"

"-0-"

"..."

"-0-"

"ฉันถามว่าบ้านนายอยู่ไหน ?"

"อะ อ้อ อยู่ ไกลจากนี้ประมาณสามสิบกิโลครับ ว่าแต่.."

"งั้นมาพักบ้านฉันก่อนมั้ย ?"

"ห้ะ แต่ผม.."

"อ่อ ไม่ต้องเกรงใจหรอก "

"คือผม"

"??"

"คือผมอยากรู้ว่าลุงชื่ออะไรครับ -0-"

"ฉันชื่อจงฮุน .. แต่เดี๋ยวนะ.. นี่นายคืดว่าหน้าฉันแก่ขนาดเป็นพี่ชายพ่อนายได้เลยรึไง - -"

"ก็ผมเห็นพวกนั้นเรียกกัน"

"ช่างเถอะ คิดว่าฉันพอจะเป็นพี่ชายนายได้ละกัน - - ว่าแต่นายชื่ออะไร"

"ผมชื่อซึงฮยอน"

ร่างโปร่งค่อยๆลุกขึ้นยืน มือเรียวปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อเชิ้ตสีขาวออก

 

"งั้นก็ตามฉันมา"

 

ร่างหนาพูดนิ่งๆ ก่อนจะเดินนำออกไป ซึงฮยอนมองหลังกว้างๆนั่นด้วยความสงสัยในตัวจงฮุน แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไร

 

 

-บ้านจงฮุน-

หน้าบ้าน..

 

"บ้านนี้ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนะ เมียฉันก็อยู่ นายอย่าทำอะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจละกัน" จงฮุนสั่งเสีย

ซึงฮยอนพยักหน้าเเทนคำตอบ แต่ไม่ได้มองคนพูด เพราะมัวเเต่มองตัวบ้าน

 

บ้านของจงฮุนเป็นตึกเเถวดีไซน์แบบโมเดิร์น เหมาะสำหรับคนฐานะกลางๆ พอมีพอกิน

แต่ไม่ค่อยเหมาะกับอาชีพของจงฮุนเท่าไหร่ -_-; ... ซึงฮยอนได้แต่คิด

 

จงฮุนเดินนำซึงฮยอนเข้ามาในตัวบ้าน สิ่งเเรกที่ซึงฮยอนเห็นคือ

 

...หมา .. ใช่ หมา !

 

สุนัขพันธุ์ชิวาว่าสีน้ำตาลอ่อนลูกตากลมโตเเบ้วๆกำลังวิ่งเข้ามาคลอเคลียข้อเท้าของผู้มาใหม่อย่างเอาใจ

 

"ลูกแม่ ไปทำอะไรตรงนั้นนน >_< อ้ะ อ้าว.. จงฮุน .. แล้วนี่ใคร -_-"

"อ่อ พอดีว่าฉันไปช่วยเขามาน่ะ คือ เขาสงสารมากเลยนะ โดนโจรโรคจิตสองคนรุมโทรม" จงฮุนเล่าเรื่องให้คนรักฟัง

"สวัสดีครับ ผมชื่อซึงฮยอนนะครับ วันนี้ผมขอพักสักคืนนะครับ"

 

ซึงฮยอนโค้งตัวให้พอเป็นพิธี ยิ้มนิดหน่อยพอให้เข้าบ้านรู้ว่าเขาไม่ได้มาทำร้าย

 

"งั้นเหรอ ? บ้านอยู่ไหน "

"จากนี่ไปสามสิบกิโลครับ"

"อ่อ เข้าใจละ ฉันชื่อฮงกี"

 

.

.

 

'บ้านนี้ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนะ เมียฉันก็อยู่ นายอย่าทำอะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจละกัน'

 

เดี๋ยวนะ... ฮงกีอยู่ในบ้าน.. -0-

ผู้ชายหน้าสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าซงซึงฮยอนคือเมียของชเวจงฮุน !

