อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #8 : ใต้พิภพผืนนี้

บทที่ 8 ใต้พิภพผืนนี้

ข้าคืออสูรร้ายแห่งคอร์โรรัส     ผู้สัมผัสพลังแห่งธรรมชาติ

วารีธาตุที่แกร่งกล้าสามารถ  เป็นจอมปราชญ์แห่งป่าอัศจรรย์

ข้านั้นอาศัยอยู่ในส่วนตอนบน  ที่วกวนของมหาป่าอาถรรพ์

จนกระทั่งชะตาข้านั้นเปลี่ยนพลัน   จักใช้ปัญญาหน้าที่ข้ามาคีย์

**************

                ข้ามีนาม ว่ามาคีย์ ข้าเป็นหนึ่งในอสูรอาวุโสแห่งป่าอาถรรพ์คอร์โรรัส ข้ามีรูปร่างเหมือนมนุษย์ทั่วไปหากแต่ข้ามีผมสีฟ้าสดใส และดวงตาสีฟ้าประกายเงินน่าหลงใหล   ข้าอยู่ด้วยสันติไม่รุกลานโลกภายนอก จนกระทั่งวันหนึ่ง...เทพมาพบข้า...เทพจากสรวงสวรรค์ชั้นบน..มหาเทพเอคาเทส

                "ท่านมีธุระอันใดกับข้าท่านมหาเทพ"น้ำเสียงของข้าช่างฟังดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยเมื่อต้อนรับแขกเยี่ยงมหาเทพ...ข้ารู้ดี...

                "ท่านจะไม่ทักทายกันเสียหน่อยหรืออสูรเจ้าปัญญามาคีย์"น้ำเสียงวางอำนาจทำให้ข้ารู้สึกด้อยรัศมี

                "ข้าคิดว่าท่านคงมีธุระเพราะข้าก็ไม่อาจคิดหาคำตอบได้ว่า..ใยมหาเทพเอคาเทสจึงต้องลงมายังที่พำนักของข้า อสูรผู้ต่ำต้อย"ข้าตอบกลับไป พยายามไม่แสดงความหวั่นเกรงในน้ำเสียง

                "หากเป็นเช่นนั้นข้าก็ไม่มีการใดต้องเจรจาให้เสียเวลา"ข้าบอกท่านแล้วใช่ไหม...เอคาเทสเป็นถึงมหาเทพ...เทพที่อยู่อยู่เหนือเทพทั้งมวล

                "...."ข้าพูดไม่ออก ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน  ข้าไม่สามารถตอบได้ว่าเหตุใดปัญญาที่ข้ามีเหนือผู้อื่นในป่าอาถรรพ์แห่งนี้จึงหายไปสิ้นเมื่ออยู่ต่อหน้ามหาเทพ

                "เจ้าอย่าลืมไปมาคีย์พลังทั้งมวลของเจ้าเกิดจากข้า"ข้าซ่อนความตกใจไว้ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉย...สามหมื่นปีคงเป็นอายุไขที่ยาวมาก...ยาวจนกระทั่งข้าเกือบจักลืมเสียแล้วว่าผู้ใดเป็นผู้สร้างข้าขึ้นมา...ก็เทพตรงหน้าข้านี่ไงล่ะ

                "ท่านมีการใดเชิญพูดมาเสียข้าไม่ชอบรักแขก"ข้าพูดกลับไป

                "บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่ข้าจะใช้เจ้า"

                "ใช้ข้า???"

                "เจ้าคิดว่าข้าสร้างเจ้าขึ้นมาให้เถียงข้าเช่นนั้นหรือ  ข้าสร้างเจ้าเพราะข้าต้องใช้เจ้า ทุกชีวิต ทุกวิญญาณต้องมีหน้าที่มิฉะนั้นก็ไม่สมควรที่จักเกิดมา!!!"เสียงทรงอำนาจสะท้อนก้องไปทั่วห้องบัลลังก์ของข้า

                "สงสัยข้าจะเลี้ยงเจ้าดีเกินไป เจ้าถึงได้โอหังเยี่ยงนี้  เจ้าเกิดมาเพื่อรับใช้ข้า!!!"เหมือนข้าโดนมนตร์สะกด ข้าไม่สามารถบังคับตนเองได้

                "ข้าเกิดมาเพื่อรับใช้ท่าน  ท่านมหาเทพ..."น้ำเสียงของข้า!!ข้าไม่ได้พูด!!!

            "นับตั้งแต่บัดนี้ และตลอดไปจนกว่าพันธะสัญญาของเจ้าจะหมดลงด้วยเงื่อนไงที่เจ้าไม่สมควรรู้ เจ้าคือมาคีย์เทพอสูรธาตุน้ำที่ดวงวิญญาณสถิตอยู่ในศิลาอินคาทัส!!!"เหมือนวาจาสิทธิ์ ข้าถูกดูดเข้าไปอยู่ในก้อนศิลาสีรุ้งขนาดเท่าฝ่ามือของมหาเทพที่ข้าไม่ได้สังเกตตอนแรก....

