อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #6 : ดาริคจอมเวทปริศนา

บทที่6 ดาริคจอมเวทปริศนา

ในบางครั้งคิดไม่ได้ไม่ต้องคิด      เพราะลิขิตไม่ให้คิดให้สงสัย

หากยิ่งคิดยิ่งงงยิ่งปวดใจ          สู้ปล่อยไปไม่คิดจักดีกว่า

เพราะยิ่งคิดยิ่งเหมือนจะปิดจิต             ไม่มีสิทธิ์ล่วงรู้สิ่งกังขา

ทุกๆสิ่งอยู่ใต้ท้องนภา   ไม่ค้นหาอยากให้รู้จะรู้เอง

***************

                "ดาริค??นายหญิง??" น้ำเสียงส่อความรู้สึกหลุดออกไปเป็นประโยคแรก
                "ถะ..ถะ...ถะ..ถูกต้องนะคร้าบ ท่านเป็นนายหญิงของข้า"เด็กชายผมสีดำสนิทนัยน์ตาฟ้าน้ำทะเลยิ้มเผล่ด้วยความอารมณ์ดี

                "ข้าไม่ใช่นายหญิงของเจ้า"

                "โถ่ ท่านรับข้าเป็นข้ารับใช้เถอะนะท่านไม่งั้นข้าก็กลายเป็นไทนายล์ไร้นายอะสิ"

                "เจ้าเป็นไทนายล์!!!???"

                ไทนายล์คือเผ่าพันธุ์ที่โดนคำสาปตามพันธะสัญญา เพื่อเป็นข้ารับใช้ของผู้ใช้มนตราอย่างช่วยไม่ได้เพราะ ในอดีตกาลไทนายล์เคยลบหลู่เหล่าเทพนั่นเอง

                หากแต่ กฎของพันธะสัญญา คือไทนายล์มีสิทธิ์เลือกนายของตน และผู้เป็นนายต้องรับไทนายล์เป็นข้ารับใช้ รูปร่างของไทนายล์เป็นได้หลายอย่างทั้งเด็กผู้ใหญ่ สัตว์หรือสิ่งของไม่มีชีวิต เพราะไทนายล์ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตไทนายล์เป็นเพียงกลุ่มวิญญาณที่มีรูปร่างเท่านั้นเพียงแต่วิญญาณเหล่านี้กลับมีเวทมนตร์ล้ำลึก!!

                "ถ้าเช่นนั้นก็ช่วยไม่ได้"เอโรร่าพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่ไม่สามารถสลัดไทนายล์ปากมากตนนี้ไปได้

                "นี่ก็ใกล้มืดแล้วนายหญิงข้าคิดว่าถึงเวลาที่ควรจำกลับคฤหาสน์ท่านแล้ว"

                "ข้าก็คิดเช่นนั้น และถ้าเจ้าไม่โผล่มา ป่านนี้ข้าถึงบ้านนานแล้ว"น้ำเสียงกลับมาราบเรียบเช่นเคย

                ระหว่างทางกับบ้าน เสียงรบกวนจากไทนายล์จอมป่วนร้องเพลงดังมาเป้นระยะๆเป็นเหตุทำให้เอโรร่าต้องเร่งเดินกว่าที่เคยเป็น

                "เมื่อไหร่เจ้าจะหยุดร้องเสียทีดาริค!!!"ระยะเวลาชั่วครู่ที่ได้อยู่กะดาริคทำให้นางหงุดหงิดแต่ลึกๆแล้วนางดีใจที่นางมีเพื่อนเพิ่ม เพื่อนที่ออกจะผิดปกติสักเล็กน้อยแต่ ไทนายล์น้อยตัวนี้สามารถรับรองอารมณ์ที่แท้จริงของนางได้..อารมณ์ที่ต้องเก็บไว้เสมอเวลาอยู่กับผู้อื่น

                "ท่านตา ข้ากลับมาแล้วค่ะ"เอโรร่าเดินไปหาผู้เป็นตาในห้องทำงาน

                "กลับมาแล้วหรือหลานรัก...แล้วเด็กน้อยผู้นี้...ไทนายล์งั้นหรือ??"มหาปราชญ์การ์ซิลินด์พินิจอย่างสนใจ

                "ข้าดาริค..ท่านมหาปราชญ์"

            พลันร่างเด็ก5ขวบปีของดาริคก็ย่อขนาดลงอีกเหลือเพียงสูงเท่าหัวเข่าของเอโรร่าและ...มีหาง

                "เจ้าเลือกสักร่างได้มั้ยดาริค"

                "คำสั่งของนายหญิงข้าต้องทำตาม งั้นข้าใช้ร่างนี้ได้หรือไม่"

            "สิทธิ์ของเจ้าแล้วดาริค"เอโรร่ายิ้มน้อยๆที่มุมปาก เพราะท่าทางของดาริคที่ยิ้มยิงฟันเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่มันน่าขันเหลือเกิน

                ร่างระหงพินิจดวงบุหลันกลางนภาเส้นผมสีน้ำตาลทองพลิ้วไปตามสายลม ดวงตาสีชมพูประกายเงินประหลาด ไม่มีวี่แววจะละสายตาจากดวงจันทร์

                "นายหญิงทำไมท่านต้องมองพระจันทร์??"ดาริคถามขึ้นพลางกระโดดขึ้นไปเกาะบนระเบียง

                "ข้าก็ไม่รู้"นางตอบโดยไม่สนใจดาริค

                "ท่านไม่รู้ได้ยังไง"

                "ก็ข้าไม่รู้"

                เอโรร่าหันมามองดาริค...แล้วเดินไปทางประตูกระจกบานยักษ์

                "จะเข้าห้องมั้ยดาริค"

                "เข้าๆๆเข้าขอร้าบบ"

                อุทยานหลวงยามเช้า ช่างเป็นที่ที่เหมาะแก่การสูดอากาศบริสุทธิ์เหลือเกิน  ต้นไม้สีเขียวขจี ดอกไม้หลากสี  เหล่าภมรตัวน้อยพากันเกาะที่ยอดดอกไม้ ..