 

"อ่ะ อ้อ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับผม ^^"

"นี่ จงฮุน แค่พามาอยู่ชั่วคราวใช่มั้ย ไม่ได้อยู่ถาวรหรอกนะ -_-"

"คิดว่าฉันเป็นพวกชอบพาเมียน้อยมาอยู่ในบ้านรึไงล่ะถึงได้ทำหน้าแบบนั้น  - -"

 

...เมียน้อย =[]=

 

"เอาเถอะ แค่วันเดียวเองนี่ ฉันไม่เก็บค่าเช่าก็ดีเเค่ไหนละ"

"จู้จี้จริงนายอ่ะ"

"ก็นายพาคนอื่นเข้ามาบ้านไม่ถามฉันซักคำ"

"แล้วทีนายเอาหมามาเลี้ยงในบ้านนี่ถามฉันรึยัง ?"

"ก็เเค่หมา"

"แค่เหรอ ? สามตัวเนี่ยนะ !"

"เเล้วกิ้งก่าในห้องเล่า ฉันล่ะกลัวมันมางับลูกของฉันจริงๆ !"

"กิ้งก่ามันอยู่ในตู้ เอ๊ะ นายจะเอายังไงกับฉันกันเเน่ วันๆไม่ทำงานเลี้ยงเเต่หมา ค่าอาหารฉันก็ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อหามาจ่ายเนี่ย ! แล้วดูดิ บ้านหมาก็ไปติดเขาไว้ ฉันก็ต้องไปจ่ายหนี้เขาอีกใช่ป้ะ ?"

"-3-"

"-_-"

 

"ถ้ามันลำบากขนาดนั้นผมไปนอนนอกบ้านก็ได้ tt" ซึงฮยอนพูดเงียบๆ

"ไม่ต้อง ห้องว่างมีที่ชั้นสอง ห้องนอนห้องน้ำครบ ใช้ตามสบาย ส่วนเสื้อผ้าเอาของฉันไปใส่ก่อนก็ได้" จงฮุนพูดขัด นิ้วยาวชี้ไปตรงบันไดขึ้นชั้นสองของบ้าน

 

ฮงกีทำปากเบ้ไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าซึงฮยอนให้ชัดๆ

"หน้าตาเหมือนคนขายกล้วยเเขกนะนายอ่ะ"

"ครับ ผมขายกล้วยเเขก"

"-0-;"

 

"แยกย้ายกันไปนอนเถอะ ดึกเเล้ว" จงฮุนบอก

 

ซึงฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย เเล้วก็เดินขึ้นห้องไป

 

-ชั้นสองของตึกแถว-

 

ห้องเรียบๆ สีพื้น ภายในตกเเต่งด้วยอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้โทนสีเข้ม ทำเอาซึงฮยอนตกใจไม่น้อย ก็ความหรูหราเบาๆ

ข้างนอกเป็นตึกแถวธรรมดาๆ แต่ข้างในหรูใช้ได้เลยย

 

แต่อย่างน้อย เขาก็ต้องทำอะไรสักอย่างที่จะต้องขอบคุณน้ำใจงามๆของผู้ชายที่ชื่อ "ชเว จงฮุน" สักหน่อยเเล้วล่ะ

ก่อนจะคิดอะไรได้มากกว่านี้...

...

.

 

 

 

หลับก่อนละกัน คร่อก ZzZzz

 

-----------------------------------------------------------

 

เช้าถัดมา..

05.00 am

 

ซึงฮยอนตื่นก่อนใครในบ้าน แล้วก็รีบเดินย่องๆลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน 

 

....นี่อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาสามารถตอบเเทนน้ำใจดีๆของจงฮุนได้

 

มือเรียววางบางสิ่งบางอย่างไว้บนโต๊ะกลมสำหรับกินข้าวกลางห้องครัว วางคู่กับกระดาษโน๊ตที่มีข้อความเขียนด้วยลายมือเจ้าตัวอยู่

"ผมหวังว่าคุณจะเห็นมัน :)"

ซึงฮยอนพูดเงียบๆ เเล้วก็เดินออกจากบ้านหลังนี้ไปเยี่ยงโจรย่องเบา..

 

 

7.30 am

ชั้นสามของบ้าน-

 

ผั้วะะะ ! โครมม ~!

"อั่ก..."

 

เสียงสิ่งของขนาดใหญ่ตกลงมาจากที่สูงที่ใครๆก็เรียกมันว่า "เตียง"

 

"โอ้ยย ฮงกี อีกเเล้วนะ -__-"

จงฮุนสบถหลังจากที่โดนเเรงช้าง(?)ถีบตกเตียง

 

ส่วนไอคนถีบก็ หลับอย่างสบายใจ..