                วันออกเดินทาง  เป็นวันที่อากาศสดใสมากอีกวันหนึ่งผู้ร่วมเดินทางของเอโรร่าต่างพากันขึ้นนั่งบนม้าของตน...เตรียมออกเดินทาง

                ไมเนอร่าและเมเจอร์ต่างพากันกอดแม่นมโซเฟีย และกระโดนขึ้นหลังม้าสีน้ำตาลสองตัว  เฟธานได้ปลดจากหน้าที่องครักษ์ชั่วคราวจนกว่าการเดินทางครั้งนี้จะเสร็จสิ้น  ชายหนุ่มกระโดดขึ้นนั่งบนอาชาสีดำสนิท

เอโรร่าลาปราชญ์เฒ่าการ์ซิลินด์ก่อนที่จะกระโดดขึ้นนั่งบนอาชาสีขาวสะอาดพร้อมกับดาริค
               ..คณะเดินทางพร้อมแล้ว...

                ชานมหานครโอเชี่ยน..มหานครแห่งอาณาจักรอันดาซัสที่ที่เป็นบ้านของคณะเดินทาง...หญิงสาวบนอาชาสีขาวตัวพ่วงพีจมอยู่ในภวังค์ของตน  ...คิดถึงเรื่องที่นางพูดกับผู้เป็นตา...ความฝันใหม่ของนาง

                "หลานต้องเดินทางไปยังป่าอาถรรพ์เป็นที่แรกผ่านอาณาจักรสกาล่าทรอยโดยข้ามแม่น้ำคินหน์ทางตอนบนของอันดาซัส  จากนั้นหลานวกกลับมาที่เมืองเมราห์เหนือสุดของอันดาซัสเดินทางไปยังอาณาจักรพาราเรียสจุดปลายทางของหลาน…"คำพูดของจอมปราชญ์ทำให้การเดินทางช้าลงอีกมากเพราะต้องเดินทางไปหาสิ่งที่ความฝันเรียกว่า..อินคาทัส ทำให้การเดินทางเป็นวงกลมวกวนไปมา

                ...อินคาทัส...คืออะไรหนอ...

                "เพ่เฟธาน"เสียงของแฝดผู้พี่ดังขึ้น

                "หะ..หื้ม??อะไรเจ้าตัวป่วนนน"เฟธานลากเสียงอย่างกวนประสาท พลางทำสีหน้าเหนื่อยหน่าย

                "เราจะไปหนายกันนนน"เมเจอร์สวนขวับอย่างไม่ยอมแพ้

                "จะรู้ไปทำใ รู้ไปเจ้าก็ทำอะไรไม่ได้ นั่งเงียบๆปล่อยให้ข้าพาเจ้าไปดีกว่า..เจ้าเด็กไม่เจียมฐานะ ฮ่าๆๆๆ"เสียงหัวเราะใสของชายหนุ่มในอาการของ…'คนถือไพ่ใบเหนือกว่า'...ดังก้องไปทั่วบริเวณซึ่งเป็นทางดินลูกรังขรุขระและเป็นทุ่งหญ้าสุดลูกหูลูกตา..

                "ฝากไว้ก่อนนะเพ่ชายยยย!!!"เมเจอร์ตะโกนอย่างคับแค้นใจ

                ...นัดนี้เฟธานชนะตามเคยถึงแม้วิธีการเอาชนะจะไม่ค่อยขาวสะอาดเท่าไหร่นัก..แต่ใครจะสนเล่า..นี่มันเรื่องธรรมดาที่เห็นจนเจนตาไปแล้ว!!!..

                เอโรร่ากลอกลูกตาอย่างเอือมระอา

                คณะเดินทางจำเป็นเดินทางกันมาทั้งวัน....ส่วนความคืบหน้าของการเดินทาง..ช่างไม่คืบหน้าเท่าที่ควรเอาเสียเลย..

                ตอนนี้ทั้งหมดอยู่ที่เมืองเนมานิสในมณฑลเมราห์ตอนใต้..มณฑลที่อยู่เหนือมหานครโอเชี่ยนโดยมีมณฑลโฮลด์และไนฮาห์ขั้นกลาง...ฟังดูก็เดินทางได้รวดเร็วมากจนน่าตกใจเพียงแค่วันเดียวเดินทางข้ามได้ถึง 2 มณฑล...ไกลสำหรับมนุษย์ธรรมดา..แต่พวกเขาล้วนเป็นจอมเวทเหตุใดเดินทางช้าถึงเพียงนี้...

