คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความเหมือนในความต่าง
บทที่ 4 ความเหมือนในความต่าง
ความเหมือนในความต่างของเราสอง ต่างมุมมองต่างความคิดต่างตัดสิน
ไม่เหมือนกันเพียงเพราะคำได้ยิน หมดทั้งสิ้นคือความจริงมิแต่งเติม
***************
“ เฮ้ยเอาของข้ามา ”
“มันเป็นของข้าตางหากตาบ๊อง”
“ มั่วเลย ยัยเบื๊อกนี่มันสีดำนะ มองไม่เห็นรึไง สีดำก็ต้องเป็นของข้าสิ ”
“ แต่นี่มันมีสีขาวด้วยมันก็ต้องเป็นของข้า”
เสียงทะเลาะของเด็กชายและเด็กหญิงทั้งสองดังแว่ว มากับสายลม
เอโรร่าส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ เด็กชายและเด็กหญิงเจ้าของผมสีเพลิงผู้เป็นต้นเหตุเสียงการวิวาท
“เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกทะเลาะกัน เจอหน้ากันเป็นมีทะเลาะทุกที ” เอโรร่าพูดกึ่งฉุนกึ่งขำพลางวางหนังสือเล่มโตลงบนโต๊ะหินกลางสวน
“ ก็เมเจอร์/ไมเนอร่า ผิดนี่ครับ/คะ” เสียงที่ประสานกันทำให้เอโรร่าถอนหายใจ
“ แล้วเจ้าทะเลาะกันเรื่องอะไร ”
“ก็หนังสือเล่มนี้มันเป็นของผมนี่ครับ ท่านอาจารย์หญิง ”
“ของข้าตางหาก ท่านอย่าไปเชื่อเมเจอร์นะคะ ”
หนังสือเล่มที่ว่า เป็นหนังสือเล่มหนาที่หน้าปกแบ่งเป็นสองส่วนด้วยสีขาวและดำ
“ ทำไมเจ้าต้องทะเลาะอะไรที่มันไม่เป็นเรื่องกันด้วยนะ เจ้าฝาแฝดตัวยุ่ง อายุตั้ง13แล้วยังทะเลาะอะไรไร้สาระ ”
เมเจอร์..แฝดผู้พี่เด็กชายจอมยุ่งผู้ถนัดการฟันดาบ และสีดำเป็นสีโปรด
ไมเนอร่า...แฝดผู้น้อง เด็กสาวที่ยิงธนูแม่นเหมือนจับปัก และแน่นอน สีขาวเป็นสีโปรดของเธอ
ทั้งสองกำลังส่งสายตาสีฟ้าอมเขียว มาทางผู้เป็นอาจารย์
“ แล้วทำไมเจ้าไม่แบ่งกัน ”
“.....” ทุกสรรพสิ่งเงียบก่อนที่ไมเนอร่าจะพูดว่า
“นั่นน่ะสิ ทำไมเราไม่แบ่งกัน ”ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้ทั้งสองฝาแฝดกลับมานั่งหัวเราะใส่กันได้....เฮ้อ อะไรมันจะเป็นความเหมือนในความแตกต่างได้ขนาดนี้นะ
เมเจอร์และไมเนอร่าเป็นบุตรบุญธรรมของโซเฟีย...แม่นมเจ้าหญิงแอนโดรมาคีย์นั่นเอง
...ไม่มีใครรู้ว่าโซเฟียเจอเด็กทั้งคู่ที่ไหน...
“เอาล่ะ วันนี้ข้าจะทดสอบเจ้าทั้งคู่ ”นัยน์ตาสีหวานของเอโรร่าจ้องลึกเข้าไปถึงฝาแฝด...
“ โดยข้าให้เวลาเจ้า 1ชั่วโมงศึกษาพืชชนิดนี้ ให้ละเอียด ย้ำ ..ละเอียด ”
“ เมื่อไหร่จะเลิกเรียนนนนนนนนนน” เสียงบ่นอย่างเบื่อหน่ายดังออกมาจากแฝดผู้พี่
“ เจ้าเบื่อหรอเมเจอร์ ”น้ำเสียงบ่งบอกความแปลกใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้น ท่านอาจารย์ ข้าเพียงแต่อยากทำอย่างอื่นมากกว่า ”
“แล้วมันต่างจากคำว่า เบื่อ ยังไงยะ” ไมเนอร่า ถามขึ้น
“เอาเถอะ ยังไงพวกเจ้าก็ทำข้อสอบของข้าเสร็จแล้ว เลิกเรียนเลยละกัน ”เอโรร่าพูดขัดขึ้น
“แต่ว่า..ข้าอยากฝึกยิงธนูกับท่านอาจารย์ต่อ ”
“ ไม่ได้ท่านอาจารย์จะสอนข้าฟันดาบก่อน”
“ข้าพูดก่อนย่อมได้ก่อน!!!”