จงฮุนมองอีกคนอย่างเอือมๆ ก่อนจะมองนาฬิกาดิจิตอล 

 

'07.32'

 

...ถีบได้เวลาจริงๆ -_-

อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณที่ฮงกีช่วยปลุกเขา แถมปลุกตรงเวลาอีกนะเนี่ย

 

จงฮุนอาบน้ำเเต่งตัว สวมชุดเครื่องเเบบพนักงานรักษาความปลอดภัยก่อยจะเดินลงมาชั้นสองเเล้วเคาะประตูห้องสองสามที

"ซึงฮยอน ?"

 

ก๊อกๆๆ 

 

"ซึงฮยอน.."

 

....เงียบ....

 

หรือยังไม่ตื่น ?

 

 

จงฮุนเดินเข้าไปในห้อง ขายาวเดินไปทั่วๆ แล้วสำรวจทุกห้อง ปรากฎว่าไม่เจอใคร

... สงสัยจะอยู่ชั้นล่างของบ้าน

 

จงฮุนคิดได้แบบนั้นก็เดินลงไปทันที

 

 

.....แต่ชั้นล่างก็เงียบเหมือนกัน 

'กลับไปแล้วงั้นเหรอ?'

 

จงฮุนเดินเข้าไปในห้องครัว เผื่อซึงฮยอนจะนั่งกินข้าวอยู่

แต่สิ่งที่จงฮุนเห็น กลับไม่ใช่ซึงฮยอน...

 

 

 

 

 

 

...แต่เป็น..

 

 

 

 

 

.

 

 

.

 

"กล้วยแขก ? -___-;;;;;"

 

จงฮุนเรียกชื่อสิ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวออกมา แค่เห็นก็รู้เเล้วว่าใครเอามาตั้ง

 

..กล้วยทอดสีหน้าตาน่าทาน หรือที่หลายๆคนเรียกว่ากล้วยแขกนั้น ถูกบรรจุในถุงอย่างดี เเพกเกจพร้อมขายสวยงามบนถุงมีหน้าคนขายยิ้มตาหยีชูนิ้วโป้ง เป็นตัวรับประกันความอร่อย

จงฮุนขำรูปพรีเซนเตอร์บนถุงสักพัก ก็เหลือบไปเห็นโน๊ตใบเล็กๆที่เจ้าพรีเซนเตอร์ตั้งเอาไว้คู่กับกล้วยแขก

 

'นี่อาจจะเป็นคำขอบคุณเล็กๆน้อยๆที่ผมสามารถทำได้ ?

แต่ ผมก็หวังว่า คุณจะเห็นเเละกินมันนะครับ

ผมเเนะนำนะ คือมันอยู่ได้ไม่นานอ่ะ รีบๆทานนะครับ

อ่าเเล้วก็ มันอยู่ได้สองวัน เดี๋ยวก็หมดอายุละ ถ้าคุณเกิดเคืองเจ้าน้องหมาตัวไหนก็จับยัดปากมันเลยละกัน ไหนๆก็คนกินไม่ได้นี่นา แต่กิ้งก่านี่ผมไม่แน่ใจแฮะ -_-;

ผมรับรองครับว่ามันอร่อย เพราะผมน่ะขายมานานเเล้วนะ 

สุดท้ายครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถรอคุณตื่น หรืออยู่รอเพื่อพูดขอบคุณ เพราะว่าผมจะต้องรีบไปรับถุงกล้วยเเขกมาขายอีก

ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยไล่โรคจิตสองคนนั้น แล้วก็ที่พักสบายๆหนึ่งคืนเต็มๆ

 

 

จาก - ซึงฮยอน.

 

 

ปอลิง. ที่เอายัดปาดน้องหมาผมพูดเล่นนะ แต่ถ้าจะทำจริงๆก็ระวังเเม่มันหน่อยนะครับ ฮ่าๆๆๆ'

 

ข้อความสั้นๆสามารถเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

ทำไมเขาถึงรู้สึกสนิทกับคนคนนี้ทั้งๆที่เขาเพิ่งเจอเมื่อวาน

 

หวั่นไหว .... ?