                "ถ้าเรายังเดินทางเอื่อยเฉื่อยขนาดนี้ไปไม่ทันแน่เฟธาน" ดวงหน้างามมีรอยแห่งความหนักใจปรากฏ..ทั้งหมดนั่งอยู่ที่ร้านอาหารชั้นล่างของโรงเตี๊ยม…'คัสเทนเบิร์ก'

                "พรุ่งนี้..เราต้องเดินทางข้ามแม่น้ำรีมิสทีเคิล ผ่านมณฑลฟอว์ซึ่งอยู่ในอาณาจักรสกาล่าทรอย เราจะพักกันที่มหานครเดมอร์ลิชต์"

                "โห!พี่วันเดียวจะเดินทางข้ามแม่น้ำรีมิสทีเคิล ผ่านมณฑลฟอว์ มันจะไหวหรอคะ!!"ไมเนอร่าตวาดแว้ดด้วยความตกใจเมื่อมองแผนที่ตามที่เฟธานอธิบาย...มณฑลฟอว์เล็กเสียที่ไหนกันล่ะ!!!

                "ไม่ไหวก็ต้องไหว"เฟธานกล่าวด้วยเสียงเด็ดขาด ร่องรอยแห่งความขี้เล่นที่มักปรากฏอยู่เป็นนิจหายวับไปเหมือนรอยยิ้มอันอบอุ่นไม่เคยเกิดขึ้นบนใบหน้าคมคาย...ช้าแม้เพียงเศษวินาทีเดียวชีวิตของเอโรร่าอาจจบลงโดยไม่รู้เรื่องก็เป็นได้!!!

            ดาริคกลืนน้ำลาย ที่ฝืดคอลงคออย่างยากลำบาก...วันนี้นั่งม้าทั้งวันไส้จะทะลักเสียให้ได้ ยังมาเจอ

ผู้บังคับบัญชาการสุดโหดนายนี้อีก...อย่างที่สุภาษิตชาวไทนายล์สอนไว้ล่ะหนอ...
           เลือกนายผิดคิดจนตัวตาย...

                ปึ่งๆๆๆๆ

                เสียงเคาะประตูรุนแรงดังขึ้นในราตรีกาล  ดวงเนตรสีชมพูประกายเงินเบิกโพลงขึ้นในความมืด..ความร้อนระอุรอบด้านปะทุขึ้นจนผิดปกติ

                เอโรร่ารีบเดินไปเปิดประตู..ไอร้อนพวยพุ่งทันทีที่สัมผัสถึง..เฟธานเหงื่อไหลโชกท่วมตัว เบื้องหลังเพลิงกาฬร้อนระอุลุกลามไปทั่วโรงเตี๊ยม..ไฟไหม้!!!...

                "ทำไมไม่ดับไฟล่ะเฟธาน"คำถามที่หลุดออกจากปากไปไม่ใช่ประโยคคำถามแต่เป็นประโยคที่ถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว...หากดับได้ทำไมเฟธานจึงจะไม่คิดดับ..ก้เพราะมันดับไม่ได้น่ะสิ

                "ดับไม่ได้สินะ...เวทย์ไฟสินะ"เวทย์ไฟที่ผู้ใช้พลังแกร่งขนาดนี้..ใครกัน!!

                "เอโรร่า ถ้าข้าบอกว่าไอเวทย์เหมือนคนที่เล่นงานข้าคืนนั้นล่ะ" เอร่าเบิกตากว้าง...บุรุษผู้ลอบทำร้ายนางในวันนั้นอยากนี้หมายความว่า..เขาตามนางมาตลอด

                "ดาริค!!!ตื่นเสียทีเจ้าไทนายล์ขี้เซา!!!

                "คร่อกกกก..ฟี้~"

                "ในนามของข้าผู้เป็นนายของเจ้าไทนายล์ดาริคข้าขอสั่งให้เจ้าดาริคไทนายล์ผู้รับใช้ข้าตื่นเดี๋ยวนี้!!!"เอโรร่าแผดเสียง เหงื่อไคลท่วมตัวด้วยความร้อนระอุของเปลวอัคคี

                "ข้าไม่ได้แอบกินขนมนะท่าน ข้าเปล่า"ดาริคสะดุ้งตื่นและพล่ามไม่หยุด

                "ขนมบ้าอะไรล่ะ ไอ้เตี้ยไฟไหม้ตื่นได้แล้ว"เฟธานพูดพลางกึ่งฉุดกึ่งลากเอโรร่าให้เข้าไปในห้อง

                "นี่ชั้นสองเอง..กระโดดลงไปทางนี้ละกัน" เอโรร่าพยักหน้าแล้วจับดาริคกระโดดลงไป เหยียบบนพื้นอย่างนิ่มนวล..ด้วยพลังเวทย์แน่อยู่แล้ว

                "อาจารย์หญิงๆๆๆๆทางนี้..ยู้ฮู~!"เสียงของลูกศิษย์ตัวดีลอยมาจากด้านขวามือพร้อมกับม้า สี่ ตัวและสัมภาระกองยักษ์ที่เฟธานเก็บไว้กับม้า..บังเอิญแท้...เอโรร่าเดินเข้าไปหาสองคนนั้นพร้อมอุ้มดาริคไว้ในอ้อมแขน..เขม่าควันเปรอะเปื้อนตามใบหน้าขาวผ่อง..

                ...ตัวการไปไหนเสียล่ะ..แล้วเฟธาน!!!!...