            "เอรี่"เสียงสดใสกับสรรพนามที่เรียกเอโรร่า จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..

                "เฟธาน!" เสียงทักตอบกลับไปเป็นเสียงที่ชายหนุ่มคุ้นเคย

                "เอ๋!!??เจ้าตัวเปี๊ยกนี่ใครเนี่ย" เฟธานมองไปที่ดาริคพลางถามขึ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินแกมน้ำตาลฉายแววฉงนและขี้เล่น

                "ข้าไม่ใช่เจ้าตัวเปี๊ยกนะท่านน!!!!"น้ำเสียงฉุนขาดของดาริคทำให้เฟธานระเบิดหัวเราะ

                "แล้วเจ้าเป็นใคร ทำไมตัวแค่นี้เถียงเป็น"

                "ข้ามีนามว่าดาริค  ข้าเป็นไทนายล์ของนายหญิง"

                ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่เขาคุ้นเคย...

                "เจ้าอ่านหนังสือเสร็จแล้วเจ้าจะทำอะไรหรือ?" เฟธานพูดพลางนั่งลงที่พื้นหญ้าข้างๆเอโรร่าซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ส่วนดาริคก็ปีนขึ้นไปนั่งบนต้นไม้

                "ข้าอ่านหนังสือรอคู่แฝดวันนี้ข้าต้องสอนเมเจอร์กับไมเนอร่า"เฟธานพยักหน้าเชิงแปลว่าเข้าใจ จึงล้มตัวลงนอนด้วยความสบายใจ

                "เจ้าไม่ต้องเข้าเฝ้า?"นางพาดพิงถามถึงหน้าที่ของเฟธาน..ตำแหน่งองครักษ์ของจักรพรรดิซิลเลนิส

                "วันนี้เบรล์วินด์ทำหน้าที่"เฟธานตอบทั้งๆที่ยังนอนอยู่

                "โอ๊ย!!เมเจอร์!!!!"เสียงสะท้านโลกันตร์ของไมเนอร่าดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะปรากฏ

                "อะไรเล่า!!น่ารำคาญจริงๆเลย"น้ำเสียงของเมเจอร์ก็ไม่ได้ยอมแพ้แฝดผู้น้องเลยแม้แต่น้อย

                เฟธานสะดุ้งขึ้นมานั่งทันทีที่ได้ยินเสียงของสองฝาแฝด..

                "ข้าไปละนะเอรี่"น้ำเสียงของเฟธานดูร้อนรนจนน่าขัน..ก็แน่ล่ะ..ไม่งั้นต้องโดนสองฝาแฝดลากเข้าไปเป็นกรรมการอีก

                "เฟธาน ท่านตาเรียกเจ้าพบ เย็นนี้กลับคฤหาสน์กับข้านะ"เอโรร่าตะโกนไล่หลังชายหนุ่ม ซึ่งยกมือขึ้นโบกในอากาศโดยไม่หันหลังกลับมาเป็นนัยว่า            'ได้เลย'

                "อาจารย์ๆๆๆท่านเฟธานไปไหนแล้ว เมื่อครู่ข้าเห็นนะท่าน"ไมเนอร่าถามขึ้น

                "ใช่อาจารย์ข้าก็เห็นๆๆ" สองฝาแฝดพยักหน้าพร้อมกัน

                "เฟธานมีหน้าที่ต้องทำ ส่วนเจ้าสองคนก็มีและหน้าที่ของเจ้าคือเรียนกับข้า"เอโรร่าตอบโดยไม่ลายตาจากหนังสือในมือ

                "โหย ตัวอะไรอะ เล็กอย่างกับตุ๊กตา"

                "ข้ารู้ๆๆมันคือโคเรนแน่ๆเลย "เอโรร่าละสายตาขากหนังสือทันทีที่ได้ยินเสียงของสองฝาแฝด  ไมเนอร่ากำลังจ้องดาริคอย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนเมเจอร์กำลังเอาไม้เขี่ยดาริคให้ตกลงมาจากต้นไม้

                "โคเรนอะไรกันล่ะเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มีสิทธิ์อะไรมาว่าข้าเป็นสัตว์ประหลาดชั้นต่ำพวกนั้น"ดาริคกระโดดลงมาจากต้นไม้

                "ข้าเป็นไทนายล์ว้อยยย!!!!"

                "ใจเย็นดาริค  เมเจอร์ไมเนอร่าเลิกแกล้งดาริคได้แล้ว"เอโรร่าส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  นางปิดหนังสือและลุกขึ้นยืน

                "วันนี้เราจะเรียนคาถาใหม่"

                "คาถาอะไรกันอาจารย์หญิง"

                "คาถาศาสตร์มืดรึเปล่า  หรือว่า.."เสียงของเมเจอร์ขาดหายทันที่ที่ได้รับสายตาดุๆของเอโรร่าที่จ้องมองมา

                "เราจะเรียนคาถาควบคุมธาตุ..."