อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #5 : วิถีแห่งการรักษา

บทที่ 5 วิถีแห่งการรักษา

ข้าผู้นี้มีนามว่าไรมีน่า              ผู้รักษาประชาราษฎร์จากโรคภัย

สมุนไพรข้าคิดค้นให้ได้ใช้             จารจำไว้ยอดแพทย์หญิงจอมมนตรา

วิถีเวทย์แห่งการแพทย์การรักษา                 ใช้ปัญญาสติจิตแห่งมายา

มองให้ลึกถึงความจริงของคาถา                       ถึงคุณค่าโอสถที่แท้จริง

******************

                "มหาเทพเคอร์ไลลีนแห่งการรักษา โปรดมอบพลังแก่ข้าจอมเวทย์แห่งการรักษาในตำนาน บัดนี้ข้าพร้อมที่จะรับใช้ท่าน ตามลิขิตของข้าแล้ว ลาเบลสเปลมัมฮันห์!!" เสียงบริกรรมคาถาพันธะแห่งเทพดังก้องไปทั่วบริเวณสะท้อนกับหุบเขาในป่าใหญ่

                "พิธีกรรมเสร็จสิ้นแล้ว ไรมีน่า นับแต่บัดนี้เจ้าคืออินจูรี่..จอมเวทย์แห่งการรักษาในตำนาน.."ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนในที่สุดก็เงียบไป

                "ท่านแม่..."น้ำตาหยดสุดท้ายของหญิงสาวหยดลงบนฝ่ามือของผู้เป็นมารดา..มารดาผู้ล่วงลับจากโลกา

                น้ำตาหยดหนึ่ง...คู่ควรแก่การเสียใจ

                น้ำตาหยดหนึ่ง...คู่ควรแก่การเริ่มต้น

                หากแต่น้ำตาหยดหนึ่ง...มิคู่ควรแก่การละเลยหน้าที่..ไม่เลยแม้เล็กน้อย

                "ท่านไรมีน่าคะ"เสียงหวานใสของเอโรร่าเรียกเจ้าของชื่อ เป็นเหตุทำให้ไรมีน่าสะดุ้งจากห้วงภวังค์ของนาง

                บัดนี้ไรมีน่า ได้เปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาที่ล่วงเลยผมสีเทาขาวรวบไว้เป็นมัดเดียวเรียบร้อย ริ้วรอยเหี่ยวย่น ..ดวงตาอัญชัญเข้มจนเกือบดำ ดูอ่อนโยน ใจดี

                "เอโรร่า เจ้ามาก็ดีแล้วข้ากำลังต้องการคนช่วย"ไรมีน่าพูดพลางพาร่างกายของตนไปยังตู้ยาด้วยความยากลำบาก

                เวลาเย็นเริ่มมาเยือน  หญิงสาวร่างอรชนนางหนึ่งเยื้องกรายไปตาม สวนด้วยความสบายใจ  สายลมพัดเอื่อยๆ ทำให้ลำธารจำลองที่ถูกสร้างขึ้นกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ

"ลมพัดเอื่อยๆ    ไหลเรื่อยช้าๆ

อาทิตย์ตกฟ้า  เมฆาจากไป

ดาราส่องไฟ  ไฉไลน่ายล

ดวงจันทร์แสนมน  ระคนสวยงาม

จรมาแทนที่  สาดสีทั่วนภา

กลบแสงดารา  ให้มาแทนใจ

ตัวของข้าไซร้  ชอบมองหนักหนา

สะท้อนดวงตา  ในยามค่ำคืน

หวังว่าสักวัน  ตัวของข้านี้

อาจจะได้มี  วันที่เป็นจันทร์.."

                เอโรร่าท่องกลอนไปช้าๆด้วยความสบายใจ หารู้ไม่ว่าภาพนั้นเป็นภาพที่ชวนมองมากเพียงใด  ทั่วทุ่งหญ้ากลายเป็นสีส้ม  โบกไสวไปตามกระแสสายลมที่พัดมายามเย็น...สบายจัง

                สายลมพัดรุนแรงขึ้นละอองเกสรสีขาวกระจายทั่วทุ่ง..สายลมรุนแรงที่มาพร้อมอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญ

                เอโรร่าหันหลังกลับไปทันทีที่รู้สึกถึงจิตสังหารอันรุนแรง..นางปิดความตกใจไว้ภายใต้ดวงตาและสีหน้าอันเรียบเฉย..

                "ท่านมาธุระกับข้าหรือ"น้ำเสียงเย็นชาจนหน้ากลัวถูกเอ่ยออกจากปากสีกุหลาบ

                ไม่มีคำตอบจากอาคันตุกะชุดดำ ดวงตาสีสนิมหม่นฉายแววกล้ารอยยิ้มเหี้ยมผุดขึ้นที่ริมฝีปากที่โผล่พ้นหน้ากากผ้า

                "ข้ามาดี"..อยากจะให้นางเชื่อหรือนี่!!!..อยู่ดีๆบุคคลลึกลับใส่หน้ากากโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้บอกว่ามาดี เหอะ!!..ถึงแม้ความคิดแล่นไปไกลแต่สีหน้าและนัยน์ตายังคงเหมือนเดิม..ไร้ซึ่งความรู้สึก

                "ถ้าเช่นนั้น ท่านควรจักตอบข้า ท่านคือใคร"

                "เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้..เพียงแต่ข้ามีหน้าที่มาช่วยเจ้า"

                "หากข้าไม่รู้ว่าท่านคือใครแล้วเหตุใดท่านจึงคิดว่าข้าจะรับความช่วยเหลือจากท่าน?"ความตรึงเครียดเกิดขึ้นในบรรยากาศที่เริ่มมืดลงแล้ว

                เกิดรอยยิ้มขึ้นที่มุมปากของชายลึกลับแต่คราวนี้ต่างจากเดิม..รอยยิ้มแห่งความขบขัน

                "ให้ตายเถอะ   ข้ายอมแพ้ๆ"ชายลึกลับพูดพลางหัวเราะยกใหญ่

                "เล่นสงครามเย็นกะท่านแล้วเครียดเสียจริง"

                "..."

                "ข้าดาริค ยินดีรับใช้นายหญิง"พลันร่างสูงใหญ่ของชายลึกลับหดลงเหลือเพียงร่างของเด็กชายวัย 5ขวบปี!!!!