 

บางทีชเวจงฮุนก็อาจจะสนใจผู้ชายที่ชื่อซึงฮยอนก็ได้ ?

ขยันทำงาน ทอดกล้วยเป็น บอบบางน่าปกป้อง... แถมรอยยิ้มเวลาเห็นก็ทำให้หายเหนื่อยทุกครั้งที่มอง

 

มองกลับมาที่ฮงกี..

 

...ตื่นสายขี้เซาอยู่แต่กลับมาไม่ทำกับข้าวจนเขาต้องทำเองเเถมต้องทำเผื่อด้วยไหนจะหนี้บ้านหมาไร้สาระที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อ

 

อยู่ไปมีหวังเขาอาจจะต้องเก็บขนหมาขายเเน่ๆเลย -_______-;

 

จงฮุนคิดได้เเบบนั้นก็รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว ขายาวถีบประตูห้องนอนเสียดังจนอีกคนที่หลับอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้ง

 

"อะ อะไรเหรอจงฮุน O_O"

 

"เราเลิกกันเถอะ -_-"

 

"ห้ะ =[]="

 

"ฉันว่านายอาจจะเจอคนที่ดีกว่าฉัน ดูเเลนายเเละเข้ากับนายได้ ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างนาย กับ ซึงฮยอน ฉันยอมไปขายกล้วยเเขกกับหมอนั่นดีกว่า -_-"

จงฮุนพูดหน้านิ่ง บ่งบอกว่าไม่ได้พูดเล่น ทำเอาอีกคนถึงกับเหงื่อตก

 

"ตะ แต่.."

 

"ไม่มีเเต่ ฉันอดทนกับนายมานานมากแล้วฮงกี เราจบกันเเค่นี้ สวัสดี" จงฮุนพูดจบก็หันหลังเตรียมเดินออกไป

 

"เดี๋ยวสิ !"

 

"มีอะไรว่ามา ?" 

 

"เอากิ้งก่านายไปด้วย !"

 

"-_-"

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

@ ตลาดเมียงดง สี่โมงเย็น

 

"กล้วยปิ้งมั้ยคร๊าบบบ กล้วยปิ้ง กล้วยปิ้งกล้วยปิ้งกล้วยปิ้ง ยิ่งปิ้งยิ่งอร่อย ใส่นมนิดหน่อยยิ่งอร่อยกล้วยปิ้งกล้วยปิ้ง ~ "

 

ซึงฮยอนในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาด ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มต้อนรับลูกค้าได้อย่างดี เสียงเพลงเรียกลูกค้าได้ไม่น้อย

เพียงไม่กี่ชั่วโมง กล้วยปิ้งเต็มถาดก็เหลือไม่ถึงครึ่ง บางทีอาชีพขายกล้วยก็อาจจะเหมาะกับเขาจริงๆ

 

 

ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งข้างริมฟุตบาท อากาศวันนี้ค่อนข้างดีถึงกับร้อน เรียกเหงื่อจากคนที่ยืนขายขี้ร้อนของอยู่ได้พอสมควร

มือบางปาดเหงื่อออกอย่างลวกๆ ก่อนจะลุกเตรียมเดินขายกล้วยต่อ

 

 

 

 

 

แต่เเล้ว..

 

 

ก็มีเเขนยาวยื่นมาขวางตรงหน้าซึงฮยอน

 

"ให้ฉันเช็ดเหงื่อให้ไหม ? :)"

 

"หืม ?"

ซึงฮยอนมองผ้าเช็ดห้าสีขาวก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของผ้า

 

"ให้ฉันช่วยนายขายมั้ย ?"

"จะ คุณจงฮุน -0- !"

 

"บางที ฉันก็คิดว่าการขายกล้วยนี่อาจจะสนุกกว่าเป็นยามไปวันๆก็ได้นะ " ร่างหนาพูดยิ้มๆ

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง.." ซึงฮยอนมองอีกคนเเบบงงๆ

 

"ก็... ไม่รู้สิ ^^" จงฮุนยักไหล่

"ตะ เเต่ผม" ซึงฮยอนพูดตะกุกตะกัก

"นั่นสิน้าา ฉันก็เพิ่งเจอนายได้วันเดียวเองนี่ แต่ ฉันก็รู้สึก... ชอบ ?"

