อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #2 : ความฝัน

บทที่ 2 ความฝัน

พยากรณ์ฝันในคืนจันทร์กระจ่าง     สิ่งนั้นต่าง หวนให้นึกถึงความหมาย

โลหิตหลั่งไหล เป็นทางสาย      แห่งความตายของแผ่นดินสิ้นธรณี

********************

               กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                เสียงกรีดร้อง อย่างทรมาน ดังไปทั่ว ทุกสารทิศ

                หยาดโลหิต หลั่งไหลเป็นสายทางไปทั่วผืนดิน  ซากศพกระจัดกระจายเกลื่อนกลาด  กลิ่นสาปลอยมาแตะจมูกจนน่าสะอิดสะเอียน

                คืนแห่งเปลวเพลง ภายใต้ความมืดมิดและสายลมที่กรรโชกราว เป็นการต้อนรับเทพีแห่งความตาย ความหายนะกำลังเกดขึ้นอย่างไม่คิดฝัน 

 
                " เผาเมืองนี้ให้ราบคาบ  อย่าให้เหลือแม้แต่ชีวิตเดียว!!" เสียงออกคำสั่ง ดังก้องไปทั่วบริเวณ

                " จับราชนิกุลทั้งหมดได้แล้วครับท่าน " ชายผู้ซึ่งน่าจะเป็นลูกน้องของชายผู้ออกคำสั่งคนแรก วิ่งมารายงาน ความคืบหน้า

                " ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ฆ่าพวกมันทิ้งเสียให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียวไม่เช่นนั้น หากรู้ถึงหู ขององค์ราชา หัวเจ้าจะได้หลุดจากบ่า !!"

                " ขอรับ ท่านแม่ทัพ "

            " เจ้าอย่ามาแตะต้องตัวแม่ข้า !!" เสียงชายหนุ่มในเครื่องทรงแบบ ชนชั้นปกครอง แข็งกร้าวอย่างทรงพลังอำนาจ แต่กลับเย็นยะเยือก ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมีแววแห่งโทสะราวมีเปลวอัคคีลุกไหม้ในนัยตาสีเย็นคู่นั้น.....แต่หาได้ทำให้ชายผู้นั้นสะทกสะท้านไม่ 

                " ปากดีนัก งั้นเจ้าก็ตายไปเสียเลยสิ จะได้ไม่ต้องทนเห็นข้าจับตัวแม่ของเจ้า  มาข้าจะสงเคราะห์ให้   ฮ่าๆๆๆ" พูดจบนายทหารก็ฟันคอของชายผู้นั้นกระเด็นหลุดออกจากบ่าทันทีทั้งๆที่ตัวของเขายังคงผูกติดอยู่กับต้นไม้ แต่ศีรษะกลับกระเด็นไปไกลเสียเหลือเกิน

                "ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของผู้เป็นมารดาของชายผู้นั้น ราวกับขาดใจ...ดวงตาไร้แววความรู้สึกอีกต่อไป..ดวงตาที่มีสีเดียวกับผู้เป็นบุตรชายไม่ผิดเพี้ยน...ความเจ็บปวดเจียนตายราว ตายทั้งเป็น..ไร้ซึ่งความรู้สึกอีกต่อไปเมื่อความเสียใจมากเกินจักรับไหว...

                เฮือก!!!

                ดวงตาสีชมพูประกายเงิน เบิกกว้างขึ้น ในความมืดแห่งราตรีกาล

                เหงื่อ เม็ดเป้ง ผุดขึ้นบนหน้าผากเนียน ...ฝันเมื่อกี้มันอะไรกัน เหตุใดมันจึงเหมือนจริงนัก  รับรู้กระทั่ง กลิ่น ของสาปโลหิต....

                เอโรร่า สะบัดผ้าห่ม ลุกขึ้นจากเตียงนอนโออ่า เดินไปยังประตูกระจก ที่จะพาออกไปยังลานระเบียงกว้างขวาง ...เอโรร่าลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจ เดินออกไปที่สุดระเบียง..

                ท้องฟ้า ยามรัตติกาลมืดมิด  ดวงดาวนับล้านดวงทอแสงประกายแข่งกัน แต่ก็มิอาจเทียบได้กับความสว่างของดวงบุหลัน..ทุกอย่างดูสงบเหมือนเดิม  มหานทียังคงไหลซัดคลื่นตามหาดฝั่งอย่างเป็นจังหวะ  สายลมปลิวพัดผ่านหญิงสาว  เส้นผมสีน้ำตาลทองราวแพรไหมสยายไปตามกระแสสายลมอบอุ่น...

                เอโรร่าหลับตาลง ด้วยสีหน้าทุกข์ใจ...เวลาแห่งความตายของผู้คนกำลังใกล้เข้ามา..เธอรับรู้เช่นนั้น.

ฝันของผู้ใช้มนตรา ที่มีกลิ่น หรือสัมผัสได้ มักเป็นความจริงเสมอ...ฝันบอกเหตุ...

                แต่..ฝันบอกเหตุของผู้ใช้มนตรา มักเกี่ยวกับตัวผู้ใช้มนตราเองไม่มากก็น้อยเสมอเช่นกัน...