“แต่ข้าคิดก่อน ”
“ข้าคิดก่อน!!”
“ข้าคิดตั้งแต่เจอหน้าอาจารย์แล้ว”
“ข้าคิดตั้งแต่เมื่อคืน”
“ข้า....”เสียงของสองฝาแฝดเงียบไป..
“ท่านอาจารย์...จะไปไหน กลับมาก่อน” เสียงของไมเนอร่าร้องเรียกเอโรร่าซึ่งหันหลังแล้วก้าวเดิน
“พวกเจ้าเถียงกันเสร็จแล้วค่อยไปเรียกข้าเถอะ” เอโรร่าตอบทั้งๆที่ยังคงเดินอยู่
สองฝาแฝดรีบวิ่งมาดักหน้าผู้เป็นอาจารย์
“ข้ามีอะไรต้องทำอีกมาก พวกเจ้าฝึกกันเองเถิด เพราะข้าก็ไม่ได้พิศวาสอาวุธพวกนี้มากนักหรอก”เอโรร่าชี้แจงเหตุผล
“ท่านจะไปห้องโอสถ???”
“ถูกแล้ว ท่านไรมีน่าต้องการผู้ช่วย ”เอโรร่าตอบยิ้มๆ
“ให้ข้าไปด้วยนะท่านอาจารย์”ไมเนอร่าพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“เจ้าไปรังแต่จะทำวุ่นเสียเปล่า” เอโรร่าพูดพลางใช้นิ้วเรียวของเธอจิ้มจมูกของเด็กสาว
หลังจากเอโรร่าผละมาจากสองฝาแฝดแล้ว ก็รีบเดินลัดอุทยานด้วยความรวดเร็ว
ฟลุบ!!!
“โอ๊ย!!!”เสียงอุทานด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นทันที
“ว๊าย..ท่านเอโรร่า ”ตามด้วยเสียงแสดงความตกใจของนางกำนัลนางหนึ่ง
เอโรร่าซึ่งขณะนี้นั่งอยู่บนกอกุหลาบสีแดงสด เนื่องจากการสะดุดล้ม ผิวขาวนวลที่พ้นขอบชายแขนเสื้อ เป็นมีเลือดไหล เนื่องจากหนามของกอกุหลาบ
นางกำนัล รีบพยุงเอโรร่าขึ้นทันที
“ ขอบใจนะโรซาเรีย ”เอโรร่าพูดพลางยิ้มเล็กน้อย
“เอ่อ..ท่านควรจะทำแผล”โรซาเรียมองบากแผลของเอโรร่าด้วยความกังวล
“แผลแค่นี้เล็กน้อยโรซาเรีย”เอโรร่าพูดพลางใช้มือทาบลงบนแผลเกิดแสงสว่างสีขาวนวลขึ้นก่อนที่จะหายไป..พร้อมกับบาดแผล
โรซาเรีย เป็นเด็กสาวอายุ 16 ปี ที่มีผมสีน้ำตาลเพลิง นางเป็นนางกำนัลนางหนึ่งในวังหลวง
“ท่านจะไปไหนหรือคะ” โรซาเรียถามขึ้นขณะที่กำลังช่วยเอโรร่าเก็บหนังสือที่ทำตกเกลื่อนกลาด
“ไปหาท่านไรมีน่าที่ห้องโอสถน่ะจ่ะ” เอโรร่าตอบกลับยิ้มๆนึกเอ็นดูในท่าทางของโรซาเรีย
“ท่านไรมีน่าน่ะหรือคะ วันนั้นนะข้าเดินผ่านห้องโอสถ ท่านเรียกข้าให้ช่วยยกสมุนไพรลงมาจากชั้นวางของ ข้าเตี้ยยกไม่ถึงเหมือนกันทำตกลงมา ห่อสมุนไพรท่านไรมีน่าเลยขาด ท่านนะบ่นจนข้าหลับไปหลายตลบเลยล่ะ ”โรซารีนพูดพลางสั่นศีรษะน้อยๆปนกับสีหน้าอมทุกข์ที่แสร้งทำอย่างเห็นได้ชัดทำให้เอโรร่าหัวเราะพรืดออกมา
“ข้าต้องไปแล้วล่ะโรซาเรีย ท่านไรมีน่าคงต้องการผู้ช่วย ไว้ข้าจะมาคุยกับเจ้าใหม่นะ”
“เจ้าค่ะ”
ความคิดเห็น