"เอ่อ..ละ เเล้ว คุณฮงกี ?"

"หมอนั่นน่ะเหรอ ? ฉันปล่อยให้ไปอยู่กับหมาเเล้ว หมอนั่นเเทบจะไม่สนใจฉันตอนที่ฉันบอกเลิกด้วยซ้ำ"

"อ่อ.. คุณกำลังจะบอกว่า คุณบอกเลิกแล้ว.."

"เพื่อนาย"

 

เคร้ง....

 

"ห่ะ หะ =[]=" ซึงฮยอนเเทบไม่เชื่อกับสิ่งที่จงฮุนพูด มือบางเผลอปล่อยถาดกล้วยปิ้งหล่นพื้น

"อาจจะเร็วไปนะที่จะพูด แต่ คงไม่นานเกินไปถ้าฉันจะให้เวลานายคิด"

 

"คุณรับได้เหรอ ที่ผมเป็นเเบบนี้ ขายกล้วยมันเหนื่อยนะครับ -0-"

"ได้นะ ฉันชอบคนสู้ชีวิต"

"-0-"

"ก็บอกแล้วไง ฉันยังให้เวลานายคิด วันนี้ฉันอาจจะยังไม่ใช่ แต่วันอื่นก็ไม่เเน่"

"...งั้น ถ้าคุณชอบผมจริงๆ ช่วยผมอย่างนึงได้ไหม ?"

"ว่ามา "

"ช่วยเก็บกล้วยปิ้งที่หล่นพื้นให้ผมด้วย ;___;" 

 

ซึงฮยอนชี้กล้วยปิ้งที่กระจัดกระจายบนพื้นถนนสีเข้ม เพราะเจ้าตัวเผลอทำหล่นทั้งถาด เพียงเพราะคำพูดสองพยางค์ของร่างหนา

จงฮุนมองส่งที่หล่นอยู่บนพื้น ก่อนจะหัวเราะร่วน

 

"ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอโทษละกันที่ทำให้นายขาดทุนไปเยอะ งั้น ฉันจ่ายค่าเสียหายให้นะ"

";_____;"

 

 

ร่างหนาช่วยเก็บจนหมด แล้วก็ช่วยซึงฮยอนขายส่วนที่เหลือ และด้วยความที่หน้าตาของชเวจงฮุนดีถึงดีมาก เรียกลูกค้าสาวๆตั้งเเต่ม.ต้นยันป้าวัยหกสิบ

ซึงฮยอนเเทบไม่เชื่อในความสามารถด้านการขายกล้วยของจงฮุน แต่ก็แอบดีใจ ที่มีคนชอบเขาในเรื่องเเบบนี้

 

.....เขาควรจะเปิดใจรับผู้ชายที่ชื่อจงฮุนดีมั้ยนะ ?

นั่นสินะ จงฮุนยังให้เวลาเขาคิดนี่นา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....ไม่นานเกินรอหรอกครับ ลุงยามชเวจงฮุน <3

 

 

 

 

 

จบเถอะ OTL...

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

,, ไว้อาลัยให้กับฟิคสั้นเรื่องนี้ 555555 เกรียนจนไม่รู้จะอธิบายยังไง 555

เอาเป็นว่า ไม่ได้เเต่งคนเดียวอ่ะ มีคนมาช่วยด้วย ของคุณน้องเทียน (?) ที่ช่วยคิดพล๊อตเบาๆให้ ว่าน้องบ๊อบต้องขายกล้วยเเขก จงฮุนเป็นยาม อิป้าคือตัวประกอบ ? 

ไรท์เตอร์มีฟิคเรื่องอื่นให้ตามเยอะเลยน้า อยากได้ขอทางทวิตโลด (ชื่อทวิตอยู่ตรงหัวเรื่องฟิคเเล้ว)

แล้วก็ ชาบูฟิคเรื่องนี้ แต่งหลังจากที่ไม่ได้เเต่งมาข้ามปี = = อาแมน 555

 

ขอบคุณแฟนฟิคบางคนที่ช่วยดัน(+บ่น)ให้อิไรท์เตอร์สันหลังยาวด้วย หมิวคนนึงอ่ะ ก๊ากกก

 

 

เอ็นจอยรีดดิ้ง ซารางเงย์รีดเดอร์ <3