************

                " ท่านตาคะ ..."เสียงของเอโรร่า ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตู

                " เข้ามาสิหลานรัก " เสียงของชายชราที่คุ้นเคยดังตอบกลับมาหลังประตูบานใหญ่ก่อนที่หญิงสาวจะกล่าวจบประโยคราวกับรอหญิงสาวอยู่ก่อนแล้ว

                หลังบานประตู เป็นห้องทำงานของ ท่านผู้เฒ่าการ์ซิลินด์ ห้องทำงานนี้ เป็นห้องที่ค่อนข้างใหญ่  ผนัง สองด้าน เป็นตู้หนังสือที่แน่นขนัดยาวตลอดแนว  ผนังด้านที่สาม เป็นกระจกบานใหญ่ และผนังด้านสุดท้าย เป็น ประตูที่เชื่อมกับตัวตำหนัก แล้วกลางห้อง มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ที่ขณะนี้มีชายชรา ผู้หนึ่งกำลังนั่ง ยิ้มรับหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องของเขา

                " มีอะไรหรือหลานรัก " ดวงตาสีเทาจางฉายแววอ่อนโยนอย่างที่มองมายังเธอทุกครั้ง..

                " ท่านตาคะ  ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษาท่าน "

                " เอ...เรื่องอะไรกันหนอ  ที่ทำให้จอมปราชญ์อย่างเจ้า ต้องมาปรึกษากับข้า "มหาปราชญ์การ์ซิลินด์ หยอกหลานสาวอย่างเอ็นดู

            " โถ่ ท่านตา ข้ามิใช่จอมปราชญ์เสียหน่อย  ข้าออกจะ...สะเพร่า"

                ...ไม่หรอก หลานรักอีกไม่นาน ปัญญาของเจ้าจะเฉียบแหลมกว่าผู้ใดในหล้า แม้กระทั่งตัวของตาเอง..

                 " แล้วเรื่องอะไรล่ะ หลานรัก "ผู้เป็นตาไม่ได้พูดประโยคในใจออกไป...

            ดังนั้นเอโรร่าจึง เล่าเรื่องฝันของเธอให้แก่ผู้เป็นตา ฟัง..

                "เข้าใจ ล่ะ  ที่จริงตาก็พอจะรู้ อยู่ก่อนแล้วเรื่องของหลาน เรื่องนี้ "

            " หมายความว่าท่านตาตรวจดูอนาคตได้หรือคะ "

            " ก็ไม่เชิงอย่างนั้นหรอก ถึงแม้ตาจะสามารถทำนายอนาคตได้ ทุกอย่างย่อมมีขอบเขต และขอบเขตของตาก็คือ ไม่สามารถที่จะทำนายอนาคตของตนเองได้  และจะไม่สามารถล่วงรู้อนาคตของผู้ที่มีความผูกพันกับตาได้ทั้งหมด "


            " ไม่สามารถล่วงรู้ได้ทั้งหมด?? หมายความว่าท่านอาจจะรู้บางส่วน??"

                " ถูกแล้วหลานรัก " การ์ซิลินด์ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงคงเดิม

                ถึงแม้ว่าสติปัญญาของเอโรร่าจะเฉียบแหลมขนาดไหน  แต่เธอก็ยังเด็กอยู่มาก  ประสบการณ์ย่อมน้อยกว่าผู้ที่ผ่านร้อนผ่านหนาว มานานดังเช่น ตาของเธอ

                " เรื่องในฝันของเจ้าเกี่ยวพันกับเจ้า ครึ่งหนึ่ง ..."

            "ครึ่งหนึ่งเชียวหรือ ท่านตา..." ความฝันเรื่องนี้ชักไม่ธรรมดาเสียแล้ว เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับสงครามตั้ง ครึ่งหนึ่ง!!!หญิงสาวคงจะล้มพับลงเสียตรงนั้น หากไมได้นั่งอยู่ก่อนแล้ว

            " เจ้ารู้เรื่องชะตาชีวิตไหม เอโรร่า"

                " พอรู้ค่ะ ท่านตา" เธอตอบอย่างกลับมามีสติอีกครั้ง

                "แล้วเจ้ารู้ตรงที่ว่า หากชะตาลิขิตให้ ผู้ใช้มนตรา เป็นเนื้อคู่กับมนุษย์  แล้วมนุษย์ผู้เป็นเนื้อคู่ เสียชีวิตลง ผู้ใช้มนตราจะเป็นอย่างไร ??"

                " ก็ต้องตาย ตามผู้เป็นเนื้อคู่  ....การรักกันของมนุษย์กับผู้ใช้มนตรา ผิดกฎของธรรมชาติ แต่เมื่อชะตาลิขิตที่บิดเบี้ยวนั้น กำหนดให้เป็นเช่นนั้น ผู้ใช้เวทย์ก็ย่อมต้องรับการลงทัณฑ์..คือความตาย ทันทีต่อจากที่คู่ครองตาย "เอโรร่าตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ อย่างเริ่มเครียดขึ้นมา

                " เจ้าเข้าใจแล้วสินะ หลานรัก  ชายผู้นั้นในฝันของเจ้า คือองค์ชายรัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรพาราเรียส  เจ้าชายแอร์รอน  ดราโกรอน ดั๊กลาส เด วิส เกรซเซส หรืออีกนัยน์หนึ่ง คู่ครองของเจ้าตามลิขิตฟ้า "

            "..." ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากบาง สีกุหลาบ


                " แล้วข้าจะทำอย่างไรดี ...ท่านตา..ข้ายังไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ "ขอบตาของเธอร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำใสๆจะหยดลงสู่มือขาวนวล


                " ข้าไม่อาจช่วยเจ้าได้...หลานรัก มีเพียงตัวเจ้าเท่านั้น ที่จะเลือกทำเช่นไรใน เวลาที่เหลืออันน้อยนิดนี้ "

                  มหาปราชญ์การ์ซิลินด์ส่ายศีรษะอย่างหมดหนทาง

                ********************

                นัยน์ตา สีชมพูประกายเงิน ไร้ซึ่งชีวิตชีวา ดูเลื่อนลอยไร้ที่สิ้นสุด ผมสีน้ำตาลทองโบกพลิ้วไปตามกระแสสายลมอันอบอุ่น...ทำไมเธอถึงดูเศร้านัก

                "เอรี่..." เสียงทุ้มอบอุ่นของ ชายที่เธอคุ้นเคยลอยตามกระแสสายลมอันอบอุ่นมา..เหมือนทุกครั้ง

                " เฟธาน..."

                " เป็นอะไรบอกข้าได้ไหม ?? " ทำนบน้ำตาของเธอทะลักในทันที  ชายหนุ่มไม่ว่ากระไรเพียงแต่ใช้ดวงตาสีน้ำเงินแกมน้ำตาล มองลึกเข้าไปในดวงตาหญิงสาวราวตอกย้ำว่า...หากยังไม่พร้อมก็ไม่ต้องพูด

                ในที่สุด เธอก็เริ่มควบคุมอารมณ์ที่อดกลั้นไว้ได้ หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอค่อยๆเล่าเรื่อง ฝัน เนื้อคู่ และชะตาของเธอให้เฟธานฟัง

                ชายหนุ่มเจ็บแปลบ ในหัวใจ...เนื้อคู่ของเธอไม่ใช่เรา  ใช่สิ ข้าก็ไม่มีสิทธิ์จะแตะต้องนางแต่แรกแล้วนี่..

                " ข้าคิดว่าเจ้าควรจะไปพาราเรียส " แต่ถึงกระนั้น มันเป็นสิ่งที่ถูกที่ควร  และเขาก็ต้องยอมรับอย่างไม่มีข้อแม้ใดใด


                " ให้ข้าไปพาราเรียสหรือ "ดวงตาสีประหลาดของหญิงสาวมองจ้องเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ...ซึ่งเธอต้องได้มันอย่างแน่นอน..

                " ใช่ อย่างน้อย เจ้าก็ได้รู้จักผู้เป็นคู่ครอง แม้ชะตาอาจจะลืมให้เจ้าได้คู่กันก็ตาม "น้ำเสียงของเฟธานเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด..เศร้าโศก เสียใจ น้อยใจ หึงหวง...

                เฮือก!!!

            คืนที่ 3 ติดต่อกันแล้วที่ฝันเรื่องเดิมๆ  เอโรร่า ใช้หลังมือปาดหน้าผากของตนที่เปียกชื้น ก่อนที่จะเดิน ออกไปสู้ระเบียงกว้าง

                พื้นที่ฝั่งตะวันออกของอาณาจักรอันดาซัส จะติดกับทะเลทั้งหมด ดังนั้น อันดาซัส จึงถือเป็นเมืองท่าที่สำคัญ มาก ของอาณาจักรทั้ง 5 ทางฝั่งตะวันตก

                นัยน์ตาสีประหลาด มองไปทั่วบริเวณ

                ...ทุกอย่างเหมือนเดิม  ความงดงามของทะเล  สายลมอันอบอุ่น  ราตรี ที่สุกสกาวไปด้วยดวงดารา  บ้านเมืองที่เป็นระเบียบ อย่างที่เมืองหลวงพึงจะเป็น....10 ปีแล้วสินะที่เราอาศัยอยู่ที่อาณาจักรแห่งนี้...

                ขอบตาของนางร้อนผ่าว ก่อนที่น้ำใสๆจะหลั่งรินออกมา ... เธอกำลังจะตาย เพราะผู้ที่ชะตาชีวิตผูกกับเธอกำลังจะตาย มันดูเหมือนไม่ใช่เรื่องของเธอ เพราะเธอยังไม่รู้จักเขาผู้นั้นด้วยซ้ำ!!!

                ทันทีที่เธอคิดเสร็จ สายลมอันแผ่วเบา  ก็กรรโชกอย่างรุนแรงจนกลายเป็นพายุ ก่อนที่ ทุกสรรพสิ่งรอบตัวเธอจะหายไป เหลือเพียงความมืดมิดที่เกาะกุมจิตใจของเธอ...